අයිය ගේ යාළුවා සහ මල්ලි ගේ යාළුවා

අයියයි, මල්ලියි දෙන්නෙක් එකම වාසගම තියෙන ආරූඪ නම් දාගෙන මල් කඩන්න ගිය හැටි ගැන කතන්දරයක් මං කාලෙකට ඉස්සෙල්ලා ලිව්වා මතකයි නේද?

හැබැයි මේ අද කතන්දරේ නම්, ඊට හාත්පසින් ම වෙනස් එකක්.

මේ කතන්දරේ එන මල්ලි තමයි අර මහාචාර්ය පියරත්න. තමන් ගේ ප්‍රිය බිරිඳගෙන් අති විශේෂ තෑග්ගක් ලබපු පොර. අයියා තමයි, පොර ගේ ම එක් කුසේ උපන් අයියා.

ඉතිං මේ අයියයි මල්ලියි දෙන්නා අහසට පොළොව වගේ දෙන්නෙක්.

අයිය උසස් පෙලට කෙරුවේ බයෝ. ඒ පින් බලෙන් පේරාදෙනියේ ගිහින් පස්සේ ඇත්ගොව්වෙක් වුණා.
මල්ලී උසස් පෙලට කෙරුවේ මැත්ස්. ඒ පව පටිසන් දීලා මොරටුවේ ගිහින් මේ කියන කාලේ වෙනකොට යකඩ තලන කම්මලකයි කල් මැරුවේ.

අයියා හිටියේ කොළඹට සෑහෙන්න දුරින්.
මල්ලී හිටියේ කොළඹට සෑහෙන්න නුදුරින්.

අයියා මේ වෙන කොට බැඳලා නෑ.
මල්ලී මේ වෙන කොට බැඳලා.

අයියා ගමේ යන්නේ මාසෙකට පාරයි.
මල්ලී හැම සතියේම ගමේ යනවා.

අයියා හොඳ අහිංසක පොර.

ඔන්න දවසක් මල්ලී වැඩ කර කර ඉන්න අතරේ කෝල් එකක් ආවා. ෆැක්ටරියේ ඉස්සරහ සෙකුරිටි ඔෆිස් එකෙන්.

මල්ලිව හම්බ වෙන්න අමුත්තෙක් ඇවිත්.

ඉතිං පොර ගියා කවුද කියල බලන්න. බැලින්නම්, දන්න අඳුණන කෙනෙක් නං නෙමේ.

"මේ පියරත්න නේද?" අමුත්තා කිව්වා. "මං දයාරත්න ගේ හොඳ යාළුවෙක්, නම සුමනේ, අයියා සමහර විට මං ගැන කියලා ඇති නේද?"

පියරත්න ට හරියටම මතක තිබුනේ නෑ. අයිය ට කොච්චර යාළුවෝ ඉන්නවද?

"මල්ලී, මායි දයා යි එකට කැම්පස් එකේ හිටියා. දැන් මං වැඩ කරන්නේත් නුවරඑලියේ මයි. දයා ගිය සුමානේ ගෙදර ආවේත් මගේ කාර් එකේ තමයි."

"ආ ඇත්තද? හොඳයි! හොඳයි!!" පියරත්න කිව්වා.

"මල්ලි බලනව ඇති නේද, ඇයි මං මේ පැත්තේ කියලා. මල්ලී මං හදිසි වැඩකට කොළඹ ආපු ගමන් මේ හෝමාගම යනවා. ඒ අතරේ මාර වැඩේ නේ වුනේ. මගේ කාර් එක මග හිටියා, පොඩි එන්ජින් ට්‍රබල් එකක් කියලයි හිතුවේ. මේ හන්දියේ ගරාජ් එකට දාලා බැලින්නං ක්ලච් ප්ලේට් එක ගිහින්."

"ඒක දාන්න රුපියල් පන්දාහක් යනවා. මගේ බැංකු කාඩ් එකත් ගෙදර දාලා ඇවිල්ලා. මල්ලී ගාව තියෙනව නං ලෝන් එකක් ගන්න පුළුවන් ද? මං දයා අතේ ලබන සුමානේ ගෙදර එවන්නම්!"

අයියා ගේ මෙච්චර හොඳ යාළුවෙක් වෙන මේ සුමනේ අමාරුවේ වැටුණාම උදව්වක් නොකර කොහොමද?

පියරත්න කලේ, එවෙලේ පර්ස් එකේ තිබුණු රුපියල් තුන්දාහම සුමනේ ට දෙන එකයි.

සුමනේ පියරත්න ට අනේක වාරයක් ස්තුති කරලා, මේ සති අන්තයේ දයාරත්න අතේ සල්ලි නුවරඑලියේ ඉඳලා එවන්නම් කියා නැවතත් පොරොන්දු වෙලා යන්න ගියා.

ඒ සති අන්තයේ කොහොමටත් පියරත්න ගෙදර යන්නයි හිටියේ.

සෙනසුරාදා ගෙදර යන කොට, අයියා සුපුරුදු පරිදි සිකුරාදා රාත්‍රියේම ඇවිත්.

"සුමනේ කියලා මල්ලි එක්ක වැඩ කරන යාළුවෙක් මට හම්බ වුනා නුවරඑලියේ දී" අයියා කිව්වා.

"මිනිහට පොඩි කරදරයක් වෙලා, කාර් එක කැඩිලා, හින්දයි මාව හම්බවෙන්න ආවේ. මල්ලී අතේ එවන්නං කියලා, කාර් එක හදන්න මගෙන් රුපියක් තුන්දාහක් ඉල්ල ගෙන ගියා."

ඔන්න ඔහොමයි අයිය ගේ යාළුවා සහ මල්ලි ගේ යාළුවා කතන්දරේ ඉවර වෙන්නේ!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ඉතිං, පියරත්න මල්ලී, දයාරත්න අයියට රුපියල් තුන්දාහක් දුන්නා. දයාරත්න අයියා, පියරත්න මල්ලී ට රුපියල් තුන්දාහක් දුන්නා.

දෙන්න ගේ ණය ගණුදෙනුව එහෙමයි බේරා ගත්තේ. දැන් දෙන්නට දෙන්නා ණය නැහැ.

මාත් ණයකාරයෙක් නෙමේ බව දන්නවානේ?


(image: http://www2.capilanou.ca/services/athletics/campus-recreation/ultimate.html)