අනිච්ඡාවත සංඛාරා - සුදු සාරියේ ශෝකය

එදා සුදු සාරියක් ගැන ලියන්න ගිහිල්ල ලියවිලා තිබුනේ මගේ කහ සාරිය ගැන කතන්දරයක්. මෙන්න අද කියවන්න මං මුලින් ලියන්න හිටිය ඒ සුදු සාරියේ ශෝකය කතන්දරේ.

ජීවිතය අනියතයි, මරණය නියතයි කියනවනේ. අපි පොඩි කාලේ අපේ සීය ලා ආච්චි ලා මැරුණා. ඊ ලඟට වැඩිහිටි ඥාතියෝ අවසන් ගමන යන්න පටන් ගත්තා. ඉඳලා හිටලා කවුරු හරි පෝලිමෙන් පිට නොපැන්නෙමත් නෑ. කොච්චර දුක වුනත්, දවසක අපේ දෙමව්පියෝ විතරක් නෙමේ, අපේ දරුවන් ගේ දෙමව්පියන්ටත් ඔය ගමන යන්න වෙනවා.

ඉස්සර මං කල් මරපු වැඩපොලේ කාන්තා පක්‍ෂයේ -බවලත්- උදවිය තමන් ගේ අම්ම හරි, තාත්ත හරි වගේ පවුලේ කෙනෙක් මිය ගිහින් නිවාඩුවෙන් පස්සේ වැඩට එන්නේ සුදු සාරියක් ඇඳගෙන.

එදා ඉඳං සති දෙක තුනක් ඔන්න සුදු සාරි අඳිනවා.

ඊට පස්සෙ, සුදු සාරියේ පොඩි කළු තිත් වැටිච්ච, එහෙමත් නැත්තං ලොකු කළු තිත් වැටිච්ච සාරි එහෙම අඳින්න පටන් ගන්නවා.

තවත් සති දෙක තුනක් යනකොට ඔන්න ලා කහ පාට, ලා නිල් පාට, ලා රතු පාට තිත් වැටිච්ච සුදු සාරිවලට බහිනවා.

තවත් සති දෙක තුනක් විතර යනකොට ඔන්න ලා කහ පාට, ලා නිල් පාට, ලා රතු පාට සාරිවලට බහිනවා. සුද නැහැ. පාට. හැබැයි ලා.

අන්තිමේ දී දන්නෙම නැතුව මෙන්න සුපුරුදු පරිදි "පාට, පාට, මල් වැටිච්ච සාරි" අඳින්න පටන් ගන්නවා. එතනින් ශෝක කාලය අවසානයි කියලා අපි දැනගන්න ඕනෑ.

ඔන්න අපේ වැඩ පොලේ අපිට වඩා සීනියර් පොරක් හිටියා, හොඳ කොල්ලා. පොර බැඳලා හිටියේ අපේ එකවුන්ට්ස් සෙක්ෂන් එකේ රූබර අංශයක්. දෙන්න ලඟ ඇනෙක්සියක තමයි නතරවෙලා හිටියේ.

ඉතිං පොරගේ අම්ම මිය ගියා. ගම දුර පලාතක. අපේ කීප දෙනෙක්ම මළ ගෙදරත් ගියා.

සතියක් විතර ගියාට පස්සේ ඔන්න ජෝඩුවම වැඩට ආවා. මට දෙන්න හමුවුණා වැඩපොලේ ගේට්ටුව ලඟදී.

අපේ පොර වෙනදා ඇඳල ඉන්නවා දැකල පුරුදු හොඳ නිල් පාට එමරල්ඩ් කමිසෙකුයි, දුඹුරු කලිසමකුයි ඇඳල හිටියේ.

ඒකටත් එක්ක වයිෆරේ.

සුදුම සුදු සාරියකුයි, හැට්ටෙකුයි විතරක් නෙමේ සුදු පාට කාන්තා සපත්තුත් දාලයි හිටියෙ.

අම්ම මැරිච්ච පොර වෙනද ඇන්ද ඇඳුම් සෙට් එකම ඇඳගෙන වැඩට ආවට, නැන්දම්ම ගේ මරණයේ ශෝකයට ලේලි සති තුනක් විතර සුදු සාරි ඇන්දා.

ඊට පස්සෙ, සුදු සාරියේ පොඩි කළු තිත් වැටිච්ච, එහෙමත් නැත්තං ලොකු කළු තිත් වැටිච්ච සාරි එහෙම අඳින්න පටන් ගත්තා.

තවත් සති දෙක තුනක් යනකොට ඔන්න ලා කහ පාට, ලා නිල් පාට, ලා රතු පාට තිත් වැටිච්ච සුදු සාරිවලට බැස්සා.

තවත් සති දෙක තුනක් විතර යනකොට ඔන්න ලා කහ පාට, ලා නිල් පාට, ලා රතු පාට සාරි ඇඳීම ඇරඹුවා. සුද නැහැ. පාට. හැබැයි ලා.

අන්තිමේ දී සුපුරුදු පරිදි "පාට, පාට, මල් වැටිච්ච සාරි" අඳින්න පටන් ගත්තා.

මං හිතන්නේ ඒ විදියට ශෝක කාලය අවසානය සනිටුහන් වුනේ තුන් මාසේ දානෙන් පස්සෙයි.

අන්න නැන්දම්ම ලා ට, ලේලි ලා ගේ ආදරේ.

ඒකටත් එක්ක පුතාලා!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
හහ්, හා!
මේ කතාවේ අන්තිම වාක්‍යය ටයිප් කරල ඉවර වෙන කොටම තවත් සාරි කතන්දරයක් මතක් වුණා.

දැන් ඉතිං, ඒකත් ලියන්න වෙනවා.

දැන්ම නෙමේ, පස්සෙ දවසක.