හතර විලි ලැජ්ජාවයි!!!

එහෙම දෙයක් මට මුළු ජීවිතේටම වෙලා නෑ. ඇත්තටම පොලොව පලාගෙන යන්න හිතුණා.

කතන්දර කිය කිය කයිය ගහ ගහ පොර වගේ හිටියට මට එදා වුනේ ජෝන් මහත්තයටත් සයිස් දාපු අපේ සීය නැති වෙච්ච කෝට් එක හොයන්න ගිහින් අර විදුහල්පතිනිය ඉස්සරහ අසරණ වුණු එකටත් වැඩිය අන්ත වැඩක්.

මෙන්න මේකයි සිද්ධිය.

දැන් මාස කීපෙකට කලින් කොළඹ මැද හරියෙ එක්තරා ශාලාවක එක්තරා උස්සවයක් තිබුණ. එදා උදේ මං හිටියෙ මාතර අහ. ඒත් කොහොමින් කොහොමින් හරි ප්‍රමාදවෙලා වුනත් මාත් ආව උත්සවයට.

මගේ යාළුවෙකු ගේ අක්කයි, එයාගේ මහත්තයයිත් ඇවිත් හිටිය එතනට. මාස දෙක තුනකට පස්සෙයි එදා ඔය හම්බ වුනේ.

ඊට කලින් දවසෙ හම්බ වුනු වෙලේ මං එයාලට කියලයි තිබුණෙ මං කතන්දර කියල සිංහල බ්ලොග් එකක් ලියන බව.

මාව දැක්ක ගමන්ම අක්කණ්ඩි කියාපි මෙන්න මෙහෙම.

"අද කතන්දර මල්ලිත් මෙතනට එයි කියල හිතුන නිසා මං හොඳට හොයල බලල, අයියගෙනුත් අහල තමයි මේ බ්ලවුස් එක ඇඳන් ආවේ!"

මට එක පාරට මේ කතාව තේරුණේ නෑ. හරියට අර මං ඊයෙ දාපු කතන්දරේ පවුලයි රුවුලයි අතර සම්බන්ධය සමහරුන්ට නොතේරුණා වගේ.

මගේ මුහුණේ ප්‍රශ්ණාර්ථය අක්කට පේන්න ඇති.

"ඇයි මලේ මං බැළුවනේ ඔයාගේ අර කතන්දර බ්ලොග් එක. අර ඓශ්චර්යා රායි ගේ ෆොටෝ එක දාල තියෙන කතන්දරේ තමයි මං කැමතිම එක" අක්ක කියපි.

එතකොටයි මට වැඩේ මීටර් වුනේ. මේ කියන්නේ මං ලියපු "ලෝ කට් බ්ලවුස් - පෙන්නීම සහ හැංගීම" කියන කතන්දරේ ගැනයි!

එතන පොලොව හොඳ කොන්ක්‍රීට්. නැත්තං මං තුමා කෙලින්ම ඒක පලාගෙන යනවා, යනවාමයි.

මුලින්ම කිව්වා වගේ මගේ ජීවිතේටම එහෙම ලැජ්ජාවක් වෙලා නෑ.

කතන්දරකාරයා