අර ජොබ් එක මට ලැබුණා මචං, තෑන්ක්ස්!

කාලයක් තිබුණ මට සඳුද උදේ හරියට ම නමයට ඔෆිස් එකේ අනිවාර්යයෙන් ම කළ යුතු වැඩක් තියෙන.

මේක හරියට කරන්න නං, නිකං 8:55 ට විතර එතනට අත වන වනා ගිහින් බෑ. ඒ වෙලාව වෙනකොට, කලින් සතියෙ ඉදිරිපත් වුණු අස්-කොන් වැඩ සේරම අවසානයක් කරල, අළුත් සතියට වැඩ ප්ලෑන් කරල, ඒ සේරම කොම්පැනි ඉන්ට්‍රානෙට් එකේ සෙට් කරල තියන්න ඕනැ. එතකොට කරන්න තියෙන්නේ විනාඩි කීපයක් කලින් ගිහින් හරියට උදේ නමයට වැඩේ පටන් ගන්න එක විතරයි.

එතන ඉඳලා වැඩේ අනිත් හරිය ස්මූත් සේලිං!

අර මහනුවර තිප්පොලේ කෝස් වර්ක් ගහන කාලේ ඉඳලම මංතුමා හරි දස්සයි අන්තිම මොහොතේ ජස්ට්-ඉන්-ටයිම් ක්‍රමයට වැඩ කරන්න. ඉතිං ඒ පුරුද්දට මේ කියන දවස්වලත් මං කලේ වැඩ සේරම ටික ඉරිද රෑ වෙනකම්ම තියා ගන්න එකයි. නමුත් ඉතිං හැම වැඩක් ම ගෙදර ඉඳන් කරන්න බෑ. ඒ නිසා හුඟක් සතිවල වුනේ ඉරිද හවස ඔෆිස් එකට ගිහින්, සෙකුරිටිකාරයින් ට කියල බිල්ඩිම ඇරගෙන, දනි පනි ගාල වැඩ ටික කරල දාන එකයි.

දවසක් ඉරිද දවසක පහමාරට විතර ඔහොම මං ඔෆිස් එකේ කට්ට කකා ඉන්න වෙලාවේ ආව කෝල් එකක්.

බැලින්නං මේ උදුල් ධර්මවර්ධන ගෙන්.

මං එදා පොර ගෙදරට කෝල් කරල, මං නැති හින්ද, හාමිනේ ගෙන් ඔෆිස් නම්බර් එක අරගෙනයි මේ මාව කන්ටෑක්ට් කලේ. මේ කියන දවසේ මං හදිස්සියට මොබයිල් ෆෝන් එකත් ගෙදර දාලා ගිහින්.

බැලින්නං පොරට අපේ කොම්පැනියෙම වෙන සෙක්ෂන් එකක ජොබ් එකකට ඇප්ලයි කරල, අඟහරුවාදා ඉන්ටර්වීව් එක සෙට් වෙලා, මගෙන් ඒ ගැන උපදෙස් ගන්නයි මේ කතා කරන්නේ.

උදුල් ධර්මවර්ධන යි මායි එච්චර හොඳට අඳුණන වුන් නෙමේ. ඌ ගියේ වෙන යුනිවසිටි එකකට. හිටියේ වෙන පලාතක. හැබැයි මගේ හොඳම යාළුවෙක් වෙන රත්නායක ගේ හොඳම හිතවතෙක්. ඇත්තරම මට උදුල් ධර්මවර්ධනව හම්බ වෙලා තිබුනේ ඒ වෙනකොට රත්නායක ගේ ගෙදර පාටියක දී විතරයි මගෙ හිතේ.

උදුල් කාරයා කියපු සෙක්ෂන් එක ගැන මං වැඩිය තොරතුරු දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඒකේ බොස් ලා ඉන්ටර්වීව් එකේ මොනවා අහයිද කියලා මං කොහෙමද දන්නේ? ඒ මොනවා වුනත් මූ විනාඩි හතලිහක් විතර මගෙන් හරස් ප්‍රශ්ණ ඇහැව්වා එදා ටෙලිෆෝන් එකෙන්.

ඌ හිතන්න ඇති මං මේ ඉරිදා හවස ඔෆිස් ඇවිත් ඉන්නේ නිකං ඉන්න බැරුවටය කියලා!

කමක් නෑ කියමුකෝ. වෙලාව කොයි හැටි උනත්, පොරකට උදව් කරන්න ලැබීමත් ලොකු දෙයක් නේ. මං පුළුවන් විදියට උත්තර දීලා, ගුඩ් ලක් කියලා විෂ් කලා.

රෑ අට වෙනකං ඔෆිස් එකේ තැපලා තමයි පහුවදාට ඕනෑ වැඩ ටික ඉවර කර ගත්තේ එදා.

ඉතිං ඔන්න ටික දවසක් ගතවෙලා ගියා. උදුල් කාරයා මාව ආපහු කන්ටෑක්ට් කලේ නෑ, ඉන්ටර්වීව් එකට මොනවා වුනාද කියන්න. මං හිතුවා සද්දයක් නැති නිසා වැඩේ සෙට් වෙන්න නැතිව ඇතිය කියලා.

අන්තිමේ දී මටත් ඕක අමතක වෙලා ගියා. මොකද අපිට වෙන වැඩ නැතුව කියලයැ?

සතියකට විතර පස්සේ වෙන වැඩකට මට කතා කරපු ගමන් අපේ රත්නායක මහත්තයා මගෙන් අහපි:

"උදුල් කාරයාට කියන්න ඇති නේද, උඹල ගේ කොම්පැනියේ ජොබ් එකක් ඌට සෙට් වුණාය කියලා?"

"නෑ මචං මට කිව්වෙ නෑ. පොර ඉන්ටර්වීව් යන්න කලින් නම් මට කෝල් කරලා සෑහෙන්න වෙලාවක් විස්තර ඇහැව්වා."

"මචං, උදුල් මට ඔය කතාව කීවේ දැම්ම කාටවත් කියන්න එපා කියලයි. උඹ වෙනකාටවත් කියන්න එපා. තාම උන් ඕක හරියට ඉන් රයිටින් දීලා නෑනේ."

රත්නායක ගේ කීම අහපු මාත් ඉතිං කා එක්කවත් කියන්න ගියේ නෑ. උදුල් ගෙන් අහන්න ගියෙත් නෑ!

තව දවසක් දෙකක් යන කොට මට හම්බ වුනා හර්ෂා මීටින් එකකට ඇවිත් ඉන්නවා. හර්ෂාත් අපේ කොම්පැනියෙමයි, හැබැයි වෙන ටවුන් එකක බ්‍රාන්ච් එකකයි වැඩ කලේ.

"ආ ඔයා ගේ යාළුවෙක් එනවා නේද මෙහේ වැඩට?" හර්ෂා ඇහැව්වා.

"කවුද ඒ?"

"ඇයි අනේ උදුල්?"

"ආ ඇත්තද? ඔයා උදුල්ව අඳුණනවද? කවුද ඔයාට ඔය කතාව කිව්වේ?"

"මං උදුල් ව එච්චර අඳුණන්නේ නෑ. එයා අනිත් යුනිවසිටි එකේ නේ. මගේ බැචෙකුගේ කසින් කෙනෙකු ගේ නේබර්ස් ලා. උදුල් ම තමයි මට කිව්වේ ගිය සුමානේ ප්‍රියා මට ඉන්ට්‍රොඩියුස් කරල දුන්නු වෙලාවේ!"

අන්තිමට බැලින්නං, මුළු රටම දන්නවා උදුල් කාරයාට ජොබ් එක ලැබුණු බව, මං හැර.

මේ සිද්ධිය වෙලා දැන් අවුරුදු හතක් වෙනවා. තාම උදුල් කාරයා මට කිව්වේ නැහැ ජොබ් එක ලැබුණා කියලා.

මොනව කියන්නද එක අතකට, ඌයි මායි අල්ලපු බිල්ඩින් වල අවුරුද්දකටත් වඩා වැඩ කළා, මං එතනින් වෙන ජොබ් එකකට යන කල්ම.

-කතන්දරකාරයා