Friday 30 September 2011

කොහෙද යන්නේ රුක්මණී? Where are you going my pretty maid?


"කොහෙද යන්නේ?" කියල අහන එක, අපේ කෂ්ටියගේ ප්‍රියතම ප්‍රශ්ණයක් හරියට සුද්දෝ "හව් ආ යූ?" කියල අහනවා වගේ.

හැබැයි "හව් ආ යූ?" කියල ඇහැව්වාම, මොන මහලෙඩේ හැදිල තිබුණත්, "අයෑම් ෆයින්, තෑන්ක් යූ!" කියනවා මිසක් "අයෑම් නොට් වෙල්, අයි හෑව් අ හෙඩේක්" වගේ ඇත්ත කියන්න යන්න නම් හොඳ නෑ!

නමුත්, "කොහෙද යන්නේ?" කියල කවුරු හරි හිංගලෙන්ම අහන කොට නම් අපිට වෙනවා මොකක් හරි පිළිගත හැකි උත්තරයක් දෙන්න.

"ඇයි අහන්නේ? මගේ පුද්ගලික ගමන් බිමන් පිළිබඳ විස්තර මක්කටෙයි ඔහේට?" වගේ පොර ටෝක් දෙන්න යන එක නං ඇඟට ගුණ නෑ.

මේ වෙලාවට කරන්න තියෙන හොඳම දේ තමයි, "මං මේ ලඟට යනවා" හරි එහෙම නැත්තං, "මං මේ පොඩි ගමණක් යනවා" වගේ හරි උත්තරයක් දීලා ඇඟ බේරගන්න එක.

නැතුව "මං මේ කොටුවක් පනින්න යනවා", "මං මේ ගෑල්ලමයෙක් හම්බ වෙන්න යනවා", "මං මේ මුල්ල පටස් ටිකක් බොක්කට දාගන්න යනවා", "මං මේ අයිස් ක්‍රීම් උම්මා එකක් දෙන්න යනවා" වගේ ඇත්ත කතන්දර කියන්න නං යන්න එපා!

මේ "කොහෙද යන්නේ" සීන් එක ගැන කතන්දර ගොඩයි. අද එකක් විතර කියන්නම්.

ඔන්න අපේ ඇන්ටි කෙනෙකුට දොස්තරලා උපදෙස් දුන්නා හැමදාම පැය භාගයක් විතර ඇවිදින්න. ඇන්ටි ඉතිං කලේ පහුවදා ඉඳලාම ගමේ පාරේ ඇවිදින්න පටන් ගත්තු එකයි.

නමුත් ඒක දවසක් දෙකකින් ම නතර වුණා.

හේතුව අහල බැලුවාම මෙන්න මේකයි වෙලා තියෙන්නේ.

ඔන්න එදා මුලින්ම ඇවිදින්න පටන් ගත්තු දවසේ, ඇන්ටි ගෙදර ඉඳන් යාර සීයක් ගියා විතරයිඃ

"ආ, මිස් කොහෙද මේ බෑරක්ද?"

ඉතිං ඇන්ටි නැවතිලා ඒකට උත්තර දුන්නාලු.
තව අඩි කීපයක් ගියා.

"ආ, මිස් මොකද මේ අද පයින්ම?"
තවත් විනාඩියක් ඒකට.

"මිස් හවස් වෙලා නෑගං යනවා වගේ?"
"අනේ මිස්ව මං හම්බවෙන්නමයි හිටියේ."
"මිස් අපේ ගෙදරටත් ගොඩවෙලා තේකක් බීලා යන්නකෝ"

මුල් දවසේ ඇවිදිල්ල එච්චරයි.

මේ දෙවෙනි දවසේ.

"ආ මිස් අදත් මොකද පයින්ම?"
"මිස්, කොහෙද යන්නේ, වීල් එකක් හම්බ වුනේ නැද්ද?"
"මිස්, මොකද තනියම? කෝ රාලහාමි?"
"ආනේ මේ මිස් නේ? මට ඒත් ඊයේ කුසුමා කීවා එහේ ඇවිත් තේ බීලා ගියා කියලා. යං යං මිස් අපේ ගෙදරටත් ගොඩ වැදිලා යන්න."

දෙවෙනි දවසේ ඇවිදිල්ල එච්චරයි.

තුන්වෙනි දවසේ මිස් ගෙදර!

ඔහෙලා දන්න "කොහෙද යන්නේ?" කතන්දර තියෙනවා නං යටින් ලියල යන්න. මගේත් තව ලියපු තියෙනවා දෙක තුනක් සඳුදා ට විතර දාන්නං.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ඔය පොලිටිකල් බ්ලොග්වල ඇතිවෙන විවාද වලදී නම් "කොහෙද යන්නේ?" ප්‍රශ්ණෙට ලැබෙන්නේ "මල්ලේ පොල්!" වර්ගයේ උත්තර විතරයි!

(image: http://healthjunction.org/)

Thursday 29 September 2011

අක්බාර් හෝල් එකට ටෙලිවිෂන් එකක් ලැබේ - All problems solved!


මට පේරාදෙනියේ ගිය ගමන් නතර වෙන්න නේවාසික පහසුකම් ලැබුනේ මාකස් ප්‍රනාන්දු හෝල් එකේයි. මේ හෝල් එක තිබුනේ කන්දක් මුදුනේ, මාර ලස්සන තැනක්. ඒත් ඉතිං දුර වැඩියි කම්මලට එතන ඉඳලා.

කොහොම හරි අන්තිමේ සෙකන්ඩ් ටර්ම් එකේ ඉඳලා යාන්තං අක්බාර්-නෙල් එකේ ගජේකට සෙට් වෙන්න පුළුවන් වුණා.

මේ කාමර පොඩියි. ඇඳන් දෙකයි, මේස දෙකයි, රවුම් මේසයයි ඇඳි පුටුවයි තිබ්බහම ඇවිදින්න ඉඩ නෑ. බොහොම අමාරුවෙන් තමයි ජීවත් වුනේ.

හැබැයි මාකස් ප්‍රනාන්දු ශාලාවට වඩා අක්බාර් එකේ ඉන්න එකේ ෆැකල්ටියට ලඟ එකට අමතරව තව එක වාසියක් තිබුණා.

ඒක තමයි අක්බාර් එකේ තිබුණු ටෙලිවිෂන් එක!

මේ කවිය ඒ සුන්දර වස්තුව ගැන ලියවුණු එකක්.

ටෙලිෆන්කන්ට් කුමාරියේ

කම්මල් බිම තුල ගෙවෙනා දිවියේ
ඉතිරිව ඇති සැණසුම ඔබ වේ
පාළුව අඳුරුව ගිය ජීවිතයට
මිහිර ගෙනෙන කුමරිය ඔබ වේ

මල හිරු අහසේ සැඟවෙන මොහොතේ
මගේ ලොවට විත් තනිය මකන්නේ
විසිතුරු දේදුණු සමනල පැහැයෙන්
හදවත සතුටින් පුරවාලන්නේ

අද සවසත් මා වෙතට තුරුලූ වී
ලොවේ සොඳුරු බව කියා දියන්නේ
හෙට හවසත් යළි හමුවෙන අටියෙන්
අඳුරු අහස තුල සැඟවීයන්නේ

මගේ ලෝකයට සැනසුම ගෙන එන
රූපවාහිනී කුමරි ඔබයි
සදා අඳුරු මේ ලොව වසනා තුරු
මගේ ආදරය ඔබට හිමියි෴



අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ගංගා ගැන, මුහුදු ගැන, කළුගල් ගැන කවි ලියන්න හොඳ නං, මේ කතාකරන, සින්දු කියන ප්ලාස්ටික් මෙටල් පෙට්ටිය ගැන කවියක් ලිව්වහම මක්ක වෙනවද?


(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://www.marcelstvmuseum.com/)

Wednesday 28 September 2011

අංකල් ගේ පුත්තු දෙන්නා - Uncle and his two sons


මං කාලෙකට කලින් ලියල පලකළ කඩ්ඩ හොර අයට දෙන එංගලන්තේ යන ශිෂ්‍යත්වයක් ගැන කතන්දරේ මතකයි නේද? ඒ වගේ තවත් කතාවක් කියන්නයි මේ සැට් වෙන්නේ.

අපේ පරණ ගම් පලාත කිට්ටුව හිටියා අංකල් කෙනෙක්. ඒ අංකලුයි, ඇන්ටියි දෙන්නම යුනිවසිටි හෙම ගිය දෙන්නෙක්. අංකල් ප්‍රයිවෙට් සැට්ටරේ තමයි වැඩ කරන්නේ. ඇන්ටි නං මං හිතන්නේ ආණ්ඩුවට කඹුරනවා කොළඹ දෙපාර්තමේන්තුවක. මේ දෙන්නම ලොකු මැනිජර් ලා.

මේ ජෝඩුවට හිටියා පුත්තු දෙන්නෙක්. (අංකල් හොඳ හපනෙක් වගේ, නේද?). මං මේ කොල්ලෝ දෙන්නාව පොඩි කාලේ ඉඳලා දන්නවා.

ඉතිං ඔහොම කාලයක් ගිහින් ලොකු කොල්ලා පහේ පන්තියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය හොඳින් පාස් වුණා. ඒ අනුහසින් ඊළඟ අවුරුද්දේ ඉඳලා කොල්ලා යන්න පටන් ගත්තා කොළඹ පැත්තේ ලොකු ජනප්‍රිය ඉස්කෝලෙකට.

ඊට අවුරුදු දෙකකට පස්සේ ඔන්න පොඩි එකා ගේ වාරේ ආවා සිස්සස්සේ කරන්න. ලොකු එකාව වගේම ඉතිං පොඩ්වාවත් ටියුෂන් පන්තිවලට ඇරියා. උපකාරක පොත් පත් ගෙනල්ලා ගෙදරදීත් උදව් පදව් කළා.

අනේ ඒත් කොල්ලා එච්චරම හොඳට පාස් වුනේ නෑ. කොළඹ ලොකු ඉස්කෝලෙකට තියා තරමක් ජනප්‍රිය එකකටවත් යන්න.

කොල්ලට යන්න පුළුවන් කම තිබුනේ ගෙදරින් කිලෝමීටර් දෙක තුනක් දුරින් තිබුණු මහා විද්‍යාලයට විතරයි.

ඒකත් හැබැයි ඒ ගම් පලාතේ හොඳම ඉස්කෝලයක්.

නමුත් අංකල්ගෙයි, ඇන්ටිගෙයි හිතට හරි නෑ. අයිය යන්නේ කොළඹ හොඳ නම ගිය ඉස්කෝලෙකට නේ.

ජෝඩුව හොඳ ජොබ් කරන නිසා, ආර්ථිකේ එච්චර අවුලකුත් නෑ. ඉතිං දෙන්නා තීරණය කළා පොඩි කොලුවා ව දාන්න පෞද්ගලික පාසලකට. අර ඉන්ටර්නැෂනල් ඉස්කෝල කියලා හැඳින්වෙන දේශීය පාසල් වලින් එකක්. ඉගැන්වීම ඉංගිරිසියෙන්. නිල ඇඳුම සුදු නෙමේ අවපාටක්. විභාග එංගලන්තේ ඒවා.

දැන් ලොකු පුතා ස්කූල් බස් එකේ ආණ්ඩුවේ ඉස්කෝලෙට යනවා.
පොඩි පුතා තාත්තා එක්ක කාරෙකේ ප්‍රයිවේට් ඉස්කෝලෙට යනවා.

ඔහොම අවුරුදු තුන හතරක් ගතවුණා.

ලොකු එකා උසස් පෙළ විභාගේ ඉතා හොඳින් සමත් වෙලා යුනිවසිටියට තේරුණා. පොර ගෙදර ඉඳන්ම ඉතිං බස් එකේ දුර ගෙවාගෙන යන්න පටන් ගත්තා කැම්පස්.

ඔය අව් අස්සේ පොඩි එකාත් ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් කළාය කියමුකෝ. පොඩි එකා කෙරුවේ නිකං ලපයි සිපයි ගේ ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් නෙමේ, හොඳ රට ෆොරීන් එක!

ඌත් ඒක පාස් වුණා ඉතාම ඉහලින්.

දැන් ඉතිං මොකද කරන්න වෙන්නේ? පොඩි එකාව යවන්න ඕනෑ පිටරට යුනිවසිටි එකකට!

මට අන්තිමට මේ අංකල්ව මුණ ගැහෙන දවසේ එයා මේ වැඩේට ලක්‍ෂ ගානක් හොයනවා. ඉඩමක් විකුණන්නයි අදහස් කරගෙන හිටියේ.

ලොකු එකා ඒ වෙනකොට යුනිවසිටියේ තුන්වන වසරේ. ගෙදර ඉඳන් බස් එකේ කට්ට කාලා කට්ට එපා වෙලා මේ වෙනකොට යුනිවසිටිය අහල පහල බෝඩිමකට ද කොහෙද සෙට් වෙලාලු!

දැන් නං අංකල්ගෙයි ඇන්ටිගෙයි පොඩි කොල්ලා පිටරට යුනිවසිටියට ගිහින් ඇති මට හිතෙන විදියට.

ලොකු එකා බෝඩිමේ වාතවෙන කොට සමහර විට ඌට හිතෙනවාත් ඇති අනේ මාත් ශිෂ්‍යත්වේ ෆේල් වුනා නං කියලා!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
තමන්ගේ දරුවන්ට කෙසේ හෝ හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබාදෙන්නට තැත් කරන දෙමව්පියන්ට මේ කතන්දරේ උපහාරයක් වේවා!

මං මේ කතන්දරේ ලිව්වේ දෛවයේ සරදම පෙන්වන්නයි.

(image: Microsoft Clip Art)

Tuesday 27 September 2011

හොඳම කවි බූට් කවි ද? Realisation


සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවනේ මං මේ කයි-කතන්දර පලකරන්න පටන් අරං සතියකට විතර පස්සේ මං දාපු එක කවියක්, ඊට කලින් දාපු ඒවට වැඩිය චෝයි කියල බින්දි කියල තිබුණා. මං එදා කිව්වේ, කොහෙමටත් බූට් කවි තමයි නියම රහ තියෙන්නේ කියලයි. හරියට විරහ ගී වගේ.

අමරදේවගේ කඳුළු කතාවේ නිමක් දුටුව දා කියන හැපි එන්ඩින් ලව් සෝන්ග් වඩා මං කැමති මගේ කඳුලින් ඔබේ දෙනුවන් දොවා ලන්නට වරම් නෑ කියන විරහ ගීතයටයි.

මට මතකයි රෝහණ බෝගොඩ කියලා ගායකයෙක් හිටියා (ලඟදී සින්දුවක් ඇහුනේ නෑ ඒකයි හිටියා කියලා ලිව්වේ) මිනිහා කියන්නේම විරහ ගී විතරයි.

මේ පල්ලෙහා දාලා තියෙන කවි දෙකත් මං පේරාදෙනියේ හිටිය මුල් අවුරුද්දේ ලියපු මං කැමතිම කවි දෙකක්.

I: උපමාව

ඔබයි මමයි සඳුයි හිරුයි සේ කියා
උවම් යොදා කවක් ගෙතූයෙමි එදා
එනමුදු මට නොම සිහිවිය ඒ වෙලේ
සඳුයි හිරුයි කිසි කලකදි එක් නොවේ!෴



II: සත්‍යය

ඔබ
සඳ මෙනැයි මම සිතූයෙමි

මා නිවරදිය

සඳ දෙස බලා සැනසුනද
සඳට ලංවිය නොහැක

සඳෙන් බිඳුණද අඳුර
හිමිකර ගත නොහැක සඳ සදා!෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
සාහිත්‍ය මාසය ඉවර වෙන්න තව දින කීපයයි තියෙන්නේ. ඔහොම යමු, ඔහොම යමු!

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: Microsoft Clip Art)

Monday 26 September 2011

ඇස්ටෝම් ගෙදර හුරුල්ලෝ - Classes of fish


ඉස්සර මං පොඩි කාලේ ගම්වල තිබුණු මගුල් ගෙවල්වල සාමාන්‍යයෙන් කොටස් හතරක් තිබුණා.

1. මුලින්ම එන්නේ "නම් ප්‍රසිද්ධිය සහ නැකත් ගෙන ඒම". මේ උත්සවය තියෙන්නේ මනමාලිගේ ගෙදරයි. සහභාගීවෙන්නේ දෙපැත්තේම ඉතාම ලඟ ඥාතීන් විතරයි.

2. ඊලඟට තමයි "වෙඩිම", ඒ කියන්නේ අර පෝරුවේ සංසිද්ධිය හෙම තියෙන දවස, එන්නේ මේකත් තිබුනේ මනමාලි ගේ ගෙදරයි. එදාට තමයි මනමාලි ගේ පාර්ශවයේ සියළුම නෑදෑයෝ සහ හිතවතුන් එන්නේ. හැබැයි මනමාලයා ගේ පාර්ශවයෙන් එන්නේ ළඟම නෑයෝ සහ හොඳම හිතවතුන් විතරයි.

3. ඊලඟ උත්සවය තමයි "හෝම් කමිං" එක. බැඳපු ජෝඩුව හනිමූන් ගිහිල්ලා ආපහු එන අතරේ, මනමාලි ගේ පාර්ශවයේ අයව අතර මගදී හමුවෙලා කෂ්ටිය සේරම යනවා මනමාලයාගේ ගෙදර. මේකට මනමාලි ගේ පාර්ශවයේ ලඟම නෑයෝ සහ හොඳම හිතවතුන් විතරයි යන්නේ. හැබැයි මනමාලයා ගේ පාර්ශවයේ සියළුම දෙනා වගේ සහභාගී වෙනවා.

4. එදාම හවස, මනමාලයා ගේ ගෙදර තමයි තියෙන්නේ "ඇස්ටෝම්" එක. මේ නමේ අදහස අළුත් ජෝඩුව "ඇට් හෝම්" කියන එකයි.

ඇස්ටෝම් පාටියට තමයි සාමාන්‍යයෙන් මනමාලයාගේ යාළුවෝ, ගමේ නෑදෑයෝ නොවෙන පිරිස් වගේ ජනතාව ට ආරාධනා ලැබෙන්නේ.

දැන් නං, ඔය පාටි තුනම එකට එකතු කරලා, කොහේ හරි හෝල් එකක තමයි තියන්නේ බොහෝ විට.

මං පොඩි කාලේ දවසක් මට අපේ ආච්චි එක්ක යන්න ලැබුණා ඇස්ටෝම් එකකට.

මේ කියන්නේ අපේ මව් පාර්ශවයේ ආච්චී, ඒ කියන්නේ අර පෙට්ටගමක් පුරෝලා පොත් එකතු කරලා තිබුණු ආච්චී, හෙම නෙමෙයි.

මේ කියන ආච්චී, අපේ තාත්තා ගේ අම්මා.

ඇස්ටෝම් එක තිබුනේ අපේ අල්ලපු ගමේ. සීයා ගේ නෑදෑ ගෙදරක්. හැබැයි මේ දවස්වල සීයා බණ බාවනා මිසක ඔය මගුල්, මළගෙවල්, ඥාති ඇසුර වගේ කේස්වලට සෙට් වුනේ නෑ. කොහොමටත් ඉතිං මං මුලින් කිව්වා වගේ ඇස්ටෝම් කියන්නේ අඩුම ලංසුවේ මගුල් උත්සවයනේ! ඉතිං ආච්චීත්, සීයා ගේ සහ තාත්තා ගේ නියෝජිතයා ලෙස අවුරුදු එකොලහක විතර කතන්දරකුමාර පුත්‍රයාත් තමයි මේ ඇස්ටෝම් එකට ගියේ.

ගෙදරින් බස් පාරට ඇවිල්ලා, ඒකේ මීටර් සීයක් විතර දුරක් ගිහින් තිබුණු ගුරු පාරක් දිගේ ගිහින් කුඹුරු යායට ගොඩවෙලා, ඇල අයිනේ මහ නියර දිගේ අපි අල්ලපු ගමට ගිය හැටි මට තාමත් මතකයි!

නිකං "තුම්මං හන්දියේ" සීන් එකක් වගේ! එකම වෙනස තමයි අපි ගියේ මහ කළුවරේ.

වෙලෙන් ගොඩවෙලා බඩවැටිය දිගේ ගිහින් අපි ඇස්ටෝම් ගෙදර පිළිකන්නෙන් මතුවුණා. අපිව දැකලා සීයා ගේ පාර්ශවයේ නෑයෙක් ඉස්සරහට ඇවිත් අපිව ආචාර කරළා පිළිගත්තා.

"වාඩිවෙන්න මහම්මේ! මේ ඔය දෙන්නෙකුට මේසයක් අරින්න".

වාඩි වෙන්නත් කලින් අපිට වතුර ඇල්ලුවා බත් කන්න. මගුල් මඩුව ඇතුලේ වෙනම වෙනම මේසයි දාලා තිබුනේ. හරියට රෙස්ටෝරන්ට් එකක් වගේ.

ආච්චිටයි මටයි සෙට් කරලා තිබුණා පොඩි මේසයක්. ඒකේ මැද්දේ බේසමක බත්. අනිත් ජාති ලොකු දිසිවල දාලා වටේට. මගුල් මඩුව ඇතුලේ තව මේසෙක හතර දෙනෙක් කෑම කනවා. තවත් මේසෙක හය හත් දෙනෙක්.

හැම මේසෙටම සර්ව් කරන්න වෙනම පොරක් දාලා හිටියා. අපි වාඩි වුණාම, අපේ පිඟානට අර බත් බේසමේන් පිරිසියකින් බත් බෙදුවා. ඊ ලඟට හොඳි මාළු පිණි බෙදුවා. අපි කන්න පටන් ගත්තා.

බාගයක් කාලා ඉවරවෙන්නත් කලින් මේ පොර පිටි පස්සේ ඉඳන් ආපහු බෙදන්න යනවා. ආච්චිය මායි දෙන්නම එපා කිව්වා. ඒත් ආපහු පීරිසි බාගයක් ගානේ අපිට බෙදුවා.

කොහෙම හරි මං බැදපු හුරුල්ලෙකුයි, අල හොදි, පරිප්පු, බෝංචි වගේ ජාතියි එක්ක වෙනදටත් වැඩිය බත් කෑවා. ඉන් පස්සේ වතුර බීලා ආච්චි කෝලිකුට්ටු ගෙඩියක් කෑවා. මං නං කෑවේ කිරි පැණි!

මනමාල ජෝඩුවට ආචාර කරළා, කවරෙක දාපු සල්ලි ටිකත් අත මිට මොලෝලා, අපි වැඩි වෙලා නොගිහින් ආපහු එන්න ආවා අර පිළිකන්න, බඩවැටිය, මහ නියර, වෙල්යාය, ගුරු පාර, තාර පාර දිගේ අපේ ගමට.

ගෙදරට එනකං ආච්චී වැඩි කතා බහක් තිබුනේ නෑ.

අම්මේ කොහොමද මගුල් ගෙදර තාත්තා ඇහැව්වා.

"මහ කාලකණ්ණි පෙරේතයෝ වගයක්! ඔන්න උඹලාගේ තාත්තලාගේ නෑයෝ. මුං මටයි කොලුවටයි දුන්නේ හුරුල්ලෝ නේ. මං දැක්කා අල්ලපු මේසේ හිටිය උන්ට නං, එපා එපා කියද්දීත් කෙලවල්ලෝ මාළු බෙදනවා."

"මං නං කට හරියේ තිබ්බේ නෑ ඒ හුරුල්ලෝ!"

එතකොට තමයි මට තේරුනේ ගමේ වෙඩිමක හතරවැනි මට්ටමේ උත්සවය වුණු ඇස්ටෝම් එකෙත් ඉහල සහ පහල කැලෑසි දෙකක් තියෙන බව.

4.1 ඉහල කැලෑසියට කෙලවල්ලෝ කෑලි මාළු මිරිසට උයලා
4.2 පහල කැලෑසියට හුරුල්ලෝ, සාලයෝ කුරි මාලු තෙලෙන් බැදලා!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අනේ පිඬු සිටාණෝ, අනේ පිඬු සිටාණෝ, අනේ, අනේ, අනේ, අනේ...

(image: http://www.fao.org/WAIRDOCS/FNS/FN015E/ch12.htm)

Sunday 25 September 2011

මෙන්න අර අහවල් ලිපිය "කොට කලිසං කාරයෝ" : Self appointed owners of my school need not read this!


සිකුරාදා කතන්දර බ්ලොග් එකේ පලවූ "ඉස්කෝලේ නම හංගන්නේ ඇයි?" කියන කතන්දරේ මං "වහෙං ඔරෝ" ක්‍රමයට සඳහන් කරපු මගේ සඟරා ලිපිය අද සන්ඩේ ස්පැෂල් ඇක්ස්ට්‍රා එක යටතේ දාන්න හිතුණා.

මෙන්න ඒක. මේ ලියවිල්ලේ පාවිච්චි කරලා තියෙන භාෂා විලාසය ගැන නං ඉතිං සොරි තමා හොඳේ!

කොට කලිසම් කාරයෝ

දිගු කලකට ඉහත මා විශ්ව විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගන්නා කාලයේ අපේ කණ්ඩායමේ කුරුවිට නම් වූ ශිෂ්‍යයෙකු විය. රජරට සිය නිජ බිම කරගත් කාල වර්ණ චර්ම කල්‍යාණයෙන් යුතු අඩි පහක් පමණ උසැති කුරුවිට කාගේත් සිත් දිනාගත් විනෝදකාමී පුද්ගලයෙකි. සෑම විශ්ව විද්‍යාල සිසුවෙකුට ම වාගේ ඔහුට ද අන්වර්ථ නාමයක් පට බැඳ තිබුණි. එය කේ සෙවන් කුරේ නම් විය.

කුරේ යනු කුරුවිට යන වාසගමේ කෙටි ඇමතුම් නාමයයි. කේ සෙවන් යන්නෙන් අදහස් කෙරුණේ ඉංගිරිසි කේ අකුරු සප්තකයකි. කළු, කොට, කෙට්ටු, කැත, කපටි, කුපාඩි යනාදී විශේෂණ පද හතක් කේ සප්තකයෙන් නිරූපනය විය. මේ අන්වර්ත නාම වලින් සාමාන්‍යයෙන් හුදු විනෝදය මිස කිසිදු අපහාසයක් අදහස් නොකෙරුණු බව කිව මනාය.

මා අද කතාකරන්නේ කේ සප්තකයක් ගැන නොව කේ ති‍්‍රත්වයක් එනම් කේ.කේ.කේ ගැනය. කේ.කේ.කේ නමින් සාමාන්‍යයෙන් නම් හැඳින්වෙන්නේ ඇමෙරිකාව මූලස්ථානය කොට ගෙන කි‍්‍රයාත්මක වේ යැයි සැලකෙන කූ කුකල්ස් ක්ලැන් (කේ.කේ.කේ* නම් වූ කූප‍්‍රකට අන්ත ජාතිවාදී සුදු සංවිධානයකි.

එනමුදු, මගේ කෝෂ්ඨාගාරයේ කේ.කේ.කේ නමින් අදහස් වෙන්නේ කොට කලිසම් කාරයෝ යන්නයි. මා ”පමා නොවී එමි අකුරට” යන මැයෙන් මා ලියන මේ කොලමේ මුල් පියවර සඳහා මේ මාතෘකා නාමය යොදා ගත්තේ ඒ ඇසුරෙන් මගේ ගැටවර දිවියේ එක්තරා අත්දැකීමක් ඔබ හා බෙදා ගැනීමටයි.

”පමා නොවී එමි අකුරට” යන යෙදුම ඉගෙනීමේ යහපත් ප‍්‍රථිඵල ගැන ලියවුනු කවි පන්තියක එන්නකි. මගේ මේ කොලම සඳහා මා මේ පදය යොදා ගන්නේ ”අප්පමාදෝ අමත පදං” යන පාලි පාඨයට විකල්පයක් වශයෙනි. ධම්ම පදයේ එන ඒ පාලි පාඨය වනාහී මා කලක් උගත් කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයේ ආදර්ශ පාඨයයි.

දැන් කිසියම් පැහැදිලි කිරීමක් කල යුතු ම වේ.

කලකට ඉහත කුලී නිවසක පවත්වාගෙන ගිය චමරියක එක හැලියේ බත් කමින් වසරකටත් වඩා සාමූහිකව ජීවත් වෙමින් සිට, පසුව සිත් අමනාපකම් ඇති කරගෙන වෙන්වූ පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකුගෙන් එක් අයෙකු, අනෙකා ගැන සඳහනක් කරමින් ” ඕකා ඉගෙන ගත්තේ ආනන්දේ කියලා කිව්වට, මේ, පස්සෙ ඉස්කෝලෙට ආපු එකෙක්” යැයි මා සමඟ කීවේය.

එතෙක් ආනන්ද විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගත් සිසුන් අතර එවැනි බේදයක් ගැන දැන නොසිටි මගේ සිත තුල ඒ ප‍්‍රකාශය නිසා ඇතිවූ ඉච්ඡුා භංගත්වය නිසා දෝ, ඉන් පසු සෑමවිටම මගේ පෞද්ගලික විස්තර විමසන අයට මා පවසන්නේ ”මං උසස් පෙල කළේ ආනන්දේ” කියා ය.

නමුත් ඇත්ත වශයෙන්ම මා ආනන්දයේ ඉගෙනුම ඇරඹුවේ දහයේ පන්තියෙනි. එතැන් සිට වසර හතරකුත් මාස හයකට පසු පාසලෙන් අස්වෙන තුරුම දිනපතාම පාහේ පාසල් ගියෙමි. කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ සිටි පස් වසරට පසු මා වැඩි කාලයක් ශිෂ්‍යයෙකුව සිටියේ ආනන්ද යේ ය. ”අප්පමාදෝ අමත පදං” යන පාලි පාඨය මා හද බැඳ ගත්තේ ඒ නිසාවෙනි. ”පමා නොවී එමි අකුරට” නමින් මේ කොලම නම් කෙරුවේද ඒ නිසාවෙනි.

දහය වසරේ සිට ආනන්දය ට පැමිණීම මගේ ජීවිතයේ වැදගත් සන්ධිස්ථානයක් විය. මම ජීවිතයේ පහලොස් වන වසර ගෙවමින් ගැටවර වියට එළැඹෙමින් සිටියෙමි. අපට තනිවම ගමන් බිමන් යන්නට නිදහස ලැබුනේ ද, අපේ අතේ සුළු වශයෙන් හෝ මුදල් ගැවසෙන්නට පටන් ගත්තේ ද මේ සමගය.

මේ ගැටවර වියේ එක් සිහිනයක් වූයේ එතෙක් අඳිමින් සිටි කොට කලිසමට ආයුබෝවන් කියා දිග කලිසම් ඇඳීමට පටන් ගැනීමයි. නමුත්, දහවන ශ්‍රේණියේ ආනන්දේ ඉගෙනීම ඇරඹුවද මට එම වාසනාව එක්වරම උදා නොවුණි. මා පමණක් නොව මරදාන-බොරුල්ල පාර අද්දර ගොඩනැගිල්ලේ ඉහල මාලයේ පිහිටි මගේ පන්තියේ සිටි සිසුන් තිස් හය දෙනාගෙන් අඩු වශයෙන් දහ දෙනෙක් පමණ දෙනා තවමත් දිග කලිසම් සිහිනය සැබෑ කර නොගත්තෝ, එනම්, කේ කේ කේ ලා හෙවත් කොට කලිසම් කාරයෝ වූහ.

මා ද ඇතුළු කේ කේ කේ ලා බොහෝ දෙනෙකු තවමත් එතරම් උස මහතට වැඩුනු කොල්ලන් නොවුනි. එනිසා කොට කලිසම තවදුරටත් ඇඳීමේ මහා ප‍්‍රශ්ණයක් අපට නොතිබුන බව කිව හැකිය. එසේ වුවද, අප පිරිස අතර සිටි සුනෙත් කරුණාපේ‍්‍රම මිතුරා නම් ඒ වන විටත් වයසටම සරිලන උස මහත තරුණයෙකු වූ නිසා අපේ පන්තියේ කොට කලිසම් කාරයින් අතර ඔහු හොඳින් කැපී පෙනුනි.

නිරිත දිග මුහුදු කලාපය නිජ බිම කරගත් සුනෙත්, එඩිතර චරිතයක් ඇත්තෙකු වූවේය. ඕනෑම අසාධාරණයක් ඉවසා ගෙන ඉන්නට කුඩා කල සිටම අප බොහෝ දෙනෙකු පුරුදු වී සිටිය ද සුනෙත් නිසැකවම ඒ මානසිකත්වය පරයා වැඩුණු අයෙක් බව පෙනුණි.

දැන් මගේ මේ කතාවේ කූටප‍්‍රාප්තියට පැමිණෙන්නම්.

අපට ඉංගිරිසි විෂයය ඉගැන්වූයේ සේනානායක නම් වූ ගුරුවරියකි. දිනක් එක්තරා ඉංගිරිසි වදනක අර්ථය ඇය තේරුම් කර දෙමින් සිටියදී, සුනෙත් එකවරම පවසා සිටියේ ඒ හා සමාන නමකින් ඇමෙරිකානු පොප් සංගීත කණ්ඩායමක් ද ඇති බවයි. ඒ තැනට නොගැලපෙන සහ බාධාකාරී කතාව අසා කෝපයට පත් වූ ගුරුවරිය, සුනෙත් ට බැන වදිමින් ඔහුට නැගී සිටින්නට අණ කළාය.

අසුනෙන් නැගිට සිටගත් මේ උස මහත සිසුවා දුටු සැනෙන්, ඔහු කොට කලිසමකින් සැරසී සිටි නිසාදෝ, ඇය ගේ මුවට සිනාවක් නැගුණි. පාඩමට අදාල නොවන දේ කියා බාදා කිරීම ගැන සුනෙත් ට දොස් පවරද්දී ඇගේ මුවින් ”ඇවිත් මෙතන ජංගි කොටයක් ඇඳගෙන” වැනි වදන් කිහිපයක් පිටවිය.

සුනෙත් ගේ නිර්භය කම, අසාධාරණය නොඉවසීමේ ගතිය, මා ඉතා හොඳින් දුටුවේ එදාය.

”ටීචර් අපේ දුප්පත් කම ගැන ඔහොම හිනාවෙන එක හරිද?” ඔහු අසා සිටියේය.

”අපේ දෙමව්පියන් දුප්පත් නිසා, අපි අපිට තියෙන විදියට කොට කලිසමක් හරි ඇඳගෙන අපි ඉස්කෝලෙ එනව. දුප්පත් වීම වරදක් ද ටීචර්?” ඔහු ප‍්‍රශ්ණ කළේ, ගුරුවරිය තූෂ්නිම්භූත කරමිනි.

සාමාන්‍ය භාෂාවෙන් කියනවා නම් ඇයට කට උත්තර නැතිවිය.

පාසල් සිසුවෙකු විසින් තම අයිතීන් රැකගැනීමට හෝ සමාජ අසාධාරණයට එරෙහිව කළ මා දුටු හොඳම ඒකල සටන එයයි.

සුනෙත් කරුණාපේ‍්‍රම, කලක් රජයේ හමුදාවේ නිලධාරියෙකු ලෙස සේවය කොට ඉන් මිදුණු පසු පෙර පිං බලයෙන් වීසා ලොතරැුයිය දිනා එක්සත් ජනපදයට සංක‍්‍රමණය කළේය. එහිදී ඔහු එක්සත් ජනපද යුධ හමුදාවේ සාමාන්‍ය භටයෙක් ලෙස සේවයට බැඳුණි.

පැය කිහිපයක් ඇතුලත ගුවන්ගත වී ලෝකයේ ඕනෑම තැනකට පැරෂූටයකින් බැසීමට තමා සූදානමින් සිටිනා බව සාජන්ට් කරුණාපේ‍්‍රම කලකට පෙර මට විද්‍යුත් ලිපියක් මගින් දැන්වීය.

එදා කොට කලිසන් කාරයන් පසු කලෙක, ඇවැසි නම්, ලොවම පාලනය කළ හැකි අය වූයේ එලෙස ය.

ප/ලි:
මේ ලිපිය දැකපු ඉස්කෝලේ අයිතිකාරයෙක් මට නොසෑහෙන්න දොස් කියපු බව මං සිකුරාදා කතන්දරේ ලිව්වා.

පොර ඇත්තටම කිව්වේ මං මේ ලිපිය ලියලා පාසලට නිග්‍රහ කරන වෙලාවේ ඒ වෙනුවට කරන්න තිබුනේ ඉස්කෝලේ ඉන්න කොට කලිසං අඳින ළමයින්ට දිග කලිසං අරං දෙන ප්‍රොජෙක්ට් එකක් කරන එකයි කියලායි!

දිගටම මේ ලිපි පල කෙරුවොත් ඒ ගැන තීරණයක් ගන්න වෙනවාය කිව්වා. ඒ තීරණය මොනවගේ එකක්ද කියලා නං මං දැන්මම එළිකරන්ණ අදහසක් නෑ.

මොකද මොනවා කළත් ඉස්කෝලේ කොල්ලෙක් නේ. මෝඩකම නිදහසට කරුණක් කරගන්න ඉඩ දෙනවා පොරට.

(image: http://www.sannasa.net)

Saturday 24 September 2011

ගෙදර යන්න කලින් දා - A day before the vacation


පේරාදෙනියේ ඉංජිනේරු පීඨයේ අපේ පළමුවෙනි වසර ඇරඹුනේ ඔක්තෝම්බර් මාසේ පළමු සතියේ සඳුදා.

ඒ දවස්වල අධ්‍යයන අවුරුද්දකට වාර තුනක් තියෙනවා. මැද්දේ නිවාඩු දෙකයි, දෙසැම්බර් සහ අප්‍රියෙල්වල. වසර අවසානයේ තමයි විභාග.

මේ කවිය මං ලිව්වේ අප්‍රියෙල් මාසේ.

දැන් නං මේ කයි-කතන්දර (කියවපු අයට) එපාවෙලා ඇති නේද? මොනව කරන්නද ඉතිං සාහිත්‍ය මාසෙ වෙච්චි කොට?

විඳගන්න බැරිනම් විඳවන්නම වෙනවා!

අවුරුද්දට ගෙදර යන්න කලින් දා

පේරාදෙනි ගිණි අව්වේ තැම්බී ගිය සිතට ගතට
කෝස් වර්ක් ඩ්‍රෝවින් කඩු පොත් මැද ගෙවෙනා දිවියට
සිසිලක් සතුටක් සුවයක් සැනසිල්ලක් ලබා දෙන්න
අවුරුදු එනවා, නව වසරක් එළැඹෙනවා

මැස්සන් මකුණන් පිරිච්ච කාමරවල දුක් විඳිමින්
කැන්ටින් බත් ගිල දමමින් දිනෙන් දිනම කෙට්ටු වෙවී
නිදි නොලබා දුක් විඳි දිවියට හෙට සිට විරාමයක්
අවුරුදු කුමරිය එනවා මාත් එක්ක හිනාවෙවී

අම්මා උයනා රසවත් බත් කන්නට හැකිවෙන්නේ
සයිකලයෙන් ගම පුරාම ඇවිදින්නට හැකිවෙන්නේ
නිදි නොමරා සුව යහනේ නිදාගන්න හැකිවෙන්නේ
සියල්ල අමතක කරළා සිනාසෙන්න හැකිවෙන්නේ

පොල්පිති බැට් එක අරගෙන මිදුල පුරා ක්‍රිකට් ගසා
වතුර මලෙන් මලකඩ නොව සීතල ලිඳකින් නාලා
අවුරුදු දා පන්සල් ගොස් වේලුණු සිත සනසාගෙන
තුටින් සිටිය හැකි වේවී කැවුම් කෙසෙල් ගෙඩි කාලා

කම්මල් බිම දුක් විඳින්න හිරගෙය වෙත එන්න කලින්
ජීවිතයේ නියම සුවය විඳිමින් කල් යැවූ ලෙසින්
ආයෙත් සති දෙකක් තුනක් සිත සතුටින් කල් යවන්න
අවුරුදු එනවා, නව වසරක් එළැඹෙනවා෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
ගෙදර යනවා කියන එකත් ඉතිං මෙහෙමයි වෙන්නේ. මුල් මාසේ හැම සතියෙම ගියා සිකුරාදා හවස ගිහින් ඉරිදා හවස එන්න.

පස්සේ ඒක සති දෙකකට වරක් යන්න අඩු කළා.

ඊලඟට මාසෙකට පාරක් වගේ.

ඒත් ඉතිං, ඒ මට ගෙදරට තිබුනේ හැතැප්ම පනස් පහක් විතර හින්දා. යාපනේ, මඩකළපුව, ත්‍රිකුණාමලේ කෂ්ටිය නං මං හිතන්නේ ගෙදර ගියේ වාරාවසාන නිවාඩුවට විතරයි.

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://www.primeradio.lk/)

Friday 23 September 2011

ඉස්කෝලේ නම හංගන්නේ ඇයි? I have nothing to hide!


තමන්ගේ ජීවිතයේ විවිධ අත්දැකීම් ඇසුරෙන් ලියන බ්ලොග්කාරයෝ හුඟ දෙනෙක් තමන් ඉස්කොලේ කාලෙන් පස්සේ වැඩිදුර අධ්‍යාපනය ලබපු ටෙක් එක, ඉන්ස්ට්ටිටියුට් එක, යුනිවසිටිය ගැන එලිපිට නම සඳහන් කරමින් ලිව්වාට, බොහෝවිට ඊට වඩා කාලයක් තමන් ගත කළ ඉස්කෝලේ ගැන ලියන කොට නම ලියන්නේ නෑ.

මේ ලඟදී මං බ්ලොග් එකක කියෙව්වා පාසල් ගුරුවරයෙක් ළමයෙකුට කළ පහර දීමක් ගැන කතාවක්. ඒක දරුණු චෝදනාවක්. නීතියෙන් දඬුවම් දිය හැකි වරදක්. නමුත් මේ කතාවේ ඉස්කෝලේ මොකක්ද කියලා කෙලින්ම සඳහනක් නෑ. (පස්සෙ දැනගත් විදියට මේක "ලූ!" කතාවක්! ගීතක ගේ පාසල ගැන ගීතක ගේ අත්දැකීමක් නෙමේ).

මාත් ඇතුළු අපේ හුඟ දෙනෙක් යුනිවසිටිය ගැන නමින් ම ලියන්නයි, ඉස්කෝලේ ගැන කොලේ වහලා ලියන්නයි හේතුවක් තියෙනවා.

මට හිතෙන හැටියට ඒකට හේතුව තමයි ඉස්කෝලවලට, විශේෂයෙන්ම ඔය කොළඹ, නුවර, වගේ තැන්වල තියෙන ලොකුයි කියන ඉස්කෝලවලට, සුවිශේෂී අයිතිකාරයෝ ඉන්නවා.

අපි මොකක් හරි දෙයක් ලිව්වොත් උන් ට තද වෙනවා.

යුනිවසිටි ගැන තත්වය එහෙම නෙමේ. යුනිවසිටියට ගිය හැමෝටම යුනිවසිටිය එක සමානව අයිතියි.

මේ ගැන මගේ අත්දැකීමක් "වහෙන් ඔරෝ" කියන්නම්.

ඔන්න මං එක්තරා ලිපියක් ලිව්වා, සඟරාවකට.

මේකේ තියෙන්නේ මං ඒ ලෙවල්ස් කරපු ඉස්කොලේ ගුරුවරියක් ළමයෙකුට බණින එකක් ගැන.

උදාහරණක් ලෙස හිතන්න මේ ළමයා හම් සපත්තු වෙනුවට කැන්වස් සපත්තු දෙකක් දාගෙන ඉස්කොලේ ආවා කියලා. අන්න ඒ වගේ කේස් එකක්. මං ලියපු ලිපියෙන් කියවෙන්නේ දුප්පත්කම නිසා කැන්වස් සපත්තු (උදාහරණයක් පමණි) දාගෙන ආ එක ගැන ගුරුවරිය බැන්න එක වැරදියි කියලායි.

මේ ලිපිය කියවපු මං ගිය මේ කියන ඉස්කෝලෙටම ගිය, හැබැයි මට වඩා ඉස්කෝලේ ගැන අයිතියක් තියෙන, බූවෙකුට තදවෙලා!

පොර කියන්නේ මෙහෙමයි.

"කතන්දර, ඔයා මේ වගේ කතා ඉස්කෝලේ නම දාලා ලියන එක වැරදියි. ඒක ඉස්කෝලේ හොඳ නමට කැළලක්.

ඔයාට තියෙන්නේ මේ විදියට ලිපි ලියන එක නෙමේ, ඉස්කෝළෙට ගිහිල්ලා, කැන්වස් සපත්තු දාන ළමයි ඉන්නවද හොයලා බලලා, ඒ අයට හම් සපත්තු අරං දෙන ව්‍යාපෘතියක් පටන්ගන්න එකයි."

මොකද හිතෙන්නේ පොර ගේ කතාව ගැන? මම ද මෝඩයා? මේ බූවා ද මෝඩයා? නැත්තං දෙන්නාම ද?

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
බූවා ගේ ඒ කතාව එතනින් නතර වුනේ නෑ. පොර මෙහෙමත් කිව්වා.

"කතන්දර, මං මේ ලිපිය ගැන කීප දෙනෙකුට කිව්වා, ඒ අයත් මා එක්ක එකඟ වුණා. ඔයා දිගටම මේ වගේ ලිපි ලිව්වොත් අපිට ඒ ගැන තීරණයක් ගන්න වෙනවා!"

මං වලියට බර පොරක් නොවෙන නිසා හොඳයි, නැත්තං කියන්නේ "අනේ පලයං මෙයා යන්න නිකං විහිළු නොකර!" කියලයි.

ප/ප/ලි:
මේ කතන්දරේ මුලින් කියද්දී මං කැන්වස් සපත්තු කියා දැම්මේ උදාහරණයක් ලෙසිනි.

පසුව මේ ඔරිජිනල් ලිපියම පල කළා.

මෙතනින් බලන්න.
http://kathandara.blogspot.com/2011/09/self-appointed-owners-out-there-need.html

ස්තුතියි!

(image: http://anandaraox.blogspot.com/)

Thursday 22 September 2011

කොට ඒවද හොඳ, දිග ඒවද? - More short poems from my Peradeniya days


මං නං හිතන්නේ ඔය "කවිය කියන්නේ රසවත් වැකියකි!" ද මොකක්ද කියන පරණ සංස්කෘත පඬිවඳන නම් මහ පිස්සු කතාවක් තමයි.

මේක අහල කවි හදන්න හිතන සමහරු වාක්‍යයක් තුනට හතරට කඩල දාන්නත් ඉඩ තියෙනවා. එහෙම කවි ලියන්න පුළුවන් නම් මාසෙකට කවි පොත් දෙකක් විතර ලියන්න පුළුවනිනේ.

මේ පහලින් තියෙන "වෙනස" කියන කවිය ලියන්න මට මාස පහක් හයක් ගියා.

පේරාදෙනියේ දෙවෙනි වාරයේ (ඒ දවස්වල අධ්‍යයන වර්ෂයකට වාර තුනයි) මුලදී හිතට ආපු සිතුවිල්ල ඒ දවස්වල ජනප්‍රිය කෙටි කවි රටාවෙන් කවියක් විදියට ලියවුනේ ෆර්ස්ට් ඉයර් එක්සෑම් එකත් කිට්ටුවෙලා!

වෙනස

වදන් දහසකින්වත්
නොහැකිවිය වටහා දෙන්නට
ඇයට
ආදරයේ මිහිරි බව

නමුදු

එකදු වදනක් නො දොඩා
වටහා දුන්නීය ඇය මට
ආදරයේ කටුක බව෴



ඊලඟට තියෙන "කණපිට" කියන කවියත් ඒ වගේම සෑහෙන්න තටමලා, තටමලා එළියට දාපු එකක්. මාස ගණනක් ගියා මේක ලියන්නත්!

කණපිට

ආදරය යනු
සිසිල සැණසුම සුවය ගෙන දෙන
හදෙහි සොම්නස සතුට පුරවන
සිතෙහි ඇතිවන හැඟීමක් යැයි
අසා තිබුනෙමි පෙර දිනේ

ආදරය යනු
දුක ද කඳුළ ද නිබද හිමිවෙන
හදෙහි දොම්නස සුසුම රඳවන
සිතෙහි නොරුඳෙන සිහිනයක් යැයි
හැඳින ගත්තෙමි අද දිනේ෴


මේ කවි ගැන තව විස්තර කියන්නත් පුළුවනි ඔන්නම්. ඒත් මොකටද, නේද?

අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://usbottlesandfriends.wordpress.com/2011/02/10/let-it-burn/)

Wednesday 21 September 2011

තේ පැන් සාදයි තම්බි කඩේ - Splitting the bill


ඉස්කෝලේ යන කාලේ, ක්ලාස් යන කාලේ, පස්සේ වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න කාලේ, යාළුවෝ එක්ක ගමන් බිමන් ගියාට, කඩවල්වලින් තේ බිව්වට, ඒ වියදම සේරම දෙනා නූලට බෙදා ගන්නවා නේ. මොකද ඒ කාලේ දෙමව්පියන් ගේ සල්ලි නේ අපි වියදම් කලේ!

පස්සේ ජොබ් කරන්න පටන් ගත්තු කාලේ නං ඉතිං පොඩි පොරත්වයක් ගහලා සමහර වෙලාවට හිතෙනවා අනුන්ගේ බිල් පවා ගෙවන්න.

මේ ඒ වගේ සිද්ධියක්.

ඔන්න මං පේරාදෙනිය තිප්පොලෙන් ගැලවිලා සුන්දර සීතල පරිසරයක පිහිටා තියෙන නගරයක තියෙන කම්මලක සේවය කරන්න පටන් ගත්තා. මෙතන කොච්චර වැඩද කියනවා නං ඉරිදට විතරයි නිවාඩු.

ඒ මදිවට සමහර මාසවල ඉරිදා දවස්වලින් දෙක තුනක්මත් වැඩ කරන්න වෙනවා.

සමහරු කැමතියි ඉරිදා වැඩ කරන්න, මොකද, ගෙවීම ඩබල් එදාට!

ඒත් මට නං ඉරිදා වැඩ කරන එකේ තිබුණ අවුල වුනේ ඇඳුම් ටික හෝදාගන්න, නිකං ඇඟේ නාන්නේ නැතුව හොඳට නා කියා ගන්න නැතිවෙන එක විතරක් නෙමේ. කඩේට ගිහින් සන්ඩේ ඔබ්සෝවර් එකක් අරගෙන ජොබ් ගැන හොයලා ඇප්ලිකේෂන් එකක් දාන්න තිබුණ වෙලාවත් ඉරිදා වැඩ කරන එකෙන් ඇහිරුණු එකයි.

ඔන්න එදා මාසෙකට විතර පස්සේ ඉරිදාක නිවාඩුවක් හම්බ වුණු හින්දා අපි කෂ්ටියක් හවස් වරුවේ ටවුන් එකට ගියා. එතනදී හම්බ වුණා තවත් අපේ ෆැක්ටේරියේ ම වැඩ කරන පොරවල් දෙතුන් දෙනෙක්.

ටික වෙලාවක් කයිය ගහං ඉඳලා ඔන්න සෙට් වුණා තේ බොමු කියලා එතන තිබුණු මුස්ලිම් හෝටලයට. ඊට වැඩි දේකට සෙට් වෙන්න බැරිවුනේ මොකද අපේ සමහර වුන් එදා රෑ දහයට වැඩ!

සඳුදා දවසේ වැඩ පටන් ගන්නේ ඉරිදා රාත්‍රී දහයටයි.

ඉතිං කෂ්ටියම තමන් කැමති පරිදි ත්‍රිකෝණාකාර මස් රොටි, චතුරශ්‍රාකාර එළෝළු රොටි, සමචතුරශ්‍රාකාර බිත්තර රොටි කාලා තම්බිගේ කඩේ හදපු කිරි තේ බිව්වා.

මේ කියන කාලේ කිරි තේකක් රුපියක් පහකටත් අඩුයි. රොටී වගේ ජාතිත් එහෙමයි.

ඔන්න ඉතිං වේටර් මල්ලී බිල අරං ආවා. බිල රුපියල් හැත්තෑ පහක් වගේ ගාණක්. අපි සේරම හය දෙනෙක් හිටියා.

ඔන්න එකෙක් රුපියල් විස්සක් දැම්මා. තව පොරක් රුපියල් පනහක් දාලා අර විස්ස අරං තියාගත්තා.

තව එකෙක් රුපියල් සීයේ කොළයක් දාලා කිව්වා මං ගෙවන්නං කියලා. පොර එතන තිබුණු පනහේ කොලේ ගත්තා.

වේටර් මල්ලී සීයේ කොලේ අරං ගිහින් ඉතුරු සල්ලි අරං ආවා.

සීයේ කොලේ දාපු එකා ඒ ඉතුරු සල්ලි ටික ගන්නයි යන්නේ. මොකද උගේ සීයේ කොළෙන් නේ බිල ගෙව්වේ.

දැන් මෙතන පොඩි අවුලක්. කාටද මේ ඉතුරු සල්ලි අයිති?

මුලින් පනහ දාපු එකා ඇහැව්වෙත් ඒකමයි. "කවුද දැන් බිල ගෙව්වේ? කාටද මේ ඉතුරු සල්ලි අයිති?"

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අන්තිමේදී හය දෙනාම දොලහයි පනහ ගානේ දාලා හරි ගානට බිල බෙදා ගත්තා!

පොරත්වය පෙන්නන්න යන්නේ නැතුව ඕක මුලින්ම කළා නං ඉවරයිනේ?

ඔන්න, කෙල්ලෝ කට්ටියක් එක්ක ගිහින් බිල ගෙවන එකනං තව කමක් නෑ කිව්වැහැකි.

(image: http://gratrueities.wordpress.com/)

Tuesday 20 September 2011

බ්‍රහ්මදත්ත කාලේ සිට පැවතෙන තක්සලා වේ ගීතය අද නව රිද්ම (රැප්) සමග - Cover version of a golden oldie


අර බ්‍රහ්මදත්තලා (ඔව්, එක්කෙනෙක් නෙමේ කප්පරක් හිටියා එකම නම තියෙන රජ පොරවල්) බරණැස් නුවර රජ කොරන කාලේ රජ්ජුරූස් ලා ගේ පුත්‍ර රත්නර්ස් ලා ට, තව තව සිටු කෂ්ටියගේ කොල්ලන් ට යන්න දාල තිබුණ ප්‍රයිවේට් යුනිවසිටියක් තක්සලා කියන නගරේ.

ඔය බණ කතාව හින්දා ලංකාවේ යුනිවසිටිවලටත් සාමාන්‍යයෙන් මේ තක්සලාව කියන නික් නේම් එක පාචිච්චි කෙරෙනව තවමත්, විශේෂයෙන්ම ඔය සාහිත්‍යමය වැඩ කටයුතුවලදී.

අපේ පොරවලුත් ඉතිං කැම්පස් සිලෙක්ට් වුණාම, "දෙඤ්ඤං ජම්බු!" කියල හිතල ශිල්ප දක්වල කුමාරියවත් සැට් කරගන්න තමයි එහේ යන්නේ.

මේ කවිපෙල මං ලිව්වේ ෆර්ස්ට් ඉයර් එකේ සෙකන්ඩ් ටර්ම් එකේ විතර.

තක්සලා වේ ගීතය

"(පරණ කෑල්ල)
අල්ලට සිඟාවත් රස නැති අහර කකා
වල් කොල බිම අතුට නිදි නොලැබ දුක් තකා
කල් ගිය රෙදි වැරලි ඇඳ දැලි කුණෙන් වකා
ඇල්මෙන් අකුරු උගනිව් ඉඳිරි වැඩ තකා"

(රැප්)
ජීවිතේ කිසි කලෙක දැක නොමැති බත(*) සමග
ගෙඩි ගෝව මුං ඇට ද තක්කලි ද අනමිනා
බඩේ ගින්දර නිවා ගනු පිණිස ගිල දමමු
කැන්ටිමේ ශුද්ධ වූ බත් තැටිය සසොබනා

මැසි මදුරු උවදුරෙන් කෙසේ හෝ බේරිලා
මකුණන් ට ලේ පිනට දිදී කල් යවමිනා
කැඩී ගිය සයනයේ කොහු නොමැති මෙට්ට මත
නිදා ගමු වැතිරිලා රෑ පුරා සතොසිනා

දිවි ගෙවන්ණට පවා හිමවූ කල මිළ මුදල්
අළුත් ඇඟලුම් ඇඳුම් ගන්න නොම සිතමිනා
මෙහේ එන්ණට කලින් ගත් ඇඳුම් කල් ගියද
තව තවත් අළුත් සේ සෝදමින් අඳිමිනා

හිස මතට පැටවි ඇති සියළු බර දරාගෙන
කෝස් එකෙ සිරත්වය ගැන තවත් හිතමිනා
ඇල්මකින් නොවූවද, කළ යුතුව ඇති හෙයින්
ශිල්ප උගනිමු ඉතින් දුක් ගීත ගයමිනා

(අළුත් කෑල්ල)
දිව රවටවා හෝ නීරස අහර කකා
රන් බග් ගසා නිදමින් පින් පව් නොතකා
ගජයක් ගසා වැරහැලිවල අඩුව මකා
ඇල්මක් නැතත් උගනිව් ඉදිරි වැඩ තකා෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
(*)මෙතන දී, අර බත ගැන කියල තියෙන කතාව මේකයි.

මං පේරාදෙනියේ දී බත් කාපු මාකස් ප්‍රනාන්දු, අක්බාර්, වූස්, ගෙම්බා වගේ හැම කැන්ටිමකමත්, බත් අම්මලා විකුණපු බත් පාර්සල් වලත් තිබුනේ එක හා සමාන නීරස, ඇට ලොකු හාල් ජාතියකින් උයපු බත්. ගෙදරදී, මිල්චාට්, රතු කැකුළු සහ සම්බ කාල පුරුදුවෙලා තිබුණු මට මේ බත් නං දිරෙව්වෙම නෑ.

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://artofthaimassage.com/page/2/)

Monday 19 September 2011

පරිප්පු හොද්දා - Dining @ Sangamtta Hall, Peradeniya


අපේ කාලේ පේරාදෙනියේ නේවාසිකාගාරවල නැවතිලා හිටිය සමහර කොල්ලෝ දවල්ට, රෑට භෝජනාගාරයේ දී කන්න ගිහින් මුළු මුදල ගෙවලා බත් පිඟානක් අරගන්නේ නැතුව ඒකෙන් 25%කටත් අඩුවෙන් ගෙවලා වෙන කෙනෙකුගේ පිඟානට "අඩු"වක් ගැනීම ගැන ලියපු කතන්දරේ මතකයි නේද?

මෙහෙමෙ "අඩු" කාපු සියළු දෙනාව සියළු දෙනාවම ඒක කලේ මුදල් පිරිමසා ගන්න බවට කිසිම සැකයක් නෑ. දෙමව්පියන් ගේ එවන සල්ලිවලින් යැපෙන ගමන් පූර්ණකාලීනව ඉගෙන ගන්නව කියන එකත් ලේසි වැඩක් නෙමේ ජීවිතයේ ඇතිවෙන අවශ්‍යතා ගැන බලන කොට.

එහෙම "අඩුව" ගහලා ඉතුරු වෙන සල්ලිවලින් කෑමෙන් පසු අතුරු පස විදියට සිගරුට් එකක් ගහන උනුත් හිටියා. එහෙම බැලුවොත්, තමන් අරං සිගරැට් නොබී, අනුංගෙන් බට් එක ඉල්ලගෙන බොන උං පවා කොච්චරක් කියල හිටියද?

නේවාසිකාගාරයේ කැෆටේරියා එකෙන් කනවයි කියලා හැමදාමත් මුං ඇටයි, රාබුයි, කොල ගෝවා මැල්ලුමයි කන්න පුළුවනියැ.

ඉතිං කොල්ලෝ හුඟ දෙනෙක් පුරුදු වෙලා හිටිය විශේෂයෙන් ම සති අන්තයේ රෑට සංඝමිත්තා හරි රාමනාදන් වගේ කෙල්ලන් ගේ හෝල් එකකට ගිහින් කන්න. මේ තැන් දෙකේම ගෝදම්බ රොටි කන්න පුළුවන්. පරිප්පු එක්ක රොටි දෙකක් කෑවොත් මස් කෑම එකකට වැඩිය සුළු ගාණයි වැඩිපුර යන්නේ.

ඊටත් වැඩිය වැදගත් දේ තමයි සංඝමිත්තා භෝජනාගාරයේ කැෆටේරියාව කරපු මුදළාලි "අඩු"වලට සල්ලි ගත්තේ නැති වීම.

කෙල්ලෝ බහුතරයක් දෙන බත් එකෙනුත් බාගයයි නේ කන්නේ. ඉතිං, මුදළාලි ට "අඩු" නිකං දෙන එක ලොකු දෙයක් නෙමේ. ඇත්තටම කියනව නං පොඩි ඇඩ්වටයිසින් ටූල් එකක්.

ඔන්න දවසක් අපේ කට්ටියක් ගියා සංගමිත්තා හෝල එකට රෑට කන්න. මෙතන කැෆටේරියා එකේ මුදලාළි ගේ ගොදම්බ රොටී වලට අමතරව, ඉඳි ආප්ප හෙමත් තිබුණා.

රොටී දෙකයි, පරිප්පුයි අරගෙන කාපු අපේ එක පොරක ගේ බඩගින්න ඒකෙන් ඇරුනේ නෑ. ආපහු රොටී අරං කන එකටත්, අළුතින් ම බත් පිඟානක් අරං කන එකටත් වැඩිය හොඳම වැඩේ, මුදළාලි නිකං දෙන බත් "අඩුව" අරං කන එක.

ඉතිං අපේ පොර ගිහිල්ලා මුදලාළිට පිඟාන දීලා "අඩුවක්" ඉල්ලුවා.

මුදලාළි ගේ මතකය හොඳයි. පොරට මතක තිබිලා අපේ මෑන් කෑවේ ගොදම්බ රොටි ය කියන එක.

මුදලාළි කලේ, පිඟානට පරිප්පු හොදි ටිකක් බෙදලා දෙන එකයි.

බත් පිඟන් කාලක් නිකං කන්න ගිහින් පරිප්පු හොඳි ටිකක් විතරක් පිඟානට ලැබුණු අපේ බූවා ට එදා ඉඳලා අපි කියන්නේ "පරිප්පු හොද්දා" කියලයි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
දැන් නං "පරිප්පු හොද්දා" ලොකු සිරා පොරක්! හැබැයි තාම මතක ඇති මං හිතන්නේ මේ කතන්දරේ.

නේද මචෝ?

http://curryworld.wordpress.com/)

Sunday 18 September 2011

ප්‍රීති සහ සැලසුම් කිරීම - Proper planning Vs Premature ejaculation


"ප්‍රීති" කියන කොණ්ඩම් වර්ගය ගැන දැන්වීමක තිබිලා තමයි මං ජීවිතේ මුලින්ම සැලසුම් කිරීම කියන අමාරු වචනේ දැක්කේ.

ඒ දැන්වීම් පවුල් සංවිධාන සංගමයේ වැඩක්.

ඉතිං අපිට හිතුනේ සැලසුම් කරනවාය කියන්නේ ප්‍රමාණය කුඩා කරනවා (අපි දෙන්නයි, දරු දෙන්නයි) සහ දරුවන් දෙන්නා අතර පරතරය දික්කර ගන්නවා වගේ දෙයක් කියලයි.

මං හිතන්නේ ඒ දවස්වල ඉඳලාම තිබුණු ආණ්ඩුවලටත් හිතිලා නෑ, ලොකු ලොකු දේවල් පවා සැලසුම් කරන්න පුළුවන්ය කියන එක.

මං සිකුරාදා පල කරපු මුදළාලි ගේ මෝඩ පුතා කතන්දරේ දේශපාලන විවාදයකට පොඩ්ඩක් පෙරළුනා. මට ඒකට සහභාගීවෙන්න ඉඩ ලැබුනේ නැති නිසා ඉරිදාට සන්ඩේ ස්පැෂල් ඇක්ස්ට්‍රා එකක් විදියට මගේ මතය ලියලා දාන්නයි හිතුවේ. ඒත් ඒ ලිපිය බාගෙට ලියාගෙන යන කොට ඊට කලින් ලියන්න ඕනෑ මේ අතුරු මාතෘකාව හිතට ආවා.

මට හිතෙන විදියට, සැලසුම් කිරීම, ක්‍රම සම්පාදනය, සැලසුම් ක්‍රියාත්මක කිරීම වගේ බර නම් තියෙන අමාත්‍යාංශ, දෙපාර්තමේන්තු තිබුණත් තාමත් රටේ හරි හැටි ජාතික මට්ටමේ සැලසුම් කිරීමක් සිදුවෙන්නේ නෑ. විශේෂයෙන්ම අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය, ආහාර සහ නිවාස සම්බන්ධයෙන්. මං මේ කියන්නේ එදිනෙදා වේල කාලා, ඉස්කෝලේ ගිහින්, සිස්සස්සේ පාස් වෙලා, තුවාලෙට බේත් ටිකක් දාගන්න සැලසුම් ගැන නෙමේ.

ඊට වඩා බරපතල ලොකු සයිස් ඒවා ගැන.

මෙන්න උදාහරණයක්: "විශ්ව විද්‍යාලයට හිහින් ඉගෙන ගෙන උපාධියක් ගන්න අවශ්‍ය හැමෝටම ඒ සඳහා ඉඩ කඩ ලබා දීම"

දැන් ඕක මේ හෙට හවසට කරන්න පුළුවන් එකක් නෙමෙයි කාලයක් යන එකක්. ක්‍රියාත්මක කරන්න නෙමේ, සැලසුම් කරන්නම අවුරුදු ගාණක් යන්න ඉඩ තියෙනවා.

නමුත් අපේ අයියලාට ඕනෑ, අද දළු හිටවලා, හෙට බතල කන්නයි. නමුත් බතල බහින්න මාස තුනක් යනවා, මයියොක්කා නම් මාස හයයි.

අද ඉඳලා හැමදාම දවසට එක ගානේ වලවල් හාරලා මයියොක්කා දඬු දෙක ගානේ ඒ එක වලක හිටෙව්වොත් තව මාස හයක ඉඳලා හැමදාම මයියොක්කා කන්න පුළුවන්.

ඒ විතරක් නෙමේ අද ඉඳලා එහෙම මයියොක්කා හිටවනවාය කියලා නිකං කයිය දුන්නට වැඩක් නෑ. මයියොක්කා දඬු සප්ලයි චේන් එකක් හදන්න ඕනෑ.

ඊලඟට මාස හයකට පස්සේ අපිට පුළුවන් අපේම දඬු හිටවන්න.

අපේ අතිරික්ත දඩු සහ අස්වැන්න ගබඩා කරන්න, ප්‍රවාහනය කරන්න, කල් තියාගන්න යනාදී ඉදිරි සැලසුම් කරන්නත් ඕනෑ.

එහෙම නැතුව "කඤ්ඤං මඤ්ඤොක්කා!" කියල නිකං කෙල ගිල ගිල හිටියට වැඩේ කෙරෙන්නේ නෑ.

මගේ මේ පොලිටිකල් ලිපියේ කතන්දරේ මේකයි.

මතකද මීට අවුරුදු තුන හතරකට කලින් වගේ එකපාරටම ආණ්ඩුවේ ඉස්කෝලවල ඉංගිරිසියෙන් උගන්නන්න ඕනෑය කියලා තීරණය කරලා, ඒක ක්‍රියාත්මක කළා?

මට නං හිතෙන විදියට අපිට ඕනෑ ඉංගිරිසි හොඳින් ඉගෙන ගන්න මිස ඉංගිරිසියෙන් ඉගෙන ගන්න නෙමෙයි. නමුත් ඒක වෙනම මාතෘකාවක්.

මේ තීරණය ගත්තු අය නොහිතපු එකක් තමයි කෝ මේ සඳහා අවශ්‍ය සම්පත් කියලා? ඉංගිරිසියෙන් උගන්නන්න, ඒ සඳහා පුහුණු ගුරුවරු ඕනෑ. අවශ්‍ය පරිදි ගුරුවරු පුහුණු කරන්න ඕනෑ. ඒකට මඤ්ඤොක්කා බහින්න යනවාට වඩා වැඩි කාලයක් යනවා.

ඉස්සෙල්ලාම කරන්න තිබුණේ, ඒ ඒ විෂයන් උගන්වන ගුරුවරුන් සඳහා පුහුණු පාඨමාලාවක් පටන් ගන්න. ඒ විදියට අවශ්‍ය පිරිස් සම්පත් හදාගත්තට පස්සේ ඉංගිරිසියෙන් උගන්වන්න පටන් ගන්න.

නමුත් සිද්ධ වුනේ ඒක නෙමෙයි. අද හිතුවා, හෙට පටන් ගත්තා.

ඔන්න අපි දන්න දරුවෙක් පහේ සිස්සස්සෙන් යන්තං වගේ පාස් වුනත්, නගරයේ හොඳම ඉස්කෝලේ ලැබුනේ නෑ. පස්සේ ඉස්කෝලෙන් දැන්නුවා, ඉංගිරිසි මාධ්‍ය පන්තියේ නම් ඉඩ තියෙනවා කියලා. ඉතිං මේ ළමයා ඒ පන්තියට ගියා.

පටන් ගන්න කාලෙත් ඉංගිරිසියෙන් ඉගැන්වුනේ විෂයන් හතරයි ලු. පස්සේ ගුරුවරු නැතුව ඒකත් දෙකට බැස්සා කියලයි මට ආරංචි වුනේ.

ඔන්න අපේ වැඩ!

ප්‍රීති මගින් සැලසුම කෙසේ වෙතත් ක්‍ෂණික මෝචනය!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මං මේ බ්ලොග් එක පටන් ගන්න මුල්ම පෝස්ට් එක දැම්මේ මුලින් කතන්දර දහතුනක් ම ලියලා, තව විස්සක් විතර සැලසුම් කරලා ඉවරවෙලායි. මං හිතුවා කතන්දර දහතුනක් තියෙන නිසා සතියකට එක ගානේ දාලා මට මාස තුනක් සුරැකෙන්න පුළුවන් නේද කියලා.

ඔය උඩ පින්තූරේ බැලුවොත් පෙනෙයි, මගේ ඉදිරි සැලසුමෙන් කොටසක්.

ඔන්නං මේකත් බලන්න:
වෙන්ඩ කතන්දර සීයේ ලයිස්තුවට මාස හයක් පිරෙයි

Saturday 17 September 2011

කයි-කතන්දර ~ ආදරය ගැන කෙටි කවි දෙකක් : Is love short?


මේ දවස්වල ෆේස් බුකියේ මං දැක්කා හයිකු වගේ කෙටි කවි පෝලිමේ ලියවෙනවා ටොන් ගණනේ, මාත් ලයික් කරල ඉන්න මොකක්ද කයියට බර ගෘප් එකක.

හයිකු කියන්නේ නම් එක්තරා මාත්‍රා රටාවකට අනුව බොහෝ විට පරිසරය ගැන ලියවෙන ජපන් කවි විශේෂයක්.

දැන් වගේම කාලෙකට ඉස්සර සිංහල කවියන් අතරත් මේ ආකාරයේ කෙටි කවි විශේෂයක් ඉතා හොඳින් ජනප්‍රිය වෙලා තිබුණා.

මේ ඒ කාලයේ මංතුමා ලියපු කවි දෙකක්.

මේ කවිවලත් තේරුම වගේම පොඩි පහේ ආකෘතියකුත්, තාලයකුත් තියෙනවා!

ඒ එක්කම කියන්න ඕනෑ, පුංචියට, කොටට, තිබුණයි කියල මේ කෙටි කවි ලියනවාය කියන්නේත් ලේසි වැඩක් හෙම නං නෙමේය කියන එක.

1. ප්‍රහේලිකාව
ලොවෙහි සියළු දුක් දොම්නස්
මැද සැනසුම
ආදරයයි

ලොවෙහි සියළු සැනසුම් මැද
දුක දොම්නස
ආදරයයි෴


2. ආදරය සහ ජීවිතය
ආදරය සුන්දරය
ආදරය නොහඳුනන්නන්හට නොව
ආදරය හඳුනන්නන්හට

ජීවිතය කටුකය
ආදරය නොකරන්නන්හට නොව
ආදරය කරන්නන්හට෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මගේ මිතුරෙක් මට ඊයක් එවලා තිබුණා මං කතන්දර මාතෘකාවේ සිංහල පදය ඉංගිරිසියට පරිවර්තනය කරන විදිය හරි නෑ කියලා.
මං පොරට කියලා යැව්වා, ඒ සේරම (මාතෘකාවේ දෙකොටසමයි, කතන්දරයයි, ප/ලියයි) කතන්දරයේම කොටස් බව!


(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://www.themattefinish.com/blog/tag/too-many-electronics/)

Friday 16 September 2011

මුදළාලි ගෙ මෝඩ පුතා - A case for private universities!


පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ගැන විවිධ අදහස් ආපහු ඇහෙන්න පටන් අරන්. මේ දවස්වල නං ඒකට මූලික හේතුව වෙලා තියෙන්නේ මාලඹේ දාලා තියෙනවා ය කියන ඇම්බීබීඇස් දෙන ස්ථානයයි.

අපේ යුනිවසිටි කාලේත් ඔය වගේ කචල් තිබුණා විටින් විට. ඇම්බීබීඇස් දෙන තිප්පොලවල් ගැන විතරක් නෙමේ පොදුවේ පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ගැන.

ඒ වෙන කොට උසස් අධ්‍යාපන පනතට කරලා තිබුණු සංශෝධන නිසා පෞද්ගලික ආයතනවලට උපාධි දෙන්න බලතල පවරන්න ආණ්ඩුවට බලය ලැබිලයි තිබුනේ.

මේ සංශෝධනවලට එරෙහිව මහා විරෝධතා ව්‍යාපාරයක් පටන් ගත්තා අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මංඩලය හෙවත් අපි කියපු විදියට අයියුඑස්එෆ් එකෙන්.

පේරාදෙනියේ අපි පිහිටුවලා තිබුණු ශිෂ්‍ය ක්‍රියාකාරී කමිටුව හෙවත් ඒසී එකෙන් ඒ හා සම්බන්ධ වැඩකටයුතු කරන්න පටන් ගත්තා.

විශ්ව විද්‍යාලයම පුරා විතරක් නෙමේ ඒ දවස්වල පේරාදෙනියේ ඉඳලා නුවරටමත් අපි පෝස්ටර් ගහනවා. සිගරට් බට් එක තීන්තවල ඔබලා, අලි මුඩුක්කුවෙන් ගන්න පෝස්ටර් කඩදාසිවල අකුරු අඳින එක හරිම ජොලි වැඩේ.

මේ දවස්වල අපි හිටපු නේවාසිකාගාරයේ තිබුණු කැෆටේරියා එක කලේ හොඳ ජොලි මුදලාලි කෙනෙක්. නියම කට්ට පෙනුමක් තිබුණු හින්දා කොල්ලෝ පොරට කාඩ් එකක් ගහලා තිබුණා නරියා මුදළාලි කියලා.

නරියා මුදළාලි ගැනත් කන්දරයක් දෙකක් තියෙනවා පස්සේ කියන්න. ඒත් මේ අද කතන්දරේ මුදලාලි ගේ පුතා ගැනයි.

මුදලාලි කොල්ලාත් උදේ හවා හිටියේ අක්බාර් එකේ කැෆටේරියා එකේම තමයි. මුදලාලි තාත්තා එතන නැති වෙලාවට කැෂියර් වැඩේ කලේත් පුත්‍ර රත්නයයි.

පොර අනිවාර්යෙන්ම අපිට වඩා බාල එකෙක්. ඒත් ඉස්කොලේ යන පාටක් නම් පේන්න තිබුනේ නෑ. සමහර විට ඕලෙවල් වලින්ම ඉස්කෝලෙන් අස්වෙලා තාත්තා ගේ බිස්නස් එක පුරුදු වෙන්න පටන් ගන්න ඇති. කොහොම වුනත් තාත්තා වගේ නෙමේ ටිකක් මෝඩ පාටක් තමයි කොල්ලාගේ මූණේ තිබුනේ.

සමහර විට මේ බත් තම්බන රස්සාවට තිබුණු අකමැත්ත හින්දා ඇතිවුණු දුක මූණෙන් පිළිබිඹු වුණා වෙන්න ඇති.

ඔන්න එක දවසක් අපි මහා පන්ති වර්ජනයක් කරළා, පිකටින් කරලා, විශ්ව විද්‍යාලය පුරා පෙළපාලියක් ගිහින්, ගලහ හන්දියේ රැස්වීමක් තියලා අන්තිමේදී දවල්ට කන්න අක්බාර් එකට ආවා.

මුදළාලි හිටියේ නෑ. කැෂියර් එකේ හිටියේ පුත්‍රයා.

පොර හිටියේ මාර ජොලියෙන් බව පෙණුනා. අර මූණේ මෝඩ පාට පැත්ත පලාතේවත් නෑ.

පස්සේ තමයි අපිට වැඩේ තේරුණේ!

කවුන්ටරේ දෙපැත්තේ තියෙන සින්ක් දෙක ලඟ ලොකු නෝටිස් බෝඩ් දෙකේ මහා පෝස්ටර් දෙකක් ගහලා.

දෙකේම තිබුණේ එකම සටන් පාඨය.

මුදළාලි ගෙ මෝඩ පුතුට
සල්ලිවලට උපාධියක්!  


-කතන්දරකාරයා

(image: http://www.thebadgeronline.co.uk/?p=183)

Thursday 15 September 2011

අභිනිෂ්ක්‍රමණය කියන්නේ ප්‍රශ්ණ වලින් පලා යාමක් ද? Renunciation or running away from problems?


පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ මං හිටපු කාලේ ගැන කියවෙන කයි-කතන්දර දාන්න පටන් අරං දැන් සති දෙකකටත් වැඩියෙන් ගතවුණා.

එහේ ගිය ගමන් ඇතිවුණු ඉච්ඡාභංගත්වයක් හරි ගෘහදායක ව්‍යාධිය හරි නිසා මුලින් මුලින් ලියවුනේ දුක්බර කවි තමයි. කවිය කියන්නේ කොහෙමටත් භාවාත්මක ප්‍රකාශනයක් නේ. ඒ එක්කම අතිශයෝක්තියත් නැතුවම බෑ, හරියට අර තිසර තන කේස් එකේ දී වගේ.

ඒ එක්කම ඉතිං කියන්නෝනැ, වැලිකතරේ, පතොක් ගස් අතරේ, කහමල්, රෝසමල් නොතිබුණේමත් නැතිය කියන වග!

ඔය කාලේ වෙනකොට පළමු වසරේ මුල් වාරය ගෙවෙන්නත් ආවා. ඒ කියන්නේ මුලු දෙසැම්බරයම අපිට නිවාඩු.

ඒ ගැන හිතද්දී හිතේ ජොලියට වගේ ලියවුණු කවියක් තමයි මේ.

අභිනිෂ්ක්‍රමණය

හාෆ් ෂීට් ෆයිල් කවර
කෝස්වර්ක් මැද හිරවුණු
ජීවිතයට සිසිලක් සැණසුම් සුවයක් ඕනෑ
මේ සීතල කඳු අතරේ
තවත් බැරිය හිරවෙන්නට
හැකි තරමින් ඉක්මන් කර ගෙදර යන්න ඕනෑ

අම්මා ගේ අත් ගුණයෙන්
රසවත් වුණු බත් කන්නට
උදේ අටට ඇහැරෙන්නට
රෑ නමයට නිදියන්නට
හැන්දෑවට සයිකලයෙන් පොඩි රවුමක් කැරකෙන්නට
සන්තෝසෙන් හිනැහෙන්නට
ගෙදර යන්න ඕනෑ

කාලසටහනින් තොර වූ
ඒ සුන්දර ලෝකය වෙත
අපාය අත්හැර දාලා නික්ම යන්න ඕනෑ
කම්මල් ගොරහැඩි බව නැති
සොබා දහම් රූ අතරට
හදවත තුටියෙන් පුරවා නික්ම යන්න ඕනෑ෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මරුමුස්කාරයා නං ඔය මං උඩින් කියපු වැලිකතරේ මල් කතාව එක්ක එකඟ නෑ වගේ.

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://wetravelworld.com/2009/05/23/letting-the-train-take-the-strain-p5484/)

Wednesday 14 September 2011

රෂ්මි ලියන "ඊසි-පීසි" නවල් එක - Rashmi Kurukulasooriya's easy way to write a novel


රෂ්මි කුරුකුලසූරිය කියන්නේ මගේ හිතවතෙක්. පොර ඉතිං ඔය කයියට, කලාවට හිතැති, හිත හොඳ පොරක් කියලා හඳුන්වන්න පුළුවන්.

ඔන්න දවසක් රෂ්මි ගෙන් මට කෝල් එකක් ආවා.

"හලෝ! කතන්දර මං මේ කතා කරන්නේ පොඩි උදව්වක් ඉල්ලන්නයි."

"මොකක්ද රෂ්මි?"

"මං නවල් එකක් ලියන්න පටන් ගත්තා. දැන් තරමක් ලියල ඉවරයි. ඒකට කතන්දරගෙන් පොඩි උපදෙසක් ගන්න ඕනෑ වෙලා තියෙනවා."

"නවල් එකක් ලියනවා! මරුනේ රෂ්මි. ඒත් ඉතිං මගෙන් මොනවද ගන්න තියෙන උපදෙස්? මං නවල්ස් ලියලා නෑනේ."

ඇත්තම කියනව නං මං මේ කියන කාලේ කතන්දර බ්ලොග් එකවත් පටන් අරන් තිබුනේ නෑ. කවියක් දෙකක් නං ලියල තිබුණා.

"එහෙම කියන්න එපා කතන්දර. ඔයාට ලිවීම ගැන හොඳ හැකියාවක් තියෙන බව මට තේරිලා තියෙනවා. මේ උදව්ව මට කරන්න, බෑයි නොකියා."

"රෂ්මිට පුළුවන් උදව්වක් නොකර ඉන්න හේතුවක් නෑනේ. මං නවල්ස් ලියලා නැති වුණාට පොඩි කාලේ ඉඳලා නවල්ස් කියෝලා තියෙනවා. රසිකයෙක් විදියට මගේ අදහස් දෙන්නංකෝ."

"හොඳයි එහෙනං අපි හමුවෙලා කතාකරමු."

"හොඳයි, එහෙනං මේ ඉරිදා හවස වගේ අපේ ගෙදර එන්න."

"තැන්කියු, චෙරියෝ, ටටා, බායි."

"චෙරියෝ, ටටා, බායි."

මට මාර ජොලි මේ වැඩේට. මා වැනි බිළින්දා කිව්වලු!

ඔන්න ඉරිදා හවස හතරට විතර රෂ්මි කරුකුලසූරිය අපේ ගෙදර ආවා. අපි දෙන්නා සාලෙට වෙලා තේ බිබී කතාකරන්න පටන් ගත්තා.

මෙහෙමයි කතන්දර මේ මං ලියාගෙන යන නවල් එකේ කතාව යන්නේ. රෂ්මි කියන් පටන් ගත්තා.

     "ඔන්න එක ජෝඩුවකට, ලොකු මහත් වෙච්ච පුතාලා දෙන්නෙකුයි, දුවෙකුයි ඉන්නවා. දරුවෝ හොඳට ඉගෙන ගෙන රැකියාකරන අය. තුන් දෙනාම ඉන්නේ ගෙදරින් පිට. පුතෙකුයි, දුවෙකුයි බැඳලා, ළමයිනුත් ඉන්නවා. බාල පුතා විතරක් තනිකඩයා.

දරුවන්ට හොඳට උගන්වන්න සල්ලි වියදම් කළ හින්දා මේ ජෝඩුව ඉන්නේ කුලී ගෙයකයි.

මේ දවස්වල මේ තාත්තා පැන්ෂන් යනවා. ප්‍රොවිඩන්ට් ෆන්ඩ් එක අරගෙන දරුවන්ට බෙදලා දෙනවා. ඉන් පස්සේ නාකි ජෝඩුව ප්ලෑන් කරන්නේ කාලෙන් කාලෙට දරුවන් ගේ ගෙවල්වල ඉන්නයි.

නමුත් දරුවෝ එක්ට මුළුමණින්ම කැමති වෙන්නේ නෑ. ගෙවල්වල ඉඩකඩ ප්‍රශ්ණ, වයිෆ් ලා ගේ, හබී ලා ගේ ප්‍රශ්ණ නිසා. අන්තිමේ දී ජෝඩුවට කැමති වෙන්න වෙනවා, වෙන් වෙලා අම්මා බැඳපු පුතාගේ ගෙදරයි, තාත්තා දුවගේ ගෙදරයි ජීවත්වෙන්නේ.

වෙන්වෙලා ඉන්න එක විතරක් නෙමේ, ඉන්න ගෙවල්වලදීත් දෙන්නටම හරියට ප්‍රශ්ණවලට මුහුණ දෙන්න වෙනවා.

දුවගේ ගෙදර ඉන්න තාත්තට එතන මුල් තැන නෑ, බෑනා ඉන්න නිසා.

පුතාගේ ගෙදර ඉන්න අම්මා තමන් ගේ තරුණ වයසේ ඉන්න මිණිබිරී ගේ හැසිරීම ගැන ප්‍රශ්ණ කරනවා. ඒ ළමයා යුනිවසිටි ඉඳලා මහ රෑ වෙලයි ගෙදර එන්නේ. ඒ ගැන කතා කෙරුවයි කියලා පුතායි දූයි අම්මාට බණිනවා.

ඔන්න එක දවසක් මේ මිනිපිරී යනවා පාටියකට. මෙතන පොඩි මත්කුඩු සීන් එකක් තියෙනවා. ඒ අතරේ, මිණිපිරීව එතන හිටපු මදාවියෙක් දූෂණය කරන්න යනවා. මිණිපිරී ගැන තියෙන ආදරේ නිසා, එයා ගැන සෝදිසි කරන්න ආපු ආච්චි අම්මා නිසයි එයා බේරෙන්නේ.

මෙතන ඉඳන් මිණිපිරී, ආච්චීට හරි ආදරෙයි...
"

රෂ්මි කුරුකුලසූරිය තමන් ලියාගෙ යන නවකතාවේ ස්ටෝරි ලයින් එක මට කියාගෙන, කියාගෙන යනවා. මගෙන් උපදෙස් ගන්න නේ ආවේ. ඊට කලින් ඉතිං ප්‍රශ්ණය විස්තර කරන්න ඕනි නේ!

"ඉතිං රෂ්මි, මගෙන් ඕනෑ, මොන වගේ උපදේශයක්ද?"

"මේකයි කතන්දර, මට දැන් ඕනෑ, මේ ආච්චියි මිණිපිරියි, පවුලේ ප්‍රශ්ණය විසඳන හැටි ගැන චැප්ටර් එකක් ලියන්නයි. ඒක තමයි මට ටිකක් පැටලෙන්නේ. නිකං රයිටර්ස් බ්ලොක් එකක් වගේ."

"රෂ්මි, ඔයා බලලා තියෙනවද, භාග්-බාන් කියන හින්දි චිත්‍රපටිය?"

"ම්හ්, මං හින්දි චිත්‍රපටි නිතරම බලනවා. දැන් සිය ගාණක් බලල ඇති පහුගිය අවුරුදු තුන හතරේ විතරක්. නම කිව්වට මතක් වෙන්නේ නෑ."

"අර අමිතාභ් බච්චනුයි, ජයා බහදූරියි ඉන්නේ වයසක කපල් එකකට, අන්න ඒක?"

"ඔව් මං හිතන්නේ ඒක බලලා තියෙනවා."

"ඉතිං, දැන් ඔයා මට කිව්ව කතාව භාග්-බාන් එකේ කතාවනේ. ඉතුරු හරියත් ඒකේම ඇති!"

අපි දෙන්නගේ ඒ කතාබහ එදා එතනින් අවසාන වුණා.

ටිකක් රෑ බෝ වෙලා තිබුණු නිසා රෂ්මි කුරුකුලසූරිය මාත් එක්ක මුලින් පොඩ්ඩක් මුද්‍රික පානයකින් සළු වෙලා, පස්සේ හාමිනේ හදපු සියයක් රස නහර පිනා යන, චිකන් විත් සෝයි සෝස්, ටෙම්පර්ඩ් බ්‍රොකොලී, බීන්ස් විත් පීනට්ස් රසමසවුළු සහ මං හදලා තිබුණු "පරිප්පු තෙල් දාලා" එක්ක බත් කාලා හෙම තමයි ගෙදර ගියේ.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
එදා රෂ්මි කුරුකුලසූරිය ගේ ඒ විදියට හැසිරුණේ ඇයි මට මුලින් නම් හිතාගන්නම බැරුවයි හිටියේ.

ඒත් එක දවසක් ඉංගිරිසි චිත්‍රපටියක් බලන වෙලේ වැඩේ ටක් ගාලා ක්ලික් වුණා!

ඒ චිත්‍රපටියේ තිබුණා එක පොරක් තව කෙනෙකුගේ හොඳ හිත දිනාගන්න, මේ දෙවෙනි පොරගෙන් නිකං බොරු දේවල් ගැන උපදෙස් අරගෙන මෑන්ස්ව නග්ගලා තියනවා මුරුංගා අත්තේ.

මං හිතන්නේ රශ්මි කුරුකුලසූරිය භාග්-බාන් හින්දි චිත්‍රපටිය විතරක් නෙමෙයි මේ කියන ඉංගිරිසි චිත්‍රපටියත් බලලා තියෙනවා වගේ!

(image: http://www.planetbollywood.com/Film/Baghban/)

Tuesday 13 September 2011

පේරාදෙනියේ වැලි කතරට වසන්තය උදාවේ - The Spring springs in Pera desert!


මෙන්න පේරාදෙනියේ හිටපු අය, නොගිය අය, යන්න ඉන්න අය එන එකී නොකී සියළු දෙනාගේම සතුට හේතු වේ යැයි හිතෙන කවියක්.

සමහර විට හිතෙන්න පුළුවන් මං මේ සාහිත්‍ය මාසයේ දැම්ම හොඳම කවි පන්තියත් මේකය කියලා!

පේරාදෙනියේ වැලි කතරට වසන්තය උදාවිය!

පෙර කරුමෙට මලකඩ පිරි කම්මලකට කොටු වූවා
බැලු බැලු හැම අතකින් කරදර දුක් සිත වෙත ආවා
සරසවි බිම ගැන ඇතිවුණු ප්‍රාර්ථනා බොඳ වූවා
සිසිලක් සැනසුම් සුවයක් ගැන හදවත මොර ගෑවා

පාලුව දුක වේදනාව සිත ඇතුලේ තෙරපුනේය
දහස් ගණන් දුක් සුසුමන් හද පතුලේ හිරවුනේය
ඇගෙ දසුනෙන් සිතට හදට සැනසිල්ලක් එළැඹුනේය
හදවත තුල නිසංසලේ ආදරයක් ඉපදුනේය

හද පතුලේ ඇය වෙනුවෙන් ආදරයේ මල පිපුණා
දහස් ගණන් සොඳුරු සිහින ඇය මැදිකරගෙන මැවුණා
දිනෙන් දිනම වැඩිවුණු ආදරයෙන් හදවත පිරුණා
සිත ඇතුලේ උපන් හැඟුම් ගී පදයක් වී ගැයුණා

කම්මල් බිම ගොරහැඩි බව මකා දැමූ දසුන ඇයයි
කඩු පන්තියෙ නිදිමත බව නසා දැමූ පහන ඇයයි
අවිවේකෙන් හෙම්බත්වුණු සිතට සිහිල් පවන ඇයයි
කෝස්වර්ක් මැද හිරවුණු ජීවිතයට මිහිර ඇයයි

පරිසරයේ අඳුර මකා තරු දහසක් සිනාසුනා
දාහය පලවා හරිමින් මුදු පවනක් ලඟාවුණා
ප්‍රාර්ථනා මල් ගොමුවේ සුවඳ මලක් මෝදුවුණා
සීතල උදුවප් මාසෙක වසන්තයක් උදාවුණා

සත් සතියක් පැතූ පැතුම් ඒ විලසින් සඵල වෙලා
සත් සතියක් දුටු සිහිනය නෙත් ඉදිරියෙ සැබෑ වෙලා
සතර අතේ සුවඳ විදා මල් ගොමුවක් පුබුදු වෙලා
ආදරයෙන් පිරුණු සිතක් තව සිතකට එකතු වෙලා

උදාගිරෙන් රන් අරුනළු රැස් දහරා වැටෙන්නේය
රන් චාමර සෙමෙන් සලා මහවැලි ගඟ ගලන්නේය
හන්තානේ සීත සුලං ආසිරි ගී ගයන්නේය
කඳු මුදුනේ වළාකුලෙන් මල් වැස්සක් වසින්නේය෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
කවි වලටත් ලින්ක්ස් දාන්න පුළුවන් වෙයි කියලා ටිම් බර්නර්ස්-ලී වත් එදා හිතුවද මන්දා?

ප/ප/ලි:
වැඩිය හිට් නොවිච්ච මෙන්න මේ පරණ කතන්දරේ දැකලා තියෙනවාද?
http://kathandara.blogspot.com/2009/11/50.html

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://www.funlogg.com/index.php/2010/10/26/university-of-peradeniya)

Monday 12 September 2011

හාමිනේගෙන් කතන්දරකාරයා ට ගුටි හෙවත් ගෘහස්ථ ප්‍රචන්ඩත්වයේ සරදම් ස්වභාවය - The irony of domestic violence (but not funny)


මේ සිද්ධිය වුනේ ගිය ඉරිදා.

ඔන්න මං "සිරිමත් මගේ සකි යහපත් ළමයෙකි" වගේ උදේම නැගිටලා, ටොයිලට් වන්දනාවෙන් පස්සේ, හොඳ ළමයා වගේ කුස්සියට ගිහින් තේ වත්කළා.

හාමිනේ ගේ ප්‍රියතම දම් පාට මග් එකට තේ එකක් හොඳ රහට හදලා ඔන්න ඇඳ ලඟට අරං ගියා.

මේ මග් එක මායි එයාට ගෙනත් දුන්නේ සේල් එකකින්, ඒ නිසා තමයි මං හොඳටම දන්නේ මේක හාමිනේ ගේ ප්‍රියතම මග් එක බව.

අනේ......!

හාමිනේ තවමත් ලස්සන සිහිනයක් බලමින් සුව නින්දේ!

එයා මේ වෙලාවේ හීනෙන් දැක දැක හිටියේ, ශනිදා වාසනාව ලොතරැයියක් ඇදිලා අපි දෙන්නා ලෝකෙ වටා සංචාරයක් යන හැටියි.

හාමිනේ දකිමින් හිටි හීනේ මොකක්ද කියන එක ටක්කෙටම කියන්න මං දන්නේ මගේ පරචිත්ත විජාණනයෙන් නං හෙම නෙමෙයි. මාත් ඊට පැය බාගෙකට කලින් ඇහැරෙන කොට දැක දැක හිටියේ ඔය කියපු ඒ සුන්දර හීනෙමයි, අන්න ඒකයි හේතුව!

අපි දෙන්නා කොහොමටත් දකින්නේ එකම ජාතියේ හීන නේ!

ඉතිං "ගුඩ් මෝනිං!" කියලා සිංහල ක්‍රමයට සුභ පතලා, "අවදිවන්න, අවදිවන්න දීප්තිමත් දිනයකි උදා වෙලා තියෙන්නේ!" යනාදී වශයෙන් ගීතයකුත් ගායනා කරලා, "බොන්න ඩාලිං හාමිනේ තේ එක!" කියල මං එතුමිය ලඟට තේ එක ලං කළා.

අනේ හාමිනේ ඇහැරුනේ නෑ. දිහටම ඒ සුන්දර සිහිනය බලමින් සුව නින්දේ!

ඉතිං මං කෙරුවේ තේ කෝප්පය කනප්පුව උඩින් තියලා හිමින්ම හාමිනේ ට උම්මා එකක් දෙන්න පාත් වුණු එකයි.

එතකොටම හාමිනේට තිගැස්සිලා ඇහැරුණා. මාත් ගැස්සුණු පාරට ගිහින් මගේ නළල වැදුණා ඇඳ විට්ටමේ. ඌයියා!

වැඩියමත් ලේ ආවේ නෑ. තත්පර ගානකින් නතර වුණා. සෙන්ටිමීටර් බාගයක් විතරනේ තුවාලේ. ඒ නිසා මැහුම් දාන්න ඕනෑ වුනෙත් නෑ. හාමිනේ පොඩි ප්ලාස්ටර් කෑල්ලක් දාලා වැඩේ ෂේප් කරලා දැම්මා.

මං පහුවදා වැඩට යනකොටත් ප්ලාස්ටර් එක නළලේ.

වැඩ පොලේ රසිකා සහ අමා විතරක් නෙමේ පොරවල් පවා හැමෝම මගෙන් අහන්න පටන් ගත්තා "අනේ කතා මේ මොකද නළලට වුනේ?" කියලා.

මට දෙන්න තිබුනේ එක පිළිතුරයි.

"ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වයේ ප්‍රතිඵලයක්. හාමිනේ මට පිඟානකින් ගැහැව්වා!"

පුදුම වැඩේ කියන්නේ, ඒ කතාව අහපු හැමෝම හිනා වුනා මිසක් එකෙක්වත් විශ්වාස කලේ නෑ මං කියන එක!

මං පස්සේ සීරියස්ලි ඇහැව්වා ඇයි මං කියන්නේ බොරු කියලාද හිතන්නේ කියලා. එතකොට ඒ හැමෝම කිව්ව විදියට මට තේරුණේ, ඇත්තටම හාමිනේ මට ගැහැව්වා නං මං ලැජ්ජාවට ඒ බව නොකියා බොරුවක් කියාවි කියන තර්කය උඩ, ඒ අය මගේ ඇත්ත කතාව බොරුවක් කියා සලකන බවයි.

මේ සිද්ධියෙන් පිරිමි අපිට ගත හැකි පාඩම මේකයි.

ඇත්ත සිද්ධිය මොකක් වුණත්, අපි නළල තුවාල වුනේ අල්මාරියේ හැපිලා කියලා කිව්වොත් අනිත් අය හිතන්නේ මූ ගැණිගෙන් ගුටි කාලා දැන් බොරු කියනවා කියලයි.

ඉතිං, තුවාල වුනේ ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය හින්ද වුනත්, ගෘහස්ථ අනතුරක් හින්ද වුනත්, අපිට කියන්න තියෙන්නේ හාමිනේ ගහලා තුවාල වුණාය කියලයි.

කවුරුවත් ඒක විශ්වාස කරන්නේ නෑ. ඇත්ත මොකක් වුනත් අපි ෂේප්. (තුවාලේ සනීප කරගන්න විතරයි තියෙන්නේ).

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
හීන ගැන ලියන කොට මතක් වුනේ, මීට අවුරුද්දකටත් වඩා ඉස්සර කාලෙක දකින්න පටන් ගත්තු ගෙයක් හැදිමේ සිහිනය දැන් සෑබෑ වෙන්න පටන් අරගෙන තියෙනවා.

ප/ප/ලි
මෙන්න මං දාගෙන ඉන්න ප්ලාස්ටර් වර්ගයේ අළුත් එකක් සහ ඒවා තියෙන පෙට්ටිය (මොබයිල් ෆොටෝ).

Sunday 11 September 2011

ජෝ අබේවික්‍රම ගේ සරම එක්ක නෝ ජෝක්ස්, හරිය? - No jokes with Joe's Sarong!


කතන්දර බ්ලොග් එක ඉස්සරහට ගෙනියනවද, නවත්තල දානවද කියන උභතෝකොටිකය එක ගැන පොඩි ආත්ම නිරීක්‍ෂණ විශ්ලේෂණයක් කරලා, දවස් දෙකකට පස්සේ ඒ තීරණය අතහැරිය බව මං බ්ලොග් එකේ දැම්මේ ෆ්‍රෙඩී සිල්වා මළ ගෙදරක ගිය හැටි ගැන ලියවුණු කතාවක් එක්කයි.

ෆ්‍රෙඩී සිල්වා නළුවා ගැන ඒ කතන්දරේ ලියන වෙලාවේ දී මගේ චිත්ත සන්තානයේ ජෝ අබේවික්‍රම කියන නළුවාත් දෘශ්‍යමාන වුනා.

ඒකට හේතු කීපයක්ම තිබුණා.

එයින් පළමුවැන්න තමයි සරසවිය සිනමා පත්තරේ.

ඒ ලෙවල්ස් කරල කැම්පස් යනකං ගත කරපු ගන්ධබ්බ කාලේ මං ප්‍රාදේශීය සභා පුස්තකාලේ තිබුණු හැම පොතක් ම, හැම පත්තරයක් ම වාගේ කියෙව්වා.

ෆ්‍රෙඩී සිල්වා ගැන මං එදා ලියපු සමහර දේවල් මං ඉස්සෙල්ලාම කියවුයේ ඒ කාලේ සරසවිය පත්තරවල තිබිලයි. ඒ කාලේ සරසවියේ ජෝ අබේවික්‍රම ගැනත් නොයෙකුත් විස්තර සහිත ලිපි ගියා.

ඒ එක්කම, ප්‍රෙඩී සිල්වා වගේම ජෝ අබේවික්‍රමත් මුලින් ම නළුකම පටන් අරන් තියෙන්නේ විකට නළුවෙක්, එහෙම නැත්තං ජෝකර් කෙනෙක්, හැටියටයි. පස්සෙන් පහු තමයි පොර හොඳ සාරගර්භ, භාවපූර්ණ චරිතවලට පණ පොවන්න පටන් අරන් තියෙන්නේ.

මං මුලින් කියපු කාලේ සරසවිය පත්තරේ එක සතියක කියලා තිබුණා ජෝ අබේවික්‍රමගෙන් අහන්න ඕනෑ ප්‍රශ්ණ හෝ කියන්න තියෙන දෙයක් ලියලා එවන්නය කියලා. ඒ ස්පෙෂල් සප්ලිමන්ට් එකට මං ලියල යවපු අදහස මේකයි.

        "ජෝ, මා ඔබේ විශිෂ්ඨම රංගන දැක ඇත්තේ ඔබ රඟපෑ සරම ඇඳි චරිත තුලිනි. ඔබ කලිසම ඇඳගෙන රඟ පෑ මා දැක ඇති සියළු චරිත ගුජුප්සාජනක විකට චරිත විය. කරුණාකර මින් පසු සරොම් අඳින චරිත විතරක් රඟපාන්න!"        

සමහරවිට මංතුමා හැර වෙන මෙලෝ සතෙක් ජෝ අබේවික්‍රම ගැන තියා කිසිම නළුවෙක් ගැන ඔය වගේ ගාම්භීර විශ්ලේෂණයක් ඊට කලින් කරල තියෙන්න නැතුව ඇති.

නැත්තං මේක කියවපු සරසවිය උපකතෘ ට තේරෙන්න ඇති මගේ පොයින්ට් එක කොච්චරක් නම් තර්කාන්විත, තත්කාලීන, සප්‍රමාණ එකක් ද කියලා.

ඒ කොහොම වුණත්, එදා මං ලියපු ඒ ලියුං කෑල්ල, නියමිත දිනයේ සරසවිය පත්තරේ පළවුණා.

දැන් අපි බලමු ජෝ අබේවික්‍රම චිත්‍රපටිවල රඟපාලා තියෙන සරොං ඇඳපු විශිෂ්ඨ චරිත.

1. නිහාල්සිංහ ගේ වැලිකතර චිත්‍රපටියේ ගෝරිං මුදලාලි
2. මහගම සේකර ගේ තුංමං හන්දිය චිත්‍රපටියේ මාමා
3. ලෙස්ටර් ගේ දෑස නිසා චිත්‍රපටියේ නිරුදක
4. ලෙස්ටර් පීරිස් ගේ බද්දේගම චිත්‍රපටියේ සිළිඳු
5. ධර්මසේන පතිරාජ ගේ බඹරු ඇවිත් චිත්‍රපටියේ ඇන්ටන්
6. ධර්මසිරි ගමගේ ගේ පූජා චිත්‍රපටියේ ජේමිස් (අළුගෝසුවා)
7. සුනිල් ආරියරත්න ගේ සිරිබෝ අයියා හි සිරිබෝ අයියා
8. නිහාල්සිංහ ගේ මල්දෙනියේ සිමියොන්
9. බෙනට් රත්නායක ගේ අස්වැසුම චිත්‍රපටියේ ගුණේරිස්
10.ප්‍රසන්න විතානගේ ගේ පුර හඳ කළුවර චිත්‍රපටියේ වන්නිහාමි (තාත්තා)

මගේ විතර්කයෙන් පිට පනින්නේ මං හිතන විදියට මළට නොඑන බඹරු සහ පුංචි බබා චිත්‍රපටි දෙක විතරයි. ඒකේ දෙකේම ජෝ අබේවික්‍රම රඟපෑවේ කලිසම් අඳින නමුත් විශිෂ්ඨ රඟපෑම් සහිත චරිතයි මට මතක හැටියට.

අනිත් අතට බැලුවාම, ජෝ අබේවික්‍රම කලිසම් ඇඳගෙන රඟපාපු සෙසු චරිත මං හිතන්නේ සේරම නිකං සරල ජෝකර් චරිත. මෙන්න උදාහරණ කීපයක් (තව තියනවා ගොඩක්).

අල්ලපු ගෙදර
හතර දෙනාම සූරයෝ
හරි පුදුමයි

මේ කතන්දරේ අනිත් ට්විස්ට් එක මෙන්න මේකයි. අපි සහමුලින්ම විකට නළුවෙක් විදියට දන්නා ෆ්‍රෙඩී සිල්වා කියලා තිබුණා පොර රඟ පෑ චරිත වලින් වඩාත් කැමති චරිතය ළසඳා කියන චිත්‍රපටියේ රඟපෑ චරිතය ය කියලා.

මේ කියන චිත්‍රපටිය දැකල තියෙන අයට මතක ඇති, ඒකේ ෆ්‍රෙඩී සිල්වා රඟ පාන්නේ සරමක් ඇඳන්.

සරොං එක්ක නෝ ජෝක්ස් කියන්නේ ඒකයිනේ!

මං ජෝ අබේවික්‍රමට ලියල යවපු උපදේශය ෆ්‍රෙඩී සිල්වට දෙන්න බැරිවුණු එකයි මට තියෙන දුක!

හොඳ නළුවෙක් වෙන්න අත හිත දීම විතරක් නෙමේ, දුප්පත් සරොං කඩමාල්ලේ තවත් විවිධ ප්‍රයොජන තියෙන බව අමතක කරන්න එපා.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ජෝ අබේවික්‍රම ලියපු එකම නවකතාව මහ බඹාට මූණු දෙකයි මං කියවල තියෙනවා කාලෙකට ඉස්සර. මරු කතාව. පුළුවන් නම් පොත හොයාගෙන කියවන්න.

ප/ප/ලි:
ජෝ අබේවික්‍රම ගැන කියවෙන කොට සාරගර්භ, භාවපූර්ණ, ප්‍රවීන, සම්මානලාභී, වයෝවෘද්ධ වගේ වචනත් එක්කම වෘක්‍ෂනාශක වගේ වචනත් කියවෙනවා.

ඒව නං අනේ බොරු වෙන්නැති නේද?

(image: http://kathika.lk/)

Saturday 10 September 2011

එළිමහන් සිරකඳවුරක සිරකරුවන් ගේ ප්‍රකාශය - A letter from an open prison


සන්දේශ කවිවල ගෑණුන් ගේ රූපය විස්තර කරල තියෙන විදිය දකින කොට තමයි තේරෙන්නේ කවි ලියන අය කොච්චරක් අතිශයෝක්තිය පාවිච්චි කරනවද කියන එක. දන්නවනේ අර තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල ගේ නිසි පුළුලුකුල රිය සක’යුරු තිසර තන සීන් එක?

ඒ වගේ ජොලි කතා ලියනකොට කරනවාට වඩා වැඩේ කේස් කරල කවි ලියවෙන්නේ කවියෙන් දුක්බර තත්වයක් මවන්න ඕනෑ වුණාමයි.

මං පේරාදෙනියේ ගිහින් දෙවෙනි මාසේ විතර ලියපු මේ කවිය ඒකට හොඳ උදාහරණයක්.

පොඩි ඉච්ඡාභංගත්වයක්, ගෘහකාරක ව්‍යාධිය(*) නිසා ඇතිවෙන හැඟීමක් ඩබල්, ට්‍රිබල් කරල ලියපු ලිවිල්ලක් තමයි මේක.

හෙටානිද්ද පේරා යන්න ඉන්න චතුවත්, පිසාචයාවත්, අනිත් අයවත් බයවෙන්න හේතුවක් නෑ.

එළිමහන් සිරකඳවුරක සිරකරුවන් ගේ ප්‍රකාශය

උදේ පාන්දර සීතල සුළඟින් කුසීත කම දුරලා
ෆයිල් කවර සුරතට හිර කරගෙන
කඳු බැස යන්නෙමු
කම්මල වෙතටා

දෙසුම් හලේ හිරවෙමු පැය හතරක්
නොම තේරෙන බස් සවනෙහි ලා
ලැබෙන ඉසුඹුවේ
ගිලගත යුතුවේ
අමුර්තයෙන් පිරි බත් පත සොබනා

යකඩ තලන්නෙමු
අවට මනින්නෙමු
රූප අඳින්නෙමු
හිරු අවරෙහි ගිලෙනා යාමය තෙක්

දෙපය නගන්නෙමු
වෙහෙස දරාගෙන
කඳු මුදුනෙහි ඇති සිරගෙය වෙතටා

පෝලිමේ ඉඳන් ලබාගත් හෙයින්
උගුරෙන් පහලට යැවේය බත් පිඬ

දිනක් ගෙවී යයි
අඳුර වැලඳ ගමු
කුමක් කරන්නද වෙන ඉතිනා?෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
(*)ගෘහකාරක ව්‍යාධිය = හෝම් සික්නස්
කොහොමද මගේ බ්‍රැන්ඩ් නිව් වචනේ?
ෂෝයි නේද?

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://www.abc.net.au/)

Friday 9 September 2011

අඩුව ගැසීම (පේරාදෙනියේ කතන්දරයක් ) : Poverty-stricken students of Peradeniya


පේරාදෙනිය විශ්ව විද්යාලය තමයි මං හිතන්නේ ලංකාවේ තියෙන හොඳම නේවාසිකාගාර පහසුකම් තියෙන විශ්ව විද්යාලය.

මේවා නේවාසිකාගාර, හෝල්ස් ඔෆ් රෙසිඩන්සස්. හොස්ටල්ස් නෙමේ.

හොස්ටල් තියෙන්නේ ඉස්කෝලවලයි. මං අවුරුදු හතරක් විතර කල් මරපු මරියකඩේ පැත්තේ ඉස්කෝලෙ නම් අන්න හොස්ටල් එකක් තිබුණා.

අනාදිමත් කාලෙකට ඉස්සර නම්, මේ පේරාදෙනියේ නේවාසිකාගාරවල නතරවෙලා ඉන්න කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට විශ්ව විද්යාaලෙන් ම කෑම බීම දීලා තියෙනවා. නමුත් අපි යන කාලේ වෙන කොට මේ භෝජනාගාර පවත්වාගෙන ගියේ කොන්ත්රාත්තු ක්රමයට මුදළාලි ලා විසින්. එදා වේල සල්ලි ගෙවලා ගන්නයි අපිට තිබුනේ.

නැවතත් මේවා භෝජනාගාර (කැෆටේරියා) මිස කැන්ටින් නෙමේ. අන්න මං ඒ ලෙවල්ස් කරපු මරිකඩේ ඉස්කෝලේ නං කැන්ටිමක් තිබුණා.

කැන්ටින් නැතුව කැෆටේරියා තියෙන, හොස්ටල් නැතුව හෝල්ස් ඔෆ් රෙසිඩන්සස් තියෙන මේ වැදගත් වෙනස ගැන මං පස්සේ දවසක වෙනම ම කතාවක් ලියන්නම්.

ගෙදර ඉන්න කාලේ ඉස්සෙල්ලා උදේ කිරි තේ බොනවා. ඊට පස්සේ කනවා. ආයේ කිරි තේකක් හරි ප්ලේන් ටී එකක් හරි බොනවා.

පේරාදෙනියේ ගියාම පුරුදු වුණා, කෙලින්ම උදේට කාලා ඊට පස්සේ කිරි තේ එක බොන්න. උදේට හැමදාම මං කෑවේ පාන් භාගයයි, පරිප්පු දීසියයි. මේක නිකං ඒ දවස්වල මට අමෘත්යය වගේ. තාමත් ලැබුනොත් කනවා.

ඉඳිආප්ප වගේ ජාති තිබුණට, ඒව කන්න හිතුවේ නැත්තේ මූලිකවම වියදම වැඩි නිසයි. අනික කොහොමටත් මං ඉඳිආප්ප වලට කැමති නෑ.

දවල් ට සහ රෑ ට ඉතිං බත් ම තමා.

මුලින් නං මට මේ බත් සහ මාළුපිනි උගුරෙන් පහලට යවා ගන්න බෑ. ඇඬෙන තරමට නීරස ජරාවක්. මං හිතන්නේ මේක කාටත් පොදු දෙයක් ගිය අළුත.

මේ කාරණය හොඳින් දන්න අපේ ජ්යෙෂ්ඨ උත්තමයෝ කලේ අපිට බත් එක එක ඇටයක්, කරපිංච කෑල්ලක් පිඟානේ ඉතුරු නොකර කන්න අණ කිරීමයි. ඒ උත්තමයින් ට පින් සිද්ධ වෙන්න රැග් සීසන් එක ඉවර වෙන කොට අපි හොඳට මේ බත් එකට සීසන් වෙලයි හිටියේ.

බත් කනවා නම් චොයිසස් දෙකක් තිබුණා. එළවළු. නැත්තං මස්. මස් කියන්නේ ඉතිං "ජහ් කොටියා" තමා. චිකන් කියන්නේ ඒ දවස්වල සුඛෝපභෝගී කෑමක්. මං නං ඉතිං කොහොමටත් එළවළු ජීවිතයක් නෙමේ නේ. ඉතිං දිවා, රෑ මෂ් ම තමා.

බිත්තරත් ගන්න තිබුණා මගේ හිතේ. වෙනම සල්ලි දෙන්න ඕනෑ. මං කවදත් ඔය කොලොස්ටරෝලි ගුලි වලට කැමති නෑ.

බත් පිඟානේ ප්‍රමිතිය රැක ගන්න, කැන්ටිමේ ටෙන්ඩරය ගන්න මුදළාලි ලා ට නීති කීපයක් දාලා තිබුණා යුනිවසිටි එකෙන්.

1. එළවළු ජාති තුනක් තියෙන්න ඕනෑ.
2. ඉන් එකක් පරිප්පු හරි බෝන්චි හරි අල හරි වෙන්න ඕනෑ.
3. තව එකක් මැල්ලුමක් වෙන්න ඕනෑ.

ඕනෑ නීතියක හිලක් තියෙනවා නේ. ඉතිං, අපිට කවදාවත් බත්වලට බෝන්චි හෝ අල තිබුනේ නෑ. ඉඳලා හිටලා හරි තිබුනේ පරිප්පු ඇට වැටුණු හොද්දක් විතරයි. අනිත් හැම දවසටම තිබුනේ මුං ඇට. මුං ඇටත් පියලි වෙන්කලාම මුං ඇට පරිප්පු වෙනවානේ අර දැන් වැඩිය දකින්න නැති කඩල පරිප්පු, තෝර පරිප්පු වගේ.

මැල්ලුමටත් ගොටුකොල, මුකුණුවැන්න, සාරණ, කංකුං, තිබුණාය කියල හෙම හිතන්න එපා. හැමදාම තිබුනේ කොළ ගෝවා මැල්ලුම තමයි.

එළවළු බත් එකක් ගත්තත්, මස් එකක් ගත්තත් පිඟානේ තිබුනේ නං බත් පීරීසියක් විතර ප්රාමාණයක් තමයි.

අපේ සමහර උන්ට ඕක මදි. ඒකට ප්‍රතිකර්මයක් විදියට තිබුනේ අඩුවක් ගන්න එකයි.

අඩුවක් කියන්නේ බත් පිඟානෙන් බාගයක් විතර එළවළු ඩිංග, ඩිංග එක්ක බෙදලා දෙන එකටයි. මේකට ගෙවන්න ඕනෑ වුනේ සාමාන්ය එළවළු බත් එකේ මිලෙන් සියයට විසිපහක් විතරයි.

බඩගිණිකාරයින් ට කේටර් කරන්න හදලා තිබුණු මේ අඩුව ගැනීමේ ක්රමය වැඩිපුරම පාවිච්චි කලේ වැඩිපුර කන්න ඕනෑ වුණු උන් නෙමේ. අතේ වියදමට මුදල් ප්‍රශ්න තිබුණු කොල්ලෝ.

මේකට කියන්නේ අඩුවක් ගහනවා කියලයි.

මෙහෙමයි ඕක කරන්නේ. ඔන්න එක කොල්ලෙක් කාල ඉවර වෙන කොට, අනිකා කරන්නේ ඌට සල්ලි දීලා අඩුවක් ගෙන්න ගන්නවා. ඒක කාලා, පස්සේ මූ ම ගිහින් තව අඩුවක් අරං කනවා.

මුල් අඩුව මුලින් පිඟානේ කන එකාට කියලා ගෙන්න ගන්නේ ඉඳුල් ගෑවිලා තියෙන්නේ උගේ අතේ නිසයි. එහෙම රහසින් වගේ මේක කළාට, කොහොමටත් එළවළු ජීවිත නොවෙන උන් මුල් අඩුවට වැඩිපුර ගාණක් ගෙවලා මස්, බිත්තර දාගන්න නිසා, මං හිතන්නේ මේක ප්‍රසිද්ධ රහසක්.

දැන් විශ්ව විද්යාවලවල කොල්ලන් ඉස්සර තරං දුප්පත් නැති වුනත්, සමහර විට මේ අඩුවක් ගහන එක තාමත් භාවිතයේ ඇති.

මේ අඩුව ගැසීමේ කතාව නිවරදිව විස්තර කරන්න නම් රුපියල් සත එක්ක කතා කරන්න වෙනවා. මේ මිළ ඇත්ත ඒවා නොව උදාහරණ පමණකි.
(ඇත්තටම පසුව ලියමි).

කෑම පිඟානක් එළවළු එක්ක රුපියක් 25
කෑම පිඟානක් මස් එක්ක රුපියක් 32.50
කෑම අඩුවක් (සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයෙන් බාගයයි, බත් සහ එළවළු විතරයි) රුපියල් 7.50
මස් කරි පිඟානට දාන්න රුපියල් 7.50

අඩුව ගහන අයට මේ අනුව රුපියල් 22.50 ක මුදලට මස් කෑම එකක් කන්න පුළුවන් (මුලින් ගන්න අඩුව, මස් කරි, පස්සේ
ගන්න අඩුව).

එය එක වේලකට රුපියල් 10 ක ඉතුරුවක් හෙවත්, මසකට රුපියක් 600 ක ඉතුරුවකි.


-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අපේ සමහරු අඩු දෙකක් කාලා ගානක් ඉතුරු කර ගත්තේ, ඒ සල්ලි වලින් කෑමෙන් පසු සිගරට් එකක් බොන්නයි.

මතකනේ අර කුකුල්ලු දෙන්නා ගේ කතාවට පදනම් වුණු විශ්ව විද්යානලයේ කොල්ලන් ගේ බීම සම්බන්ධයෙන් මං ලියපු අරක්කු ඕනා, කෝක් වානා කතාව?

ඒ කතන්දරේ ඉකොනොමික්ස් තියරිය වැඩිදුර විස්තර කරන්න මට දෙවෙනි පෝස්ට් එකකුත් ලියන්න වුනා!

ප/ප/ලි:
මේ අද කතන්දරේ නැගලා ගියොත්, පේරාදෙනිය ෆුල් සීරීස් එකක් ලියන්නත් හිතේ තියෙනවා. දැනට මං ලියල තියෙන්නේ මට ලියන්න පුළුවන් පේරාදෙනිය කතන්දරවලින් සීයට පහක් විතරයි.

පේරාදෙනිය ජීවිතේ ගැන කයි-කතන්දර සීරීස් එක නංතාම පටන් ගත්තා විතරයි නේ.

http://www.panoramio.com/user/2946631/tags/Kandy%20-%20Peradeniya?photo_page=2)

Thursday 8 September 2011

වැලි කතරක මලක් පිපී - පේරාදෙනිය කතාව ඉදිරියට : Pera, oh, Pera!


පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලය මල් උයනක්. හැබැයි ඒ ගඟෙන් උතුරු පැත්ත. මෙගොඩ, ඒ කියන්නේ අපේ කම්මල තිබුණු පැත්ත මට නම් පෙණුනේ වැලි කතරක් විදියටයි.

ගීතක ට, මරුමුස් ට, මකරා ට, බිඟුවා ට, මධුරංග ට, චමිත ට සහ අනෙකුත් අයට කොහොම පෙනුනාද මන්දා?

මොනවා වුනත්, වැලි කාන්තාරවලත් තෙතමනය තියෙනවා! මල් පිපෙනවා!

මෙන්න ඒ කාලේ ලියපු කවියක්. මං හිතන්නේ පේරා ගිහින් දෙවෙනි මාසේ විතර.

වැලි කතරක මලක් පිපී

විරාමයක තනිවුණු සිත
ඔබ නිසාම සිනා නගයි
බලාපොරොත්තුවක් යලිත්
සිත පුරාම පියා සලයි

සීතල සුලඟක දැවටී
අළුයම හිරු පායන විට
හන්තානේ හෙවනැල්ලයි
අර ඈතට තනනිල්ලේ වැටී තියෙන්නේ

දෙපස සුපිපි මල් සිපගෙන
ආසිරි ගී පද ගයමින
සුනිමල් වු මහවැලියයි
සරසවි බම දෙකඩ කරන් ගලා බසින්නේ

පාලු රුදුරු වැලි කතරේ
කම්මල් යන්තර අතරේ
පිපුණු රෝස කුසුමකි ඔබ
කුමාරියේ මන බඳනා

සුන්දර කෙටි කෙහෙරැල්ළයි
සිත නලවන නෙතු බැල්මයි
දුටු දින සිට මගේ සිතේ
ගීත ගැයේ ඔබ නමිනා෴


මේ කයිය සින්දුවක් කරලා කියන්න කැමති මියුසික්කාරයෙක් ඉන්නවද?
kathandara@gmail.com

අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
ඇත්තටම ගඟෙන් එගොඩ පැත්තේ, ගලහ පාරේ එක කොනක ඉඳන් අනිත් කොනට යන තුරුම පාට පාට මල් වැල් පිරුණු ගස් හිටවලා තියෙද්දී, ගඟෙන් මෙගොඩ හිටවලා තියෙන්නේ තල් ගස් විතරයි නේද?

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)


(image: http://azgsgirl.wordpress.com/)

Wednesday 7 September 2011

ගෑණුන් ගේ තන සහ සාහිත්‍ය මාසය - Boobs and Literature, what a nice mix!



දැන් ඔය උඩින් තියෙන මාතෘකාවේ තියෙන තන කියන වචනය දැකපු ගමන් චකිතයක් ඇතිවෙන අයත් ඉන්න පුළුවන්. සමහරු හිතන්න පුළුවන් තන කියන වචනේ පුක කියන එක වගේ කුණුහරුපයක් ය කියලා.

පුක කියන එක කුණුහරුපයක් නෙමේ කියලා මං කලින් දවසක ලියලා තියෙනවා නේ. ඇත්තම කියනවා නම් පුකයි, තනයි අතර නම් ලොකු සම්බන්ධයක් නෑ.

හැබැයි නේකඩ් ඒප් (නිරුවත් වානරයා) පොතේ ඩෙස්මන් මොරිස් කියලා තියෙනවා ගෑණුන් ගේ තන් සහ තට්ටම අතර සමානත්වයක් තියෙනවා කියලා. ඒ එක්කම තොල් සහ භගමණිය අතරත් සමානත්වයක් තියෙනවාලු.

මොරිස් කියනවා, කාන්තා පක්‍ෂයේ හොඳින් කැපී පේන්න පරිනාමයෙන් නිර්මාණය වෙලා තියෙන තොල් සහ තන් වලින් කෙරෙන්නේ නිරුවත් වානරයින් ට තට්ටමට සහ භගමණිය ට කෙරෙන ආරාධනාවක් ලු.

තොල් රතු කරන්න, තන් ඉලිප්පෙන්න, කෝර්සට්, බොස්තරුක්ක වගේ ඇඳුම් අඳින්න ගෑණු පෙළඹෙන්නේ ඒ නිසා වෙන්නැති!

දැන් අර තන් කියන වචනය නරක එකක්ය කියල සලකන අයට ඒ වගේ තහනම් වචනයක් බ්ලොග් එකේ මාතෘකාවේ ම දිලිසි දිලිසී පේන්න දාපු එක වැරදිය කියලත් හිතන්න පුළුවන්. එගොල්ලෝ හිතන්න ඉඩ තියෙනවා තන වෙනුවට පියයුරු වගේ වචනයක් නොදැම්මේ කතන්දරයා කියලාත්.

නමුත් මේ කවිය බලන්න.

සිසිවන උවන ඉඟ සුඟ ගත හැකි මිටින
නිසි පුළුලුකුල රිය සකයුරු තිසර තන
දිසි රණ ලියෙව් රූ සිරි යුත් මෙපුරඟන
ඇසි පිය හෙලන පමණින් නොවෙති දෙවඟන

ගෑණුන් ගේ සිරුරේ කොටස් හොඳ හොඳ උපමා යොදමින් විස්තර කරලා තියෙන්නේ තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල කියන හාමුදුරුවෝයි.

ඔය කවිය එන "සැළලිහිණි සංදේශය" කියන්නේ කවි සීයක විතර පොඩි පොතක් වුණාට සිංහල සාහිත්‍යයේ එන උසස්ම කෘතියක් විදියට සැලකෙන එකක්.

ඒ කවි පොත ගැන තව පොත් සීයක් විතර ලියවිලා ඇති මේ වෙනකොට. ඔය කියන තිසර තන කවියත් දස දහස් වාරයක් උපුටා දැක්විලා ඇති විවිධ ලේඛනවල එදා සිට අද දක්වා.

හාමුදුරුවෙකුට හොඳ නං තන කියලා ලියන්න අපි ලිව්වම අපිව පාරාජිකා වෙන්න විදියක් නෑනේ!

මං මේ කෙටි ලිපිය ලිව්වේ දැන් අපි ඉන්නා 2011 සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනුයි.

ගෑණුන් ගේ තනයි, තොලු යි, උකුළයි, භගමණියයි සාහිත්‍ය මාසෙට සම්බන්ධ වෙන්නේ මං සඳහන් කරල තියෙන ඩෙස්මන් මොරිස් ගේ නිරුවත් වානරයා (පරිවර්තනය එස් එම් බන්දුසීල) සහ තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල ගේ සැළලිහිණි සංදේශය (විවරණ සහිත පොතක් ගන්න) කියන ග්‍රන්ථ දෙක හරහායි.

සාහිත්‍ය මාසයේ පොත් ගන්නා විට, මේ වෙනකොටත් කියවලා නැතිනම්, ඔය පොත් දෙකත් අමතක කරන්න එපා.

මං කැමති තවත් පොත් තුනක් මෙන්න.
1. සිව් සිත් කව් - විදර්ශණ ප්‍රකාශකයෝ
2. තිරස තරණ - දයාවංශ ජයකොඩි ප්‍රකාශකයෝ
3. දකුණු කුරු දිව් කව් - දයාවංශ ජයකොඩි ප්‍රකාශකයෝ

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මේ පහත තියෙන කවි දෙපදය නම් එහෙම සාහිතමය වශයෙන් වැදගත් පොතකින් ගත්තු එකක් නෙමේ. මං හිතන්නේ කවි මඩුවක දී කවුදෝ කියපු එකක්.

නොම දැන ඇතුලතින් සවි වී ඇති මුක්කූ
රණ හංසයින් යයි රැවටෙති කණ කොක්කූ

Tuesday 6 September 2011

පේරාදෙනියේ මාකස් ප්‍රනාන්දු ශාලාවේ සිට ලියමි : Homesickness


මේ කවියත් මං පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ ගතකළ මුල් සති දෙක ඇතුලත ලියපු එකක්.

මං හිටියේ මාකස් ප්‍රනාන්දු ශාලාවේයි. එතන ඉඳන් ගඟෙන් එගොඩ ෆැකල්ටියට යනවා කියන්නේම මාර රැග් එකක්.

ඇයි ඕයි, අක්බාර් එකේ ඉන්න වුන්ට විනාඩි දෙකක්වත් යන්නේ නැති ගමනට අපිට විනාඩි විස්සක් යනවා. තද වෙනවා, නේද?

ඒ මදිවට මාකස් ප්‍රනාන්දු ශාලාවේ කැෆටේරියා එක නොහොත් භෝජනාගාරය වහලා එලියේ පොඩි කඩ කෑල්ලක් විතරයි තිබුනේ. කියල වැඩක් නෑ.

ඉතිං ළමයි, ඔය හේතු නිසාද මන්දා මං ගිය බ්‍රහස්පතින්දා දාපු කවිය වගේම මේ කවියත් ටිකක් දුකෙන් ලියපු එකක්. හැබැයි හැමදාම ඔහොම ඔය දුක තිබුනේ නෑ. එක්කෝ මං දුකට හුරු වුණා, නැත්තං අට්ට ලෝක චක්කරේ කැරකුණා අනිත් පැත්තට.

දැන් කියවන්න කෝ පදවැල.

ජීවිතය

භෝජනාගාරයේ පෝලිමේ හිරවෙලා
ලැබගන්න බත්පතින් කුසගින්න නිවෙනවා
රස නහර පිනා යන ගෙදර බත සිහිවෙලා
නොදැනුවත්වම වගේ නෙත කඳුළු පිරෙනවා

කඳු නැගල, කඳු බැහැල ගත වෙහෙස දැඩි කරන්
උදයෙන්ම පෝලිමේ කම්මලට ඇදෙනවා
පරබසින් උගැන්වෙන දෙසුම් සවනෙහි හෙලන්
දේශණාගාරයේ නිදිකිරා වැටෙනවා

ඇල්මැරුණු තේ එකෙන් ගත වෙහෙස නිවාගෙන
හිරු බසින සැඳෑවේ කුටිය වෙත ඇදෙනවා
හිත වෙහෙස කෙසේ හෝ නිවන්නට සිතා ගෙන
හැකිතරම් ඉක්මනින් ගුලිවෙලා නිදනවා

සීතලේ මිරිකෙමින් රෑ කලේ නිදන විට
සිහිනයෙන් ගෙදර ගොස් ඉන්න හැටි පෙනෙනවා
පූරුවේ පවක් යැයි සිතාගෙන සැනසිලා
ජීවිතය දුකක් බව පසක්කර ගන්නවා෴


අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
සාහිත්‍ය මාසය පිටින් දාලා මං ලියපු කවි විතරක් පල කර කර ඉන්නේ නැතුව පොත් ගැනත්, පොත්වල කවි ගැනත් ලියන්නට හිතී ඇති බව සතුටින් දන්වමි.

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://www.dailynews.lk/2010/03/27/fea60.asp)

Monday 5 September 2011

පොඩි කුමාරිහාමිට ලොකු ප්‍රශ්ණයක් : A big question for a little princes to answer - please help her out


සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ ඉන්න පොඩි කුමාරිහාමි කියන්නේ නමින් පොඩි වුණාට ලොකු වැඩ කරන්න පුළුවන් කෙනෙක්.

එයාට පුළුවන් වුනා බ්ලොග් ලියන කියවන සෑහෙන පිරිසක් තමන් ගේ වලව්වේ සහායට ගන්න. කවිකාර, ගජනායක, අතපත්තු, බස්නායක, සළුවඩන, දණ්ඩනායක. බුදු අම්මෝ ඉන්න නිළමේලා, මැණිකේලා!

අන්දරේ විතරයි ද මන්දා අඩු?

කොටින්ම පොඩි කුමාරිහාමි වලව්වේ නැති වුනත් බ්ලොග් එකේ සාකච්ඡාව යනවා දවස් ගාණක් වුනත් අනිත් අය අතරේ.

මං කලින් දවසක මහදැනමුත්තාට හිටියාය කියන ගෝලිච්චිට නමක් හොයන වෙලේත් මුලින්ම සිහියට ආපු නමක් තමයි පොඩ්ඩී කියන එක.

පොඩි කුමාරිහාමි හෙවත් පොඩ්ඩී හෙවත් පොකූ මගෙන් දවසක් අහපු පොඩි ප්‍රශ්ණෙකට උත්තර දෙන්න මට සිද්ධ වුණා වෙනම ම කතන්දරයක් ලියන්න පොඩි කුමාරිහාමිට ලොකු උත්තරයක් කියලා!

ඒ වාඩුව ගන්නත් එක්ක අද මට හිතුණා පොඩි කුමාරිහාමිගෙන් ලොකු ප්‍රශ්ණයක් අහන්න.

මේකට මූලිකම හේතුව පොඩි කුමාරිහාමි ගේ අළුත්ම කතන්දරේ. ඒකේ තියෙන්නේ එක ගෙයි කෑම කියන, ගෙදරක අයිය මළෝ දෙන්නටම එකම මනමාලියෙක් කැන්දාගෙන එන පරණ සිරිත ගැනයි.

මේ මාතෘකාව හරි ජොලි එකක්. සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ දෙතුන් සැරයක්ම කතා වුණා. මුලින්ම මේ ගැන කතාවක් ලිව්වේ අක්කණ්ඩී.

මාත් මේ ගැන කතන්දරයක් ලියලා දැන් මාස ගාණක් වෙනවා. නමුත් ඒ කතන්දරේට අත්‍යවශ්‍යම වීඩියෝ ක්ලිප් එකක් (පරණ සිංහල චිත්‍රපටියක) හොයාගන්න බැරි වුණු නිසා, බ්ලොග් එකේ පලකරන්න වුණේ නෑ මේ වෙනතුරුත්. මට ඉතිං කතන්දර සිය ගාණක් තියෙන නිසා ලොකු අවශ්‍යතාවයක් ආවෙත් නෑ.

ඒ කොහෙම වෙතත්, මෙන්න මේකයි පොඩි කුමාරිහාමිගෙන් අහන්න තියෙනවාය කියපු ලොකු ප්‍රශ්ණය.

එහෙම මාතෘකාව දැම්මට මේක කාටත් පොදුවේ ඉදිරිපත් කරන ප්‍රශ්ණයක්.

1. ඇත්තටම ප්‍රායෝගිකව ගත්තොත් එක ගෑණියෙකුට මිනිස්සු දෙන්නෙක් එක්ක දීග කන්න පුළුවන්ද? මං කියන්නේ, එක වහලක් යට මිනිස්සු දෙන්නෙකුටයි, එක ගෑණියෙකුටයි එකට ජීවත් වෙන්න පුළුවන්ද?

2. ඊට වැඩිය ලේසි නැත්ද, ප්‍රායෝගික නැද්ද එක මිනිහෙකුයි, ගෑණු දෙන්නෙකුයි එක වහලක්යට පවුල් කන වැඩේ?

කෙමිස්ට්‍රිවලින් අහනවා නම් H2Oද, CO2ද වඩා ස්ථායී?

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
කීප දෙනෙක්වත් ඉල්ලා හිටියොත් අර මං ලියලා තියෙන එකගෙයි කෑම ගැන කතන්දරේ දාන්නම්, ඔය කියපු වීඩියෝ එක නැතුව වුණත්.


(image: http://www.cbazaar.com/kids-wear-girls/sarees-for-kids/kbhtml)