අභිනිෂ්ක්‍රමණය කියන්නේ ප්‍රශ්ණ වලින් පලා යාමක් ද? Renunciation or running away from problems?

පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ මං හිටපු කාලේ ගැන කියවෙන කයි-කතන්දර දාන්න පටන් අරං දැන් සති දෙකකටත් වැඩියෙන් ගතවුණා.

එහේ ගිය ගමන් ඇතිවුණු ඉච්ඡාභංගත්වයක් හරි ගෘහදායක ව්‍යාධිය හරි නිසා මුලින් මුලින් ලියවුනේ දුක්බර කවි තමයි. කවිය කියන්නේ කොහෙමටත් භාවාත්මක ප්‍රකාශනයක් නේ. ඒ එක්කම අතිශයෝක්තියත් නැතුවම බෑ, හරියට අර තිසර තන කේස් එකේ දී වගේ.

ඒ එක්කම ඉතිං කියන්නෝනැ, වැලිකතරේ, පතොක් ගස් අතරේ, කහමල්, රෝසමල් නොතිබුණේමත් නැතිය කියන වග!

ඔය කාලේ වෙනකොට පළමු වසරේ මුල් වාරය ගෙවෙන්නත් ආවා. ඒ කියන්නේ මුලු දෙසැම්බරයම අපිට නිවාඩු.

ඒ ගැන හිතද්දී හිතේ ජොලියට වගේ ලියවුණු කවියක් තමයි මේ.

අභිනිෂ්ක්‍රමණය

හාෆ් ෂීට් ෆයිල් කවර
කෝස්වර්ක් මැද හිරවුණු
ජීවිතයට සිසිලක් සැණසුම් සුවයක් ඕනෑ
මේ සීතල කඳු අතරේ
තවත් බැරිය හිරවෙන්නට
හැකි තරමින් ඉක්මන් කර ගෙදර යන්න ඕනෑ

අම්මා ගේ අත් ගුණයෙන්
රසවත් වුණු බත් කන්නට
උදේ අටට ඇහැරෙන්නට
රෑ නමයට නිදියන්නට
හැන්දෑවට සයිකලයෙන් පොඩි රවුමක් කැරකෙන්නට
සන්තෝසෙන් හිනැහෙන්නට
ගෙදර යන්න ඕනෑ

කාලසටහනින් තොර වූ
ඒ සුන්දර ලෝකය වෙත
අපාය අත්හැර දාලා නික්ම යන්න ඕනෑ
කම්මල් ගොරහැඩි බව නැති
සොබා දහම් රූ අතරට
හදවත තුටියෙන් පුරවා නික්ම යන්න ඕනෑ෴

අඟහරුවාදා, බ්‍රහස්පතින්දා සහ සෙනසුරාදා දිනවල කතන්දර බ්ලොගයේ මේ කයි-කතන්දර පල කෙරෙනුයේ 2011 සැප්තැම්බර් සාහිත්‍ය මාසය වෙනුවෙනි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මරුමුස්කාරයා නං ඔය මං උඩින් කියපු වැලිකතරේ මල් කතාව එක්ක එකඟ නෑ වගේ.

(පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ පළමු වසරේ දී මා විසින් ලියන ලද ඉහත පදවැල ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ මුල්වරට පලකරන ලදුව දෙවන වසර අවසානයේ දී හස්තද්වාරයෙන් එලිදක්වන ලද හන්තානේ කඳු පාමුල කාව්‍ය සංග්‍රහයට ඇතුලත් කරන ලදී.)

(image: http://wetravelworld.com/2009/05/23/letting-the-train-take-the-strain-p5484/)