තුනේ පන්තියට පාස් වුනෙමි - Marching into the third year...!!!

මං පළවෙනියා ය කියල
අම්මට හරි ආස හිතිල
දෙනව කිව්ව තෑගි ගෙනල්ලා..!!

ඒ තාමත් ජනප්‍රිය "දැන් නිවාඩු කාලෙ හින්ද නෑ ඉස්කෝලේ" කියන ළමා සින්දුවේ කොටසක්.

ඔය පොඩි පන්තිවල හිටියට, ඒ දවස්වල අපිට අවුරුද්දට වාර විභාග තුනක් තියලා රිපොර්ට් කාඩ් පවා දෙනවා.

අපි ඉස්කෝලේ යන කාලේ, ඒ කියන්නේ දැන් පරම්පරාවකටත් වඩා කලින්, පන්තියේ පළමුවෙනියා වෙන එක තමයි ලෝකේ තිබුණු ලොකුම දේ. අඩු වශයෙන් අපේ ගෙදර කියන ලෝකේ තිබුණු ලොකුම දේ.

ඒ ලොකුම දේ ඉතිං කරගන්න පුළුවන් වුනේ පවුලේ ලොක්කා වෙච්ච මංතුමාට විතරයි මට මතක විදියට. ඒකත් හැබැයි ඉස්කෝලේට ගිය අළුත නං නෙමේ.

මං හෝඩියේ පන්තියේ, ඒ කියන්නේ පළමුවෙනි ශ්‍රේණියේ, හිටිය අවුරුද්දේම මට පන්තියේ පළමුවෙනියා වෙන්න ම බැරි වුණා. මට ලැබුනේ තුන්වෙනි තැනයි.

ඒකට මුළුමණින්ම වග කියන්න ඕනෑ පන්තියේ මා ලඟම වාඩිවෙලා හිටිය නාලන්ද පියතිලකයි, මට ඉස්සරහ සීට් එකේ වාඩිවෙලා හිටිය ජානිකා කිරිබත්ගොඩයි දෙන්නා මිසක මං හෙම නං නෙමේ, හරිය?

මුල් වාරයේ මං තුන්වෙනියා වුනාම ගෙදරින් කිව්වේ, ඊලඟ වාරයේ උත්සාහ කරලා බලන්නයි කියලා. දෙවෙනි වාරයේ අගදීත්, තුන්වන වාරයේ අගදීත් කිසිම වෙනසක් නැතුව ඒ උපදෙසම තමයි ලැබුනේ.

හෝඩිය පාස් වෙලා අපි දෙකේ පන්තියට ගියාම මං වැටුනේ මාලවතී ටීචර් ඉගැන්නුව දෙක-බී පන්තියටයි. නාලන්ද පියතිලක සහ ශානිකා කිරිබත්ගොඩ දෙන්නාම වැටිලා තිබුනේ දෙක-ඒ පන්තියට. ඒ පන්තිය බාරව හිටියේ කොණ්ඩේ සුදුම සුදු ඒත් මහා රෞද්‍ර පාට වයසක ටීචර් කෙනෙක්. නිකං ඔසරියක් ඇඳපු බටකොළ ආච්චි කෙනෙක් වගේ.

මාලවතී ටිචර් නං එහෙම නෙමේ. හරිම සීදේවියි. එයා තමයි අර ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලා බස් එකට දුවන්න යන වෙලාඇවක ඳගෙන හිටිය සාරිය පැටලිලා ඇදගෙන වැටුනේ!

දැන්නම් මාලවතී ටීචර් පැන්ෂන් ගිහිනුත් ඇති මගෙ හිතේ.

නාලන්දත්, ජානිකාත් නැති පන්තියේ මට චැලේන්ජ් එකක් දෙන්න හිටියේ දේශිකාත්, ශශීත් විතරයි මට මතක හැටියට.

ඉතිං ඒ අවුරුද්ද අවසානේදී මං තුන්වෙනි වසරට පාස් වුනේ පන්තියේ අවුරුද්දක් ඇතුලත තුන් පාරක් ම පන්තියේ පළමුවෙනියා වෙලා වාර්තාවකුත් එක්කයි.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
නාලන්ද දැන් ඉංගිරිසි උගන්වන ගුරුවරයෙක්. ජානිකා දොස්තරියක්.

අන්තිම වරට දකින විට දේශිකා ටයිපින් පුරුදු වෙමින් හිටියා. ශශී පෝනියෙක් පුරුදු වෙමින් හිටියා.

ප/ප/ලි:
ඔය කතාව ලිව්වේ අදත් "තුනේ පන්තියට පාස්" වුනා වගේ වැඩක් වෙන හින්දයි. මේ කතන්දර බ්ලොග් එක අද ජූලි 11 දා තුන්වන වසරට පා තබනවා.

මං මේ ගමන ආවේ මගේ හිතේ කියාගන්න කතන්දර ගොඩක් තිබුණු හින්දම නෙමේ. ඒ සඳහා මට ධෛර්ය ලබා දුන්නු කතන්දර හාමිනේටත්, කාලය බොහෝ දුරට ලබා දුන්නු දවසට පැය දෙකකට වඩා ඇදෙන කෝච්චි ගමනටත් පින් සිදුවෙන්නයි.

හැබැයි කොච්චර කතන්දර මං ලියල පල කළත්, මේ බ්ලොග් එක වර්ණවත් වුනේ නම් කතන්දර කියවපු සහ කියවල නතර නොවී ප්‍රතිචාර දක්වපු ඔබ සැම හින්දා ය කියන එක මට කිසිසේත් ම අමතක නොවෙන කරුණක්.

රාජකීය විද්‍යාලයේ සාහිත්‍යය සංගමයෙන් දුන්නු සම්මානෙනුත් පොඩි පහේ කික් එකක් ලැබුණා.

කතන්දර බ්ලොග් එක කියවල තමනුත් බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තු අයත් කීප දෙනෙක්ම ඉන්නවා. ඒකත් මට ලොකු ම ලොකු දෙයක්.

මෙන්න කතන්දර බ්ලොග් එකට අවුරුද්දක් පිරුනු දා මං දාපු පෝස්ට් එක. http://kathandara.blogspot.com/2010/07/happy-bday-kathandara.html.

ඉතිං එහෙනං බඩ ගාපු, දණ ගාපු, වැටි වැටි නැගිට්ට කාලේ ඉවරයි.

දෙපයින් නැගිටලා ඇවිදින කාලේ ඇවිත්!

හැබැයි, කකුල් තුනෙන් යන කාලේ ආපු දවසක වුනත් කතන්දර ලියන එක නවත්තන්න නම් තාම අදහසක් නෑ.

ලියන්න පුළුවන් වේගෙට වැඩියෙන් අළුතින් කතා එකතුවෙන එක තමයි ලොකුම ප්‍රශ්ණේ.

සැමට සැප සතුට ජය!

ප/ප/ප/ලි:
අද උපන් දිනය සමරන, සිතුවිලි බ්ලොග් එක ලියන, සචී පනාවල ට මගේ සුභ පැතුම්!

ඒ එක්කම, ඕනමැන්ටල් බ්ලොග් එක ලියන දුලිප් සිකුරාජපති ගේ උපන් දිනෙත් අදයි!

සචී නං කීයෙ පන්තියට ද මන්දා අද පාස් වෙන්නේ? ඕනයාට නං තාම මාස තුනයි නේ!

(image: Buddhi's FB)