වන් මෑන් ෂෝ - කතන්දර බ්ලොග් මැරතන් - ඇයි?

සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ සංසදය මගින් මිනි බ්ලොග් මැරතන් එකක් තියන්න යනවය කියන ආරංචි වුනා දැන් සති දෙකකට විතර කලින්.

කතන්දරකාරයත් ඒ වෙන කොට මැරතන් දිවීමක් පටන් අරගෙනයි හිටියෙ. ඒත් පොඩි වෙනස් කමක් දෙකක් තියෙනව.

එකක් මේක වන් මෑන් ෂෝ එකක්. දෙක, හැම විනාඩි පාලහටම නෙමේ දවසකට එක ගානෙයි, කතන්දර බ්ලොග් එක ලියවුනේ.

බලන්න මාර්තු මාසය දිහා. මං හැම දවසටම එක ගානෙ කතන්දර ලිව්ව. ඇත්තටම කියනව නං මේ මැරතන් දුවන අදහස ඇවිත් මං ඒක පටන් ගත්තෙ පෙබරවාරි මාසෙ විසි එක් වෙනිද යි. නමුත් පෙබරවාරි විසි හත් වෙනිද පොඩි කුටුම්භ රක්‍ෂණ වැඩකට යන්න වුනු නිසා මැරතන් එක ආපහු පටන් ගන්න වුණා පහුවදා ඉඳලා.

මේ කාලය ඇතුලත, දවසකට පැය තුනක් විතර මිඩංගු කළා, කතන්දර ලියන්නයි, පොස්ට් කරන්නයි, කමෙන්ට්ස් අනුමත කරන්නයි, ඒවට උත්තර දාන්නයි. සමහර ප්‍රතිචාර කවියෙන් හින්ද, කවියෙන්ම උත්තර බඳින්නත් උනා නොවැ! මං මුල් කාලෙ හිතපු විදියට අනුව මේක විශ්මයජනක දෙයක්.

අද මේ පොස්ට් එකේ ප්‍රධාන කතන්දරේ තමයි ඇයි මට මේ විදියට දවසකට එක කතන්දරය බැගින් ලියන්න හිතුනෙ කියන එක.

මේක ටිකක් දුක කතන්දරයක්.

පෙබරවාරියෙදි මට හිතුන මං එක පාරටම මැරිල ගියොත් මං නොලියපු කතන්දර ටික කවුරුවත් දැනගන්නෙ නැතුව මාත් එක්කම පිච්චිලා අළු වෙලා යාවි නේද කියල.

ඒක නිකං හිතළුවක් නෙමේ පදනම් සහිත සිතිවිල්ලක්. (වැඩි විස්තර ඕනැම නං, පස්සෙ ලියන්නං.) ඉතිං, සතියකට දෙක තුනක් කර කර හිටිය වැඩේ දිනපතා කරන්න හිතුවෙ ඒ නිසයි.

කළු වලාවක රිදී ඉරක් වගේ මේ කතන්දරේට අදාල සතුටුදායක කොටස මේකයි. මං මාර්තු මාසෙ දාන්න හිතං හිටපු කතන්දර වලින් දොලහක්ම තව ඉතුරුයි. ඒ මදිවට දවස ගානෙ අළුත් කතා එකතු වෙනව. අප්‍රියෙල් මාසෙ පුරාත් බ්ලොග් මැරතන් වන් මෑන් ෂෝ එක ගෙනියන්න පුළුවන් වෙයි වගේ.

ඒ එක්කම දවසක් නිවාඩු දාල හරි සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ සංගමයේ මිනි බ්ලොග් මැතරන් එකට දුවන්නත් හිතාගෙනයි ඉන්නේ.

මුළු මාර්තු මාසය පුරාම, දිනකට එක බැගින් කතන්දර ලිවීමේ ප්‍රීතිය නිමිත්තෙන් අද මං එක පොරොන්දුවක් දෙනව.

ඒක තමයි අපේ මකරා ගේ බලවත් ඉල්ලීම පරිදි මං කලින් මුල් කොටස ලියා අතපසු කර දැමූ ලංකේන්ඩියා කතන්දරේ දෙවන කොටස හෙටම ලියනවයි කියන එක. පාඨක ඉල්ලීම් ඉටුකිරීම යුතුකමක්.

කොහොමටත් මකරයි මායි එක වලේ වැටිල ඒකෙන් ගොඩ ආපු ඈයොනේ.

එහෙනං, බයි බායි මාර්තු, ආයුබෝවන් අප්‍රියෙල්.

කතන්දරකාරයා