කේන්තියෙන් ලියු එකක්

මේ ලඟදී දවසක අපේ ටැබූ සර් දාල තිබුණු ලියවිල්ලක් දැක්ම මට එක පාරටම හිතුනේ පොර ඒක ලියල තියෙන්නේ කේන්තියෙන්ය කියලයි.

"Take a deep breath mate, before you start writing!" කියල මං ටැබූට පොඩි ඇඩ්වයිස් පාරක් දුන්න.

පොර ඒකට උත්තර බඳින ගමං කියාපි, කේන්ති පිට ලියල ඒ ආවේගයත් එකතු කරගන්න ඕනෑ කියල ලියවිල්ලට.

එතකොටයි මට මතක් වුනේ බොලේ මාත් කේන්තියෙන් ලියපු දෙයක් තියෙනව නේද කියල.

මෙන්න ඒක.

අවසන් පැතුම

තෙත සිඳුණු නුඹ හදේ මට ඉඩක් නොදුන්නැයි
නැත මගේ තුන් හිතක නොහොඳ බිඳුවක් ලඳේ
කතර දිවි ගත කරන අතුරු සැණ ගෙවී ගොස්
මතකයෙන් සිහින සුව ගිලිහේවි හෙට උදේ

සිත සලිත වූ එදින මතක පොත ගිණි තබා
ගත පෙලන හිරු ලෙසින ඇයිද නුඹ හිනැහුනේ
ගිණි සිසිල අකැප කල මගෙ අඳුර මට හොඳයි
හද කොණෙන් පිට වෙයන් ඇණෙන කටු විස ගෙනේ

දිවි සයුර කෙලවරේ හිරු බසිණ මතු දිනේ
පව් නොකළ මගෙ සිතට වරද නැත කිසි කලේ
හැරමිටිය අතට ගත් දිනක යලි මුණ ගැසී
සසර මතු හමු නොවන ලෙස ගිවිස ගමු ළඳේ

කතන්දර බලන සමහරු නං කවිවලට කැමති නෑ. ඒත් කවියෙන්ම දිවි ගෙවන වත් (සොඳුරු සිත) සහ සචී (සිතුවිලි) වගේ අයත් ඉන්නවා.

කවි කැමති නැති අයට වුනත් මෙතන ලොකු කතන්දරයක් තියෙනව. මට තියෙන්නේ කවි පදවල ඉඳලා පරණ කතන්දර වලට ලින්ක්ස් දෙක තුනක් දාන්න විතරයි.

ඇහැක් අය ඔහෙලාම දාගන්නකෝ!

කතන්දරකාරයා
ප/ලි:
හෙට කතාව: පල්ලං පොල්ල. දුක හිතෙන එකක්.