තන අග පිණි බිඳුවක් නොවන්නේ කොයි පණ ද? - Remembering Sanath "Observer" Wijewardene

මීට වසර එකහමාරකට පමණ පෙර 2010 නොවැම්බර් 20 දින (හරියටම මගේ පියාගේ උපන් දිනය දා) මට නාඳුණන පුද්ගලයෙකුගෙන් ඊ-මේල් පණිවිඩයක් ලැබුණි.

මා ලියූ ප්‍රින්සිපල් ඩ්‍රයිවින් ස්කෝඩා කතන්දරයේ පසුබිම ගැන විමසමින් ඉංගිරිසියෙන් ලියවී තිබුණු ඒ ඊ-මේලය එවා තිබුනේ, තමන්ට ඊ-මේලයකින් ලැබුණු ටැබූගේ ලිපියක් ඔස්සේ හඹා ගොස් ඉන්පසුව කතන්දර බ්ලොග් අඩවියට වැරදීමකින් මෙන් පැමිණ පසුව සමස්ත සිංහල බ්ලොග් ලෝකයම සමතික්‍රමණය කළ සනත් විජේවර්ධන නමැති ලෝකයේ පුක පැත්තේ කොනේ පර්ත් නම් නගරයක වාසය කළ වයස අවුරුදු 57 ක පුද්ගලයෙකුගෙනි.

පසුව දුරකතනයෙන් එකිනෙකා අමතා ඇරඹුණු අපේ මිතුදම විවිධ බ්ලොග් සම්බන්ධ කරුණු ගැණ ඊ-මේල් මගින් කරන ලද ගනුදෙනු හරහා ඉදිරියට ඇදී ගියේය.

අද මම ඒ මිනිසා වෙනුවෙන් ඇඬූයෙමි. මගේ තාත්තා ගේ මරණය අසා නිවසට යන අතරතුර දී හැඬුවායින් පසුව මා මෙලෙස යමෙකුගේ මරණයක් ගැන ඇඬුයේ දිගු කාලයකට පසුවයි.

සනත් විජේවර්ධන හෙවත් අප කොයි කවුරුත් දන්නා පරිදි ඔබ්සෝවර් මිනිස් හිතවත්කම් කෙතරම් ප්‍රභලදැයි අපට තම මරණින් පසුවද තේරුම් කර දුන්නේ ඒ අයුරිණි.

පෙර කී පරිදි 2010 අග භාගයේදී සිංහල බ්ලොග් බලන්නට පටන්ගත් සනත් එතනින් නතර වූනේ නැත. ඔහු වහාම සිංහල අකුරු කොටන අයුරු ඉගෙනගෙන බ්ලොග් සිංහල ලෝකයේ සැරිසරමින් තම නිරීක්‍ෂණ කමෙන්ට් මගින් සනිටුහන් කරන්නට පටන් ගත්තේය. ඊලඟට ඔහු අන්තිම පේලිය සාමූහික බ්ලොගයට ලිපි ලියන්නට පටන්ගත්තා යැයි සිතමි.

එයිනුදු නොනැවතුණු සනත් පසුව තමන්ගේ ම ඔබ්සර්වර්-නීරීක්‍ෂක බ්ලොග් අඩවිය ඇරඹීය. එය රස සාගරයක් වු බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.

අපේ ඔබ්සෝවර් සිංහල බ්ලොග් ලෝකයෙන් සදහටම සමුගත් පස්වැන්නා විය යුතුයි. ඒ අයගෙන් කිහිප දෙනෙක් ගැන මා දැන සිටියෙමි.

මුලින් කුමුදු පින්තු මිය ගියේය. ඒ වෙනුවෙන් මම "ඉන්න ටිකේ ඉඳිමු සුදෝ ජොලිය දමාලා" කතන්දරය ලිවුවෙමි.

ඉලන්දාරියා ගේ මරණය දැන මම "මැරෙන එකත් පන යන වැඩක්" නමින් කතන්දරයක් ලියූවෙමි.

"විහඟ ගීතය" ලියූ සිඩ්නි බණ්ඩාරනායක මිය ගිය බව අප බොහෝ දෙනෙකු දැන ගත්තේ ටික දිනයකට පසුවය.

අද කිසිවෙකු නොසිතු විලස ඔබ්සෝවර් වෙනුවෙන් කතන්දරයක් ලියන්නට වාරය පැමිණ ඇත.

අපේ ජීවිතවල අනියත බව ගැන සිතා මා ලියූ "මල් නම් ජයරත්න" නම් කතන්දරයේ අපේ ගෙවත්තේ පිපී තිබුණු මල්වල ඡායාරූප පල කළෙමි.

පසු කළෙක කතන්දර හාමිනේ වත්තේ ඉදිරිපස ගසක් වටා කුඩා මල්පැල විශාල සංඛ්‍යාවක් සිටවූවාය. ඒ මල් පිපී වැනෙන හැටි පෙන්වන පහත ඡායාරූපය ගත්තේ මා ටික දිනකට ඉහදී ගත්තේ ඉදිරියේදී ලියවෙන කතන්දරයකට අවශ්‍ය වූවොත් ප්‍රයෝජනයට ගැනීමටයි.



ඉන් මාස කිහිපයකට පසුව නිවසේ ඉදිරිපසට ගිය මට දක්නට ලැබුනේ මේ දර්ශනයයි.



මල් හැර ජීවිතවල අනියත කියවෙන තවත් හොඳ උදාහරණ නැති යැයි සිතමි.

ලෝකයේ සතර අත දිනපතා මිනිසුන් මිය යති. නමුත් අපට බොහෝවිට දුක දැනෙන්නේ දන්නා කියන කෙනෙකු ගේ මරණය දැනගත් විටය. එය අකල් මරණයක් නම් දුක තවත් දැඩිය.

යමෙක් අකාලයේ මිය යාම ඥාතී හිතවතුනට දුකක්මුත්, රෝගී තත්වයකට ලක් නොවී ඒ අනිවාර්ය අවසානය ක්‍ෂණයකින් ලැබීම එක අතකට පිනක් විය හැක.

තමා බ්ලොග් කියවීමට පටන්ගැනීම ගැනත්, බ්ලොග් නීරීක්‍ෂකයෙකු ලෙස සහ බ්ලොග් රචකයෙකු බ්ලොග් ලොව කල කාරයභාරය ගැනත්, බ්ලොග් ලෝකයේදී ඇතිකරගත් මිතුරු සමාජය ගැනත් සනත් ඉතා සතුටින් සිටි බව මට ඔහුගේ දියණියගෙන් අද සවස දැනගන්නට ලැබුණි.

සනත් අවසන් ගමන ගියේ ඒ මහත් සතුටින් යුතුව බව නොඅනුමානයි.

කටහඬ පමණක් ඇසූ නොදුටු හිතවත, ඔබට නිවන් සුව ලැබේවා!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මේ මොහොතේ මට ඔබ්සෝවර් වෙනුවෙන් කළ හැකි අවසාන උපහාරය කුමක්දැයි සිතු මට සිතුනේ ඔහු අපව හිනැස්සුවාක් මෙන් අප ද ඒ සිනහව ඉදිරියට ගෙන යා යුතු බවයි.

මගේ මේ සටහනේ මාතෘකාව "තන අග පිණි බිඳුවක් නොවන්නේ කොයි පණ ද?" යනුවෙන් සැකසුනේ අපේ ඔබාට උපහාර පිණිස හොඳට හිතා බලා ය.

එය මෙය කියවන සියළු දෙනාම වටහා ගනු ඇතැයි සිතමි.

(image: http://observer-nireekshaka-observer.blogspot.com)