ඇති පදං බස් තියෙද්දී කාර් එකේ ගෙදර යෑම - Free and easy travel plan goes crazy!

සාමාන්‍යයෙන් කතාවට කියන්නේ "බස්තියං ඇයි පයින් යන්නේ?" කියලනේ.

හැබැයි මේ මගේ කතන්දරේ නං බස්තියං කාර් එකේ ගිය කතාවක්. කාර් එකේ ගිහිල්ලා අම්බානක පරිප්පුවක් කාපු සිද්ධියක් ගැන කතන්දරයක්!

දැන් ටික කාලෙකට ඉස්සර මං වැඩ කළා කොළඹ නුවර පාර අයිනේ පිහිටා තියෙන එක්තරා තිප්පොලක.

මේ කාලේ හාමිනේයි මායි, අපි දෙන්නා, අළුත බැඳපු ජෝඩුව, අර සත්ගුණවත් මිස්ට සෝමපාල, බී.ඒ. ඔනර්ස් ගේ ගෙදර කුලියට ගන්න වැඩේ හරි ගියේ නැති නිසා, කතන්දර හාමිනේ ගේ ගමන් පහසුව පිණිස පදිංචි වෙලා හිටියේ ගම්පහ අර රිමෝට් කොන්ට්‍රොල් ඇන්ටි ගේ ඇනෙක්සියේයි.

ඔය කියන කාලේදීම තමයි මං කලින් දවසක කියපු "අඩෝ! උඹ බැඳලා නේද යකෝ?" කියන කේස් එක වුණෙත්.

ඔය දවස්වල මං උදේට කරන්නේ ඇනෙක්සියේ ඉඳලා ගම්පහ ප්‍රධාන බස් නැවතුමට ඇවිදගෙන ගිහින් කොළඹ යන බස් එකක නැගලා හුලං වැදි, වැදී ෂපාන් එකේ ඉඳගෙන යන එකයි.

උදේට එහෙම වුණාට හවසට වැඩපොල ලඟ ඉඳලා ගම්පහට එන එක නං ටිකක් අමාරු වැඩක්.

මොකද, කොළඹ ඉඳලා එන ගම්පහ බස් මේ හරියට එන කොට කට කපලායි එන්නේ. යන්තං ඇඟිල්ලක් දෙකක් ගහ ගන්න විතරයි ඉඩ තියෙන්නේ!

නමුත් ඉතිං, වැඩ ඇරුණම ගෙදර නොයා මක් කරන්නද?

අනික, මේ බැඳපු අළුත!

ඔය දවස්වල අපේ වැඩපොලේ හිටියා තවත් හාදයෙක් ගම්පහ පැත්තේ ඉඳලා වැඩට එන. ඒ මදිවාට පොරට සමහර දවසට ගෙදර යන්නේ කාර් එකකයි.

සමහර දවස්වලට ඔන්න ඉතිං මටත් පොට්ට චාන්ස් එකක් වදිනවා ඒ කාර් එකේ නැගලා ගෙදර යන්න.

දවසක් මං දැක්කා, මංතුමා වැඩ ඉවර කරළා පිටත් වෙන්න හදන කොටම අපේ කාර්කාර පොරත් පිටත් වෙනවා.

"මිස්ට මලිත් ගම්පහ නේද යන්නේ?" මං ඇහැව්වේ බලාපොරොත්තු නිකං ඔලිම්පික් පහනක් වගේ දල්වාගෙනයි.

"ගම්පහ තමයි යන්නේ, බැහැයි ඊට කලින් වෙනිං ගමණක් යනවා පාදුක්කේ, ටිකක් පරක්කු වෙයි!" මලිත් කිව්වා කාර් එකට නගින ගමන්.

"හා කමක් නෑ! කොහොම හරි අන්තිමට ගම්පහ හරහා නේ යන්නේ". මං පුරුදුකාරයා වාගේ කාර් එකට පැන්නා.

"හැබැයි අපි පරක්කු වෙනවා!" පොර ආයේ පොඩි වෝනිං එකක් දුන්නා.

මං බැලුවා වෙලාව. හවස හතර හමාරයි. මේ වෙලාවට කොළඹ ඉඳලා එන බස් ගැන කියලා වැඩක් නෑ.

මං "ඕ.පු. මොනවා වුණත් කාර් එකේ යන එක තරම් සැපක් කොහෙද බස් ගමනේ?" කියලා හිතලා තවත් හරි බරි ගැහිලා වාඩි වුණා.

කාර් එක යන්න පිටත් වුණා.

එහෙනං මං කියන්නං පොඩි කතාවක් අපේ කාර්කාර මලිත් පොර කතන්දරයක් කියන්න පටන් ගත්තා.

ඔන්න දවසක් අපි යාළුවෙක්ව ඩ්‍රොප් කරන්න වෑන් එකේ කටුනායක එපාපෝට් එකට ගියා හවස් වරුවක. එතනින් ආපහු එන්න එන කොටම එයාපෝට් එකේ වැඩ කරන දන්න කියන ගම්පහ මනුස්සයෙක් මුණ ගැහුණා වැඩ ඇරිලා ගෙදර යන්න යන.

මිනිහා ඇහැව්වා ගම්පහට නේද යන්නේ? මටත් එන්න පුළුවනිද කියලා.

මං කිව්වා, ගම්පහ තමයි යන්නේ හැබැයි අපි මුලින් අනුරාධපුරේ ගිහින් තමයි ගෙදර යන්නේ කියලා.

ඒත් මෑන් හිනාවෙලා කාරෙකට නැග්ගා. අපි මීගමුව පහු කරලා යන කොට පොර තරමක් නිදි.ඒ් වෙනකොට නං මෑන්ට තේරිලායි තිබුණේ කර ගත්තු වැරැද්ද. අන්තිමේදී අපි පුත්තලම හරහා අනුරාධපුරේට ගිහිල්ලා ඒ ගිය වැඩේ පැයකින් දෙකකින් විතර කරගෙන ආපහු ගම්පහට එන කොට රෑ එකත් පහුවෙලා!

ඉතිං ගම්පහින් දාන්නේ නැතුව අපි මෑන්ව ගෙදර ලඟටම ගිහින් බැස්සුවා.

මලිත් ගේ ඒ කතාව කියලා ඉවරවෙන කොට මටත් ටිකක් සැකයක් ඇති වෙලායි තිබුණේ මං කර ගත්තේත් අර මලිත් කියපු කතනාදරේ වගේම ගොං වැඩක් ද කියලා!

මගේ සැකය හරියටම හරි.

ඔන්න ඉස්සෙලාම මලිත් කාර් එකේ ගියා පාදුක්ක ට.

ඒ යන අතරේ අතර මග කඩේක පැය බාගයකටත් වැඩිය කල් ගත කලා.

පාදුක්කේ මලිත් ලා ගේ නෑ කෙනෙකුගේ ඉඩමක් බලන්නයි මේ ගමන ගිහින් තිබුණේ.

එතැනින් පිටත් වුනේ හවස හතත් පහුවෙලා.

ඒ වෙනකොට වැඩිය ට්‍රෑෆික් තිබුණේ නැති හින්දා ගම්පහට ආවා යාන්තං අටහමාර විතර.

වැඩපොළ ලගින් බස් එකක කොළඹට ගිහින් එතැනින් ආපහු බස් එකක (ඉඳගෙන) ආවත්, මට ගෙදර එන්න තිබුණා මීට පැයකට දෙකකට කලින්!

"බස්තියං කාර් එකේ යනවා" කියන්නේ මෙන්න මේ වගේ පරිප්පු කෑම්වලටයි.

කොහොම වුනත් කටුණායක ඉඳලා අනුරාධපුරය හරහා ගම්පහ යන එකට වඩා කිරිබත්ගොඩ ඉඳලා පාදුක්ක හරහා ගම්පහ යන එක තරමක් හෝ හොඳයි, නැද්ද මං අහන්නේ!


-කතන්දරකාරයා

(image: http://tvaraj.com/2012/08/18/six-word-saturday-august-14-2012-mad-guy/)