"මං ලියන්නේ මට ඕනෑ දේවල්, ඇයි උඹ ලියන්නේ කාට ඕනෑ දේවල් ද?" - Writing for fun!

මං අතීත-අනතීත පොඩි සිදුවීම් දෙකක් අල්ලලා කතන්දරයක් ලියාගෙන ගියත් ඒක ටිකක් දිග වෙච්ච හින්දා පස්සේ හිතුනා කෙටියෙන් මගේ පොයින්ට් එක විතරක් ලියන්න.

මෙන්න අතීත සිද්ධිය

මේ කතන්දර බ්ලොග් ලියන්න කලින් මං මගේ පාසල් ජීවිතයේ විවිධ සිදුවීම් ගැන කතන්දර කීපයක් ලියලා තිබුණා. සඟරාවක් කරන පොරක් මට ලිපියක් ලියන්න කියලා ආරාධනාවක් කළ වෙලේ මං ඒවායින් දෙක තුනක් දුන්නා. පොරත් ඒවා පළ කළා.

නමුත් පොර කියන්නේ මං ලියන්න ඕනෑ ඒ වගේ කතන්දර හරි කවි හරි වෙනත් නිර්මාණ හරි නොවෙයි ලු. ඒ වෙනුවට විස්ස විජ්ජාලේ දී ඉගෙන ගත්තු ඉංජිනේරු විජ්ජා ගැන ලිපි ලියන්නලු!

මං පොරට කිව්වා "මං ඒවා ලියනවා, හැබැයි ඒ ලියන ඒවා අදාල ජර්නල්වලට යවනවා හෝ ශිෂ්‍ය අත්පොත් විදියට ප්‍රකාශනය කරනවා මිසක් මේ වගේ පවුලේ සඟරාවලට දාන්න අදහසක් නම් නෑ!" කියලා.

මං මගේ සී.වී. එකෙන් පබ්ලිකේෂන් ලිස්ට් එක කොපි පේස්ට් කරලා ඊ-මේල් එකකුත් ඇරියා. පොරට ඒකට තදවෙන්නත් ඇති!

මෙතන තිබුණු උත්ප්‍රාසය මේකයි.

මේ කියන පොර සිංහල විශේෂ උපාධියක් කරපු එකෙක්. ඉතිං, පොරට කිසි අප්සෙට් එකක් නැතුව, කතන්දර, කවි, වෙනත් නිර්මාණ කරන්න පුළුවන්, පළ කරන්න පුළුවන්.

හැබැයි මං ඉංජිනියරිං කරපු නිසා මට ඒවා තහනං!

චෝයි නේද?

මෙන්න වර්තමාන සිද්ධිය

මගේ හිතවතෙක් ඉන්නවා, පොර සභාපතිකමක් කරන සංගමයකින් නිවුස් ලෙටර් එකක් කරනවා, නිකං මාස තුන හතරකට පරක් අවාරෙට පොල් වැටෙනවා වගේ.

පොර පහුගිය සති අන්තයේ මං කෝල් කරපු වෙලාවේ මගෙන් ඉල්ලුවා ඉංජිනේරු අධ්‍යාපනය ගැන ලිපියක් ලියන්නයි කියලා ඔය කියන නිවුස් ලෙටර් එකට දාන්න.

මං පොරට දුන්නු උත්තරේ කෙටියෙන් මෙන්න මෙහෙමයි.

1. "මචං උඹට ඕනැ ලිපි උඹ ම ලියා ගනිං, මං ලියන්නේ මට ඕනෑ දේවල් විතරයි."

2. "උඹට ඇයි හිතුණේ උඹට ඕනෑ දේවල් මට කියලා ලියවා ගන්න පුළුවන් කියලා?"

3. "ඇරත් මචං, මං මීට කලින් පාරක උඹලා සුවනියර් එකක් කරද්දී ඉංජිනේරු අධ්‍යාපනය ගැන මගේ අත්දැකීම් ගැන ලියපු ආර්ටිකල් එක උඹ පළ කෙරුවේ නෑ නේ? ඉතිං ආයේ ඉල්ලන්නේ මොන වෙඩිමකට ද?"

ඔතන දී මං සඳහන් කරපු, මං මීට අවුරුදු තුනකට විතර කලින් ලියපු, ඔය ලිපිය පළ නොවීම ගැන මට ඒ දවස්වල ලැබුණු ප්‍රතිචාරය වුනේ මෙන්න මේකයි.

"අපෝ මචං ඒක පළ කළා නං අපිට ගුටි කන්න තමයි වෙන්නේ!"

මං වහාම හැරෙන තැපෑලෙන් මෙන්න මෙහෙම ඇහැව්වා.

මචං මොකක්ද ඒ කතාවේ තේරුම?
කවුද උඹට ගහන්නේ?
ඇයි එහෙම ගහන්නේ?
මං ලියපු ලිපියකට උඹට ගහන්නේ ඇයි?
කාට වුනත් ලිපියක ලියන අදහසක් නිසා ගුටි කන්න වෙන්නේ ඇයි?
උඹලා ඇයි මේ තරම් දින වෙලා?

තාම නෑ මට ඒ ප්‍රශ්ණවලට උත්තර ලැබුණේ!

මං හිතන්නේ කවුරු මොන මොන උදාහරණවලට ගත්තත් මඩ ගොඩක කාලයක් තිස්සේ ඉන්න කොට මොන අරවින්දය වුනත් මඩ ගඳ ගහන්න පටන් ගන්නවා. එහෙව් එකේ අපි වගේ නිදිකුම්බා මල් ගැන කුමන කතාද?

-කතන්දරකාරයා

(image: http://www.freewordcentre.com/blog/2012/10/100-hours-of-solitude/)