ගෑල්ළමයෙකුගේ අවාසනාව නිසා හතරේ පන්තියට කලර්ස් පෙන්නා පාස් වුණෙමි - Leaping into the fourth year of existence with colours!

මා මුලින්ම පාසල් ගියේ අප ඒ දිනවල පදිංචිව සිටි තාත්තා ගේ මහගෙදර සිට කිලෝමීටරයක පමණ දුරින් පිහිටි කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයටයි.

අපේ නිවස පිහිටා තිබුනේ ගමේ එක් කෙලවරක අවසාන ඉඩමේ නිසා මා ගිය ඒ පාසල අපේ ගමේ පාසල ලෙස හැඳින්වීම නිවරදි නැත. එය අල්ලපු වත්තේ පදිංචිව සිටි නාලන්ද පියතිලකගේ නම් ගමේ පාසලයි. නාලන්දගේ පියාත් මගේ පියාත් ඔවුන් කුඩා කාලයේ ඉගෙනුම ලබා ඇත්තේ මේ පාසලේ ය.

එක්තරා සීතල ජනවාරියක මුල් සතියේ සඳුදා උදෑසන හතට පමණ ඇරඹුණු මගේ අවුරුදු දාහතරක පාසල් දිවියෙන් මුල් වසර පහ ගෙවුනේ මේ කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ ය.

අදින් හරියටම වසරකට පෙර දිනයක මා කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ දෙවෙනි ශ්‍රේණියේ සිට තුන්වෙනි ශ්‍රේණියට සමත් වුණු කතන්දරය මම මෙහි ලියා පල කළෙමි.

අද මා මේ කියන්නට යන්නේ මා තුන්වෙනි ශ්‍රේණියේ සිට හතරවෙනි ශ්‍රේණියට සමත් වූ ආකාරයයි.

තුන්වෙනි ශ්‍රේණියේ මා ගත කළ මුල් කාලය මට තරමක අභියෝගජනක එකක් වී යැයි කීම අතිශයෝක්තියක් නොවේ. එයට හේතු කීපයක්ම තිබුණි. ඒවා පිළිවෙලින් අත්වැඩ, චිත්‍රකර්මය සහ ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී නම් වේ.

ඉන් සමහර අභියෝග ජය ගැනීමට මම හැකි උපරිම උත්සාහය යෙදුවෙමි.

සමහර අභියෝග දෛවය විසින්ම විසඳන්නට යෙදුණි.

අත්වැඩ වනාගී මට මහා අභියෝගයක් විය. එය පාසලේ දී අපේ ගුරුවරිය අපට උගන්වන දෙයක් නොවේ. වාර විභාගය සඳහා පමණක් ප්‍රාතිභූර්ත වන්නකි. විභාගය පැවැත්වෙන දිනයේදී පහත සඳහන් කාර්යන්ගෙන් එකක් හෝ කීපයක් කිරීම ලකුණු ලබා ගැනීමේ ක්‍රමයයි.

1. පොල් ලෙළි කිහිපයක් පොඟවා තලා කොහු වෙන්කර ඉන් ලණු කැරල්ලක් ගොතා පාසලට ගෙන යාම.

2. හුඹස් මැටි වතුර සමග අනා ඒ මැට්ටෙන් අඹ ගෙඩියක්, පුහුලම සහිත කජු ගෙඩියක්, රුවන්වැලි සෑයේ හෝ (එවකට) මිරිසවැටියේ අනුරුවක් අඹා වේලා පාසලට රැඝෙන යාම.

3. සපත්තු පෙට්ටියකට ප්ලාස්ටික් නුල් රෝද දෙකක් හෝ හැකිනම් හතරක් ඉරටු ඇක්සල් සමග සවිකර ජනෙල් සහ දොරවල් ඇඳ කපා විවර කර බස් රථයක ආකෘතියක් සාදා පාසලට ගෙය යාම.

මගේ අති මහත් උත්සාහය සාර්ථකයැයි හැඟෙන්නේ පන්තිය බාර හේමලතා ගුරුවරියගෙන් ලකුණු පනහක් හෝ හැටක් ලැබුණු විටය.

දෙවෙනි අභියෝගය වූයේ චිත්‍රකර්මයයි.

විත්‍රකර්මය විෂයයද ඉහත කී අත්වැඩ විෂයය මෙන්ම ගුරුවරුන් විසින් අපට උගන්වනු ලැබූ විෂය නිර්දේශයක් සහිත එකක් නොවීය. අපේ පන්තිබාර හේමලතා ගුරුවරිය කිසි දිනක චිත්‍රයක් ඇඳ අපට පෙන්වනු මගේ මතකයේ නැත. ඇය කරන්නේ අපට චිත්‍රයක් ඇඳීමට මාතෘකාවක් ලබා දී අප අඳිනා තුරු බලා සිටීමයි.

මේ සඳහා අපට නිරතුරු ලැබුණු මාතෘකා කිහිපයක් පහත පරදි වේ.

1. චීත්ත මෝස්තරයක්
2. මුහුදු වෙරළක දර්ශනයක්
3. වැසි දිනයක දර්ශනයක්

එක්කෝ හොම්රන්පැස් නැතිනම් පාට පැන්සල් භාවිතා කරමින් අප සුදු පැහැති කොළ සහිත චිත්‍රපොත්වල බලිරූප ඇන්දෙමු.

සතියකට වරක් පමණ පැවැත්වෙන චිත්‍රකර්ම කාල පරිච්ඡේදය සමතික්‍රමණය කිරීම සරල එකක් විය. අප එදිනට නියමිත චිත්‍රය ඇඳ ගුරුවරියට පෙන්වූ විට හරි ලකුණක් වැටේ.

නමුත් ප්‍රශ්නය වූයේ වාර විභාගයයි. වාර විභාගයේ දී නියමිත කාලය ඇතුලත අප අඳින චිත්‍රයට ලකුණු දිය යුතුය. හේමලතා ගුරුවරිය තුන්වැන්නේ මුල් වාර විභාගයේ දී මා ඇඳි චිත්‍රයට ලකුණු හැටක් ම දුන්නාය.

මගේ තුන්වැනි අභියෝගය වූයේ ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී ය.

ප්‍රීතිකා පියකරු දැරියකි. කොණ්ඩය කොටට කපා සිටියාය. ඇය අපේ හේමලතා ටීචර් ගේ නංගී ගේ දියණියයි.

මා දෙකේ පන්තියේ මාලවතී ගුරුවරිය ගේ පන්තියේ සිටයදී ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී සිටින්නට ඇත්තේ අල්ලපු පන්තියේය. දෙකේ පන්ති දෙකකි. තුනේ පන්ති තුනකි. තුන්වැන්න සඳහා පන්ති බෙදද්දී ප්‍රීතිකා සුබෝධිනීත් මාත් එකම පන්තියට වැටී ඇත. මා සමග පලමුවැනි ශ්‍රේණියේ දී එකට සිට දෙවැන්නේ දී වෙන්වුණු නාලන්ද පියතිලක සහ ශානිකා කිරිබත්ගොඩ දෙදෙනා මෙවරද වෙනත් පන්තිවලය.

ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී මගේ පන්තියේ සිටීමේ ප්‍රීතිය මට හරිහැටි වැටහුනේ පළමු වාර විභාගයේ ප්‍රතිපල සටහන් ලැබුණු දිනයේ ය.

ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී පන්තියේ පළමුවෙනියාය. මා දෙවෙනියාය.

පළමුවෙනි ශ්‍රේණියේ අවසාන වාර විභාගයේ සිට මා පවත්වාගෙන ආ වාර්තාව බිඳ වැටී ඇත.

අම්මාට දුක හිතෙනු ඇත.

මා දෙවන්නා වීමට හේතුව මදක් විමසා බැලූ මගේ කුඩා මොලයට වැටහුනේ එහි කිසිදු පුදුමයක් නොමැති බවයි.

තුන්වැන්නේ දී අප උගත් සාමාන්‍ය විෂයයන් වන සිංහල, ඉංගිරිසි, ගණිතය, බුද්ධාගම, පරිසරය, ඉතිහාසය වැනි විෂයයන් සඳහා විභාගයේ දී ප්‍රශ්ණ දහයක් ලැබේ. ඒ සඳහා ලකුණු අනූවක් හෝ අසූවක් හෝ ගැනීම පහසු දෙයකි. එසේ නමුදු විභාග පැවැත්වීමේ හෝ ලකුණු දීමේ ක්‍රමවේදයක් නොමැති අත්වැඩ සහ චිත්‍රකර්මය වැනි විෂයයන්ට මට ලැබී ඇත්තේ සාපේක්‍ෂව ඉතා අඩු ලකුණු විය.

කෙසේ හෝ මා පන්තියේ දෙවෙනියාය.

මා ඉදිරියේ ඇති මේ සියළු අභියෝග ජය ඝෙන යලිත් පන්තියේ පළමුවෙනියා වීමට ම අධිෂ්ඨාන කර ගත්තෙමි. ඒ ගැහැණු ළමයෙකුට දෙවෙනියා වීම ගැන තිබූ ලජ්ජාවක් හෝ වෙනත් ඒ ආකාරයේ පුද්ගලික කරුණක් නිසා නොවේ. මගේ අම්මා සහ පුංචි අම්මලා පමණක් නොව සමස්ත ලෝකයාම ළමයෙකුගේ ඉගෙනීමේ දක්‍ෂකම තීරණය කළේ පන්තියේ කී වැන්නාද යන්නෙන් වූ නිසාය. සාමාන්‍ය පෙළ වෙනතුරුම සිසුවෙකු ලබන ලකුණු ප්‍රමාණය හෝ ලබන සාමාර්ථ ශ්‍රේණිය හෝ ප්‍රශ්න නොකෙරිණි.

එකී අභියෝග සමතික්‍රමණය කර පන්තියේ පළමුවෙනයි වීමේ මගේ උත්සාහය අවසානයේ කෙසේ හෝ සඵල විය. ඒ මගේ උත්සාහයට වඩා ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී ගේ අවාසනාව නිසා යැයි මට සිතේ.

ඒ කතාව කෙටියෙන් මෙසේය.

ඒ වසරේ මැද හරියේ අපේ කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයට අළුතින් මුල් ගුරුවරයෙක් පත්වී ආවේය. දේශපාලන පත්වීමක් වූ ඔහු ගේ මුල්ම රාජකාරිය වන්නට ඇත්තේ පාසල් සිසු සිසුවියන් ගේ උප්පැන්න සහතික පිරික්සීම විය යුතුයි. සමහරවිට ඔහු එසේ කරන්නට ඇත්තේ, අළුත නිකුත් කෙරුණු අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශ චක්‍රලේඛනයක් නිසා විය යුතුයි.

ඒ කෙලෙසක වුවත් එක් දිනක් අපේ පන්තියේ කෙටි තාප්පයට එහායින් පැමිණ හේමලතා ගුරුවරිය කැඳවූ මුල් ගුරුවරයා අසල සිටි අප කිහිප දෙනෙකුටද ඇසෙන පරිදි පවසා සිටියේ අපේ පන්තියේ නියමිත වයසට වඩා අඩු වයසක සිසුවියක් සිටන බවත් ඇයට පහල පන්තියට යාමට සිදුවෙන බවත්ය.

ඒ අවාසනාවන්ත සිසුවිය වුයේ ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී විය.

ප්‍රීතිකා සුබෝධිනී පසු දිනම දෙවෙනි ශ්‍රේණියේ මගේ සොහොයුරා ඉගෙන ගත් පන්තියට ගියාය. එහිදී වාර විභාගයෙන් තෙවෙනියා වුවාය.

මම කිසිදු අතුරු ආන්තරාවකින් තොරව තුනේ පන්තියේම වැඩ වාසය කරමින් පන්තියේ පළමුවැනියා ලෙස හතරේ පන්තියට සමත් වුණෙමි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අදට යෙදෙන කතන්දර බ්ලොගයේ තෙවෙනි උපන් දින සැමරුම වෙනුවෙනි.

හෙට සිට අප හතරවැනි ශ්‍රේණියේය.


(image: http://www.cartoonstock.com)