ප්‍රීති සහ සැලසුම් කිරීම - Proper planning Vs Premature ejaculation

"ප්‍රීති" කියන කොණ්ඩම් වර්ගය ගැන දැන්වීමක තිබිලා තමයි මං ජීවිතේ මුලින්ම සැලසුම් කිරීම කියන අමාරු වචනේ දැක්කේ.

ඒ දැන්වීම් පවුල් සංවිධාන සංගමයේ වැඩක්.

ඉතිං අපිට හිතුනේ සැලසුම් කරනවාය කියන්නේ ප්‍රමාණය කුඩා කරනවා (අපි දෙන්නයි, දරු දෙන්නයි) සහ දරුවන් දෙන්නා අතර පරතරය දික්කර ගන්නවා වගේ දෙයක් කියලයි.

මං හිතන්නේ ඒ දවස්වල ඉඳලාම තිබුණු ආණ්ඩුවලටත් හිතිලා නෑ, ලොකු ලොකු දේවල් පවා සැලසුම් කරන්න පුළුවන්ය කියන එක.

මං සිකුරාදා පල කරපු මුදළාලි ගේ මෝඩ පුතා කතන්දරේ දේශපාලන විවාදයකට පොඩ්ඩක් පෙරළුනා. මට ඒකට සහභාගීවෙන්න ඉඩ ලැබුනේ නැති නිසා ඉරිදාට සන්ඩේ ස්පැෂල් ඇක්ස්ට්‍රා එකක් විදියට මගේ මතය ලියලා දාන්නයි හිතුවේ. ඒත් ඒ ලිපිය බාගෙට ලියාගෙන යන කොට ඊට කලින් ලියන්න ඕනෑ මේ අතුරු මාතෘකාව හිතට ආවා.

මට හිතෙන විදියට, සැලසුම් කිරීම, ක්‍රම සම්පාදනය, සැලසුම් ක්‍රියාත්මක කිරීම වගේ බර නම් තියෙන අමාත්‍යාංශ, දෙපාර්තමේන්තු තිබුණත් තාමත් රටේ හරි හැටි ජාතික මට්ටමේ සැලසුම් කිරීමක් සිදුවෙන්නේ නෑ. විශේෂයෙන්ම අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය, ආහාර සහ නිවාස සම්බන්ධයෙන්. මං මේ කියන්නේ එදිනෙදා වේල කාලා, ඉස්කෝලේ ගිහින්, සිස්සස්සේ පාස් වෙලා, තුවාලෙට බේත් ටිකක් දාගන්න සැලසුම් ගැන නෙමේ.

ඊට වඩා බරපතල ලොකු සයිස් ඒවා ගැන.

මෙන්න උදාහරණයක්: "විශ්ව විද්‍යාලයට හිහින් ඉගෙන ගෙන උපාධියක් ගන්න අවශ්‍ය හැමෝටම ඒ සඳහා ඉඩ කඩ ලබා දීම"

දැන් ඕක මේ හෙට හවසට කරන්න පුළුවන් එකක් නෙමෙයි කාලයක් යන එකක්. ක්‍රියාත්මක කරන්න නෙමේ, සැලසුම් කරන්නම අවුරුදු ගාණක් යන්න ඉඩ තියෙනවා.

නමුත් අපේ අයියලාට ඕනෑ, අද දළු හිටවලා, හෙට බතල කන්නයි. නමුත් බතල බහින්න මාස තුනක් යනවා, මයියොක්කා නම් මාස හයයි.

අද ඉඳලා හැමදාම දවසට එක ගානේ වලවල් හාරලා මයියොක්කා දඬු දෙක ගානේ ඒ එක වලක හිටෙව්වොත් තව මාස හයක ඉඳලා හැමදාම මයියොක්කා කන්න පුළුවන්.

ඒ විතරක් නෙමේ අද ඉඳලා එහෙම මයියොක්කා හිටවනවාය කියලා නිකං කයිය දුන්නට වැඩක් නෑ. මයියොක්කා දඬු සප්ලයි චේන් එකක් හදන්න ඕනෑ.

ඊලඟට මාස හයකට පස්සේ අපිට පුළුවන් අපේම දඬු හිටවන්න.

අපේ අතිරික්ත දඩු සහ අස්වැන්න ගබඩා කරන්න, ප්‍රවාහනය කරන්න, කල් තියාගන්න යනාදී ඉදිරි සැලසුම් කරන්නත් ඕනෑ.

එහෙම නැතුව "කඤ්ඤං මඤ්ඤොක්කා!" කියල නිකං කෙල ගිල ගිල හිටියට වැඩේ කෙරෙන්නේ නෑ.

මගේ මේ පොලිටිකල් ලිපියේ කතන්දරේ මේකයි.

මතකද මීට අවුරුදු තුන හතරකට කලින් වගේ එකපාරටම ආණ්ඩුවේ ඉස්කෝලවල ඉංගිරිසියෙන් උගන්නන්න ඕනෑය කියලා තීරණය කරලා, ඒක ක්‍රියාත්මක කළා?

මට නං හිතෙන විදියට අපිට ඕනෑ ඉංගිරිසි හොඳින් ඉගෙන ගන්න මිස ඉංගිරිසියෙන් ඉගෙන ගන්න නෙමෙයි. නමුත් ඒක වෙනම මාතෘකාවක්.

මේ තීරණය ගත්තු අය නොහිතපු එකක් තමයි කෝ මේ සඳහා අවශ්‍ය සම්පත් කියලා? ඉංගිරිසියෙන් උගන්නන්න, ඒ සඳහා පුහුණු ගුරුවරු ඕනෑ. අවශ්‍ය පරිදි ගුරුවරු පුහුණු කරන්න ඕනෑ. ඒකට මඤ්ඤොක්කා බහින්න යනවාට වඩා වැඩි කාලයක් යනවා.

ඉස්සෙල්ලාම කරන්න තිබුණේ, ඒ ඒ විෂයන් උගන්වන ගුරුවරුන් සඳහා පුහුණු පාඨමාලාවක් පටන් ගන්න. ඒ විදියට අවශ්‍ය පිරිස් සම්පත් හදාගත්තට පස්සේ ඉංගිරිසියෙන් උගන්වන්න පටන් ගන්න.

නමුත් සිද්ධ වුනේ ඒක නෙමෙයි. අද හිතුවා, හෙට පටන් ගත්තා.

ඔන්න අපි දන්න දරුවෙක් පහේ සිස්සස්සෙන් යන්තං වගේ පාස් වුනත්, නගරයේ හොඳම ඉස්කෝලේ ලැබුනේ නෑ. පස්සේ ඉස්කෝලෙන් දැන්නුවා, ඉංගිරිසි මාධ්‍ය පන්තියේ නම් ඉඩ තියෙනවා කියලා. ඉතිං මේ ළමයා ඒ පන්තියට ගියා.

පටන් ගන්න කාලෙත් ඉංගිරිසියෙන් ඉගැන්වුනේ විෂයන් හතරයි ලු. පස්සේ ගුරුවරු නැතුව ඒකත් දෙකට බැස්සා කියලයි මට ආරංචි වුනේ.

ඔන්න අපේ වැඩ!

ප්‍රීති මගින් සැලසුම කෙසේ වෙතත් ක්‍ෂණික මෝචනය!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මං මේ බ්ලොග් එක පටන් ගන්න මුල්ම පෝස්ට් එක දැම්මේ මුලින් කතන්දර දහතුනක් ම ලියලා, තව විස්සක් විතර සැලසුම් කරලා ඉවරවෙලායි. මං හිතුවා කතන්දර දහතුනක් තියෙන නිසා සතියකට එක ගානේ දාලා මට මාස තුනක් සුරැකෙන්න පුළුවන් නේද කියලා.

ඔය උඩ පින්තූරේ බැලුවොත් පෙනෙයි, මගේ ඉදිරි සැලසුමෙන් කොටසක්.

ඔන්නං මේකත් බලන්න:
වෙන්ඩ කතන්දර සීයේ ලයිස්තුවට මාස හයක් පිරෙයි