කතන්දර කාරයා පෙම් කවියක් ලියූ වගයි!

ඔය ළමා ගායකයො ඉන්නව නේද? උදාහරණයක් විදියට හර්ෂන දිසානායක වගේ අය. (මට මතකයි ඉස්සර කාලෙ හිටිය රුවන් දල්පතාදු කියල පොඩි කොල්ලෙකුත් ලස්සනට සින්දු කියන.)

ළමා ගායකයින් ට තියෙන එක ප්‍රශ්ණයක් තමයි හැමදාම ළමා කාලෙ ඉන්න බැරි එක. කවුරු කවුරුත් ලොකු වෙනවා නේ. ඉතිං ලොකු උනාට පස්සෙ, අර පොඩි කාලෙ වගේ ළමා ගී කියන්න බැරි වෙනවා තව දුරටත්.

අකමැත්තෙන් වුනත් පෙම් ගී තමයි කියන්න වෙන්නෙ. හැබැයි පරණ ළමා ගී රසිකයින් ට ඉතිං මේක අල්ලන්නෙ නෑ.

අනික උගුරු ගැටේ කැඩිල කටහඬ වෙනස් වුනාට පස්සෙ කියන සින්දු වලින් මේ ගොල්ලන්ව කෙලින්ම අඳුනගන්නත් බැරි වෙනව. ඉතිං ජනප්‍රිය ළමා ගායකයො වැඩිහිටි ගායකයො විදියට වැඩිය නැගල යන්නෙ නෑ. ඉස්සර ජනප්‍රියව හිටපු ළමා ගායකයො වැඩි දෙනෙක් ගැන දැන් දැන් අහන්නවත් නැත්තෙ මේ හින්ද වෙන්න ඇති.

ළමා ගී වලින් පෙම් ගී වලට පනින්න තියෙන පිම්ම ලේසි පාසු පිම්මක් හෙම නෙමේ!

මටත් ඔය වගෙ වැඩක් වුණා. පොඩි කාලෙ සින්දු කියල නෙමේ. කවි ලියල. ඒ කතන්දරේ මෙන්න මෙහෙමයි.

මං තුනේ පන්තියෙදි ලියපු මුල්ම කවිය මිහිර පත්තරේ පලවුනු හැටි ගැන කියපු කතන්දරේ මතකයි නේද? මෙතන බලන්න අමතක නම්.
http://kathandara.blogspot.com/2009/11/blog-post_08.html

ඒ කවිය ලිව්වෙ මුහුදු වෙරල ගැන. ඊට පස්සෙ මං කවි ලියන්න ගියේ නෑ. හයේ පන්තියෙදි ලොකු ඉස්කෝලෙට ගියාට පස්සෙ සිංහල පාඩමට අවුරුද්දකට එක සිව්පද කවියක් විතර ලියන්න උනත් ආයෙත් කවි ලිවීම ගැන සීරියස් උනන්දුවක් ඇතිවුනේ අවුරුදු දාසයේ දී එකලොස් වෙනි වසරෙ ඉගෙන ගන්න කාලෙයි.

අර මීට කලින් ලියපු කතන්දර වලින් කියපු පහේ හයේ පන්තිවල සංසිද්ධි වුන කාලෙට වඩා ලොකු වෙනසක් තිබුණ.

මේ, ටෙස්ටෙස්ටොරන් හෝමෝන ටික ටික මෝරලා ඇවිත් හිතට වද කරන කාලෙ.

කෝච්චියෙ යද්දි එද්දි දකින කෙල්ලන් ගැන අමුතු සිතුවිලි එන කාලෙ.

ආදර සිතුවිලි හොඳටම සිතට වදින කාලෙ වීම.

උදේ හවස කෝච්චියෙ යන එන කොට දකින සම වයසෙ කෙල්ලෙක් ගැන කතන්දරගෙ හිත ගියා. ඉතිං ඒක පාර්ශවික ආදර කතන්දරයක් ඇරඹුනා.

මෙන්න බොලේ දන්නෙම නැතුව කතන්දර අතින් ලියවුනා කවියක්. පෙම් කවියක්. මෙන්න ඒ කවිය.

ඔබ නිසාය

ඈත අහසෙ පාවි පාවි
හෙමින් හෙමින් ඇදිලා යන
පුළුන් වලාකුළු වල ඇති
සුන්දර බව මා දුටුවේ

සඳ පෑවූ රෑ යාමේ
එහෙන් මෙහෙන් පොකුරු පොකුරු
පිපිලා ඇති තරු මල් වල
අමුතු ලස්සනක් දුටුවේ

කිචි බිචි ගා කෑ ගසමින්
ලිය ගොමුවල දුව පනිනා
පුංචි බටිති මලිතන් ගේ
ගී නාදය කණ වැටුනේ

සුපිපුණු අරලිය මල්වල
සුවඳින් මා සිත පිරුනේ
බැස යන හිරු ගේ දසුනේ
නොදුටු ලස්සනක් දුටුවේ

කුමරිය ඔබගේ දෙනෙතින්
මා හද පණ ලැබු නිසාය

ඔබ දෙනෙතේ මුව මඩලේ
රුඳී තිබුණු ඒ කැල්මෙන්
මා සිත පිබිදුණු නිසාය
මා ජීවය ලද නිසාය

මුහුදු වෙරළ ගැන මිහිර පත්තරේට කවි ලියපු කතන්දර කාරයා පෙම් කවියෙක් වුනේ ඔන්න ඔහොමයි. ඔය මුල්ම පෙම් කවිය ලියන කොට වයස කියනව නම් හරියටම අවුරුදු දාසයයි මාසයයි!

මේ කවිය පත්තරේට දැම්මට උන් පල කළේ නෑ!

ඉතිං කතන්දරගෙ මේ මුල්ම පෙම් කවියට වස්තු බිජය සපයපු ඒ බාලිකාවිය ගැනත්, අත් දෙකේ ඇඟිලි මදිවෙන තරමේ ගණනාවක් තවත් මානවිකාවියන් ගැනත් තවත් කවි ටොන් ගණනාවක් ලියවුනා.

ඒ කවි ටීනේජර් අකුරෙන් ලියපු පරණ ඇක්සයිස් පොත් ටික විතරක් තාම මා ලඟ තියෙනවා!

කතන්දර කාරයා - දෙසැම්බර් 19 දා හමුවෙමු.