වෙඩින් ගොයින් බයි අනුන් ගේ කාර් - What I would do, if I were you?

ඔන්න අපි යුනිවසිටියෙන් අවුට් වෙලා අවුරුදු පහ හයකින් විතර අපේ බැචෙක්ගේ වෙඩිමකට මට ආරාධනාවක් ආවා.

මේ වෙනකොට අපේ බැචාලා තවත් දහ දොළොස් දෙනෙක් ම කසාද බැඳලා, සමහරු තාත්තලා බවට පරිවර්තනය වෙලාත් ඉවරයි.

මං අර පස්තාච්චි කුපාඩි වැඩවලට එහේ මෙහේ ගිහින් හිටිය හින්දා ඔය වෙඩිං ගොඩකට යන්න ලැබුණේ නෑ.

ඒ හින්දා, මේ වෙඩිම තිබුණේ දුර බැහැර පලාතක (මාතර කියමු) වුනත්, මේකට නොවරදවා යන්න ඕනෑ ය කියලා මං හිතා ගත්තා.

දුර බැහැරය කිව්වාට කොහේ වුනත් ලංකාව ඇතුලේ නේ. අනික අපි කොළඹ අවට හිටිය අයට තමයි ඔය දුර. ඒ පලාතේ හිටිය නං වෙඩිම අත ලඟ!

ඉතිං මං ප්ලෑන් කළා උදේම කොළඹ ගිහින් බස් එකක නැගලා මාතර අහ යන්න. පෝරුවේ නැකත තිබුණේ දහයකුත් ගාණටද කොහෙද?

කවදා හරි ඔය පෝරුව කියන අට්ටලමේ නගින්න වෙන හින්දා ඒ පෝරුවේ කරුමාන්තේ වෙන හැටිත් බලා කියා ගන්න මට ඕනෑකම තිබුණා.

ඔන්න වෙඩිමට සතියක් විතර තියලා මගේ වැඩපොළට ආවා කෝල් එකක් මගේ හොඳ මිතුරෙක් වෙන සෙත්සිරි ගෙන්.

"මචං, කතන්දරකාරයා, උඹ ෂෙල්ටා ගේ වෙඩිමට මාතර යනවාද?"

"ඔව් මචං යන්නයි හිතන් ඉන්නේ, උඹ යනවාද?"

"ඔව්, ඔව්, මාත් යනවා. මචං මං මගේ කාරෙකේ යන්නයි ඉන්නේ. උඹටත් එන්න පුළුවන්. අපි පෙට්‍රල්වලට යන ගාණ බෙදා ගම්මු."

මේ කාලේ වෙනකොට සෙත්සිරියා පොඩි පහේ ෆැක්ටරි මැනේජර් කෙනෙක්.

මංතුමා 6% තියා හුලංවත් නැති නිකම්ම නිකං ආණ්ඩුවේ ආධාර සහිත වැඩපොළක කඹුරණ අසරණයෙක්.

ඔය දවස්වල ලිටරේ තිස් පහයිද කොහෙද, ඒත් ඉතිං අපේ පඩිත් ඒ වගේම අඩුයිනේ!

සෙත්සිරියාට පෙට්‍රල් ගහන්න සල්ලි නැත්තං, මා ලඟ කොහෙන්ද ඒකට සල්ලි?

"මචං මං බස් එකේ ගිහින් එන්නයි හිතන් ඉන්නේ!" මං ෂේප් එකේ ෂේප් වුණා එහෙම කියලා.

ඒ කොහොම වුණත්, පහුවදාම තවත් මේ වගේ ෆැක්ටරියක මැනිජර්කමක් කරපු අපේ බැචෙක් වුණු බණ්ඩාර පොරට කොම්පැනියෙන් දීලා තිබුණු කාර් එක මේ මාතර ගමන යන්න ඉල්ලාගෙන මටත් ජොයින් වෙන්න කතා කළා.

හැබැයි බණ්ඩාර ප්ලෑන් කරගෙන හිටියේ මගුල් ගෙදර ගිහින් එතනින්ම බණ්ඩාරවෙල පොරගේ මහ ගෙදරත් යන්නයි. ඉතිං මට ගමණේ මුල් බාගෙට නොමිලේ ප්‍රවාහන සේවාවක් ලැබුණා!

බණ්ඩාර ගේ කාර් එකේ ෆුට් බෝඩ් එකේ නැගිලා ඔන්න මං වෙඩිමට ගියා. අපි ගිහින් ටික වෙලාවකින් සෙත්සිරිත් තම කුඩා පවුල සමග එතනට සම්ප්‍රාප්ත වුණා.

ඉතිං, පෝරුවේ සෙරමනියත් දැක බලාගෙන, පොඩ්ඩක් විතර සප්පායම් වෙලා, බත්, වටලප්පං හෙමත් කාලා ඔන්න අපිට ගෙදර යන්න වෙලාවත් ආවාය කියමුකෝ.

සමහර විට මගේ හිතේ කොණක තියෙන්න ඇති සෙත්සිරියා පොරගේ කාරෙකේ කොළඹ යන්න මට කතා කරාවිය කියලා සිතුවිල්ලක්. කෙළඹ ඉඳන් ආපු කාරෙක කොහොමටත් ආපහු යන්න එපායැ. අනික සෙතා යි වයිෆරෙයි විතරයි කාරෙක් ආවේ.

නමුත් ඒ සිතුවිල්ල තිබුණේ ඉතිං මගේ හිතේ නේ.

සෙත්සිරි ගේ හිතේ එහෙම සිතුවිල්ලක් තිබුණු බවක් පෙණුනේ නෑ.

පොරයි වයිෆරෙයි කාර් එකේ නැගිලා යන්න ගියා.

මං හෝටලේ ඉඳලා පයින්ම බස් නැවතුමට ගිහින් කොලඹ බස් එකක නැගලා ගෙදර ආවා.

මේ කතන්දරේ මතක් වෙච්ච වෙලාවේ ඉඳලාම මං කල්පනා කරන්නේ මං සෙත්සිරි නම්, මං මාතර ඉඳලා ආපහු ගමනට එන්න කියලා කතන්දරකාරයාට කතා කරනවා ද, නැති ද කියලායි!

-කතන්දරකාරයා

(image: insert URL here)