කතන්දරහාමිනේ ට මෙව්ව එකක් අරං දුන්නු හැටි

උපන්නොත් යම් කෙනෙක් මෙලොවේ, මරණයක් කොටා ඇත නළලේ කියල කියනවනේ. උපන්න කවුරුත් මැරෙනවා, මගේ තාත්තත් මැරුණා, මගේ පුතා ගේ තාත්තත් මැරෙනවා.

ඇත්තටම කියනවා නං මගේ පුතා ගේ තාත්තා නං, මැරිල ඉපදුණා ය කියලත් කියන්න පුළුවන් බය නැතුව.

ඉතිං, කාලෙකට ඉස්සර දවසක, කතන්දරකාරයයි, හාමිනේ යි බැඳපු අළුතම වගේ, මට ආවා මේ මරණ බය. ඒ කියන්නේ, දැන් බැන්දට පස්සේ දෙන්නගෙන් එක් කෙනෙක් මැරුණොත් අනිත් එක්කෙනා තනි වෙනවා නේද කියන භයානක සිතුවිල්ල.

කවුද බලලා තියෙන්නේ "ගෝස්ට්" කියන මූවී එක? මේ මං කියන්නේ අර පැට්‍රික් ස්වාසී, ඩෙමී මෝ, වූෆී ගෝල්ඩ්බර්ග් රඟපාන චිත්‍රපටිය ගැනයි.

මේ මුවි එකේ කතාව මෙහෙමයි. ජොඩුවක් බැඳපු අළුත, මිනිහා රොබරියකට අහුවෙලා මැරෙනවා. හැබැයි ඇත්තටම මේක සෙට් කරපු එකක්. දෙන්නා ගේ ම යාළුවෙක් මේක සෙට් කරලා තියෙන්නේ මිනිහාව මරලා ගෑනිව අයිති කරගන්නයි.

මැරිච්ච මිනිහා ගෝස්ට් කෙනෙක් විදියට ඇවිල්ලා ඇත්ත එලි කරලා, තමන් ගේ හිටපු ගෑනිව, මේ කරදරෙන් බේරා ගන්න හදනවා.

හැබැයි මේ කතන්දරේ, මේ මං කියා ගෙන යනවට වැඩිය හරිම දුක හිතෙන කතාවක්.

මෙතනදී අවතාරෙට තමන් කවුද කියන එක හරියටම ඔප්පු කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ, පොර වයිෆ්ට අරං දුන්නු පුංචි තෑග්ගක් ගැන මතක් කරලායි.

ඉතිං, අර භායනක සිතුවිල්ල අතරේ, මේ කියන "ගෝස්ට්" චිත්‍රපටිය ගැනත් මතක් වුණු නිසා, කතන්දරකාරයාටත් හිතුනා හාමිනේ ට ඒ වගේ අමතක නොවෙන තෑග්ගක් අරං දෙන්න.

අන්න බලන්න හොඳ හස්බන්ඩ් ලා!

මට කෙලින් ම හිතුනේ කතන්දරහාමිනේ ට මෙව්ව එකක් අරං දෙන්න ඕනෑ කියලා.

නමුත් ඉතිං ඔය එව්වා ගැන, මෙව්වා ගැන, මං හරියට නොදන්න හින්දා, මං හිතුවා මේ ගැන පොඩි උපදෙසක් ගන්න කතන්දරහාමිනේ ගේ බැචියෙක් ගෙන්.

මේ බැචී ත් බැඳලා කොළඹ ට කිට්ටුව හිටියේ ඒ දවස්වල.

මං කෝල් එකක් දාලා අලෝමා ගෙන් ඇහැව්වා, මෙව්ව වල හොඳ වර්ගය මොකක්ද? කොහෙන්ද මෙව්වා එකක් ගන්න පුළුවන් වගේ සරල ප්‍රශ්ණ කීපයක්.

අලෝම ගත් කටටම කියපි, "අනේ කතන්දර, හොඳ වෙලාවට ඔයා මේ කතා කලේ. මගේ හබියා ලබන සුමානේ සිංගප්පුර් යනවා. එයාට කියලා හොඳම මෙව්ව එකක් ගෙන්න ගන්න පුළුවනි. මං වැඩේ බාරගන්නං" ය කියලා.

මටත් මාර ජොලි. මේ අවශ්‍යතාවය ගැන හිතුවාම, ගන්න එකේ හොඳම මෙව්ව එකක් නේ ගන්න ඕනෑ. එතකොට සෙන්ටිමෙන්ටල් අගය වැඩියි නේ!

මං ඉතින් ඔන්න ප්ලෑන් කළා, අලෝමා ගේ හබියා තිරාන් සිංගප්පූරුවෙන් මෙව්ව එක ගෙනාවාම, හාමිනේ ව හොඳ රෙස්ටුරන්ට් එකක ඩිනර්වලට එක්ක ගෙන ගිහිල්ලා, අර නිකං චිත්‍රපටිවල තියෙනවා වගේ ම කඳුළු පනින විදියට මේ වැඩේ කොරඤ්ඤං, කියලා.

නමුත් මොකක්ද දන්නවද සිද්ධ වුනේ?

හරියටම තිරාන් කාරයා සිංගප්පූරුවේ ගිහින් ආපු දවසට පස්සෙ දවසේ ම කතන්දරහාමිනේ කොළඹ ගිය වෙලේ බැචී හම්බ වෙන්න අලෝමා ගේ ගෙදර ගිහින්.

මේ වෙන කොට අලෝම යි තිරානු යි බැඳලා අවුරුදු එක හමාරක් විතර ගිහින් පොඩි කොළු පැටියෙකුත් ඉන්න කාලේ. ඒක හින්ද ද කොහෙද අලෝමා ට මං මෙව්ව එකක් කතන්දරහාමිනේ ට අරං දෙන්න ගිය ප්ලෑන් එකේ තිබුණු සුන්දරාත්මක බව තේරිලා නෑ වගේ.

අලෝමා කරලා තියෙන්නේ "ආ මෙන්න එදා කතන්දර මට කෝල් කරලා කියපු විදියට මෙව්ව එකක් අරං ආවා සිංගප්පූර්වලින්" කියලා, ඒ මෙව්ව එක කෙලින්ම කතන්දරහාමිනේ ගේ අතට දීලා.

මං ප්ලෑන් කරපු විදිය ට ඒ තෑග්ග හම්බ වුණා නං දැනෙන්න තිබුණු තරම් ම ම නොවුනත්, කතන්දරහාමිනේ ට පොඩි පහේ ජොලියක් යන්න ඇති මේ සර්ප්‍රයිස් ප්‍රසන්ට් එක ගැන.

ඊ ලඟට වෙච්ච එකයි අති දරුණු වැඩේ!

අලෝමා කතන්තරහාමිනේ ට කියලා මෙන්න මෙහෙම.

"මතකනේ මං ඔයා ගෙන් දැන් මාස හයකට විතර කලින් ගත්තු ලෝන් එක? ඒකෙන් මේ මෙව්ව එකට ගිය ගාන අඩු කරලා, මෙන්න ඉතුරු සල්ලි. ඔන්න දැන් අපේ ණය ගණුදෙනුව හමාරයි!"

"...ආ, ආ, ආ, ආ, ආ, ආ, ආ,.. ..,හ්, හ්, හ්, හ්!!!"

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
ඔය අන්තිම ලයින් එකේ තියෙන්නේ එදා කතන්දරහාමිනේ ගෙදර ආවයින් පස්සේ, මංතුමා දුක් වේදනාවෙන් කෑ ගහපු සද්දෙයි.