කාන්තාවක් සමග මහ වැස්සේ කුඩයක් යට කිටි-කිටියේ තුරුලූ වී ඇවිද ගියෙමි - It is Spring again!

මං දැන් ටික දවසකට කලින් පරණ හින්දි ෆිල්ම් එකක ඩීවීඩි එකක් බැලුවා. මට මතක විදියට ආරාධනා ද කොහෙද නම. රාජේෂ් කන්නා සහ ෂර්මිලා තාගෝර් තමයි රඟපෑවේ.

මේකේ අළුත (හොරෙන්) බැඳපු ජෝඩුවක් ඉන්නවා. මිනිහා ඉන්දියන් එයාෆෝස් එකේ පයිලට් කෙනෙක්. පොර ගැණිගෙන් සමු අරගෙන ඩියුටි යනවා. ගියා ගියාමයි ආයේ එන්නේ නෑ!

පස්සේ මේ සිංගල් මදර් තමන්ගේ ඒ වෙනකොට කුසේ හිටිය දරුවාව හදා ගන්න කතාව තමයි මේ මූවි එකේ තියෙන්නේ මට මතක විදියට.

දිගටම ඩීවීඩී එක බලාගෙන යද්දී මට මෙතන පොඩි අවුලක් අවුලක් තියෙනවා වගේ දැනුණා.

එයාෆෝස් පයිලට් ඩියුටි යන්න පිටත් වෙන සීන් එක හරිය මං ආපහු ප්ලේ කරලා බැලුවාම තමයි මට තේරුණේ කෙල්ලයි කොල්ලයි යාළු වෙලා ඉන්න කාලේ කොච්චර ප්‍රේම දර්ශන රඟපෑවත් (කොටින්ම මේ කෙල්ල ගර්භණී වෙන්නේ කසාද බඳින්නත් කලින්) අර අවසන්වරට සමුගෙන යන වෙලාවේ මේ පොර තමන්ගේ ගෑණි ගේ තොල්වලට, කම්මුලට කෙසේ වෙතත්, නළලටවත් උම්මා එකක් දෙන්නේ නෑ නේද කියලා!

ඒ කියන්නේ බඳින්න කලින් මොන පෙම් කෙලියත් බැන්ද ගමන් ජෝඩු දුරස්ත වෙනවා කියන එකයි.

උදේ හවස වැඩට යනකොට, වැඩට ගිහින් ගෙදර ආපසු තම කලත්‍රයායට අඩු වශයෙන් උම්මා එකක් වත් දීම කළ යුතුමයි.

අනික තමයි, බඳින්න කලින් අත්වැල් අල්ලාගෙන මුහුදු වෙරලේ, පාලු පාරවල්වල, පියවර මැන්නාට බැන්දට පස්සේ ඇඟිලි ගැවුණත් නිකං ලැජ්ජයි ලැජ්ජයි වගේයි අපේ තරුණ බැඳපු ජෝඩු පවා හැසිරෙන්නේ.

මංතුමා නම් ඔය විදියට නොවෙයි වැඩ කරන්නේ.

මං ඒ බව "බැඳපු අයගේ මල් කැඩීම" කියන කතන්දරයේත් පැහැදිලි කරලා කිව්වා.
http://kathandara.blogspot.com/2011/03/blog-post_29.html

කොහෙම වුණත් මේ කතන්දරේ ලියන්නේ මෙච්චර මේ ගැන පොර ටෝක් දෙන මංතුමාත් බැන්දායින් පස්සේ මේ දක්වාම කරලා නොතිබුණු දෙයක් කරන්නට මේ ළඟදී හදිසියෙන්ම වගේ ලැබුණු අවස්ථාවක් ගැන කියන්නයි.

ඔන්න දැන් සති දෙකකට විතර කලින් සිකුරාදාවක හවස් වරුවේ හාමිනේ යි මායි නිට්ටඹුව ටවුමට ගියා පොඩි වැඩ දෙක තුනකට. පොඩි වැහි කළුවක් තිබුණත් ඒක එච්චර ගාණකට ගත්තේ නෑ අපි දෙන්නා.

බැංකුවටත් ගිහිල්ලා සල්ලි ටිකක් අරගෙන, පොත් කඩේටත් ගොඩ වෙලා හෙන්රි වර්ණකුලසූරිය ගේ "නෙත් මා දකිනු පිණිසය" කියන කෙටිකතා පොතයි, ඩී බී කුරුප්පු ගේ "සැඳෑ තරු එලියේ කිමිදෙන හිරු" කියන පොතයි අරගෙන, පයින්ම ගෙවල් පැත්තට එන්න ආවා.

මෙන්න බොලේ එක පාරටම කඩාගෙ වැටුනේ නැද්ද වැස්ස නිකං දොඹ ගෙඩි වගේ.

අපි වහාම ළඟම තිබුණු සතොස ඇතුලට පැන ගත්තා.

පෝරණුවක් වගේ ඒ සතොස කඩේ ඇතුලේ අසතුටෙන් පැය බාගයක් විතර ගත කළත් වැස්ස පායන පාටක් නෑ. එතන ඉඳලා පාරේ යන ත්‍රී වීල්වලට අත වැනුවට ඒවායේ මාතලී ලා ට අපිට පේන්නේ නෑ.

"ඉතිං මොකද කරන්නේ!" කිය කිය කල්පනා කරන කොට මට හොඳ අදහසක් ආවා.

සල්ලි සල්ලි කියලා බලන්නේ නැතුව ගෙඩි රුපියක් පන්සීයක් ම දීලා සතොසෙන් ගත්තා කුඩ රාජයෙක්.

ඒක දිග ඇරගෙන අපි දෙන්නා හොඳට තුරුලු වෙලා අර මහ වැස්සේ නිවස බලා පයින් එන්න පටන් ගත්තා.

ලොකු කුඩයක් වුණාට, ඒ වැස්සට ඒක හොඳටෝම මදි හතර පැත්තෙන්ම වැහි බින්දු. ඒ නිසා තව තවත් තුරුලු වෙන්නයි සිදුවුණේ. දන්නවානේ අර එක අතකින් කුඩේ අල්ලාගෙන අනිත් අත ඉන වටේ අත දාලා හිර කරගෙන!

ඔන්න ඒ වෙලාවේ අර බඳින්න කලින් දවස්වල කළුබෝවිල, නුගේගොඩ පැත්තේ ඇවිදින කොට හිතට ආපු ආකාරයේ සොඳුරු සිතුවිලි ආපහු පාරක් හිතට ගලාගෙන එන්න පටන් ගත්තා!

උදේ හවස උම්මා දුන්නාට, මං අර "බැඳපු අයගේ මල් කැඩීම" කියන කතන්දරයේ කියපු විවිධ දේවල් කළාට, මේ වගේ කුඩයක් යට තුරුලු වෙලා යන්න ඒ කාලෙන් පස්සේ අවස්ථාවක් මෙදා වෙනතුරුම ලැබුණේ නෑ නේද කියලා එවෙලේයි මට තේරුණේ.

කොහොම හරි ඉතිං අමරදේව ගායනා කරන "කබාය ඉරිලා" සින්දුවට අළුත් විකල්ප වචන දාමින් අපි දෙන්නා නිවස දක්වාම ඒ ආකාරයටම තුරුලු වෙලා ඇවිදගෙන ගියා!

ඔන්න මේ කතන්දරය කියවන කලකට පෙර බැඳපු ඈයෝ ඉන්නවා නං පොඩ්ඩක් මේ අත්දැකීම ආපහු අරගෙන බලන්න කියලා යෝජනා කරන්න කැමතියි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
කුඩේ යටින් ආවත් ඒ දොඹ වැස්සේ හැටියට ගෙදර එනකොට අපි දෙන්නාම හොඳටෝම තෙමිලා.

වහාම නා ගන්න එක හැර වෙනත් විකල්පයක් තිබුණේ නෑ.

ගෙදර එවෙලේ වෙනත් අය නොහිටියා නං ෂවර් එකත් ෂෙයාර් කරන්න තිබුණා!

(image: http://www.cartoonstock.com/directory/l/lovey_duvey.asp)