කතන්දරකාරයා ස්පීඩ් කර අහුවෙයි - Kathandarakaraya caught speeding

මේ සිද්ධිය වුනේ කතන්දරකාරයා වීරයා සේ රතු කොරොල්ලා කාරෙකෙන් රෝස බබෙක් ගෙදර ගෙනල්ලා සති තුනකට විතර පස්සේයි.

බබා හම්බවෙන්න ඉතිං කතන්තර හාමිනේ මැටනිටි නිවාඩු ගත්තනේ මාස තුනක් විතර. මැටනිටි නිවාඩු කියන්නේ දන්නවානේ මුළු පඩියම ලැබෙනවා.

මේ කියන කාලේ කතන්දර හාමිනේ ගේ වැඩපොලේ පඩි බැංකුවට ගෙවන ක්‍රමයක් තිබුනේ නෑ, මගේ වැඩපොලේ කළා වාගේ. අර ඉස්සර මං බොසී යටතේ වැඩ කරන කාලේ වගේ ලියුම් කවරෙක දාලා දෙන මාසේ පඩි පැකට්ටුව වැඩපොලේ දී ම අත්සන් කරලා ගන්න ඕනෑ.

ඉතිං නිවාඩු පිට බබා ගේ වැඩ කටයුතු කරගෙන ඉන්න කතන්දර හාමිනේව පලමුවෙනි මාසේ පඩි පැකට් එක ගන්න වැඩපොලට එක්කගෙන යන්න මං බාර ගත්තා.

එදා මට හවස පොඩි වැඩක් තිබුණු හින්දා මං ප්ලෑන් කලේ හාමිනේව රතු කොරොල්ලා කාර් එකේ එක්කගෙන ගිහින්, ඒ වැඩෙන් පස්සේ ආපහු ගෙනත් ගෙදර දාලා, මං වහාම බස් එකේ මගේ වැඩ පොලට යන්නයි.

ඔන්න අපි දෙන්නා පිටකෝට්ටේ පැත්තේ ඉඳලා ඇවිල්ලා වමට හරෝලා දැම්මා පාර්ලිමේන්තු පාරට බොරුල්ල පැත්තට යන්න.

වෙන වෙලාවට මේ පාර නිකං කාර් පාක් එකක් වගේ නේ. මේ වෙනකොට වෙලාව නමය විතර වෙලා නිසා මෙලෝ සතෙක් නැති ගානට පාර හිස්.

මංතුමා ඉතිං සීඝ්‍රයෙන් බොරුල්ල බලා යන්න පටන් ගත්තා.

ඔය හරියේ තියෙන පොඩි පාලම පහුවෙච්ච ගමන් වගේ මෙන්න බොලේ එක පාරටම පොලිස්කාරයෙක් පැන්නෙ නැතෑ කාර් එක ඉස්සරහට. මං වහාම කාර් එක නැවැත්තුවා.

පොර ඇවිල්ලා මා දිහා කාර් එකේ වීදුරුවෙන් බලලා ඇහැව්වා මෙහෙම.

"මහත්තයා දන්නවාද මේ පාරේ ස්පීඩ් ලිමිට් එක?"

මං කොහොමද ඕවා දන්නේ පාරේ ඒවා දන්වන බෝඩ් ගහල තිබුනේ නෑනේ.

"පැයට කිලෝ මීටර් හැටයි?" මං කිව්වා.

"වැරදියි, පැයට කිලෝ මීටර් හතලිහයි. මෙන්න මහත්තයා ගිය ස්පීඩ් එක."

පොර මට පෙන්නුවා ලේසර් ගන් එක. ඒකේ කොල පාට ඉලක්කමින් තිබුණා 64 කියලා.

ඉතිං මොනවා කරන්නද? පොර මගේ ලයිසොම අරගෙන, ඒකට තුණ්ඩුවක් දීලා, ස්පීඩ් කළ එකට දඩ කොලයක් ලියලා දුන්නා.

දඩ කොලේ ලැබුණාම මට නිකං පොඩි වීරකමක් වගෙයි දැනුනේ. මොකද ස්පීඩ් කරලත් අහුවුණු සීරීයස් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් නේ.

නමුත් සත්‍යය තමයි පැයට කිලෝ මීටර් 64 කියන එක ඒ පාරේ හැටියට අන්තරාදායක ස්පීඩ් එකක් නොවෙන බව. මං මේ කියන්නේ කොළඹ තියෙන හොඳම පාරක් ගැනනේ.

නමුත් ඉතිං ඔය කතා වැඩක් නෑනේ අපිට තියෙන්නේ දඩ කොලේ ගෙවලා දාලා, ඒක පෙන්නලා පොලීසියෙන් ලයිසොම ආපහු ගන්න එකයි.

ගෙවන්න නං තිබුනේ රුපියල් දෙතුන් සීයක් විතරයි! මං හාමිනේව අරගෙන ආපහු ගෙදර එන ගමන්ම ගියා බොරැල්ලේ තැපැල් කන්තෝරුවට මේක ගෙවල දාන්න. බුදු අම්මෝ එතන තිබුණු පෝලිම. ආපහු වැඩට යන්නත් තිබුණ හින්ද මං ඒ වැඩේ පහුවදාට කල් දැම්මා.

හැබැයි ඉතිං ඒ දවස්වල ගෙදරයි, වැඩපොළෙයි, තිබුණු කළබළකාරී තත්වය හින්ද ද කොහෙද මට ඔය දඩ කොලේ ගෙවල දාන එක සති කීපයක්ම අමතක වුණා. ඔන්න එක දවසක් මතක් වෙච්ච වහාම මං ගියා අර ටවුන් හෝල් එක ලඟ තියෙන තැපැල් කන්තෝරුවට ඒක ගෙවන්න.

එතන කවුන්ටරේ හිටිය පොර කියපි, මේක ගෙවන්න බෑ දැන් කල් ගෙවිලය කියලා.

"බුදු අම්මෝ, දැන් මොකද කරන්නේ?" මං කෙලින්ම ගියා වැලිකඩ පොලීසියට.

විස්තරේ කිව්වහම, එතන ට්‍රැෆික් ඕඅයිසී කියපි, "දැන් ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ. අපිට මේක උසාවියට දාන්න වෙනවා. උදව්වක් හැටියට හැකි ඉක්මනින්ම දාල දෙන්නං!" කියලා.

දැන් ඉතිං පලයංකෝ උසාවි, මේ පොඩි කේස් එකට!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අපේ පරම්පරාවේ එකෙක් මීට කලින් කාර් අරං නොතිබුණාට උසාවි ගිහින් නං තිබුණා.

හොඳ වෙලාවට!

ඒ කතාව ඊලඟට.
කතන්දරකාරයා උසාවි සාවියේ

(image: http://ocbizblog.com/)