නුගේගොඩ දී චූ බරක් හැදුනෙමි - You gotta go when you gotta go!

මං කැම්පස් එකේ සෙකන්ඩ් ඉයර් එකේ හිටිය කාලේ දවසක් තවත් කොල්ලෝ දෙන්නෙක් එක්ක ගමණක් ගියා. අපි ගියේ ඒ දිනවල දුර පලාතක පටන් ගන්න ෆීසිබිලිටි ස්ටඩි එකක් කෙරෙමින් තිබුණු ව්‍යපෘතියක වැකේෂන් ජොබ් එකක් කරමින් හිටිය අපේ බැචාලා කීප දෙනෙක් මුණ ගැහෙන්නයි.

බස් එකේ පැය දෙකතුනක් නොනවත්වා ගිහින් උං කට්ටිය නතරවෙලා හිටිය බෝඩිං පොල හරියෙන් බහින කොට මට ඇවිද ගන්න බැරි තරමට චූ බරයි.

දන්නවනේ චූ බරෙත් හොඳ එක ආපුවාම කටට ලුනු රහකුත් එනවා. අන්න ඒ ගානට පම්ප් ටයිට් එකක් තමයි මට තිබුනේ.

බස් එකෙන් බැහැලා මග සලකුණු අනුව ඉස්සරහට ඇවිදින කොටම ආපු වංගුව ලඟදී මං කලේ පාර අයිනට අල්ලා පම්ප් එකක් දාන්න සෙට් වෙන එකයි.

"උඹට පිස්සුද බං? යකෝ මේ ගම!"

මා එක්ක ගිය විජේ කාරයා කෑ ගහන්න පටන් ගත්තා.

"ඔව් බං, මේ ගම තමයි. ඒක හින්දනේ මේ විදියට පාර අයිනේ පම්ප් එකක් දාන්න සෙට් වෙන්න පුළුවන්!" මං උත්තර දුන්නා. "ඇයි උඹ පාර අයිනේ පම්ප් දාන්නේ ටවුන් එකේද?"

විජේ සයිලන්ට්!

මට ඔය කතාව එක්කම මතක් වෙන්නේ දැන් අවුරුදු ගණනාවකට කලින් නුගේගොඩ දී චු බරක් හැදිලා වෙච්ච අකරතැබ්බයයි.

නුගේගොඩ යන අයට චූ කරන්න තැනක් සුපර්මාකට් එකේ තියෙන බව මං දන්නවා. මතකනේ මට ඒ ඔතන කාර් පාක් එකේදී තමයි මගේ රතු කොරොල්ලා කාර් එක ගත්තු බයර් හෙවත් මිස්ටර් පෙරේරා මුණ ගැහුනේ.

නමුත් මේ කියන දවසේ අප්සෙට් එක වුනේ මං හිටියේ හයිලෙවල් පාරේ සව්සිරි බිල්ඩිමේ වීමයි.

මේකත් ෂොපින් සෙන්ටර් එකක් නේ! ඉතිං මං කොහේ හරි කොනක ඇති නේද ටොයිලට් එකක් කියලා පොඩ්ඩක් හොයලා බැලුවා.

ඒ හිතුවා වගේම මට හම්බ වුණා උඩ තට්ටුවේ වම් පැත්තේ පස්සට වෙන්න තියෙනවා ටොයිලට් එකක්.

මං ඒකට යන්න හැදුවාම මෙන්න බොලේ සෙකුරිටිකාරයෙක් ඉඳලා කියනවා, ඒකට යන්න දෙන්න බැරිලු. යන්න පුළුවන් ඒ ගොල්ලන් ගේ කෂ්ටියට විතරලු. මට මතක විදියට ඒක මොකක් හරි කෝස් එකක ක්ලාසස් තියෙන තැනක්.

ඉවසං ඉන්න බැරිම හින්දා මං ගියා එතන රිසෙප්ෂන් එකට. ඒකේ නෝනාගෙන් ඇහැව්වාම ඒකිත් කිව්වා නේ යන්න දෙන්න බැරිමය කියලා.

මට අහන්නත් හිතුණා, "දැන් මට මෙතන චූ ගියොත් ඔයා මොනවාද කරන්නේ?" කියලා.

අද වුනා නං මං එහෙම අහනවා. නමුත් මේ මට මතක හැටියට 1999 කාලේ.

මං කලේ අමාරුවෙන් පහලට බැහැලා, හිමින් හිමින් සුපර්මාකට් එකට ගාටපු එකයි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
රටක දියුණු බව මනින්න විවිධ නිර්ණායක තියෙනවා. ඒක පුද්ගල ආදායම, දළ ජාතික නිෂ්පාදනයේ ඒක පුද්ගල අගය, ළදරු මරණ අනුපාතිකය, ආයු අපේක්‍ෂාව, ජනගහන සහ වෛද්‍ය අනුපාතිකය වගේ ඒවා තමයි එයින් ප්‍රධාන.

මට හිතෙන විදියට ජනගහනය සහ ප්‍රසිද්ධ වැසිකිලි සංඛ්‍යාවේ අනුපාතිකයත් රටක දියුණුවේ නිර්ණායකයක් ලෙස සලකන්න පුළුවන්.

කොටින්ම රට දියුණුවෙන් දියුණුවට යනකොට, යන යන තැන පබ්ලික් ටොයිලට් හැදෙන්න ඕනෑ!

ප/ප/ලි:
මෙන්න වෙනත් චූ කතා -කියවලා නැති අයට.

1. ඔන්ඩච්චිගෙ ආච්චිගෙ කතන්දරේ

2. අපි චමරියේ දි චූ කරපු හැටි

3. කැතීටර් ගැන කතන්දරේ

4. වැසිකිලිය, කැසිකිලිය සහ ගඳකිලිය කතන්දරේ

5. ඔන්න බබා තෙමාගෙන (පාඨකයෙකුගෙන්)

6. සරමේ චූ ගිය කතන්දරේ හෙවත් පාප මිත්‍රයෝ - මෙන්න මගේ විශ්ලේෂණය

7. හන්දියේ හෝටලේ චූ කතාව

(image: http://upalijayasingha.com/Abacus/Centers.html)