තවත් චූ කතාවක් සහ අපේ තාත්තාගේ රෝගී තත්වය

මං කලින් දාපු චූ කතා දෙකට ආපු ප්‍රතිචාර අනුව සමහරු මේවට කැමතියි. තවත් සමහරු අකමැතියි. ඒත් මං හිතන්නේ බහුතරය විරුද්ධත්වයක් නෑ කියලයි.

ඒ හින්දා හිතුනා මේ කතන්දරෙත් කියල දාන්න.

තවත් හේතුවක් තියෙනවා මාතෘකාවේ දාලා තියෙනවා වගේ. ඒක කතන්දරේ අන්තිමේදි තේරෙයි.

මේක අද ඊයෙ සිද්ධ වෙච්ච දෙයක් නෙමෙයි. එක්දාස් නමසිය පොඩි ගනං වල කොළඹ අවට ගම් ප්‍රදේශයක සිදුවුනු දෙයක් ගැන කතන්දරයක්.

ඔන්න එදා මේ ගමේ ගෙදර ලොකු කයියක් තිබුනා. ටවුමෙ බබා ල ගේ දැන ගැනීම පිණිස කියනවා නම්, කයියක් කියන්නේ, කුඹුරු වපුරන දවසට, ගොයම් කපන දවසට තියෙන ගමේ හැමෝම එකට එකතුවෙලා වැඩ කරන වර්කින් බී (working bee) එකයි. මේ විදියට වැඩකරන එකට අත්තම් ක්‍රමය කියලාත් කියනවා. ඒ කියන්නේ ගමේ හැම ගෙදරකින්ම ඒ අයගේ කුඹුරු වල වැඩ කරන්න කෙනෙක් යවනවා. මුදල් හුවමාරුවක් නෑ. කුලියක් නෑ. ඒ වෙනුවට කරන්නේ අනිත් අයගේ කුඹුරු වැඩට ඒ හා සමානව උදව් වෙන එකයි.

අත්තම කියන්නේ මිනිස්-සේවා-දිනයක (man-day) මිණුමටයි.

එදා කුඹුරේ වැඩකටයුතු වලට සහය වෙන හැමෝටම සංග්‍රහ කරන්නේ කුඹුර අයිති පවුලේ ගෙදරිනුයි. කයිය කියන්නේ මේ දවසේ කෙරෙන සංග්‍රයටයි.

ගොයම් කයියකට උයනවා කියන එකත් ලේසි පාසු වැඩක් නෙමේ. ඇයි මුළු ගමේම සෙනඟ වගේ එකතු වෙනවානේ.

ඉතිං එදා මේ ගෙදර තිබුණු කයියට සම්බෝලයක් හදන්න පොල් ගෙඩි හතක් ම ගෑවාළු. එහෙම කියන්නේ මගේ ආච්චී, ඒ කියන්නේ තාත්තා ගේ අම්මා.

වැඩිම වුනොත් පොල් ගෙඩි තුනක් ගාලා තියෙන්න ඇති. එහෙම කියන්නේ මගේ තාත්තා, ආච්චී ගේ පුතා.

ඔය කාලෙ උඹලෑ තාත්තට වයස අවුරුදු හතක් විතර ඇති. එහෙම කියන්නේ මගේ ආච්චී.

අපො නෑ, මට ඔන්නං වයස අවුරුදු හතරක් ඇති. එහෙම කියන්නේ මගේ තාත්තා.

කවුරු මොනවා කිව්වත් වුනේ මේකයි. පොල් ගාලා, ගොයම් කයියට ආපු අයට කන්න මහා පතරංග සයිස් පොල් සම්බෝලයක් හදල තිබුණා.

එක පාරම ඔතනට දුවගෙන ආපු මේ ගෙදර ඉන්න කොළු පැටියා කෙලින්ම චූ පාරක් ඇල්ලුවා ඒ සම්බෝල පුරෝල තිබුණු තඩි කොරහට.

සේරම ඉවරයි!!!

ආච්චියි ගෙදර හිටපු අනිත් අයයි එකතුවෙලා විගහට ආයෙමත් පොල් ගෙඩි ගාණක් ගාලා හැදුවාලු ඒ වගේ ලොකුම ලොකු සම්බෝලයක්.

මොකද කොළුවට ගැහැව්ව කියල, සම්බෝලෙ පිරිසිදු වෙනවයැ.

ඔන්න ඕකයි ඉතිං කතන්දරේ.

කතන්දරකාරයා

ප/ලිඃ
දැන් කියන්නං මේ කතන්දරේ දාන්න දෙවන හේතුව.

කීප දෙනෙක් ම පහුගිය දවස් දෙක තුනේ දී මගෙන් අහල තිබුණා තාත්තාගේ සුව දුක්. මේ කතන්දරේ පිට දාලා ඒකටත් උත්තර දෙන්න පුළුවනි.

කෙටියෙන් කියනවා නම් තවම වැඩි සනීපයක් නෑ. අප්‍රියෙල් මාසේ වැටුනු එකේ ප්‍රතිවිපාක තමයි. ඉස්පිරිතාලෙ ඉඳලා ආව දවස්වලට වඩා නම් සාමාන්‍යයෙන් සුව ගතියක් තියෙනවා. වචන ගලපලා තරමක් කතාකරන්න පුළුවන්. ඒත් සම්පුර්ණ අවබෝධය එන්න නං කලක් යයි.

තාත්තා අද ඉන්න තත්වය ගැන හිතන කොට මට මතක් වෙන්නේ අවුරුදු කීපෙකට කලින් මං ඉස්පිරිතාලෙ ලැග්ග හැටි. මේ ගැන මං ලුහුඬු සඳහනක් කළා මෙන්න මෙතන. ඒ රෝගී ජීවිතේ එක් අමතක නොවෙන දෙයක් තමයි කැතීටර් එකක් හයිකරගෙන ඒකෙ බෑග් එක කකුලෙ එල්ලගෙන ඉන්න වුනු එක.

මං චූ කතන්දර තුනක් ම දාන්න හේතුව දැන් තේරෙනව නේද?

අදින් ඉවරයි මේ චූ කතන්දර සීරීස් එක. හෙට ඉඳලා කඳුළු කතා.