රත්නායක මහත්තයලා ගේ දානේ ගෙදරදී බණ ඇසුවෙමි - Heading for a chair!

අප කුඩා කල ගමේ පන්සලේ බණ අසන්නට යෑම අපි සිරිතක් ලෙස කළෙමු. ගමේ පන්සල යැයි කිව්වාට එය ඇත්තටම අල්ලපු ගමේ පන්සලයි. නමුත් අපේ ගමේ කෙලවර පිහිටි අවසාන ඉඩමේ විසූ අපට එය අපේම පන්සල විය.

කොහොමටත්, පුරාණ රජමහා විහාරයක් වූ මේ පස්සලේ හතර පේරුවෙන් එකකට අපේ ඔෆීෂියල් ගම ද ඇතුලත් වුණු නිසා එහි අවුලක් තිබුණේ නැත.

සරොං ඇඳගෙන පන්සල් ආ යුතුය කියා නාලන්ද පියතිලකගෙන් මට අවවාද ලැබුණේ මේ පන්සලේදී බවද මතක් කරමි.

පන්සලේ බණ මඩුව වනාහී එකතු කිරීමේ ලකුණක හැඩය ගත් ජ්‍යාමිතිකව සමමිතික අක්‍ෂ හතරකින් සමන්විත ගොඩනැගිල්ලකි. එහි සිව් කොණින් ම ඇතුලත පැමිණිය හැකි වූ අතර ගොඩනැගිල්ලේ හරි මැද බණ දේශකයා සඳහා වූ වේදිකාව පිහිටියේය.

එය හරි හතරුස් වූ අතර පඩි කිහිපයක් නැග සිව් පසින්ම ඒ කරා ලඟා වීමට හැකි විය.

මේ වේදිකාවේ දේශකයාට අමතරව තවත් දහ දෙනෙකුට පමණ බිම වාඩි වී බණ ඇසීමට ඉඩකඩ තිබුණි. මුළු බණ මඩුව තුළම වූයේ එකම එක පුටුවකි. එය දේශකයා සඳහා වූ ආසනයයි.

හාමුදුරුවෝ එහි සිට බණ කියන විට බණ මඩුවේ බිම හිඳගෙන ඉන්නා සියළු උපාසක උපාසිකාවන් ට ඔහුව මනාව පෙනේ.

පන්සලේ බණ වාරයට දිවයිනේ නොයෙකුත් පළාත්වලින් විචිත්‍ර ධර්ම කථිකයෝ එහි වැඩියහ. දම් දෙසූහ.

උපාසක උපාසිකාවෝ වේදිකාව පහලින් දේශකයාගේ මුහුණ පෙනෙන මානයේ හිඳ බණ ඇසූහ.

පසු කලෙකදී මෙන් ගම්වල ජීවන රටාව ටෙලිනාට්‍යවලින් පාලනය නොවූ එකල පන්සලේ බණ අසා අම්මාත් මල්ලිලා දෙදෙනාත් සමග මා ආපසු නිවසට එන්නේ ඉඳුණු කජු පුහුලන් බිම වැටෙනා යාමයේ ය.

මට ඒ මිහිරි අතීතය යළි සිහිවුණේ පසුගිය දිනෙක අපේ රත්නායක මහත්තයාගේ නිවසේ පැවැත්වුණු දානමය පුන්‍යකර්මයකට සහභාගීවන්නට ගිය අවස්ථාවේය.

එදින දානය අවසානයේ හාමුදුරුවෝ ධර්ම දේශනාවක් කිරීමට සැරසුණු අතර අපි සියළු දෙනාම පාහේ සාලයේ එලා තිබූ ප්ලාස්ටික් පැදුරු මත වාඩි වූයෙමු.

මේ අතරතුර එතැනට කුඩා ප්‍රමාණයේ පුටු දෙකක් ගෙනෙන ලදී. එහි වාඩි වූයේ අපේ හිතවතෙකුගේ දෙමව්පිය යුවලයි. වයස හැත්තෑ ගණං පසුකරමින් ඉන්නා ඒ දෙපලට තවදුරටත් දණ හිස් නමා බිම වාඩිවීම තරමක ප්‍රශ්නයක් වෙන නිසා ඔව්හූ මෙලෙස කුඩා පුටුවල වාඩි වෙති.

ඒ දුටු මට සිතුණේ මෙන්න මේ කාරණයයි.

තවත් වසර තිහකින් පමණ මෙවැනි දානයක් පැවැත්වෙන දිනයකදී අද මේ ස්ථානයේ ඉන්නා කුඩා දරුවන් හැර අන් සියළු දෙනාම වයස්ගත අය වෙන නිසා එදිනට මේ ආකාරයේ පුටු විස්සක් පමණ අවශ්‍ය නොවේද?

සරත් සහ චතුෂකුමාර දෙපල විසින් මේ නොබෝදා අපට සිහිකර දුන් පරිදි බවුන් වඩා සත්‍යාවබෝධ කරගැනීමට නොහැකි වූ නිසා තම ගුරුවරුන් විසින් එලවණු ලැබූ චුල්ල පන්ථක නම් ස්ථවිරයෝ බුදුන් දුන් සුදු රෙදි කැබැල්ලක් පිරිමැද අනිත්‍යය මෙනෙහි කර රහත් පල ලැබුවා සේ මම එලෙස අපේ මිනිස් ජීවිතවල අස්ථිරත්වය අවබෝධකොට ගතිමි.

සාදු, සාදු, සාදු!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
බණ අසමින් එකත්පස්ව සිටි මා දැක හඳුණාගත් පණ්ඩිත හාමුදුරුවෝ පසුව මා අමතා "මහත්තයාට නම් මහන දම් පුරන්න පටන්ගන්න වැඩි අමාරුවක් නෑ!" යැයි වදාළේය.

ඒ බණ දේශනාවේ කොටසක් නොවේ.

පිලියන්දල හන්දියේ බාබර්කාරයා ගේ නම්බර් සීරෝ කට් එක දා කපා දමා ඉන් නොනැවතී රේසරයකින් ද බූ ගා දැමූ මගේ තට්ටයට කළ සරදමක් පමණි.

(image: http://www.panoramio.com/photo/53610393)