කොල්ලා ලොකු වුණු බව උගේ තාත්තා දැනගත් හැටි - The secret is out

මං සෙනසුරාදා කියන්න පටන් ගත් කතාව අවසන් වෙන්නේ අදයි.

එදා මං කිව්වේ කොල්ලෝ නොව කෙල්ලෝ ලොකු වුණු අවස්ථා සහිත චිත්‍රපටි දෙකක් ගැන හෑලි පමණකි.

ඕන්නං මෙන්න ඒවා කියවන්න මුලින්.
http://kathandara.blogspot.com/2013/12/boy-becomes-big-boy.html

"එයා දැන් ලොකු ළමයෙක්" චිත්‍රපටියේ මාලනී ෆොන්සේකා ද, "අනුපමා" චිත්‍රපටියේ සුවිනීතා වීරසිංහ ද එලෙස විත්‍රපටිය සඳහා ලොකුවෙන විට ඔවුන් අවුරුදු තිස් ගණංවල කෙල්ලෝ වෙන්නට ඇත.

නමුත් අපේ සමවයසේ පාසලේ සිටි කෙල්ලන්ට නං ඔය සතියක් දෙකක් පාසල් නොපැමිණ සිටින්නට වෙන අසනීපය සෑදෙන්ට පටන් ගත්තේ අපි හතේ පන්තියේ අවසානයේ පමණ සිටියදී ය.

මා මිශ්‍ර පාසලට ගිය අවසාන වසරවෙන නමයේ පන්තියේ දී ද මේ ආකාරයෙන් පාසල් නොඑන ලෙඩේ සෑදෙන සිසුවියෝ වූහ. ඒ වසරේ අවසානයේ වුවද, ඒ ලෙඩේ නොසෑදුණ අය ද ඉන්නට ඇත.

ඔය වයසේ දී කොල්ලෙකු සිටින්නේ සම වයසේ කෙල්ලෙකුට වඩා ප්‍රායෝගීකව අවුරුදු දෙකක් පමණ බාල තත්වයකය. එයින් මා අදහස් කරන්නේ කෙල්ලන් එලෙස හතේ පන්තියේ දී ලොකු ළමයි වූවද, කොල්ලෝ තවමත් පොඩි එවුන් බවයි. එනම් කොල්ලෝ ලෙකු වෙන්නේ ඊට පසු කාලයක බවයි.

එයටම ගැලපෙන අනිත් කතාව නම්, මේ කාලයේ දී අපට වඩා ඉහල පන්තිවල සිටි කොල්ලෝ (අය යුගයේ ළමයි දන්නා භාෂාවෙන් කියනවා නම් අයියලා) අපේ පන්ති වටේ කරක් ගහන්නට පටන් ගන්නා බවයි. අපේ පන්තිවල සිටි සති දෙකේ නිවාඩුව ගත් කෙල්ලෝ ඒ "අයියලා" දෙස කෝල සිනාවෙන් බැලුවා මිස අප කෙරෙහි වැඩි තැකීමක් නොකළහ.

අපේ පන්තියේ කෙල්ලන් සහ ඒ අයියා කොල්ලන් අතර සෙම් සබඳතාවයක් දෙකක්ද ඒ දිනවලම ඇති විය.

කොල්ලෙක් ලොකු වුණා යයි දැන ගන්නේ උගුරු ඇටය නම් අස්ථිය පෙනෙන්නට පටන් ගැනීම, කට හඬ වෙනස් වීම, කිහිල්ලේ සහ ලිංගේන්ද්‍රිය අසල රෝම මතුවීම වැනි කාරණා සම්පුූර්ණවන විට බව අප දනිමු. නමුත් ප්‍රශ්නය නම් මේවා කාලයත් සමගම ක්‍රමක්‍රමයෙන් සිදු වෙන දේ මිස කෙල්ලන්ට මෙන් එක්තරා දවසක එක්තරා මොහොතක සිදුවෙන සංසිද්ධියක් නොවීමයි.

එනිසා කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට මෙන් උත්සව නැත. තෑගි බෝග ද නොලැබේ.

මා ළමාවියෙන් වැඩිහිටි වියට පා තබා ඇති බව මා දැන ගත්තේ ද ඉහත කී නිමිති නිසාය. ඒ ගැන වෙනත් අයෙක් ලෙස මුලින්ම දැන ගත්තේ මගේ ඥාති සොහොයුරෙකි. ඒ හදිසියේම මගේ සරම පැටලී කැඩී වැටීම ඔහු දුටු විටය!

ඒ කෙසේ වෙතත්, දැන් වයස අවුරුදු දොළහත් පසුකර දහතුන්වෙනි වසරේ දිවි ගෙවන මගේ පුතණ්ඩියා ලොකු කොල්ලෙකු වී ඇති බව මට පසුගිය දා වැටහිණ.

ඒ උගේ සරම කැඩුණු නිසා නොවේ.

මෙන්න මේ ආකාරයටයි.

අපේ නිවසේ ඇඳුම් මැදීම සිදුවෙන්නේ ඉතා කළාතුරකින් බව මා කාලයකට ඉහත ලියූ "මැදපු කමිස මොකුත් නැත" යන කතන්දරයේ දී කියා සිටියෙමි.

කොටින්ම එක් වරක් අපේ නිවසේ රාත්‍රිය ගත කළ මිත්‍රයෙකු පසුදා උදෑසන අපෙන් ඉල්ලූ විට අපේ විදුලි ස්ත්‍රික්කය ඔහුට සොයා දීමට මට සෑහෙන වේලාවක් ගතවිය.

පසුගිය සතියේ මා අසලට පැමිණි මගේ පුත්‍රයා මගෙන් මෙලෙස ඇසීය.

"තාත්තේ මට ෂර්ට් අයන් කරලා ඉස්කෝලේ ඇඳන් යන්න පුළුවනිද?"

"පුළුවනි. හැබැයි ඔයා ඒක පුරුදු වෙන්න ඕනෑ. ඉස්සෙල්ලාම මං පෙන්නලා දෙන්නං ඔයාට කොහොමද ෂර්ට් මදින්නේ කියලා. ඊට පස්සේ මං බලාගෙන ඉන්න කොට ඔයා මදින්න. සති දෙක තුනකට පස්සේ ඔයාටම පුළුවන් වේවි තනියම ෂර්ට් මැදගන්න". මම කීවෙමි.

"ඉතිං ඇයි ඔයාට වෙනදා නැතුව ෂර්ට් මදින්න ඕනෑ වුනේ?" මම ඒ සමගම ඇසුවෙමි.

"ඒවා පොඩිවෙලා නේ, ඒකයි".

පුතා ගේ ඒ කතාවෙන් මට කාරණය වැටහිණි.

පුතාට උවමනා වී ඇත්තේ මැදපු කමිසයක් ඇඳ එක විදියකට පාසලට යන්නය.

පුතා යන්නේ මිශ්‍ර පාසලකට ය.

කොල්ලා ලොකු වී ඇත!

-කතන්දරකාර තාත්තා

ප/ලි:
මීළඟ ප්‍රශ්නය.

මෙළෙස ලොකුවුණු කොල්ලා, එතැන් පටන් යොවුන් වියේ කල් ගෙවා එතැනින් තරුණ-වැඩිහිටි වියට පිවිසෙන දිනය ගැන දැන ගන්නේ කෙසේද?


(image: http://www.charlesmacpherson.com/default.asp?id=shirt-ironing&l=1)