කඳුළු කතන්දර - මිසිස් දාබරේ

මිසිස් දාබරේ මං මුලින් ම දකින කාලෙ එයා අවුරුදු හැටක විතර මැදි වියේ කාන්තාවක්.

අපේ ඥාති යුවලක් කුලියට පදිංචි වී සිටි ඇනෙක්සියේ හිමිකාරිය වූයේ මිසිස් දාබරේ. ඉතිං මං ඉඳල හිටල එහේ ගිය වෙලාවලට දාබරේ නෝනව දකිනව. සිංහලට වඩා ඉංගිරිසිය හුරු, කතෝලික ආගම අදහන හොඳ කරුණාවන්ත මනුස්සයෙක්. මං ඒ ලෙවල්ස් ගොඩ දැම්ම බව අහල මට විෂ් කරල කාඩ් එකකුත් එව්ව.

ඇනක්සියෙ මහ ගෙදර මිසිස් දාබරේ හිටියෙ තනියම වගේ. ඇත්තටම ගෙදර හිටියෙ එයා ඇරුණහම හිටියෙ අවුරුදු පහලොවක විතර පොඩි කොල්ලෙක් විතරයි. සකලබුජං කේස් එකක්. ඒ කියන්නෙ බාල වයස්කාරයෙක්. ඒ කාලෙ ඒ පිළිබඳ නීති එච්චර තද නෑ. කවුරුත් ගනං ගන්නෙත් නෑ.

මිසිස් දාබරේ ගෙ එකම පුතා ඇමරිකාවෙයි කියල අපේ ඥාතියා කිව්ව. මිස්ට දාබරේ කෙනෙක් හිටියෙ නෑ. ඇත්තටම කියනවා නම් මිසිස් දාබරේ වැන්දඹුවක්. මිස්ට දාබරේ මැරිල ඒ වෙනකොට අවුරුදු ගාණක් වෙලා.

මිසිස් දාබරේ වැන්දඹුවක් වුනු, ඒ කියන්නෙ මිස්ට දාබරේ අවසන් ගමන් ගිය එක මං අහල තියෙන නරකම කතාවක්. සෑහෙන්න දුක හිතෙන, ඒ වගේම මුළු ලෝකය ගැනම කලකිරීමක් ඇතිවෙන කතාවක්.

මිසිස් දාබරේ ගෙන අපේ ඥාති යුවල දැන ගෙන, ඒ ගොල්ලොලන්ගෙන් මං දැනගත් විදියට කතාව මේකයි.

දාබරේ ජෝඩුවයි, පුතයි, තවත් පවුල් කීපයක් එක්ක කට්ටියක් එක්ක කොළඹ ඉඳලා ත්‍රිකුණාමලය පැත්තේ විනෝද සංචාරක් ගියා. මේ අතරේ තමයි යාපනේ පොලිටිකල් ප්‍රශ්ණයක් නිසා ලංකාවේ අනිත් පලාත්වල දෙමල කලබල පටන්ගත්තේ. ඉතිං ඔන්න සේරම අකුලගෙන ආපහු කොළඹ එන්න පටන් ගත්තා.

මේ කියන කාලේ ඔය පැත්තේ පාරවල් වගේම වාහන වුනත් අද වගේ හොඳ නෑනේ.

ඉතිං, අවාසනාවට වගේ දාබරේලාගේ කාර් එක කැඩුණා. ඕක වෙලා තියෙන්නේ පදවිය හරියේ. රටේ තත්වයක් හොඳ නැති නිසා, කට්ටියම කතාවුණා කරන්න තියෙන හොඳම වැඩේ තමයි කාන්තා පක්‍ෂයයි, ළමයින්වයි හොඳ වාහනවල කොළඹට එවලා, මිස්ට දාබරේයි තව දෙන්නෙකුයි විතර නතරවෙලා වාහනේ හදාගෙන පස්සේ ගෙදර එන එක කියලා.

මිසිස් දාබරෙයි, අතදරු පොඩි පුතයි ගෙදර ආවා. දවසක් ගියා. දෙකක් ගියා. මිස්ට දාබරේවත්, එයා එක්ක වාහනේ හදාගන්න නතරවුණු සිවලිංගම් කියන යාළුවවත්, ෆර්නෑන්ඩු කියන යාළුවවත් කවුරුවත්ම ආපහු ආවේ නෑ.

මං හිතන විදියට(*) වෙන්න ඇත්තෙ මෙන්න මෙහෙමයි.

ඔන්න කාරෙක අටවගෙන යාළුවො තුන්දෙනා කොළඹ පැත්තට ඩ්‍රයිව් කරං එනව.

හදිස්සියෙම පාර මැදට පැන්න පොළු මුගුරු ගත්තු දාමරික රංචුවක් කාරෙක නවත්තනව.

"අඩෝ! මේකෙ ඉන්නවද පර දෙමළු හෙම?" එක දාමරිකයෙක් දොර ඇරල අහනව.

"නෝ, නෝ, වී ආ ඕල් සිංහලීස්!" මිස්ට දාබරේ උත්තර දෙනව.

සිවලිංගම් කට අරින්නෙ නෑ.

මිස්ට දාබරේටත් සිංහල හොඳට බෑ. ඉංගිරිසියෙනුයි කතා කරන්නෙ.

"අඩෝ, තෝ පර දෙමලෙක් නේද? තෝ අපි ට බොරු කරන්න හදනව නේද?"

"නෑ, නෑ, මං සිංහලීස්!"

"එහෙනං කියපිය බලන්න බුදුන් වදින ගාථාව!"

මිස්ට දාබරේ කතෝලික බව අමුතුවෙන් කියන්න ඕනැ නෑනේ. ෆර්නෑන්ඩුත් එහෙමයි. අනික මේ දෙන්නම මහ කළු සිංහලයෝ. අර "කිං වලගම්බා" වගේ.

ඔය අව් අස්සෙ සිවලිංගම් දෙමල බව හොඳටම වැටහෙන්න ඇති.

"මෙන්න දෙමළු තුන්දෙනෙක් පැනල යනෝ.. ..!!!"

ඉතිං, මිස්ට දාබරේවත්, සිවලිංගම්වත්, ෆර්නෑන්ඩුවත් කවුරුවත්ම ආපහු ආවේ නෑ.

දාල පිච්චිලා ගිය කාර් එකක සැකිල්ල විතරක් පදවිය හරියෙ තිබිල හම්බවෙලා තියෙනව.

සමහර විට විශ්වාස කරන්න අමාරුයි වගේ නේද? මේක ඇත්ත කතාවක්. මේ සිද්ධිය වෙලා තියෙන්නෙ අද ඊයෙ නෙමෙයි, 1958 ජාතිවාදී කලබල කාලෙයි.

අර සුනිල් ආරියරත්න උන්නැහේ හදපු, ගාමිණී ෆොන්සේකා නඩරාජා ට රඟපාපු "සරුංගලේ" කියන මූවි එකට පාදක වෙලා තිබුණෙ ඒ 1958 කෝලාහල කාලෙයි.

-කතන්දරකාරයා

(*)
ඔය කවුරුවත් නොදන්න දෙබස ලියන්න මං කරුණු හොයා ගත්තෙ වෙනත් මූලාශ්‍රවලින්.

කවුරු හරි කියවල තියෙනවද පී.එම්. ජයතිලක වගේ නමක් තියෙන කෙනෙක් ඔය 58 කළබල කාලය පාදක කරගෙන ලියපු නවකතා පොත?