රුපියල් පහේ කාසියේ බලයෙන් පිටරට සවාරියක්...!!!

මේ කතන්දරේ මගේ සිහියට ආවේ පෙරේදා තුට්ටු දෙකේ කතාවක් පබ්ලිෂ් කරන වෙලාවෙයි.

තුට්ටු දෙකේ කතන්දරේ දී මං ඇහැව්වේ, මං පොඩි කාලේ ලංකාවේ භාවිතයේ තිබුණු 'හරි හතරැස් නමුත් කොන් රවුම් හැඩයේ' ශත පහේ කාසිය හින්දා 'ශත පහ' කියලා සුරතල් නමක් වැටිල තිබුණු මගේ මිත්තරයා වගේ උන්ට, දැන් ඒ ජාතියේ ශත පහක් බේතකටවත් හොයා ගන්න නැති කාලයේ,මොන නම දාන්නද කියලයි.

මේකට හොඳම උත්තරේ දීලා තිබුනේ 'බීට්ල්'. මූණ හතරුස් උන්ට 'අයි-පෑඩ්' කියලා නම දාන්නයි ඒ යෝජනාව. හැබැයි, ඒක හරියන්නේ මූණ හතරැස් වුණාට ටිකක් විතර දිග උන්ට විතරයි.

එදා කියපු විදියට අපි පොඩි කාලේ තිබුණු, ශතේ, දෙකේ, පහේ, දහයේ කාසි ක්‍රමක්‍රමයෙන් අභාවයට ගියාට පස්සේ, අපි අතරට ආවා රුපියල් දෙකේ සහ පහේ ඒවා.

මේ අළුත් කාසි දෙකෙන් රුපියල් පහේ කාසිය තමයි මගේ හිතට හොඳට අල්ලලා ගියේ. පොඩියි, බරයි, ඝණකමයි, හොඳ ප්‍රමිතියක් තියෙනවා කියලා හිතුණා. අනික ඒක ලස්සන තඹ පාටකින් තමයි හදලා තිබුනේ.

හැබැයි ඉතිං, රුපියල් පහේ කාසි වලට ආස වුණා කියලා ඒ දවස්වල කරන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ. ගෙදරින් දෙන ගාන හූල්ල, හූල්ලා වියදම් කරනවා මිසක. නමුත්, පස්සෙන් පහු තිප්පොලේ දඬුවම ගෙවිලා ජොබ් කට්ටකට පැන ගන්න ලැබුණට පස්සේ ඒ සේරම වෙනස් වුණා.

මං පටන් ගත්තා අර ලස්සන තඹ පාට රුපියල් පහේ කාසි එකතු කරන්න.

කඩේකින් හරි, බස් එකකින් හරි, රුපියල් පහේ කාසියක් අතට ආපු ගමන් කරන්නේ පොකැට් එකේ දාගෙන ඉඳලා, නවාතැනට ගිය ගමන් ඒක ලාච්චුවට දානවා. අතට ආපු එකම රුපියල් පහේ කාසියක්වත් වියදම් කලේ නෑ!

මේ දවස්වල අපිට පඩි ලැබුනේ අතට. ලියුම් කවරෙක දාලා. ඒකේ උඩ නම ලියලා. මාසේ විසිපස් වෙනිදට පඩි පැකට් එක අරගෙන සාක්කුවට දා ගන්නවා, ඊ-ලඟ මාසේ පඩිය ලැබෙන කල් ඒක වියදම් කරනවා.

තනිකඩ ජීවිතේ නේ.

මට පොඩි කාලේ තැපැල් කන්තෝරුවෙන් ගත්තු ජාතික ඉතිරිකිරීමේ බැංකු පොත හැර වෙන බැංකු ගිනුම් තිබුණෙත් නෑ. ඒ පොත තිබුණෙත් අම්ම ගාව. දහඅට පැන්න ගමන් ගිහින් ඒකෙ තිබුණු සල්ලි අරගෙන කලිසම් දෙකක් මැහැව්ව හින්දා ඒකෙ ඉතුරුවෙලා තිබුනේ රුපියල් දහයයි මට මතක විදියට. ඉතිං බැංකු එක්ක මගේ ආශ්‍රයක් තිබ්බේ නෑ.

ඉතිං, මේ මාසේ පඩිය එන කොට පහුගිය මාසේ පඩි පැකට් එක ඉවර වෙන විදියටයි වියදම් කලේ. කෑමට, බීමට, ගමනට, මාසෙකට පාරක් ගෙදර යනකොට බඩු අරං යන්න, පොත් ගන්න, මූවීස් බලන්න. අම්මටයි, මල්ලිල දෙන්නට ත් පඩියෙන් කාලකට වැඩියෙන් දුන්නා.

ඔන්න බොලේ ඔය අතරේ මට අර හැමදාම කියල, කියල එපා වෙලා තියෙන පස්තාච්චි කුපාඩි වැඩේට යන්න සෙට් වුණා.

මගේ සිස්සස්සේ කොටසක් විදියට, ප්ලේන් ටිකට් එක ලැබෙනවා. එහේ ඉන්න මාසෙකට පාරක් බාට් වලින් පඩිත් දෙනවාය කියලා තිබුණා. ඒත් ඉතිං, ඒ සල්ලි හම්බ වෙනකං දවසක් දෙකක් ජීවත් වෙන්නත් ඕනැ. ඒකට ඩොලර් කීපයක් බැංකුවකින් ගන්න ඕනැ වුණා. අළුතින් ඇඳුම් ගන්න නං ඕනැ වුනේ නෑ. එහෙ ගිහිල්ලා ෆොරීන් බඩු ගන්න පුළුවන් නේ. නමුත් තියෙන ඇඳුම් ටික දාගෙන යන්න හරි හමං ට්‍රැවලින් බෑග් එකක් වත් තිබුනේ නෑ.

මේ සේරම කරන්න ඒ මාසේ හම්බ වෙන පඩිය මදි. ඉස්සර වගේ ගෙදරින් ඉල්ලන්නත් බෑනේ. දැන් තිප්පොලෙන් කැපිලත් අවුරුදු දෙක හමාරක් වෙලා!

ඔන්න මගේ සිහියට ආවේ මගේ රුපියල් පහේ කාසි එකතුව. ගැනල බැලින්නං, බුදු අම්මෝ මාසේ පඩිය විතර ගාණක් එතන තිබුණා.

ඒක දැකපු මගේ මූණ රුපියල් පහේ කාසියක් වගේ වෙන්න ඇති.

ඒ සල්ලි වලින් හොඳ රෝද තියෙන ට්‍රැවලින් බෑග් එකක් ගත්තා විතරක් නෙමේ, සතියක් විතර ජීවත් වෙන්න ඩොලර් ගන්නත් එතන සල්ලි තිබුණා.

අන්න බලන්න රුපියල් පහේ වටිනාකම!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මේ කතන්දරේ කියවපු අළුත ජොබ් වලට ගිය, තනිකඩ කොල්ලන් ට කෙල්ලන් ට මං දෙන අවවාදය මේකයි.

දැන් ඔය ලඟදී ම එනවාය කියනවා නේද, අළුතින් රුපියල් පන්දාහේ නෝට්ටු?

ඒවා ආපු දා ඉඳලා, අතට එන එක පන්දාහේ කොලයක් වත් වියදම් කරන්න එපා. කෙලින්ම දාන්න බැංකුවේ ලාච්චුවට!

ඔබට ආශ්චර්යමත්, සුභ අනාගතයක් ලැබෙනවා සිකුරුයි!