දැං තාත්තා ට කොහොමෙයි?

අප්‍රියෙල් මාසෙ දහඅටවෙනිද, අසනීප වෙලා ඉස්පිරිතාලෙට ඇතුලත් කළ තාත්තාව බලන්න ගමට යන නිසා කතන්දර බ්ලොග් එක තාවකාලිකව වහනව කියල මං පොස්ට් එක දාපු දවසෙ ඉඳන් තාත්තාට ඉක්මන් සුවය පතා ආපු පණිවිඩ වලින් අඩුවක් වුනේ නෑ.

ඒ හැමෝටම මගේ ස්තුතිය නැවතත්.

මුදලින් පවා මට උදව්කරන්න කිසි දිනක මාව නොදැකපු, කතා නොකරපු අය ඉදිරිපත් වුණු හැටි දැකල, ඇහැට කඳුළු බිඳුවකුත් නාව නෙමේ!

මං සැරයක්, දෙකක්, තාත්තාගේ සුව දුක් ගැන ලිව්වා.

ඒ එක්කම ඉස්පිරිතාලේ ඉන්දැද්දි, උදේට කාපු හැටි, පාන් කාපු හැටි, පස්සෙ මදුරුවො මාව කාපු හැටි ගැනත් කතා ලිව්වා.

මේ දවස්වල ඊ-මේල් සෑහෙන්න එනවා තාත්තාගේ සුව දුක් අහලා.

ඒ හැමෝටම වෙන වෙනම උත්තර ලියනවාට වඩා, මේ විදියට, අළුත් පෝස්ට් එකක් දාන එක හොඳයි කියල මට හිතුණා.

තාත්තට දැන් හොඳයි, ඒ කියන්නෙ එදා ඉස්පිරිතාලෙට ඇතුලත් කරපු දවසට වඩා හොඳයි. නමුත් ඉතිං ඊට කලින් හිටිය තත්වෙට නං තාම ආවෙ නෑ.

තාත්තගෙ වයස ගැනත් හිතුවහම, ඉතිං, දොස්තරලටත් ලොකු සැකයක් තියෙනව සම්පූර්ණයෙන් ම සුව වීම ගැන. ජීවිත ඔහොම තමයි.

අද නාරද දිසාසේකර ගෙ මරණෙ ගැන අහන්න ලැබුණ. අපි කවුරුත් මැරෙනවනේ කවද හරි. මා ගැනත් මං පොඩි ඉඟියක් කළා කලින් දොහක.

ඉන්න කං හොඳින් ඉඳිමු.

සියළු දෙනාටම නැවතත් ස්තුතියි.

කතන්දරකාරයා
ප/ලි
හැමදාම උදේට, කතන්දර බ්ලොග් එක කියවල ජීවිතේ ෆ්‍රෙෂ් කර ගන්නව කියල නොදුටු පාඨකයෙක් ලියල එවල තිබුණ පෙරේද. මගේ ජීවිතෙත් ෆ්‍රෙෂ් වුනා ඒ ඊ-මේල් එක බලපු වෙලාවෙ.