ඇනෝනිමස් කාරයා ට පිලිතුරු ~ අරක්කු ඕනා කෝක් වානා කතාව නීරස ද?

අර ඉන්දියාවෙ යුනිවසිටි එකක ඉගෙන ගෙන ලංකාවට ආවට පස්සෙ ලංකාවෙ යුනිවසිටියක හිටපු කොල්ලො ඒ කාලෙ කෝක් නැතුව අරක්කු බීවෙ ඇයි කියල තේරුනේ නැති මගෙ යාළුවෙකු ගැන මං ලිව්ව අරක්කු ඕනා කෝක් වානා කියන කතන්දරේ නීරස බව කියල ඇනෝනිමස් කියන හිතවතා (ලස්සන නම නේද?) කමෙන්ට් එකක් දාල තිබුණ.

නීරස වෙන්න හේතුව මං නං දන්නව.

ඇයි කෝක් දාල නෑනෙ. අමුවෙන් ම ගහන්න ගියාම ඔහොම තමයි ඇනෝනිමස් කාරයෝ!

විහිළු කෙසේ වෙතත් මං මේ සටහන ලියන්නෙ අරක්කු ඕනා කෝක් වානා කතන්දරේ මං ලිව්වෙ ඇයි කියල කියන්නයි. වෙනත් වචන වලින් කියනව නං, මං ඒ කතන්දරේ දකින පොඩ්ඩක් හරි වැදගත් කරුණු මොනවද කියල කියන්නයි.

එක වගෙ පිරිසක් එක තැනක, එක පරිසරයක දිගු කාලයක් ජීවත් වෙද්දි, එතන පොඩි උප සංස්කෘතියක් ගොඩනැගෙනව. මේ ආකාරයේ උප සංස්කෘති, ඒවා පවතින ප්‍රධාන සංස්කෘතියෙන් වෙනස් කරල අඳුන ගන්න පුළුවන් ඒ උප සංස්කෘතිවලට අදාල සුවිශේෂී භාෂාව, ක්‍රියාකාරකම්, ආචාර ධර්ම යනාදිය නිසයි. ලංකාවෙ හොඳින් අඳුන ගන්න පුළුවන් ඒ වගේ උප සංස්කෘති කිහිපයක් තමයි, විශ්ව විද්‍යාල උප සංස්කෘතිය, සංඝ සමාජය, බන්ධනාගාර උප සංස්කෘතිය වගේ ඒවා.

මේ ඕනෑම උප සංස්කෘතියක භාවිතාවෙන සුවිශේෂී වචන, සාමාජිකයින් ගේ සිරිත්, චර්යා වගේ දේවල් එයින් පිටස්තර කෙනෙකුට එක පාරටම තේරුම් ගන්න අමාරුයි. ඉන්දියන් යුනිවසිටියෙ ඉගෙන ගත්තු මගේ යාළුවට උනේ ඒකයි. පොරට තේරුනේම නෑ අරක්කු කෝක් සංසිද්ධිය.

මගේ මිතුරා කොහොමටත් ඉහල සමාජ තලයක හැදුණු වැඩුණු කෙනෙක්. ලංකාවෙ විශ්ව විද්‍යාල කොල්ලන් ට තියෙන සල්ලි අමාරු කම් ගැන උනත් පොරට වැඩි වැටහීමක් තිබුනෙ නෑ.

අන්තිම ට කියන්නං ඒ කතන්දරේ ලියන වෙලේ මං ලියපු හොඳම කෑල්ල මොකක් ද කියල.

අරක්කු නැතුව අරක්කු බොන්න බෑ. හැබැයි කෝක් නැතුව අරක්කු බොන්න පුළුවන්.

ඒක කතන්දර කාරයා ගේ සිතට ආපු හොඳම රුවන් වැකියක්.