මා පන්සිල් ගත් අන්තිම දා - No broken promises anymore!

අද වෙසක් පෝ දින වෙනුවෙන් මා මින් වසර තුනකට පමණ පෙර ලියන ලද ලිපියක සංස්කරණය කරන ලද කොටසක් පල කෙරේ.
බසින් පාලි අපි පන්සිල් පද කියමු
සිතින් එහි අරුත කිසිවිට නොම සිතමු
උදෙන් සිල් ගනිමු හවසට බියර් බොමු
කටෙන් දිවෙන් නොම ගෑවෙන බොරු කියමු!

---

කොළඹ මරදානේ ආනන්ද විද්‍යාලය සැලකෙන්නේ බෞද්ධ පාසලක් හැටියට ය.

මෙයට හේතුව නම් ලංකාව බි‍්‍රතාන්‍ය පාලනයට යටත්ව තිබූ සමයේ ඔවුන් ගේ අනුදැනුම ද ඇතිව මිෂනාරිවරුන් පවත්වාගෙන යමින් තිබූ කතෝලික හා කි‍්‍රස්තියානි ආගමික විද්‍යාලයන් ට විකල්පයක් ලෙස ආනන්ද, මහින්ද, ධර්මරාජ, මියුසියස් යනාදී පාසල් සමූහය බෞද්ධ පවුල්වල සිසුන් ට ආගමික පසුබිම ද සහිතව හොඳ ඉංගිරිසි අධ්‍යාපනයක් ලබා දීමේ අරමුණින් පිහිටුවා තිබූ හෙයිනි.

ලංකාවේ ප‍්‍රාථමික හා ද්විතියික අධ්‍යාපනයේ ආගම එක් විෂයයක් ලෙස සැලකේ. මා මුලින් උගත් උගත් කොස්සින්න කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ සහ ගලහිටියාව මැදි විදුහලේ මේ සඳහා තිබුණේ එක් තේරීමක්, එනම් බුද්ධාගම, පමණකි.

නිසැකවම, ආගම විෂයය යනු, චිත‍්‍ර, නැටුම් සහ සංගීතය ලෙස විකල්ප තුනක් තිබූ සෞන්දර්ය විෂයය හෝ කෘෂිකර්මය, වඩුවැඩ, ලෝහ වැඩ, මැටි වැඩ, පේෂකර්මය යනාදී විකල්ප රාශියක් තිබූ ප‍්‍රාග් වෘත්තීය විෂයය වැන්නක් සේ නොසැලකුනු බව පැහැදිලිය.

එසේ විකල්ප තිබුණේ වුවද, පරම්පරානුගත බුද්ධාගම්කාරයින් වූ අප තෝරාගන්නේ බුද්ධාගම බවට කිසිදු සැකයක් නැත.

එසේ වුවද, තුන්වන ශ්‍රේණියේ දී අප ආගම විෂයයක් ලෙස පාසැලේ දී ඉගෙනීම ඇරඹු සමයේ මගේ පන්තියේ සිටි එකම කතෝලික සිසුවා නම්, අන් විකල්ප විෂයයන් තිබුණා නම්, එවැනි විකල්පයක් තෝරා ගැනීමට ඉඩ තිබුණි. විකල්ප නොතිබුණු කල ඔහු ට ද සිදුවුණේ බහුතරය හා එක්ව බුද්ධාගම ඉගෙන ගැනීමයි.

අපේ නිවෙස් වලට නුදුරින් ම කතෝලික පාසලක් තිබුණේ බස් රථ දෙකකින් යා යුතු වූ බොල්ලතේ බව ද කිව යුතුය. මගේ පියා සේවය කළේ මේ පාසලේ ය. ඔහු පාන්දර 5:45 ට නිවසින් පිටත් වෙයි.

හොඳින් කල්පනා කර බලන කළ මා මිතුරු කතෝලික සිසුවාට විකල්ප කිහිපයක් ම තිබුණි.

එනම්,

1. එක්කෝ හැතැප්ම දෙකේ නීතියෙන් බුරුලක් ගත හැකිනම් බොල්ලතේ කතෝලික පාසලට ඇතුළත් වීම
හෝ නැත්නම්
2. සිය පවුල ද සමග බොල්ලතේ පදිංචියට යෑම
හෝ නැත්නම්
3. ගමේ පාසලේ බුද්ධාගම ඉගෙන ගැනීමය!

කෙසේ වුවද ඔහු ගමේ පාසලේ ම රැඳෙමින් බුද්ධාගම උගත්තේය. විභාග ද සමත් විය. උදෑසන පන්සිල් ගනිද්දී ද සවස ”යෝවද තම්පව” කියද්දී ද නිහඬව සිටියහ. එපමණකි.

සෑම රජයේ පාසලකම මෙන්ම ආනන්දයේ ද උදෑසන පන්සිල් ගැනීම සිරිතයි. පස්මහල් උසස් පෙළ විද්‍යා ගොඩනැගිල්ල අසල මේ වතාවත වතාවත පැවැත්වුණේ ගුරුවර භික්‍ෂුවක ගේ මූලිකත්වයෙනි. එය ශබ්ද විකාශන පද්ධතිය මගින් මුළු පාසල පුරාම විසුරුවා හරින ලදී. පන්ති කාමර වලින් පිටත රැුස්වෙන සිසුවෝ පන්සිල් ගත්හ. සිංහලෙන් සහ ඉංගිරිසියෙන් පාසල් ප‍්‍රවෘත්ති වලට ද, සතියකට වරක් පමණ පැවැත්වුණු අනෙකුත් අනුශාසනා වලට ද සවන් දුන්හ.

මා එකොළොස් වන ශ්‍රේණියේ උගන්නා කාලයේ දිනක් එවැනි අනුශාසනාවක් කළ හාමුදුරුනමක් අප දිනපතාම පන්සිල් ගත යුත්තේ ඇයි දැයි පහදා දෙමින් කථා කළහ.

නමුත් අවාසනාවකට මෙන් මේ දේශනය අවසානයේ මට හොඳින් පැහැදිලි වූයේ දිනපතාම පන්සිල් ගැනීම නිෂ්ඵල කි‍්‍රයාවක් බවයි. එතෙක් පාසල් දිනවල පන්සිල් ගත් මම එතැන් සිට පන්සිල් නොගත්තෙමි.

මේ තීරණය ගැනීමට මූලික හේතුව වූ මගේ සිත තුළ ඉපිද සිත ජයගත් තර්කය වූයේ පන්සිල් යනු තමන් විසින් තමන්ටම දෙන පෞද්ගලික පොරොන්දුවක් නිසාත්, එහි නාමික අගයක් මිස අන් වැදගත්කමක් නැති නිසාත්, පන්සිල් ගැනීමෙන් හෝ පන්සිල් පිළිපැදීමෙන් හෙවත් පව් නොකර සිටීමෙන් අමුතුවෙන් ලැබෙන පිනක් නොමැති නිසාත් යන විවිධ කරුණු නිසා පන්සිල් ගැනීම අනවශ්‍ය කි‍්‍රයාවක් ය යන්නයි.

අවශ්‍ය වනුයේ පව් නොකර සිටීමයි. එයිනුත් ඉදිරියට ගොස් හැකි පමණ පුණ්‍ය කර්ම සිදුකිරීමයි. පන්සිල් නොගෙන සිටීමෙන් නොවෙන පවක්, අප පන්සිල් සමාදන් වී පසුව ඒ සිල් බිඳීමෙන් වෙතොත් එය පුදුමයක් නොවේ.

අනිත් අතර බිඳෙන බව දැන දැනම කුමට ඒ සිල් සමාදන් වන්නේද? හවස රහමෙර බොන්නෙකු උදයේ කුමකට නම් "සුරාමේරය මජ්ඣපමා" කියන්නේ ද?

එදා පටන් මම අනෙකුත් ළමුන් අත් ඔසවා බැඳගෙන පන්සිල් පද කියද්දී, අත් පහළම තබා පහසුවෙන් සිටිමින් මුනිවත රැක්කෙමි. නොදන්නා අයෙකු වූවා නම් මා අබෞද්ධ යයි සිතනු නොඅනුමාන ය.

එදා මා ඇරඹූ පිළිවෙත තවමත් අනුගමනය කරමි. එනම්, මා බොරු පොරොන්දු දෙන්නෙක් නොවී කල් යවමි.

එදා අවසාන දිනයට පන්සිල් ගත් දින සිට කැඩුණු සිල් පද කැඩී ඇත. රැකුණු සිල් පද රැකී ඇත.

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
ඉරිදා ට බලාපොරොත්තු වෙන්න. මගේ පන්සිල් පිළිවෙතට අපේ සීයා වලියක් ඇද්ද හැටි ගැන කතන්දරය.