පොඩි කොල්ලා කාලේ කතන්දර - Some childhood memories

තවම බ්ලොග් එක නිවරදි ගියර් එකට දාන්න හිත සන්සුන් නෑ.

ඒ මදිවට හාමිනේත් රාජකාරි වැඩකට දුරු රට ගිහින්. තව දවස් දෙකතුනකිනුයි එන්නේ.

ලියපු කතන්දර පහ හයක් තිබුණත් ඒවා පල කරන්න හිතෙන්නේ නෑ. ඒ වෙනුවට මට හිතුනා කාලෙකට කලින් මං සඟරාවකට ලියපු ලිපියක් යුනිකෝඩ් කරලා දාන්න.

මේකේ භාෂා ශෛලිය වෙනස්. සොරි හොඳේ?

---

මියගිය මිතුරෝ

සත්ව කොට්ඨාශයක ජනගහනයේ වෙනස්කම්වලට බලපාන සාධක, කොටස් දෙකකට වර්ගීකරණය කෙරෙන බව මම දහවෙනි ශ්‍රේණියේ ජීව විද්‍යා පාඩමක දී උගත්තෙමි.

මගේ මතකයේ හැටියට මෙයින් ඝණත්ව පරායත්ත සාධක ලෙසින් හැදින්වෙන්නේ ජනගහනයේ අඩුවීම්, වැඩිවීම් ඇති කරන ස්වභාවික අනතුරු, නියඟ යනාදිය මෙන්ම සශී‍්‍රක සුබදායක පරිසරය වැනි බලපෑම් ය. ඒ සියල්ල සිදුවන්නේ ජනගහනයෙන් පරිබාහිරව වේ.

ඝණත්ව ස්වායත්ත සාධක යනුවෙන් හැඳින්වූයේ ඒ ජනගහනය තුලින්ම, එහි ඝනත්වය පාලනය කිරීම සඳහා මතුවෙන සාධක විය. එක්තරා මීයන් වර්ගයක (ජන)ගහනය වැඩි වූ විට උන් රංචු පිටින් ගොස් ගඟකට පැන දිවි හානි කර ගන්නා කතාවක් මේ හා සසඳා කියවේ. ජන පිරිස් අතර යුද කලබල ඇතිවී ජන සංහාරයන් සිදුවීම ද මේ ගොඩේම ලා වර්ග කළ හැකි බව මට එදා සිතුණි.

මේ කරුණු කෙසේ වුවද, මෙලොව උපන් අප කෙදිනක හෝ මිය යාමට නියමිතය. එහෙත් ජීවිතය ගෙවා මහලූ වයසේදී සිදුවන මරණයන් මෙන් නොව ඉන් පෙර සිදුවන අකල් මරණ වනාහී සත්‍යාවබෝධය ලත් අයෙකු වුවද කම්පා කරවන්නට හේතු විය හැකි කරුණු වේ.

ළදරු මරණ නිසා දෙමව්පියෝ කම්පා වෙති. ළමා මරණ නිසා දෙමාපියන් පමණක් නොව මිය යන දරුවන් ගේ මිතුරෝ ද කම්පනයට පත්වෙති.

මා අද සිහිපත් කරන්නට යන්නේ, කොලූ කාලේ මා ලද එවැනි දුක්බර අත්දැකීම් කිහිපයකි.

මා ගලහිටියාව මධ්‍ය විද්‍යාලයේ හයවැන්නේ ඉගෙනුම ලබද්දී අපට වඩා ඉහළ පන්තියක සිටි ශිෂ්‍යාවක් නිවසේ ඇතිවුණු ගින්නක් නිසා මිය ගිය බවට ඉතා දුබල මතකයක් මට ඇත. එහෙත් මා මුලින්ම සැබෑ කම්පනයකට පත් කළ මරණය වූයේ හත්වැන්නේ දී සිදුවූ මා හා එකම පන්තියේ උගත් තිස්ස ගේ මරණයයි.

හයේ පන්තියේ සිටම එකට සිටියද, තිස්ස මා හා හොඳින් ම හිතවත් වූයේ, ඒ වසරේ නිවාසාන්තර කී‍්‍රඩා තරගයේ මුල් වටය පාසල් වේලාවෙන් හවස පැවැත්වූ දිනයේ මා හා පාසලේ සිට කිලෝමීටරයක් පමණ නුදුරින් පිහිටි අප නිවසට පැමිණ ආහාර ගත් දින සිටය. පාසල් විවේක කාලයේ අප නිරතවන බෝලයෙන් ගසා ගැනීමේ ක‍්‍රීඩාවේ දී අප දෙදෙනා සමහර දිනවල එකම පිළකට කී‍්‍රඩා කළෙමු.

තිස්ස ගේ මරණය පිළිබඳ ආරංචිය පාසලට පැමිණි දා, ගුරුවරුන් කීප දෙනෙකු ද සමග, ඔවුන් ගේ වියදමින්, අපේ පන්තියේ සැවොම බස් රථයකින් සෑහෙන දුරක් ගොස් ඉන් බැස, සපත්තු ගලවා කරේ රුවාගෙන, දණක් උසට තිබූ ගංවතුරේ ඇවිදගෙන ගිය හැටි අද ද මගේ මතකයේ නොමැකී පවතී.

කළු පැහැ ගැන්වුණු තිස්ස ගේ නිසල සිරුර කුඩා ප‍්‍රමාණයයේ මිනී පෙට්ටියක හොවා නිවසේ සාලයේ තබා තිබුණි. තිස්ස මිය ගොස් සිටියේ ගංවතුර බැලීමට ගොස් සිටියදී නියරකින් ලෙස්සා වැටී දියේ ගිලීමෙනි.

හිසේ පිටුපස කෙස් සුළි දෙකකට කැරකී තිබීම දියේ ගිලී මිය යාමට හේතුවන සාපයක් යැයි කියවෙන, තිස්ස නිසාම අප පන්තියේ දී අසා තිබුණු ඒ මිත්‍යා මතය, එදා අපේ පන්තියේ සියලූ දෙනාගේම සිත් සතන් තුළ යළි නොමැකෙන ලෙස පැලපදියන් වෙන්නට ඇත.

වත්මන් ෆේස් බුක් සම්ප‍්‍රදායේ මූලාරම්භය ලෙසින් සැලකිය හැකි සමරු පොත් නමවන ශ්‍රේණියේ දී පමණ අප අතරට පැමිණියේ ය. මගේ මුල් සමරු පොතේ එක් පිටුවක මෙසේ සඳහන් වෙයි.

      කලකට ඉහත අප එකට ඉගෙන ගත් බව සිහිවෙන්න
      විමල කියා අත්සන් තැබුවා ඔන්න

මා සමඟ කොලූ කාලේ ගතකළ මිතුරන්ගෙන් අකාලයේ අප අතහැර ගිය දෙවැන්නා විමලසේන ය. පාසල් නිවාඩු සමයක දී මියගිය ඔහු ගේ මරණය කලට වේලාවට දැනගෙන අපේ පන්තියෙන් මළගම ට සහභාගී වූයේ මා පමණකි. වයස අවුරුදු දාහතරක් වෙන්නටත් පළමුව විමලසේන එලෙස මිය ගියේ උපතින්ම ලද හදවතේ ප‍්‍රශ්ණයක් නිසා බව මගේ මතකයයි.

මල් පිරී ගිය අරලිය ගසින් පිරි අඳුරු බර සුසාන භූමියක කැපූ වළක් තුළ තැන්පත් කරනු ලැබූ විමලසේන ගේ සිරුර රැගත් මිනී පෙට්ටිය මතට චාරිත‍්‍රාණුකූලව පස් මිටක් මා දැමූයේ කඳුළු පිරි දෙනෙතින් සහ පෙර නොවූ විරූ ආකාරයකින් බරවූ හදවතකින් යුතුවය.

ඒ වන විට වැඩිහිටියන් ගේ මළගම්වලට මා සහභාගී වී තිබුණද, මේ ආකාරයේ සංවේදනාත්මක මොහොතක් මා ඉන් පෙර අත් විඳ තිබුනේ නැත.

ඉන් මාස කීපයක් ඇතුලත, මට මගේ පන්තියේ තුන්වැනි අවමගුළට ද සහභාගී වීමට සිදුවිය. නිමල් මියගොස් තිබුණේද උපතින්ම ලද ආබාධයක් නිසාය.

කුමක් හෝ කරුණක් නිසා මේ අවමගුලට ද අපේ පන්තියෙන් සහභාගී වී සිටියේ මා පමණි.

නිමල් විසූ නිවසෙන් පිටත් වූ අවමගුල් පෙරහැර හේවිසි හඬ නගමින් සැතපුම් දෙකක් පමණ දුරකින් පිහිටි සුසාන භූමියට ගමන් කළේය. මම ද සෙමින් සෙමින් ඒ පිටුපස ගමන් ගත්තෙමි. වැඩිහිටියෝ මාරුවෙන් මාරුවට මිනී පෙට්ටිය කර ගසාගෙන ගියහ. ඒ සඳහා දායකවීමට ආරාධනයක් ලබන්නට තරම් වයසක් හෝ ශක්තියක් මගෙන් ප‍්‍රදර්ශනය නොවෙන්නට ඇත.

උස් වූ බිම් කඩක පිහිටි සොහොන් බිම සිට බලන විට ඈත කුඹුරු යායක්ද, ඒ මැදින් දිවෙන දුම්රිය මාර්ගයද පෙනේ. හිරු බැස යමින් තිබුණි. සොහොන් බිමට රැස්වුණු විසි පස් දෙනෙක් පමණ වූ පිරිසක් මැද වුවද මට දැනුණේ මහා තනිකමකි.

මහ හඬින් කෑ ගසා අඬන්නට සිතුනද, මම එසේ නොකළෙමි.

පස් මිටකින් මා මිතුරා ගේ දේහය රැගත් මිනී පෙට්ටිය වසා, පෙර කී දිගු දුම්රිය මාර්ගය ඔස්සේ මා එදා නිවස කරා ගියේ වයස දාහතරක සිරුරකින් ද, ඊට වඩා මුහුකුරා ගිය මනසකින් ද යුක්තව බව අද මට සිතේ.

මරණය යනු මෙලොව ඉපදුණු අප සැමටම උරුම වූ අනිවාර්ය දෙයකි. එමෙන්ම, එය හිරු බැස යාම වැනි වූ ස්වභාවික සංසිද්ධියක් වේ. සන්ධ්‍යාවේ හිරු බැස යනවිට අපේ සිත්වලට දුකක් නොදැනෙන්නේ, හෙට උදේ යළිත් හිරු පායන බව අප සක්සුදක් සේ දන්නා නිසා නොවේද?

ඒ අනුව බලන විට, මරණයෙන් පසු කුමක් වේදැයි යන්න ගැන නිසි අවබෝධයක් ලැබුණු දිනක සිට අපට මරණය යනු තව දුරටත් දුකට හේතුවක් නොවෙනු ඇතැයි මම සිතමි.

---

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි
මං සාමාන්‍යයෙන් කතන්දරවලට දාන්නේ රත්නායක මහත්තයා වගේ ආරූඪ නම්. අද නම් තියෙන්නේ ඇත්තම නම්.

(image: Google Maps)