ගණංකාර කතන්දර දෙකහමාරක් - Anyone for "user pays"?

අද මට කියන්න හිතුණා පොඩි ගණංකාර කතන්දර දෙක හමාරක් විතර.

මීට කලින් 2011 ඔක්තෝබරයේ දී ත් මං මේ වගේ කතන්දරයක් ලිව්වා ලස්සෙට කොඩිය නම් බිලියනේට දාන්නේ මොකක්ද? කියන නමින්.

ඊට පස්සේ ඒක දෙගුණයක් කරලා තවත් කතන්දරයක් ලිව්වා 2012 අගෝස්තුවේ දී කැකිරි, පිපිඤ්ඤා, චීන පටස් රතිඤ්ඤා සහ මිලියනය කියන නමින්.

මේකත් ඒ කැටගරියේ එකක් තමයි.

ඔන්න මං පස්තාච්චි කුපාඩි කරන කාලේ (මේ වචන සැට් එක මේ දක්වාම නොදන්නා අයට- මේ කියන්නේ පස්චාත් උපාධි කියන එකයි) අපේ ආයතනයේ ස්ටුඩන්ට් යුනියන් බිල්ඩිමේ තිබුණා පොඩි පහේ ජිම් එකක්. ඒකේ තිබුණා ටේබල් ටෙනිස් මේස දෙකක්. මෙතන ටේබල් ටෙනිස් සෙල්ලම් කරන්න පොඩි පහේ තරගයකුත් තිබුණා ඉල්ලුම සහ සැපයුම අතර ප්‍රශ්ණය නිසා.

අපි ලාංකික සිස්සයෝ නම් ඒ දවස්වල හවසට වැඩිපුර කෙරුවේ වොලිබෝල් ගහපු එකයි. මේ දක්වා ම ඒ ගැන නොදන්නා අයට - වොලිබෝල් කියන්නේ ලාංකික අපේ ජාතික ක්‍රීඩාවයි!

ටේබල් ටෙනිස්වලට කැමති සිස්සයෝ තමන්ම අවශ්‍ය පිති සහ පිංපොං බෝල මිලට අරගෙන තිබුණා. නමුත් ඉඳලා හිටලා ඉඩෝරෙට වගේ ටීටී පාරක් ගහන්න හිතෙන අපේ පිළිසරණය වුනේ ස්ටුඩන්ට් යුනියන් එකේ තිබුණු පිති සහ බෝල සෙට් එක.

මේ පොදු භාණ්ඩ පාවිච්චි කරන කොට තියෙන ප්‍රශ්ණය තමයි ඒවා කැඩුණාම, අස්ථානගතවුණාම කොහොමද ආපහු ගන්නේ කියන එක. අනික කවුද ඒ භාණ්ඩවලට වග කියන්නේ?

මේ ප්‍රශ්ණයට විසඳුමක් ඉදිරිපත් කළා අපේ යුනියන් එකේ ලේකම්. පොර කිව්වේ, මේ පොදු භාණ්ඩ පාවිච්චියට ගන්නා අයගෙන් ඒකට බාට් එකක් වගේ පොඩි ගාණක් හෝ අයකරන්න ඕනෑ කියලයි.

මේ යෝජනාව සාධාරණීකරණය කරන්නට ගෙනා පොර ගේ තර්කය වුනේ පොඩි මුදලක් හෝ අයකරගැනීම මුදල් පිළිබඳ කාරණයක් වීම නිසා, ඒ මුදල් සඳහා ලදුපතක් නිකුත් කරන්නට වෙන බවත්, එනිසාම ඒ භාණ්ඩ ගැන වගකීම පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයද විසඳෙන බවත්. (ඒ සමගම පාට් ටයිම් කැෂුවල් ජොබ් එකක් ද ඇති වෙනවානේ!)

ටීටී ගහන නොගහන සැවොම ඒ සඳහා යන වියදම දරණවාට වඩා මේ "යුසර් පේ" නොහොත් පාවිච්චි කරන්නා ගෙවන ක්‍රමය එක අතකට මේ වගේ අවස්ථාවක දී සාධාරණ ක්‍රමයක් බව කියන්න ඕනෑ!

මෙන්න දෙවන කතාව.

කාලය: මීට වසර පහකට පමණ පෙර.

ස්ථානය: කතන්දර නිවස

"මොනවද අනේ ඔය ඔයා කම්පියුටරේ ලඟට වෙලා කරන්නේ?"

"මං මේ බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්නයි යන්නේ මං ලියන කතන්දර පල කරන්න."

"මොකක්ද අනේ ඔය බ්ලොග් එකක් කියන්නේ?"

"බ්ලොග් එකක් කියන්නේ තමන්ගේ කවි හරි කතන්දර හරි වෙනත් නිර්මාණ හරි අන්තර්ජාලයේ පලකරන්න පුළුවන් මාධ්‍යයක්. ඒක පත්තරේක පලකරගන්නවා වගේ අමාරු වැඩක් නොවෙයි. ඒ වුණාට ඒ වගේ නොවෙයි ලෝකයේ වටේම ඉන්න අයට කියවන්නත් පුළුවන්, කියවලා ප්‍රතිචාර දක්වන්නත් පුළුවන්!"

"ඉතිං ඕකෙන් මොකක්ද ඔයාට තියෙන ප්‍රයෝජනේ?"

"ප්‍රධානම ප්‍රයෝජනය තමයි විශාල පිරිසක් අතරට තමන්ගේ නිර්මාණයක්, ලියවිල්ලක් ගෙනියන්යන හැකිවීම. අනික බ්ලොග් පිටුවක් අර පත්තර පිටුවක් වගේ කියවලා ඉබර වුණාට පස්සේ, දෙවනුව බත් ඔතලා, තෙවනුව කුණු ගොඩට දාන්න ක්‍රමයක් නැති නිසා අපේ ජීවිත කාලයෙන් පසුවත් පැවතෙන්න ඉඩ තියෙනවා."

"ඉතිං ඕයාගේ බ්ලොග් එක කියවන්න සෙනග ඒවිද?"

"අපොයි ඒවි. දැනටත් හොඳ රසවත් බ්ලොග් කීපයක්ම තියෙනවා මං නිතරම කියවන. අපි මෙහෙම කරමු. මගේ බ්ලොග් එකේ කතන්දරයක් කියවන්න එක් කෙනෙක් එක පාරක් ආපුවාම ඔයා මට රුපියලක් දෙන්නකෝ!"

"අපොයි සුළු දෙයක්!"

මගේ අවාසනවාට මං එදා ඒ පොරොන්දුව ලිඛිතව මුද්දරයක් උඩ අත්සන් කරලා ගත්තේ නෑ.

එහෙම කළා නම් මං අද විසි ලක්‍ෂපතියෙක්!

ඒ විසි ලක්‍ෂය පසුපස ඇත්තේ මෙය කියවන ඔබේ ඇඟිලි සළකුණු බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නොවේ. ඔබට මගේ ස්තුතිය! උපහාර සහ අභිමාන ගැන නම් කලින් දවසක ලිව්වානේ!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මෙන්නම මං සෑහෙන කාලෙකට කලින් ලියපු තවතඒ කතන්දර දෙකහමාරක්!
http://kathandara.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html


(image: https://scontent-a-hkg.xx.fbcdn.net/hphotos-xfp1/t1.0-9/p526x296/10403002_890621927620532_7577624367914134873_n.jpg)