ජොක්කු ගන්න ආයෙත් කඩේ ගියා - Superiority complex?

මැන්චෙස්ටර් සේල්ස් ඇත්තී හිටපු හොරණ පැත්තේ කඩෙන් සුදු කමිසයක් ගන්න ගිහින් අන්තිමට ජොක්කු සයිස් එක තෝරන්න වෙච්ච කතන්දරේ නං ඉතිං කතන්දර බ්ලොග් එක කියවන බහුතරයක් දෙනා කියෝලා තියෙනවානේ මේ වෙනකොට.

ඒකේ දාලා තියෙන ඔසී පිලේ ක්‍රිකට් නායක මයිකල් ක්ලාක් ගේ ෆොටෝ එකට ගෑල්ළමයි සමහරු බයයි වගේ.

අද කියන්න යන්නේත් ජොක්කු ගන්න ගිහින් වෙච්ච අකරතැබ්බක් ගැන කතන්දරයක්.

මේ පාර සිද්ධිය වුනේ පිළියන්දල කඩේකදී. සාප්පුවේ නම නං හරියටම මතක නෑ. ටවුමේ කැස්බෑව පැත්තට වෙන්න කොළඹ යන්න බස් නවත්තන පැත්තේ තියෙන ලොකු කඩ කීපයෙන් එකක් මේක. පාරේ ඉඳලා කඩේට ඇතුල් වුණාට ඒ දවස්වල සල්ලි ගෙවා පිටවෙන්න තිබුණේ බිම් මට්ටමට වඩා යටින් තියෙන තට්ටුවක ඉඳලා පඩි නැගලයි.

ඔන්න ඔය බේස්මන්ට් එකේ සල්ලි ගෙවන තැනදී තමයි මේ සිද්ධිය වුනේ.

මං සල්ලි සල්ලි කියලා බලන්නේ නැතුව ජොක්කු තුන් දෙනෙක්ම ගත්තා එදා. එකක් රුපියල් 160 කියලා හැම පෙට්ටියකට ස්ටිකර් එකක් ගහලා තිබුණා.

ඉතිං 160x3=480 යි නේ. මං පෙට්ටි තුන කැෂියර් කෙල්ලට දිලා යි දාහේ පටියකුත් ඇදලා දුන්නා සල්ලි ගන්න.
පොඩි එකෙක් වුනත් දන්න විදියට 1,000-480=520 යි නේ. ඉතිං මං පන්සීයේ කොලේකුයි, විස්සේ කොලේකුයි ඉතුරු සල්ලි විදියට ලැබෙන කං බලං හිටියා.

මං දැක්කා කෙල්ල සීයේ කොල ගණිනවා. එතකොට මං හිතුවේ පන්සීය වෙනුවට සීයේ කොල පහක් දෙන්නයි යන්නේ කියලායි.

ජොක්කු පෙට්ටි දාපු උරේයි, බිල් තුණ්ඩුවයි එක්ක මට ලැබුණේ රුපියක් 400 යි. මුං මගෙන් 600 ක් අරං.

"මෙතන සල්ලි අඩුයිනේ. එකක් 160 ගානේ සේරම 480 නේද? මට 520ක් ලැබෙන්න ඕනෑ."

"නෑ, නෑ, මේවා අද ස්පැෂල් සේල් නිසා 20% ක් අඩුයි. සාමාන්‍ය ගාණ එකක් 250 යි. එතකොට තුනට 750 යි. සේල් ඩිස්කවුන්ට් එක අඩු කළාම 600 යි. ඉතුරු සල්ලි 400 තමයි ඔය මං දුන්නේ."

"ඉතිං සේල් එකක් තියෙනවා නං, ඒ සේල් ගාණ මේ ස්ටිකර් එකේ තියෙන ගාණට අඩු වෙන්න ඕනෑනේ. සේල් ප්‍රයිස් එක කොහොමද ස්ටිකර් එකේ තියෙන ගාණට වඩා වැඩි වෙන්නේ?"

"මං දන්නේ නෑ. මං ගත්තේ හරි ගාණ කෙල්ල කිව්වා."

"ඔය කියන 20% සේල් එක තියෙනවා නං මගෙන් ගන්න ඕනෑ රුපියල් 480ටත් වඩා 20%ක් අඩුවෙන් නේද? දැන් මගෙන් ඔයා වැඩිපුර 20%ක් අරං නේ!"

මාත් අතහැරියේ නෑ. මොකටද කඩකාරයින්ට සල්ලි නිකං දෙන්නේ, අර පාරේ ඉන්න හිඟන්නෙකුට හරි, ස්වීප්කාරයෙකුට හරි දෙනවානේ.

"මිස්...!!!" කෙල්ල කෙඳිරි ගෑවා.

මිස් එතනට ආවා.

ගත්තා බඩුයි, බිලයි, ඉතුරු සල්ලියි.

ගණං හැදුවා.

මගේ අතට රුපියල් 520 කුයි, බඩු ටිකකයි, අළුත් බිලකුයි දීලා යන්න හැරුණා.

"ඉතිං එච්චරද?" මං ඇහැව්වා.

"ඔව්! එකක් 160 ගානේ තුනට 480 යි. ඉතුරු සල්ලි 520 ක් දීලා ඇති."

"ඒක හරි. නමුත් මගෙං වැඩිපුර සල්ලි ගන්න ගිය එක ගැන අඩු ගානේ සොරි කියලාවත් කියන්නේ නැද්ද?"

මිස් ගේ මුණ නිකං හිස් කඩදාසියක් වගේ. ජීවිතේට සොරි කියලා වචනයක් හෙම අහලා නෑ වගෙයි.

කෙල්ලත් අනේ මට මක්කෙයි වගේ ලුක් එකක් දාගෙන ඉන්නවා.

"ඕ ගොල්ලන් ගේ පුදුම පාරිභෝගික සේවාවවක් නේ තියෙන්නේ. හරිම ලස්සනයි"! මං කිව්වා.

මිස් ගස්සගෙන යන්න ගියා.

කෙල්ලත් මාව නිග්ළෙක්ට් කරලා පෝලිමේ ඊලඟට හිටිය පොර පැත්තට බෙල්ල උස්සලා බැලුවා.

මාත් ඒ පැත්ත බැලුවා. පෝලිමේ උං ටිකත් නිකං ගල් ගිල්ලා වගේ ඉන්නවා.

කේන්දියකටත් වඩා මට දැනුණේ මහා සංවේගජනක හැඟීමක්.

අනේ අපේ රට! අනේ අපේ ජාතිය!!

තමන් අතින් වෙච්ච වැරැද්ද පිළිගෙන සමාවෙන්න කියන්න දිව නැවෙන්නේ නැත්තේ අපි ලෝකෙන් උතුම්ම රටේ ඉන්න ලෝකේ ශ්‍රේෂ්ඨතම ජාතිය නිසා වෙන්න ඕනෑ!!!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මේවා ලියනවාට වඩා හොඳයි අර වවුල් ජොකෙක්වත් හොයාගෙන මූණේ මුකවාඩමක් බැඳගත්තා නං.


(image: http://www.panoramio.com/photo/35139630)