පුට් තායි ඩායි මායි? එහෙනම් තායි භාෂාව ඉගෙන ගනිමු!

කතන්දරකාරයා පස්තාච්චි කුපාඩි වැඩේට සෙට් වෙලා හිටිය තායිලන්තේ ජීවිතය ගැන කතන්දර කීපයක් ම කලින් ලියලා තියෙනවා. මෙන්න තවත් එකක්.

ඔය පස්තාච්චි ආයතනය තියෙන්නේ තායිලන්තේ වුණාට ඒකේ අවුරුදු දෙකක් ඉඳලා ගෙදර එන්න පුළුවනි තායි වචනයක්වත් ඉගෙන ගන්නේ නැතුව. හැබැයි ඉතිං, වචනයක් දෙකක් දැන ගත්තොත් වැඩ තරමක් ලේසි වෙනවා ආයතනයෙන් පිට සහ ආයතනය ඇතුලේ අනධ්‍යයන වැඩ කටයුතු සඳහා.

ඒ හින්දා අපි හුඟ දෙනෙක්, ගනං කරන්න, ආචාර කරන්න, චවන කීපයක් කියන්න ඉගෙන ගත්තා.

මුලින්ම ඉගෙන ගත්තේ "පොම් පුට් තායි මායි ඩායි!" කියන්නයි. ඒ කියන්නේ "මං තායි කතාකරන්න දන්නේ නෑ". දන්නෙ නැත්තං කෙහොමද බොලේ එහෙම වාක්‍යයක් කියන්නේ, නේද? ඉතිං එතන ඉඳං තායිවලට කැපෙනවා.

හැබැයි ඉතිං එංගලන්තේ ගිහිං ඉංගිරිසි බැරිවුණොත් වගේ තත්වයක් එන්නේ නෑ, තායිලන්තය සහ තායි භාෂාව සම්බන්ධයෙන්. බඩු ගනු දෙනුවලට නං කැල්කියුලේටරයක් තිබුණාම හොඳටෝම ඇති.

ඔන්න ඉතිං අපි වාගේ ලංකාවෙන් එහෙ ගිය පොරක්, සුදන්ත කියලා කියමු, සති අන්තයේ අතුරුදහන් වෙන්න පටන් ගත්තා. කට්ටිය දැක්කා පොර සෙනසුරාදා උදේම ඇඳ පැලඳගෙන ආයතනයෙන් පිටත යනවා, හවසට ආපහු එනවා.

දවසක් ඔන්න මේ ගමන ගැන හේතුව දැනගන්න ලැබුණා.

"මං යනවා මචං බැංකොක් සිටි එකට තායි භාෂාව ඉගෙන ගන්න" සුදන්ත කිව්වා.

"ඉතිං බං, මෙතන ඉන්න මොකටද තායි? අපි කාටවත් තායි ලොකුවට දැනගන්න ඕනැ වෙලා නෑනේ මෙච්චර කල්!" එකෙක් කිව්වා.

"අනික මේ ඇතුලෙ ඉඳගෙනම වචන දෙක තුන ගැට ගහ ගන්න පුළුවන් නේ, ඕකට ක්ලාස් යන්න ඕනැද?" ඒ තව පොරක ගේ අදහස.

ඔන්න එතකොටයි බළලා මල්ලෙන් පැන්නේ.

"නෑ, මචං, තායි කෙල්ලෙක් දාගන්නයි මට හොඳට තායි ඉගෙන ගන්න ඕනෑ" සුදන්ත කියපි.

මේක අහං හිටපු අයට මැරෙන්න හිනා.

"මචෝ සුදන්ත, දැන් උඹේ වයස කීයද?"

"විසි හයයි බං."

"ඉතිං යකෝ, උඹ දැන් අවුරුදු විසිගානක් ම ලංකාවේ ජීවත්වෙලා, හොඳට සිංහල කතාකරන්න, කියවන්න, ලියන්න දැනගෙන ඉඳලත් සිංහල කෙල්ලෙක් දාගන්න බැරිවුණු එකේ, මේ මාසයක් දෙකක් තායි ඉගෙන ගෙනද උඹ තායි කෙල්ලෙක් දාගන්න යන්නේ?"

අපේ පොරට සිහිකල්පනාව ඇවිත් යතාර්ථය වැටහුනේ අන්න එතකොටයි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මතකනේ වී.කේ.විරාජ් ජර්මනියට යන්න ගිය කතාව. විරාජ්කාරයා තව හොඳයි!