දුකට පුං! Am I a pessimist?

සමහර නවකතා, කෙටිකතා හෙම බැලුවාම ඒක නිකං හින්දි චිත්‍රපටියක් වගේ ය කියලා කියවෙනවා නේද?

ඒකට හේතුව තමයි, හින්දි විත්‍රපටි කියන්නේ කෙල්ලටයි, කොල්ලටයි මොන බාධක, හිරිහැර, කරදර, දුක්, කම්කටොලු ආවත් අන්තිමේදී දුෂ්ඨයාව පරදලා, තාත්තා ගේ කැමැත්ත එක්ක බඳින්න හම්බවෙන නිසයි.

හරියටම ඔය මොහොතේ අර නැතිවෙච්ච නිවුන් සහෝදරයාත් ඔතනට එනවා.

මඩොල්දූව, අඹ යහළුවෝ වගේ අපිට කියවන්න ලියපු ළමා කතා පවා ඉවරවුනේ ජොලි මූඩ් එකෙන්.

මං නං සාමාන්‍යයෙන් කැමති දුක්බර කතන්දරවලටයි, විරහ ගීතවලටයි, කඳුළු චිත්‍රපටිවලටයි.

ඒ හින්දමද මන්දා මං කවියක් වුනත් ලියන කොට ටිකක් දුක වැඩියෙන් හිතට අරගෙන තමයි ලියන්නේ.

මං පේරාදෙනියේ ෆස්ට් ඉයර් එකේ ඉන්න කාලේ ලියපු ඒ වගේ දුක්බර කවි රාශියක් පහුගිය දවස්වල මේ කතන්දර බ්ලොග් එකේ දැම්මා. පේරාදෙනි යන්න නොලැබුණ නිසා පොඩ්ඩක් හරි දුකක් හිතේ තියන් හිටපු සමහරු ඒ කවි කියවලා, ඒ ආකාරයෙන්ම හිතට අරං, තමන් ගේ හිත සතුටු කරගත්තා. මටත් සතුටුයි!

මගේ දුකට බර ගතිය අද මට වුනත් පෙනෙන හොඳම උදාහරණය තමයි මේ පහලින් තියෙන දුක කියන කවිය.

මේ කවිය ලියවුනේ අපේ ෆර්ස්ට් ඉයර් විභාග ප්‍රතිපල ආපු කාලේ. අපේ බැච් එකේ හිටිය 250 දෙනාගෙන් විෂයයන් සේරම පාස් වුනු 89 දෙනාගෙන් එකෙක් මංතුමා.

ඒ ජොලිය මගේ හිතේ තිබිලා මගේ ආකෘතියේ කවියක් විදියට එළියට ආවේ මෙන්න මෙහෙමයි. බලන්න එකෛත් හැටි නේද?

දුක

ආණ්ඩුවෙ විභාගය
සමත්වුණු වරදට
දඬුවම
කම්මලක හිරගෙයට
බරපතල වැඩ ඇතුව

මුල් වසරෙ විභාගය
සමත් වුණු වරදට
දඬුවම දිගු විය
තවත් තුන්වසරකට

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ෆේල් වුණා නම් මොනවා ලියවෙන්න තිබුණාද මන්දා?

(image: http://www.defensivepessimism.com/)