බඩගිනිවෙලා මා ගිය කල පුතුගෙ ගෙට - Childhood story-time

ඒ කාලේ මට අවුරුදු හතක් විතර ඇති. ඒ කියන්නේ මගේ මල්ලිලා ට වයස හයක් සහ හතරහමාරක් වගේ ඇති.

එදා රෑ අපේ අම්මා කුස්සියේ උයමින් හිටියා. අපේ තාත්තාගේ මහ ගෙදර කුස්සිය කියන්නේ පොඩි කාමරයක් නිකං අඩි 8x12 වගේ. ඒකේ එක පැත්තක බිම ලිප් තුනක් හදලා තිබුණා. උඩින් තිබුණේ ලීවලින් හදලා තිබුණු දුම. ඒ දුමේ තමයි හැලිවලං තිබුණේ.

කුස්සියේ අනිත් පැත්තේ මුළු ඉඩම පිරෙන්න ලොකු ලී පෙට්ටියක් තිබුණා අපේ තරමටම උස. ඒ පෙට්ටියේ තිබුණේ ආච්චී ගේ කුඹුර වගා කරලා ලබා ගන්න වී අස්වැන්නයි.

ඔය වී තිබුණු පළියටම බත් කන්න බෑ නේ. වී මුලින්ම තම්බබලා හොඳින් වේලාගන්න ඕනෑ. ඊට පස්සේ ඒවා වී මෝලට අරගෙන ගිහින් කොටාගෙන හාල් බවට පත්කරගෙන එන්න ඕනෑ. ඊළඟට ඒවා පොලලා හුණුහාල් සහ දහයියා අයින්කරන්න ඕනෑ. ඊටත් පස්සේ තමයි හාල් ගරලා, ගල් තියෙනවා නම් අයින් කරලා, උයන්නේ!

මීට අමතරව තිබුණේ පිඟන් රාක්කය, බිම තිබුණු මිරිස් ගල සහ හිරමණය සහ බංකු දෙක තුනක් විතරයි. කුස්සියේ වැඩ කෙරුණේ එක්කෝ බංකු හිරමණවල ඉඳගෙන නැතිනම් ඇණ තියාගෙන.

මේ කියන වෙලාවේ අම්මා පොල් ගැම, පොල් කිරි මිරීකම, හොඳි ඒදීම, ලිපේ තිබුණු බත් හැලියට ගින්දර දැමීම වගේ වැඩ කරමිනුයි හිටියේ.

මල්ලිලා දෙන්නා බංකුවල වාඩි වී සිටියා. මං කුස්සියෙන් එළියට යන දොරට හේත්තු වෙලා හිටියා.

අපි තුන් දෙනාම මේ ඉතා උනන්දුවෙන් මේ අහගෙන ඉන්නේ අම්මා කුස්සියේ වැඩ අතරතුර අපට කියන කතන්දරයයි.

ඔන්න අම්මා කතන්දරේ කියනවා.

"එක පවුලක හිටියා තාත්තයි අම්මයි ළමයි තුන් දෙනෙකුයි. මේ තාත්තා හොඳටෝම ලෙඩ වුණා. ඉතිං රස්සාවක් කරලා සල්ලි හොයාගන්න බැරි නිසා මේ ගොල්ලන්ට ගෙදර කන්න දෙයකුත් තිබුණේ නෑ."

"තාත්තාට අසනීප නිසා කැඳ තමයි හදලා දෙන්නේ. මේ අම්මා හිතුවා ලඟ ගෙදරකින් හාල් ටිකක් ඉල්ලා ගෙන එන්න තාත්තාට කැඳ උයන්න."

"කැඳ හදපුවාම ඒකේ බත් ඉතුරු වෙනවානේ. ඒ බත් මේ ළමයින්ට කන්න පුළුවනි ලුනු ටිකක් ඉහගෙන."

"ඉතිං ඒ අම්මා මෙන්න මෙහෙමයි ඒක කවියකින් කිව්වේ."

ලෙඩ වුණු තාත්තට කැඳ හදලා දෙන්න
හාල් මනාවක් ඉල්ලා ගෙන එන්න
යනවා මාත් කන්දේ ගෙදරට ඔන්න
හවසට හැකි වේවි උඹලට බත් කන්න

මේ කවිය අහලා ඉවරවෙන කොට අපේ ඇස්වල කඳුළු පිරිලා කඩාගෙන වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න.

අම්මා ඊලඟට කිව්වේ මෙන්න මේ කතාවයි.

"ඔන්න මේ වගේ එක අම්මා කෙනෙක් හිටියා. එයා වයසට ගිහින් තනියමයි ජීවත් වුනේ. ඒ පවුලේ තාත්තා නෑ. පුතාලා දෙන්නා වෙනම ගෙදරක හිටියා. දවසක් මේ අම්මාට හොඳටම බඩගිණියි. ඒත් කන්න දෙයක් ගෙදර තිබුණේ නෑ."

"ඉතිං මේ අම්මා බෙහොම අමාරුවෙන් අර පුතාලාගේ ගෙදරට ගියා කන්න මොකුත් ඉල්ලා ගන්න."

"අම්මාට දැකපු පොඩි පුතා කෙරුවේ මල්ලකට වී කිලෝ දෙකක් මැනලා දෙන එකයි."

"අනේ! මේ අම්මා දැන් මොනවද මේ වීවලින් කරන්නේ. වී තම්බලා, වේලාගෙන, කොටලා, හාල් හදාගෙන, ඒවා පොලලා, ගරලා, උයලා කනකං අම්මාට බඩ ගින්නේ තමයි ඉන්න වෙන්නේ."

"අම්මාට මතක් වුණා එයා මේ පුතාලා පොඩි කාලේ කන්න බොන්න හදලා දීලා ආදරයෙන් බලාගත්තු හැටි."

"ඉතිං එයා මෙන්න මේ කවිය කිව්වා."

බඩගිණිවෙලා මා ගිය කල පුතුගෙ ගෙට
මැනලා වී දෙකක් දුන්නයි මල්ලකට
ගන්දෝ නොගන්දෝ කියලා හිතුණි මට
මැනලද පුතේ කිරි දුන්නේ මා නුඹට

මේ කවිය අහලා ඉවරවෙනකොට මල්ලිලා දෙන්නයි, මායි තුන් දෙනාම අඬනවා.

අපේ අම්මා ඔය සෙට් එකේ ඉතුරු කවි තුනත් (ලේලිගේ කවිය, පුතා ගේ කවිය, අයියාගේ කවිය) අපිට කිව්වා සම්පූර්ණ කතන්දරේත් එක්කම විස්තර කරලා.

ඊළඟට අම්මා අපෙන් මෙහෙම ඇහැව්වා.

"හොඳයි, කවදා හරි මං වයසට ගිහිල්ලා ඔය තුන්දෙනා ලොකුවෙලා වෙනම ගෙවල්වල ඉනන දවසක මං බඩගිණි වෙලා ආවොත් මොනවද ඔයාලා මට දෙන්නේ?"

ඉස්සෙල්ලාම උත්තර දුන්නේ මගේ බාල මලයායි.

"මං වී කොටලා ගත්තු හාල් දෙනවා!"

මොකද එතකොට අර වී තම්බලා, කොටලා හාල්කරන අමාරු වැඩේ කරන්න ඕනෑ වෙන්නේ නෑ නේ අම්මාට, ඒකයි මලයාගේ හතරහමාරක පොඩි හිතට එහෙම හිතිලා තියෙන්නේ!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මේ කතාව 2011 පෙබරවාරියේ ලියන්න සැළසුම් කළ මගේ වෙන්ඩ කතන්දර සීයෙන් එකක්. අදයි ලියන්න අවස්ථාව ලැබුණේ.

(image: http://www.etsy.com/market/three_sons)