මං බ්ලොග් ලිව්වේ ඇයි සහ ලියන්නේ ඇයි? (කිසිදු විවාදාත්මක කරුණක් අඩංගු නැත!) - Past, present and the future

මේ ලියන්න යන කරුණු ටිකත් මගේ හතරවෙනි පන්තියට කලර්ස් පෙන්වා පාස් වුණු කතන්දරේ අගින් ලියන්න හිටියට ඒ පෝස්ට් එක දිග වැඩි වුණු නිසා පස්සට කල් තිබ්බා.

මාතෘකාව ගැන කතා කරන ගමන් ම තවත් දෙයක් තියෙනවා කරන්න. ඒක තමයි එදා නොකළ අනිත් දේ, එනම් ස්තුති කතාව.

මීට අවුරුදු තුනකට කලින් දවසක මට හිතුණා මගේ හිතේ තියෙන කතන්දර ගොන්න බ්ලොග් එකක් හරහා ලියලා දාන්න ඕනෑය කියලා. හොඳට ප්ලෑන් කරලා, සතියකට එක ගානේ කතන්දර මාස තුනක් දාන්න දහතුනක්ම කෙටුම්පත් කරලායි මේ වැඩේට බැස්සේ.

එක්කෝ නැකත හොඳයි නැත්තං පෙරමග සුබ ලකුණු තිබිලා තියෙනවා. තාමත් මං එදා වගේම ගමනේ.

තවත් එකක්. මං අන්වර්ථ නාමයක් යොදා ගත්තේ හැංගෙන්න නෙමේ, බ්ලොගයේ නමට අදාලව චරිතයක් නිර්මානය කරන්නයි. මං කවුද කියලා දන්නෝ දන්නවා.

දැන් අවුරුදු තුනකට, කතන්දර පෝස්ට් 668 කට, ෆලෝවර්ස් ලා 920 කට හිට්ස් 955,000 කට, කමෙන්ට්ස් 19,950 කට පස්සේ ආපහු හැරිලා බලන කොට මුලින්ම ස්තුති කරන්න ඕනෑ මගේ හාමිනේ ට සහ දරු පවුලටයි. මං ගෙදර ඉන්න සුළු වෙලාවෙනුත් දවසකට පැය දෙක තුනක් මේ බ්ලොග් එක සඳහා ගත කරන්නේ ඔවුන් ගේ පිහිටෙන් තමයි. හාමිනේ විටින් විට මට බැන්නාට මේ වැඩේට අකමැත්තක්මත් නෑ!

හාමිනේටත්, රෝස බබාටත්, පුතු පැටියාටත් ස්තුතියි.

ඊලඟට මගේ ස්තුතිය පාඨක ඔබ සැමට. මං බ්ලොග් එක පටන් ගත්තේ මට කියන්න කතන්දර තියෙන නිසයි. කතන්දර ලියාගෙන ලියාගෙන යන්නේ ඒකෙන් හිතට විනෝදයක් ලැබෙන නිසයි. හොඳ වෙලාවට කතන්දර කියවන්න පිරිසකුත් ඉන්නවා. නැත්තං ඒ විනෝදය නැතිවෙලා යන්න තිබුණා. දිනපතා මේ බ්ලොග් එකට ලැබෙන හිට්ස් සහ කමෙන්ට්ස් නිසා දිනපතාම හිතේ තියෙන සතුට අළුත් වෙනවා.

මගේ ජීවිතය දැන් අවුරුදු හයක ඉඳලා ගෙවෙන්නේ ණයට ගත්තු කාලයෙන් කියලයි මං විශ්වාස කරන්නේ. ඒ නිසා මේ දිනපතා සතුට මට ඉතාම වැදගත්.

කතන්දර බ්ලොග් එක කියවන, කමෙන්ට් කරන ඔබ සැමට කෙරෙන මගේ මේ අවංක ආදර ස්තුතිය පිළිගන්න.

බ්ලොග් එකේ කමෙන්ට් දානවාට අමතරව මට පුද්ගලිකව ඊ-මේල් ආදිය එවා මිතුරුවුණු පිරිසකුත් ඉන්නවා. ඔවුන්ටත් මගේ ආදරය සහ ස්තුතිය.

මං ගැන හෙවූ බැලූ ඇනෝලාටත්, මං ගැන ලිපි කීපයක්ම ලියූ ඇනෝ ආතල් ගොයියාටත්, තවත් ලිපියක් ලියූ අභීතටත්, මාව කීපවරක් ම කාටුනයට නැගූ බුද්ධිටත් ස්තුති නොකරම බෑ.

ඇනෝවෙක් මේ ඊයේ පෙරේදාත් කියලා තිබුණු විදියට "නාසිසිස්ටික්" පොරක් වෙන මං අවසාන වශයෙන් ස්තුති කරගන්න යන්නේ මටමයි. ඒ ඇත්තටම මගේ මතකයටයි. මොන හේතුවක් නිසාද මන්දා මෑත කාලේ සිදුවුණු සමහර දේවල් මුලුමණින්ම අමතක වෙලා ගියාට, මට පොඩි කාලේ සිදුවුණු දේවල් විස්තරාත්මකව මතකයි. ඒ නියුරල් නෙට්වර්ක් එක හැමදාම අද මෙන්ම තියුණුව තියෙන්න තියෙන ඉඩකඩ අඩුයි. බලමු මොකද වෙන්නේ කියලා!

මට දෙන්න තියෙන හොඳ ආරංචිය තමයි මං දිගටම බ්ලොග් එක කරගෙන යනවාය කියන එක. නරක කෑල්ල තමයි, එහෙම වුණත් මේ සඳහා ගතකරන කාලය ටිකක් අඩු කරන්න මට අවශ්‍ය වෙලා තියෙන බව.

ඒ හින්දා දැන් සෑහෙන කාලෙක ඉඳලා කරගෙන ගිය සඳුදා, බදාදා සහ සිකුරාදා කතන්දර පල කිරීම සහ ඉරිදා ට සන්ඩේ ස්පැෂල් ඇක්ස්ට්‍රා දැමීම මේ සතියෙන් අවසාන වෙනවා. ඊට වඩා පොඩ්ඩක් ස්ලෝ කරන්නයි මගේ අදහස. සාමාන්‍යයෙන් සතියකට කතන්දර දෙකක් විතර දක්වා වගේ.

ඉතිං අදට එපමණයි. අද නිකං හෑල්ලක් විතරයි ලියවුනේ. රියල් කතන්දරයක් නෑ.

ලබන සතියේ දවසක වෙනදා වගේ කතන්දරයකින් හමුවෙමු.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මෙන්න අමතක වීම ගැන පොඩි උදාහරණයක්.

මං ඊයේ හැඳුවා රස කෑමක්. බීෆ් ස්ටර් ෆ්‍රයි (Beef Stir-fry). හදලා ඉවර වුනාට පස්සේ තමයි මතක් වුනේ ෆොටෝ ගන්න අමතක වුණා නේද කියලා.

ෆොටෝ ගන්න මතක් වුණා නං, ඒ ගැන කතන්දරයක් දාන්න තිබුණා මේ ඉරිදාට රෙසිපියත් එක්ක, අර බීෆ් කතන්දර ස්ටයිල්, පරිප්පු, බීන්ස් විත් පීනට්ස්, බොම්බිලි කරෝල ගැන ලිව්වා වගේ.