ලක්‍ෂ්‍ය, චාප, ජාල සහ චක්කරේ - Nodes, Arcs, Networks and the Timestable

මං පොඩි කාලේ අපේ තාත්තා මට ගණං කරන්න උගන්වන්න මහන්සි වෙනවා මට තාම මතකයි. ඒ සඳහා තාත්තා කඩෙන් ගෙනා සීනිබෝල පාවිච්චි කළා ලු, මං හරියට ගණං කළොත් විතරක් ඒවා මට දුන්න ලු, ඒ අම්මා කියන හැටි.

ඒත් මට සීනිබෝල කනවා නං මතක නෑ. එක, දෙක, තුන ළඟට පහ, හත කියලා තාත්තා කණෙන් ඇදපු එක ගැන තියෙන මතකය මිස.

තුනේ පන්තියේ දී විතර තාත්තා නැවතත් කණෙන් ඇද ඇද මට චක්කරය ඉගැන්නුවා.

නමුත් මං හයේ පන්තියට ගිය දවසේ ඉඳලා, මුළු ජීවිතේටම ඒ විදියට දෙතුන් පාරක් විතරක් සිද්ධ වුණු, තාත්තා ගේ ගණිත පාඩම ඉවර වුණා.

ඒකට හේතුව තමයි මං හයේ පන්තියේ ඉඳලා ඉගෙන ගන්න පටන් ගත්තු ගණිතය, තාත්තා නොදන්න ගණිතයක් වීම.

හයේ පන්තියේ දී මං කාටිසියානු තලයේ ඛණ්ඩාංක මගින් ලක්‍ෂ්‍යයන් හඳුන්වන්න ඉගෙන ගත්තා.

මේ ලක්‍ෂ්‍යයන් යා කරන්නේ චාප මගින්.

එවැනි චාප ගොඩක් මගින් ජාලයක් හැදෙනවා.

ඕනෑම ජාලයක්, න්‍යාසයක් මගින් නිරූපණය කරන්න පුළුවන්.

ඒ හයවෙනි ශ්‍රේණියේ සිසුවෙකු ගේ ගණිත දැනුමෙන් කොටසක්.

ඒ දැනුමේ අදට වැදගත් කොරොලලි එක හෙවත් උප ප්‍රමේය තමයි, ලක්‍ෂ්‍යයන් යා කරන චාප නැත්තං අපිට ජාලයක් නැති බව. තියෙන්නේ ලක්‍ෂ්‍යයන් පමණයි.

මේ කතන්දරේ මතක් වුනේ ඇනෝවෙක් මට දුන්නු උපදෙසක් හින්දයි.

මං සමහර බ්ලොග් කියවන කොට, ඒවායේ තියෙන අන්තර්ගතය ගැන මගේ අදහසක් හෝ ඒ හා සමාන මගේ අත්දැකීමක් ගැන හෝ මං කතන්දරයක් ලියල තියෙනවනං මං කරන්නේ ඒ මුළු විස්තර ආපහු එතන කට් ඇන්ඩ් පේස්ට් කරන්නේ නැතුව, කෙළින්ම ලින්ක් එකක් දාන එකයි.

මං මේක වැඩියෙන් ම කරලා තියෙන්නේ W3Lanka ගේ බ්ලොග් එකේ මට මතක හැටියට. මේ ලඟදී මට මතක හැටියට නිහාල් ගේ කථාවක තිබුණු අල්ලපු කඩෙන් කාලා මේ කඩේ ටොයිලට් යෑම ගැන කියවෙන තැනක මං ලියපු කතන්දරයක ලින්ක් එකක් දැම්මා.

මගේ සඳුදා කතන්තරේ කියවපු ඇනෝවා මට කියනවා එහෙම කරන්න එපාලු! ලින්ක්ස් දාන්න එපාලු!!

මීට කලින් දවසක මං මගේ කතන්දර ඇතුළේ මගේ ම පෝස්ට්වලට ලින්ක්ස් දාන එක නතර කරන්නැයි කියලා කමෙන්ට් කරලා තිබුණෙත් මේ ඇනෝවා ම ද මන්දා?

මට මේ ඇනෝවා ට කියන්න තියෙන්නේ මේකයි.

අපි මේ රඟපාන කෙලිමඩල වෙන වෙබ් එක හෙවත් ජාලයේ මූලික පදනම තමයි එකිනෙකින් ස්වායත්ත ලක්‍ෂ්‍යයන් හෙවත් වෙබ් පිටු එකිනෙක යා කරන චාප නැත්තං ලින්ක්ස්. මේ ලින්ක්ස් නැත්තං අපිට ඉතුරු වෙන්නේ වෙබ් පිටු ටිකක් විතරයි. ජාලය බිඳ වැටෙනවා.

අපි හැමෝම නිකං ස්ථම්භ ප්‍රස්තාරයක කුළුණු ටිකක් වගේ ඔහේ ඉඳීවි වෙන් වෙන් වෙලා. (ඒ හයේ පන්තියෙන් තවත් පාඩමක්)

ඇනෝවා ලා මොනව කිව්වත් නිකං ජාලගත වෙලා ඉන්නව මිසක් නිකං කොනකට වෙලා ඉන්න නං මගේ කිසිම කැමැත්තක් නෑ.

මේ කතන්දරේ ලියන්න මුල් වුනේ ඇනෝවා ගේ කතාව වුණාට, මේ ලියන්නේ ඇනෝවා එක්ක වලියෙන් නෙමේ. ඇනෝවා දුන් උපදේශයට ස්තුතියි. මං අනවශ්‍ය පරිදි ලින්ක්ස් දාලා නං, ඒ,ඒ බ්ලොග්වල අයිතිකාරයෝ ඒවා මකලා දායි නොවැ.

කොහොමටත් මං වලියට බර පොරක් නෙමේ!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ඒ එක්කම මං හයේ පන්තියේ දී ඉගෙන ගත්තු දෙයක් තමයි කුලක හෙවත් සෙට්.

අද පවතින ඔය සෙට් වෙමු කියන සංකල්පයේ උපත එතනයි.

ප/ප/ලි:
තව පොඩ්ඩෙන් මේ අද කතන්දරේ අවසාන කොටස අමතක වෙනවා.

ඒක තමයි චක්කරේ.

දන්නවද, චක්කරේ ට චක්කරේ කියන්නේ ඇයි ද කියලා?


ඇත්තටම පසුව ලියමි.
චක්කරේට චක්කරේ කියන්නේ ඇයි?

අපේ සීයා තාත්තා ට චක්කරේ ඉගැන්නුවා. සහමහර විට කණ මිරිකන්නත් ඇති!

තාත්තා මට චක්කරේ ඉගැන්නුවා. කණත් මිරිකුණා!

මං අපේ කොල්ලාට චක්කරේ ඉගැන්නුවා. මිරිකුවේ නෑ, අත තිබ්බා විතරයි.

පුතාත් ලොකු වෙලා තාත්තා කෙනෙක් වුණාම, එයාගේ පුතාට චක්කකරේ උගන්නයි!

පරම්මරාවෙන් පරම්පරාවට චක්කරේ අප හඹා එනවා.

ඒ නිසයි චක්කරේ කියන්නේ!