හීල් බත්, අළුත් බත් සහ රමණී මෙතඩ්

මේක කෑම ගැන කතන්දරයක්. හැබැයි කෑම උයන හැටි ගැන නෙමේ කෑම කන හැටි ගැනයි.

රමණී කියන්නේ අපේ යාළුවෙක්. අර කීප්-අ-සයිඩ් ක්‍රමයට අන්තර්ජාලෙන් කෑම උයන්න පුරුදු වුනු රත්නායක කියන මගේ මිත්‍රයා ගේ ප්‍රිය බිරිඳ.

ඔය රත්නායක වැඩියෙන් ප්‍රසිද්ධ රත්නායක ජෝක්ස් දාන්න බව මතකයි නේ? රමණී හරිම සිරියස්. වැඩි ජෝක්ස් බෝක්ස් නෑ.

ඉතිං කතාව වියෙන්නේ මෙන්න මෙහෙමයි.

දැන් අපේ ගෙවල් වල දවල්ට හරි රෑට හරි ඉව්වහම සමහර විට ඉතුරු වෙනවනේ. ඉස්සර අපේ ආච්චිල ගෙ ගෙදර නම් ප්‍රියතම කෑමක් තමා හීල් බත් කෑම.

හීල් බත් කියන්නේ රෑට උයලා කෑවට පස්සේ ඉතුරුවෙන බත් සහ හොදි මාළුපිණි කුස්සියෙ ඒ ඇතිලිවලම තියල උදේට රත්කරගෙන කන එක. අපේ ආච්චිල ගෙ කෂ්ටිය කොච්චර ඔය හීල් බතට කැමතිද කියනවනම් රෑට වැඩිපුර උයනව පහුවදා උදේට කන්නත් එක්ක.

මට නම් එදත්, අදත් හීල් බත් පෙන්නන්න බෑ. කවදත් කන්න කැමති පාන් ම තමා. අපේ තාත්ත ඊටත් එහා, කන්නෙම බනිස්.

ඒ කාලෙ ආච්චිලට හීල් බත් කන්න පුළුවන් වුනේ එකක් ඒ පැත්ත රෑට හරිම හීතල හින්ද කෑම නරක් වෙන්නෙ නැති නිසයි. ඒ කාලෙ ඔය ශීතකරණ තිබුනෙ නෑ එහෙ. කොහොමටත් මං හිතන්නෙ නෑ, රෑට ෆ්‍රිජ් එකේ දාපු කෑම උදේට කන එක හීල් බත් කෑමක් කියල. රහ වෙනස් ඇති. දන්නෝ දනිති.

රෑට හරි දවල්ට හරි උයල කන්න යන වෙලාවට ඊට කලින් වේලට උයපු බත් හරි හොදි ජාති හරි තියෙනවනං අපි කරන්නෙ ඉස්සෙල්ලාම අර පරණ බත්, හොදි බෙදාගන්න එකයි. මොකද ඒව ඉවර කරල එපායැ අළුතින් උයපු ඒව කන්න, නේද?

රමණී ඒ වැඩේට විරුද්ධයි.

එයා කියන්නෙ අපි ඉස්සෙල්ල කන්න ඕනැ, අළුතින් උයපු බත් සහ හොදි ජාති කියලයි.

රමණි ගෙ තර්කය තමයි, එහෙම නොකලොත් අපිට හැම වේලටම පරණ බතුයි හොදියි කන්න තමයි වෙන්නෙ කියල. ඇයි දැන් පරණ ඒව කෑවහම, අළුතින් උයපු ඒව ඉතුරු වෙලා, ඊලඟ වේලට කන්න වෙන්න ඉඩ තියෙනවනේ.

ඔන්න ඕකට තමයි මං කියන්නෙ "රමණි මෙතඩ්" එක කියලා.

කතන්දරකාරයා

ප/ලිඃ
චූ කතන්දර සීරිස් එකට පස්සෙ අද පටන් ගන්න හිටිය කඳුළු කතන්දර වැල පොඩ්ඩක් කල් දැම්මා.

අපේ කෂ්ටිය වැඩි දෙනෙක් කඳුලු කතන්දර වලට කැමතිම නැහැල්ලු!