වයසට යෑම නොහොත් අද අද එයි මරු පින් කර ගන්නේ! - Donkey to Camel transformation

ළමා කාලේ ඉඳලා කොලු කාලෙට එළැඹීම හෙවත් කොල්ලා ලොකුවීම ගැනත්, එතැන් සිට තරුණ වියට පිවිසීම ගැනත් මං කතන්දර දෙකක් ලිව්වා දැන් ටික දවසකට කලින්.

ඒ දෙකටම පදනම වුනේ මගේ ම අත්දැකීම්.

මේ සති අන්තයම අවිවේකයෙන් ගෙවිලා, ඒ මදිවාට අද සඳුදා ගත්තු අතිරේක නිවාඩුවත් ගෙවිලා ගියාට පස්සේ තමයි තේරුණේ, ජීවිතයේ පසු කාලීනව එළැඹෙන අදියර වෙන් කරලා හඳුණා ගන්නේ කොහොමද, ඒ එක් එක් අදියරකින් ඊලඟ එකට පැනීම නිසැකවම තේරුම් ගන්නේ කොහොමද කියලා.

කාල වේලාව කොච්චර හිඟ වුණත් ඒ අත්දැකීම ගැනත් පොඩි වචනයක් දෙකක් ලියලා දාන්න හිතුණා!

මං යුනිවසිටි එකෙන් අවුට් වෙලා මුලින් කරපු ජොබ් තුනේම පඩි ගෙව්වේ සල්ලි කොලවලින් ලියුම් කවරෙක දාලායි. මේකට කිව්වේ පඩි පැකට් එක කියලා.

මට වඩා ජීවිතය ගැන දැනුම තේරුම තිබුණු මගේ බැචාලා තුන් දෙනෙක් ඔය මං කරපු තුන්වෙනි ජොබ් එකට ගිය කාලේ අසල තිබුණු ලංකා බැංකුවේ ගිනුම් ආරම්භ කළ මට මතකයි.

මං හිනාවෙලා නිකං හිටියා.

මට තිබුණේ මං තුනේ පන්තියේදී විතර අපේ අම්මා ආරම්භ කරපු තැපැල් කන්තෝරු ඉතුරු කිරීමේ ගිනුම විතරයි. ඒකේ තිබුණු සල්ලිවලින් මං ඒ ලෙවල්ස් කරලා ගත කරපු ගන්ධබ්බ කාලේ මගුල් ගෙදරක යන්න කමිස කලිසම් මහන්න සල්ලි සේරම වගේ ඇද්දා. ඉතුරු වෙච්ච රුපියල් සීයක් ද කොහෙද එහෙමම තිබිලා දැන් ගල්වෙලා ඇති.

මාසේ විසි ගණංවල පඩි පැකට් එක හම්බ වුණාම මං ඒක උඩ කමිසේ සාක්කුවේ දාගන්නවා. ඊට පස්සේ ඒකෙන් අරගෙන වියදම් කරනවා. මාරු සල්ලි විතරක් පොකැට් එකේ දාගන්නවා. බෝඩිමට ගියාම පඩි පැකට් එක මේසේ උඩට දාලා තියලා පහුවදා උදේ වැඩට එනකොට අඳින කමිසේ සාක්කුවට දාගන්නවා.

බෝඩිමට, කෑමට, චිත්‍රපටි බලන්න, ගෙදර යන කොට මොනවා හරි ගෙනියන්න, මල්ලිලාට දෙන්න හෙම පඩි පැකට් එකේ කොල ටික දියවෙලා ගිහින් කීයක් හරි ඉතුරු වුණොත් ඒක ඊලඟ මාසේ පඩි පැකට් එකට දා ගන්නවා.

ඉතුරුවක් කියල කරලා තිබුණේ එකතු කරපු රුපියල් පහේ කාසි ටික විතරයි. ඒකෙන් වුණු ප්‍රයෝජනය ගැනත් මං කලින් කතන්දරයක කිව්වා.

තවත් අවුරුදු දෙක තුනක් විතර ගියාම බැංකු ගිණුමත් අරඹලා පඩිය ඒකට යන්න දැම්මා, ඒත් වුණු ඉතුරුවක් නම් නෑ. ඒ කරපු ජොබ් එක නං කොහොමටත් වගතුවක් නැති එකක්, සියයට හයක් තියා දහයක් ලැබුණත්!

කොටින්ම කසාද බඳින්නත් ආපදා ණයකට අයැදුම් කරන්නයි අන්තිමේදී වුණේ. නමුත් හොඳ වෙලාවට ණයකාරයෙක් නොවී බේරුණා!

මං හිතන්නේ ජීවිතයේ ඒ ජොලි කාලයෙන් ඊලඟ අවධියට පැනීම පෙන්නුම් කරන හොඳම සාධකය තමයි, සල්ලි ඉතුරු කරන්න, ගෙයක් දොරක් හදන්න සිතුවිලි පහල වෙන එක.

මං හිතන්නේ මං ඒ අවස්ථාව පහු කෙරුවේ මගේ තිස්වෙනි උපන් දිනය දා කියලයි. මොකද මගේ උපන් දිනයට මං හාමිනේට කීවේ ඒ දවස්වල ගම්පහ සතොසේ විකුණන්න තිබුණු මග් එකක් අරන් දෙන්න කියලයි.

මෙන්න ඒ මගේ එකේ ගහලා තිබුණු වැකිය.

I am 30 today. I think I should be a millionaire by now!

දැන් ඉතිං ඒ කූඩු හදන වඩු කුරුළු අවධියෙනුත් මගේ ජීවිතයේ තවත් අවධියකට පිම්මක් පණින කාලේ වගේ.

දරු පැටව් ටික ටික ලොකු වෙන කොට තමයි හිතෙන්නේ ඒ අයගේ අනාගතය ගැනත් හිතන්න ඕනෑ නේද කියලා.

ඒ එක්කම, කවදාක හරි මේ කරන ජොබ් කිරීම නවත්තලා, ආයෙත් අර ඒ ලෙවල් කරලා කැම්පස් යන්න කලින් හිටිය ජොලි කාලේ වගේ කිසිම වගකීමක් හිතට ගන්නේ නැතුව ඉන්න, තාමත් හරි හැටි හිතේ හැටියට කරන්න බැරිවුණු රට වටේ, ලෝකෙ වටේ ගමන් යන්න, හිතුණු හිතුණු දේවල් කරන්න, යහමින් සල්ලි ටිකක් හොයා ගන්න ඕනෑ නේද කියලාත් හිතෙනවා.

තව අවුරුදු දහයකින් පහලොවකින් කලවයස එළැඹෙන කල්ම ඉන්න ඕනෑ නෑ ඒකට. දැන් සිටම සැලසුම් කරලා, ඒ සැලසුම් ටික ටික හෝ ක්‍රියාත්මක කරන්න පුළුවනි.

අද අද එයි මරු පින් කර ගන්නේ!

ඔන්න ඕක ගැන වෙහෙසෙන්න තමයි දවස් තුනේ දීර්ඝ සති අන්තයෙන් ලොකුම කොටස ගතවුනේ.

ඔබටත් එසේම වේවා!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මෙන්න නැවතත් අද දවසේ උගත් පාඩම.

අද අද එයි මරු පින් කර ගන්නේ!