කතන්දරකාරයා ගේ මහණ වීම සහ සිවුරු හැරීම - අවසාන කොටස

කතන්දරකාරයා මහණ වෙලා සිටි බව දැන් දින තුන හතරකට කලින් එලිදරව් වුනා. පස්සෙ, ඒ සිද්ධිය පිළිබඳ පොඩි විස්තරයක් මං ලිව්වා. ඊටත් පස්සෙ මං එකතුකරපු තායිලන්තෙදි ගත්තු ෆොටෝ ටිකත් කට්ටිය දකින්න ඇතිනෙ?

ගොඩ දෙනෙකුගේ පුදුමයටත්, කුතුහලයටත්, සැකයටත් හේතුවුණ මේ කතන්දරකාරයා මහණ වුණු කතන්දරේ අදින් ඉවරයක් කරන්නයි යන්නෙ.

ඒ වෙන කාරණයක් හින්ද නෙමේ, තව කතන්දර කන්දරාවක් ලියන්න සැළසුම් කරල තියෙන නිසයි. ඒ මදිවට දවසෙන් දවස තවත් කතන්දර එකතුවෙනව.

පොඩි පස්-තාච්චි වැඩකට සෙට් වෙලා ඉන්න කාලෙ, තායිලන්තෙදි මං රට ජාතිය ආගම ගැන හිතල අමුතු විදියකට මහණ වුණා කියල දැන් කවුරුත් දන්නවනෙ.

මං සිවුර පොරෝගෙන තිබුණු විදියෙ මොකක්දෝ අවුලක් තියෙනව කියල අපේ උපැවිදි දෙපලම කියල තිබුණ. ඒ හරියටම හරි. හේතුව තමයි, ඔය සුදන්ත සාදුලට වගේ උත්සවාකාරයෙන් සිවුරු පොරවන්න කවුරුවත් මට හිටියෙ නෑ. මං, මා ම, මට පොරව ගත්තා. යාළුවෙකු ගෙන් අහල එහෙන් මෙහෙන් හදාගත්තා.

ඒ යාළුවත් මාත් එක්ක පස්-තාච්චි වැඩේට තායිලන්තෙට ගිහින් හිටපු කෙනෙක්!

මොකක්ද මේ පස්-තාච්චි වැඩේ? මතකද මං කියපු දිව උළුක්කු කතාව - චූටි ටීචර් ගෙ චූටි චෝච් එක? මේකත් ඒ වගේ එකක්. හරි වචනය පශ්චාත්. හැබැයි අපි වගේ පොරවල් කියන කොට ඕක ඇහෙන්නේ පස්-තාච්චි කියලයි!

ඉතිං කතන්දරකාරයා තායිලන්තෙට ගියේ පශ්චාත් උපාධියක් හදාරන්නයි. එහෙ තියෙන ආසියානු තාක්‍ෂණික ආයතනය (Asian Institute of Technology) කියන පස්-තාච්චි විස්ස විජ්ජාලෙ. ඒ සඳහා මට සිස්සස්සයක් දුන්නේ ජරුමානු ආණ්ඩුවෙන්.

ඉන්දියාව, ශ්‍රී ලංකාව, බංගලාදේශය, පකිස්ථානය, නේපාලය, තායිලන්තය, ඉන්දුනීසියාව, මැලේසියාව, පිලිපීනය, චීනය, තායිවානය, හොංකොං වගේ රටවල් රාශියකින් ගැහැණු පිරිමි විශාල පිරිසක් ඔතනට එනව පස්-තාච්චි වැඩ කරන්න.

ඉතිං මේ බහු සංස්කෘතික පරිසරයෙ හිටපු අපේ කට්ටිය හදාගෙන තිබුණ ශ්‍රී ලංකා සංගමය කියල එකක්. ඇත්තටම කියනව නං ඒක ඒ දවස්වල සිංහල සංගමයක්.

විශ්ව විද්‍යාලයෙ වරින් වර තියෙන සංදර්ශණ වලට එක එක රටවලින් තමන් ගෙ සංස්කෘතිය පේන්නල දෙන අයිටම්ස් ඉදිරිපත් කිරීම කාගෙත් සිරිතක්.

ඔන්න එක වතාවක් අපේ සිංහල සංගමයෙන් තීරණය කළා ග්ලිම්ප්සස් ඔෆ් ශ්‍රී ලංකා කියල ලංකාවේ විවිධ ආගමික, සමාජයික පැති නිරූපණය වෙන විදියට අංගයක් ඉදිරිපත් කරන්න. බෙර, ගරා යක් නැටුම්, තොවිල්, ගොවි නැටුම් අතරේ පන්සලක දර්ශනයකුත් සැලසුම් කෙරුණා.

පන්සල් කොයින්ද හාමුදුරුනමක් නැතුව. අනෙක විහිළු කරන්නත් බෑනේ. අපි ඉන්නේ තායිලන්තයේ. ඉතිං රට, ජාතිය, ආගම වෙනුවෙන් මං කහ සිවුරු පොරෝගන්න තීරණය කළා.

නැවතත් කියන්නේ මේක නිකං විහිවට කළ දෙයක් නෙමේ. මං ගිහින් කොණ්ඩෙ කොටට කැපුවා. සිවුර අඳින කොට හිතට ලොකු බරක් වගේ දැනුනා. මං ඔය ෆොටෝ වලත් ටිකක් බයවෙලා වගෙ ඉන්නෙ ඒකයි මයෙ හිතේ. සිවුර ගැලෙව්වෙත් ඒ වගේම පුදුමාකාර දුකක් හිතේ රඳවගෙනයි.

ඉතිං කතන්දරකාරයා, චීවරධාරී කතන්දර වුනෙත්, පැයකට විතර පස්සේ ආපහු කතන්දරකාරයා බවට පත්වුනෙත් ඔන්න ඔහොමයි.

විනාඩි කිහිපයක කොටසකට වුනත්, උතුරේ රාහුල නාට්‍යයේ සුගත් සමරකෝන් වගේ මටත් හාමුදුරුනමක් වීමට ලැබීම මට නම් ඉතාම ආඩම්බර දෙයක්.

අවසාන වශයෙන් මේ ටිකත් කියන්න ඕනෑ නැවතත්. මේ කතාවෙ කිසිම බොරුවක් වංචාවක් තිබුනෙ නෑ. කවුරු හරි ඇත්තටම රැවටුණා නම් සොරි හොඳේ?

සුදන්ත සාදුගේ දිනපොත ලියන හීරළු තරිඳුටත්, මරණාස්මෘති භාවනාවේ නිරත උපැවිදි කුමාරටත් මගේ ස්තුතිය.

හැබැයි මේ කතන්දරේ ගැන පොඩ්ඩක් හරි නිවරැදිව තේරුම් ගත්තෙ අපේ දුකා විතරයි. පොර ඇහැව්ව මේක නාට්‍යයකට කළ එකක් නේද කියල.
යලිත් හමුවෙමු.

-කතන්දරකාරයා
http://kathandara.blogspot.com

ප/ලි
එදා මගේ මහණ දිවියේ අද පලවිපාක මෙන්න.
http://kathandara.blogspot.com.au/2010/03/blog-post_15.html