ගේ ලඟ හන්දියේ රාජා ගේ කඩේ

කතන්දර හාමිනේයි, මායි කාලයක් කෝට්ටේ පැත්තේ පදිංචි වෙලා හිටියා. මේ අපි ඇන්ටි ගේ ඇනෙක්සියෙන් අයින් වුණාට පස්සේ.

අපේ ගෙදර ඉදලා එක සමාන දුරින් බස් හෝල්ට් දෙකක් තිබුණා. අපි නුගේගොඩ පැත්තට යනවානම් එකකට යනවා. අනිකට යන්නේ වැලිකඩ හරහා බොරැල්ල ට යන්න තියෙනවා නම් තමයි.

ඔය බස් ගමනක දී තමා මට කාලෝ ෆොන්සේකා හම්බ වුනේ.

හැබැයි බොරැල්ලේ ඉඳලා ආවත්, නුගේගොඩ ඉඳලා ආවත්, අපි බස් එකෙන් බහින්නේ නම් එකම හෝල්ට් එකෙනුයි. ඒ අනිත් එකෙන් බැස්සොත් පොඩි කන්දක් නගින්න තියෙන හින්දයි. ඒ නැතිවුනත්, මේ කියන බස් හෝල්ට් එක අවට තමයි කඩවල් සේරම තිබුනේ.

ඒ එක කඩයක් තමයි රාජා ගේ කඩේ. ඒක සිල්ලර බඩු කඩයක්.

මේ කියන කාලේ මුලින් රාජා ගේ කඩේ ට තිබුනේ පුංචි පහේ කම්පෙටිෂන් එකක් විතරයි. ඒ, හන්දියේම තිබුණු අනිත් සිල්ලර බඩු කඩේ සහ සමූපකාර ප්‍රාදේශිකය හින්දයි.

ඊ-ලඟ අවුරුද්ද විතර වෙනකොට තව පොඩි පොඩි සිල්ලර බඩු විකුණන තේ කඩයකුයි, ඒ කාලේ හැටියට ටිකක් විතර පොෂ් කඩේකුයි ඒ හන්දියේ පටන් ගත්තා.

ඒ පලාතේ පදිංචියට ගිය මුල් දවස්වල අපි ගියේ රාජා ගේ කඩේට නෙමේ, අනිත් එකටයි. ඒ කඩේ කලේ තරුණ සුන්දර කාන්තාවක්. බඩු අරං සල්ලි දෙන ගමන් "තෑන්ක් යූ!" කියලත් කියනවා.

හැබැයි එකම ප්‍රශ්ණේ තිබුනේ, මේක අර එලියේ ඉඳලා පොඩි කොටුවක් අස්සෙන් බඩු ගන්න ජාතියේ කඩයක්. අපිට බඩු පේන්නේ අඳුරු කඩේ අස්සේ රාක්කවල තියෙනවා විතරයි.

බෝඩ් එකක් තිබුනේ නැති නිසා, මං මේ කඩේට නම දැම්මා "ගෑනි ගේ කඩේ" කියලා.

මේ පොඩි කොටුව ඇතුලෙන් ගණුදෙනු සේරම වෙන නිසා ද කොහෙද මෙතන පොඩි පෝලිමක් වගේත් හැදෙනවා. හැබැයි, අයිතිකාරයාට ඕනෑ අනු පිලිවෙලටයි බඩු දෙන්නේ කවුරු මුලින් ආවත්. දවසෙන් දෙකෙන් කවුරු මට ඉස්සරහ හිටියත් මට මුල් තැන ලැබුණා.

ඒ කියන්නේ කවුරු එතන හිටියත්, මං ගියාම "ආ ඔයාට මොනවද ඕනෑ" කියලා මේ මනුස්සයා බඩු විකුණනවා. වැඩේ ලේසි වුනාට හැබැයි ඉතිං ඒකේ මට පොඩි පහේ අප්සෙට් එකක් දැනුණා. නිකං ලැජ්ජයි, ලැජ්ජයි වගේ ගතියක්.

රාජ ගේ කඩේ මීට වෙනස්. හරිම එලියයි. කඩේ ඇතුලටම යන්න පුළුවන්. රාක්ක වල තියෙන බඩු හොඳට පේනවා. සමහර ඒවා අල්ලලා බලන්නත් පුළුවන්.

ඉතිං අපි රාජ ගේ කඩේට යන්න පටන් ගත්තා. බොරුල්ලේ ඉඳලා එන බස් එක නවත්තන්නේත් ඒ පැත්තේ. පාර නොපැනම බඩු ගන්නත් පුළුවන් ගෙදර යන ගමන්.

ඔන්න අපි කඩේට ගොඩ වෙනවා. කඩේ අයිතිකාරයා කැෂියර් එකේ ඉන්නවා. සමහර විට එයාගේ නෝනයි, ළමයෙක් දෙන්නෙක් විතර පිරිසකුයි, කඩේ ඇතුලේ පුටුවල වාඩිවෙලා ඉන්නවා.

රාජා එක්කෝ හිටගෙන, නැත්තං කඩේ ඉස්සරහා පඩියේ වාඩි වෙලා ඉන්නවා. ඒ මෙතනට වැඩිය සෙනග එන්නේ නැති නිසා.

මෙන්න එතන වැඩ පිළිවෙල.

කැෂියර් මුදළාලි: මොනවද ඕනෑ?
මම: සීනි කිලෝ එකක් දෙන්න.
කැෂියර් මුදළාලි: රාජා, සීනි කිලෝ එකක් දෙන්න.
රාජා සීනි කිලෝ එකක් කිරනවා.

කැෂියර් මුදළාලි ගේ නෝනා: වෙන මොනවද ඕනෑ?
මම: ලක්ස්ප්‍රේ එකක් දෙන්න.
කැෂියර් මුදළාලි ගේ නෝනා: රාජා, ලක්ස්ප්‍රේ පැකට් එකක් දෙන්න.
රාජා ලක්ස්ප්‍රේ පැකට් එකක් දෙනවා.

කැෂියර් මුදළාලි ගේ නෝනා ගේ දුව: තව මොනවද ඕනෑ?
මම: නින්ජා මදුරු දඟර පැකට් එකක් දෙන්න
කැෂියර් මුදළාලි ගේ නෝනා ගේ දුව: රාජා, නින්ජා මදුරු කොයිල් පැකට් එකක් දෙන්න
රාජා නින්ජා මදුරු දඟර පැකට් එකක් දෙනවා.

කැෂියර් මුදළාලි ගේ නෝනා ගේ පුතා: වෙන මොනවද ඕනෑ?
මම: වෙන මොකුත් එපා. එච්චරයි.

කැෂියර් මුදළාලි: රාජා, මේ මහත්තයා මොනවද ගත්තේ?
රාජා: සීනි කිලෝ එකයි, ලක්ස්ප්‍රේ එකයි, නින්ජා එකයි.

රාජා ගේ බඩු ලයිස්තුවට කැෂියර් මුදළාලි ගණං දාලා එකතු කරලා මට ගාණ කියනවා. මං සල්ලි ගෙවලා බඩු ටික අරගෙන ගෙදර යනවා.

මට මේ වැඩ පිළිවෙලත් ඇල්ලුවේ නෑ.

හන්දියේ සිල්ලර කඩ දෙකයි. එකක වැඩවසම් ක්‍රමය වගේ, අනිකේ ක්‍රෝනි කැපිටලිසම් වගේ කියලයි මට හිතුනේ.

නමුත් ඉතිං තේ බොන්නත් ඕනෑ, මදුරුවෝ කන්නෙ නැතුව නිදාගන්නත් ඕනැනේ.

ටික දවසකින් ම මං අර ගෑණි ගේ කඩේ ට විතරක් යන්න පටන් ගත්තා.

-කතන්දරකාරයා

මේ කතන්දරේ ලියන කොට මට මතක් වුනේ සකලබුජංව යි!

(image: http://vidhu.lk/gallery/)