සාරි අඳින පුටු

මට මතකයි මං ඒ ලෙවල්ස් කරල වාත වෙවී ඉන්න කාලෙද කොහෙද එක දවසක් ගියා යාළුවෙකු ගෙ ගෙදර නිකං ගිහින් එන්න.

පොර මාව පිලි අරගෙන කිව්ව වාඩි වෙන්න කියල. ඒ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවක් නෑ. කෙලින්ම දොර ඇරෙන්නෙ සාලෙට.

ඒ කාලෙ හැටියට හොඳ පුටු සැට් එකකුයි, තව පොඩි පුටු කීපයකුයි, කෑම මේසෙ, ටී.වී. එක, කැබිනට් එක යනාදී සුපුරුදු බඩු තිබුන සාලෙ.

ඔන්න මං වාඩිවෙන්න බලන කොට තමයි දැක්කෙ අර හොඳ පුටු සැට් එක සාරි වලින් වහල බව.

පුටු වහල තිබුනෙ සුදු සාරියකින් උනා න සහ මං හාමුදුරුනමක් නං ඔන්නවාඩිවෙන්න තිබුන ඒ සැප පුටුවල පිරුවට උඩින්ම.

මක්කොරන්නද? මං වාඩි වුනා බිත්තිය අයිණෙ තිබුණු සාමාන්‍ය පුටුවක, පොඩි පහේ තරහවකුත් හිතේ අරාගෙන, හැබැයි මුවින් නොබැන.

ඔය විදියට බඩු පරිස්සං කිරීම අපේ කට්ටියගෙ සිරිතක් නේ! ගෙදරට බඩුවක් ගේන්නත් කලිනුයි, ඒක වහන්න කවර මහන්නේ!!

කොට්ට වලට කොට්ට උර දානව තමා, ඒත් පුටුවලට පුටුකවර, මේසවලට මේස රෙදි, පොත්වලට පිට කවර, .. .. .., කවර දැමිල්ලෙ ඉවරයක් නෑ.

ඒ විතරක් නෙමේ දැන් කාලෙ උනත් ඔය අළුතින් පුටු ගන්නකොට ෆැක්ටරියේදී ම දාපු පොලිතීන් කවර තියෙනව නේද? සමහරු ඔය පොලිතීන් එක කීතු, කීතු ඉරිල යනකංම ඒව ගලවන්නෙ නෑ. කැතේ බෑ.

මේ වගේ අපේ අයගෙ විහිළු වැඩ ගැන කතා දෙක තුනක්ම තියෙනව. හෙට අනිද්ද දිහාට ලියන්නං.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලිඃ
අද කතන්දරේ වැඩි ආතල් එකක් නැති හින්ද තව පොඩි කෑල්ලකුත් කියන්නං කෝ.

කවද හරි යාළුවෙකු ගෙ ගෙදර ගිහින් කතා කර කර ඉඳල ආපහු යනකං ම තේකක්වත් හම්බ වුනේ නැති නං මොකක්ද දන්නවද කරන්න ඕනැ?

යන්න නැගිටල යාළුවගෙන් අහනව මෙන්න මෙහෙම.

"මචං මේ ලඟ තියෙනවද කඩයක් හෙම?"

පොර අහයි "ඇයි මොනව ගන්නද මචං?" කියල.

"නෑ, මේ යන ගමං තේ එකක් බොන්න"!

(මට නං එහෙම කියන් වෙලා නෑ කවදාක්වත්).