තාත්තා ගැන මතකයෙන් බිඳක්

මං මේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්තේ කෙලින්ම මගේ ජීවිතය ගැන ලියන්න නෙමේ. ලියපු හැම කතන්දරයක්ම මං ලිව්වේ හැකි උපරිම දුරට කතාවේ පෞද්ගලිකත්වය බැහැර කරලායි.

ඒ ප්‍රතිපත්තිය වෙනස් කලේ මුලින්ම 2010 අප්‍රියෙල් මාසයේ තාත්තා අසනීප වීම ගැන ලියන්නයි, ඊ-ලඟට තාත්තා ගේ මරණය ගැන ලියන්නයි විතරයි.

දැන් ඉතිං, ඒ සේරම ඉවරයි. තාත්තා ගේ මළගම නිමවී හත් දවසේ දානයත් දී හමාර වුණා.

ආපහු මගේ කතන්දර මූඩ් එකට එන්න කලින් කළ යුතු වැඩ දෙකක් තියෙනවා.

එයින් මුල්ම වැඩේ තමයි, තාත්තා ගේ මරණය ගැන මං දාපු සටහන බලා, තමන් ගේ කණගාටුව ප්‍රකාශ කළ අයට ස්තුති කිරීම.

දුක හිතට තදින් දැනෙන කාල වකවානුවක සිය ගණනක් වූ ඒ පණිවුඩ දැකීමෙන් මගේ සිත තරමක් සංසුන් වුණා කියල කියන්න පුළුවන්. ඒ හැම දෙනාටම මගේ ස්තුතිය.

ඉරිද උදෙන්ම මළ ගෙදර ආවා බුද්ධි ප්‍රසාද් (මැරියන් එක්ක) සහ හර්ෂනී නාකන්දල (ඥාති පුත්‍රයෝ දෙන්නෙක් එක්ක) දුර බැහැර පලාත්වල ඉඳලා. ඒ දෙන්න එක්ක කතා බහ කරන්න පටන් අරන් විනාඩි දහයකට විතර පස්සේ තමයි ඇත්තටම මං නින්දෙන් අවදිවුනේ. මළ ගෙදරින් ඔවුන් නික්ම යන්න සූදානම් වී ආචාර කළ මොහොත මට හරිම සංවේදී වූ අවස්ථාවක් වුණා.

එදා හවස මළ ගෙදර ආපු තිස්ස දොඩන්ගොඩ, වැප් නිශාන්ත, අභීත, පසන් මධුරංග, ජේ.ඩී. සහ දිල්ෂලා එක්ක කතා බස් කරමින් ඉඳින්න ලැබීමෙනුත් හිතට ලැබුනේ ලොකු සහනයක්.

චානුක වත්තේගමත්, ප්‍රසාද් වීරසේකර සහ මාලතී කල්පනා යුවලත් එදා හවස් වරුවේ මගේ දුක බෙදා ගත්තා.

පසුව දා අවසාන කටයුතු කෙරෙන මොහොතේදී ලිහිණි කියපු වචන කීපයටත් ස්තුතියි.

මීලඟට මට අවශ්‍යයයි තාත්තා ගැන වචන කීපයක් ලියන්න.

අපේ තාත්තා ගේ ජීවිතයේ ආදර්ශමත් ලක්‍ෂණ ගොඩක් තිබුණා.

තමා උපන් කාලයේ ගම්බදව තිබුණු අධ්‍යාපන රටාව අනුව යමින් වයස අවුරුදු දහනමයේ දී ගුරුවරයෙක් ලෙස සේවය පටන් ගත්තු මගේ තාත්තා, මුලින් ම සිංහල පුහුණු ගුරුවරයෙක් විදියටත්, ඊලඟට ඉංගිරිසි පුහුණු ගුරුවරයෙක් විදියටත් ගුරු විද්‍යාල වල ඉගෙනුම ලැබුවා. ඉන් පස්සේ ලන්ඩන් උසස් පෙල සඳහා ඉගෙන ගත් තාත්තා, වැඩිහිටි ශිෂ්‍යයෙකු විදියට විද්‍යෝදය සරසවියෙන් ඉතිහාසය, භූගෝලය සහ සිංහල විෂයයන් සඳහා බී.ඒ. උපාධිය අරගත්තේ වයස අවුරුදු හතලිස් තුනේ දී. ඉගෙන ගන්න වයස ප්‍රශ්ණයක් නෙමේය කියන එකයි මෙතනදී අපිට ගත හැකි ලැබුණු ආදර්ශය.

මගේ මතකයේ හැටියට, තාත්තා කවදාකවත් තමන් ගේ අදහස් මට බලෙන් පටවන්න ගියේ නෑ. තාත්තගෙයි මගෙයි දේශපාලන අදහස්, නොයෙකුත් සමාජ ප්‍රශ්ණ ගැන අදහස් වෙනස්. මට ප්‍රශ්ණ දෙස තුන්වෙනි ඇහැකින් වුනත් බලන්න හැකි වුනේ තාත්තාගේ ඒ නිවරැදි ක්‍රියා පිළිවෙත නිසයි.

තාත්තා ධාර්මික ජීවිතයක් ගත කළා. සුරාව, සූදුව දුෂ්චරිත ක්‍රියාවේ නිරත වුනේ නෑ. දිනපතා පන්සිල් ගන්න, පන්සල් යන, බණ පොත් කියවන උපාසකයෙක් නොවී ධාර්මිකව ඉන්න පුළුවන් බවට තාත්තා අපට දුන්නේ ඉතා හොඳ ආදර්ශයක්.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
හැකි විගස සුපුරුදු කතන්දර යලි ඇරඹෙනු ඇත!