මිලාගිරියේ St Pauls නපුරු විදුහල්පති සහ අපේ කාලයේ නපුරු ගුරුවරු

අද දිවයින පත්තරයේ තිබුණු එක්තරා ප්‍රවෘත්තියක් දැක්කට පස්සෙයි මේ කතන්දරය ලියන්න මට හිතුනෙ. මේක ඇත්තටම එක කතන්දරයක් නෙමේ, කතන්දර වැලක ආරම්භයක් කියල කියන්නත් පුළුවන්.

කතන්දරකාරය අවුරුදු දාහතරක් ම ඉස්කෝලෙ ගිහින් අවසාන වුනේ දැන් සෑහෙන්න කාලෙකට කලින්. මං හිතං හිටියෙ ඒ කාලෙ හිටිය නපුරු විදුහල්පතිවරුයි, නපුරු ගුරුවරුයි, කාලයේ වැලිතලාවෙන් දැන් වැසී ගොහින්, ලංකාවේ සමාජය ඉදිරියට ගිහිල්ලා කියලයි.

නමුත් මේ සෙන්ට් පෝල් එකේ ළමයගේ ප්‍රශ්ණය නිසා ලෝකෙ තාමත් කොච්චර කුරිරුද කියල මට හිතුන. මීට මාස හය හතකට කලින් අර කෑගල්ලෙ දෙමල තාත්ත කෙනෙක් දිවිනසා ගත්ත මතකද, තමන්ගෙ පුතාට ඉස්කෝලයක් නැහැ කියල. ටීචර්ල ගෙ කැත වැඩ නිසාහිටපු ඉස්කෝලෙන් අස්කර ගන්න උනාට පස්සෙ.

මේ සේරම දේවල් හින්ද තමයි නපුරු ගුරුවරුන්, විදුහල්පතිවරුන් ගැන මේ කතන්දර පෝලිම ලියන්න ඕනැම කියල හිතුනෙ.

කතන්දර කුට්ටි කරනව කියල දොස් කියන්න නං එපා. මේව එච්චර ලොකු කතා නෙමේ කොහොමටත්.

මිලාගිරියෙ බාලිකා ඉස්කෝලෙ විදුහල්පතිනියගෙ වැඩ ගැන කියවපු වෙලේ මට ඉස්සෙල්ලාම මතක් වුනේ මං හතරෙ පන්තියෙදි වෙච්ච සිද්දියක්.

අපි ප්‍රාථමික පන්තිවල ඉන්න කොට ඉංගිරිසි හැර අනෙක් සේරම විෂයයන් උගන්වන්නෙ පන්තිය බාර ටීචර් තමයි. වාර විභාග පවත්වන්නෙත්, ලකුණු දෙන්නෙත් එතුමියම තමයි. ඉංගිරිසි වලට වෙනම සර් කෙනෙක් හිටිය.

ඔන්න එක වාර විභාගයක් ඉවර වෙලා ටීචර් රිපෝර්ට් කාඩ් හදන කොට තමයි තේරුනේ, මගෙයි තව ළමයි දෙතුන් දෙනෙකුගෙයි ඉංගිරිසි ලකුණු එයා ට ලැබිල නැති බව.

කතන්දර, ගිහින් ඉංගිරිසි සර්ගෙන් ලකුණු සේරම ලයිස්තුව ඉල්ලගෙන එන්න අපේ ටීචර් මට කිව්ව.
මාත් ඉතිං ඒ අණ පිලිපැද්ද.

ඉංගිරිසි සර් ගෙ මේසෙ වටේ ළමයි දෙතුන් දෙනෙක් පිරිල හිටිය. සර් උත්තර පත්තර සේරම අවුල් කරගෙන. ඔන්න ඉතිං එයා සේරම කොල කෑලි අවුස්ස අවුස්ස අපේ ලකුණු හොයන්න පටන් ගත්ත.

එක පාරටම, එතන හිටපු අනිත් ළමයි ටික අන්තර්ධාන වුණා. මං විතරයි ඉතුරු වුනේ. බැලින්නං අපේ නපුරු විදුහල්පතිතුමා සම්ප්‍රාප්ත වෙලා.

එතන හිටපු අනිත් ළමයි කෙසේ වෙතත්, මං එතනට ඇවිල්ල හිටියෙ අපේ පන්ති බාර ටීචර් ගෙ පණිවිඩයකට නෙ. මං බලං හිටිය අපේ ඉංගිරිසි සර් මට ලකුණු ලයිස්තුව හොයල දෙනකං. ඔය අතරෙ, නපුරු විදුහල්පතිතුමා අපේ ඉංගිරිසි සර් එක්ක මොකක්දෝ කතාවක් පටන් ගත්ත.

තත්පර කිහිපයකින් පොර දැක්ක මං එතන නොසැලී ඉන්න බව. දැකල පොර හැරුණ මං හිටිය පැත්තට.

ගුරුවරු කතා කරන තැන්වල මොකද මේ කරන්නේ කියල මට බණින ගමං කෙලින්ම ජාතික ඇඳුමෙ අත යටින් එලියට ආව එයාගෙ දිග වේවැල.

හොඳ වෙලාවට මං ආපහු හැරුණෙ. ඒක හින්ද වේවැල් පාර වැදුණෙ මගෙ කකුලට විතරයි. කකුලෙ තිබුණු පොඩි විසර ගෙඩියක් පැලිල ලේ ගලන්න පටන් ගත්ත.

අපි හිටපු තැනට එයා තමයි පස්සෙ කඩං වැටුනෙ කියල විදුහල්පති එක්ක රණ්ඩු කරන්නයැ?

මං ගුටිය කාගෙන අපේ පන්තියට දුවල ගියා.

ඇක්සයිස් පොතක අග පිටුවෙන් බාගයක් කඩල කෙලවලින් ඒක පොඟෝල අර ලේ එන තුවාලෙ අලව ගත්ත.
එච්චරයි. අද වෙනතුරු මං අපේ අම්මටවත් කිව්වෙ නෑ මේ කතාව.

"ආනන්තර්ය පාප කර්මයක්" කියන්නෙ, පාසැල් සිසුවෙකුගෙ ලේ හෙලවීමට නෙමේ නේද? මං හිතන්නෙ ඒක "අහෝසි කර්මයක්" වෙන්න ඇති.

සමහර විට, මට එදා පටිසන් දුන්නෙ "අපරාපරියවේදනීය කරමයක්ද" දන්නෙත් නෑනේ.

කෝ මේ අපේ සුදන්ත සාදු?

කතන්දරකාරයා