සීය ගෙ කෝට් එක

කතන්දරකාරයගෙ ජොලි සීය දැන් සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ ජනප්‍රිය නිසා, මට හිතුන සීය ගැන තවත් කතන්දරයක් ලියන්න.

සීය ගුරුවරයෙක් වුනු දෛවෝපගත දවස ගැන කතන්දරේ කියෙව්ව නේද? කියවන අය අමතක කරන්න එපා ඒ කාලෙ අපේ සීය, සීය කෙනෙක් නෙමේ අවුරුදු දහ අටක විතය කොළු ගැටයෙක් බව.

සීය මුලින් ම ගුරුවරයෙක් විදියට වැඩට ගියේ ට්වීඩ් රෙද්දයි, අත් දිග කමිසයයි ඇඳල උඩින් කෝට් එකක් දාගෙනයි. ඒ සුද්දගෙ කාලෙ. ඒ දවස්වල ලංකාව මෙච්චර රස්නෙ නෑ. හැබැයි මං දන්න කාලෙ නං සීය ඇන්දෙ ජාතික ඇඳුම. ජාතික ඇඳුම බහුතර භාවිතයට ආවෙ ලංකාවට නිදහස ලැබුණයින් පස්සෙනෙ.

ඉතිං දවසක් අපේ සීයගෙ කළු කෝට් එකක් කළුතර යන බස් එකේ දි නැතිවුනා. සීයගෙ කෝට් එක සීය ට ඉතාම වටිනව. ඉතිං සීය විපරම් කරල බැළුව මේ ගැන බස් කොම්පැණියෙන් හෙම.

ඔන්න දවසක් ලැබුණ ආරංචියෙන් කියවුනේ මේ කෝට් එක කළුතර ඉස්කෝලෙක ශිෂ්‍යාවක් ඇහින්දා ය, ඒක ඒ ළමයා ඉස්කෝලෙට බාර දුන්නා ය කියලය.ි

සීයයි තවත් යාළුවෙකුයි පහුවදාම වගේ ගියා මේ කියන ඉස්කෝලෙට. කෙලින්ම දෙන්න ගියේ පාසලේ විදුහල්පති කාර්යාලයටයි. ඒ ඉස්කෝලෙ විදුහල්පති ගෑණු කෙනෙක්.

මෙන්න එතැන ඇතිවූ දෙබස.

විදුහල්පතිණියඃ "යුෂ්මතුන් කොයි පලාතේද?"

සීයාඃ "අපි මේ හොරණ පැත්තේ."

විදුහල්පතිණියඃ "කුමක් නිසා මෙහි පැමිණියේද?"

සීයාඃ "මේ මගේ කොට් එකක් කළුතර යන බස් එකකදි නැතිවුනා. ඒක මේ ඉස්කෝලෙ ළමයෙක් ඇහිඳලා කාර්යාලයට බාර දුන්න කියල ආරංචි වුනා. ඒක බලන්නයි ආවෙ."

විදුහල්පතිණියඃ "එබන්දක් මෙහි සිදුවී නැත."

සීයාඃ "ආ, ඇත්තද?"

විදුහල්පතිණියඃ "මා කියන්නේ සත්‍යයකි. එබන්දක් මෙහි සිදුවී නැත. යුෂ්මතුන්ට දැන් පාසලෙන් පිටවී යා හැක."

පස්සෙ කාලෙක ජෝන් මහත්තයගෙ කට වහන්න පුළුවන් වුනාට සීයට මෙදා පුළුවන් වුනේ තමන් ගෙ කට වහගෙන ආපහු හැරිල එන එක විතරයි.

කතන්දරකාරයා
http://kathandara.blogspot.com/