අනිච්ඡාවත සංඛාරා! - A pre-defined ending

මේක බණ කතාවක් නෙමේ. අර අපි කවුරු කවුරුත් දන්න උලව් ලව් මල ඉලව් ගැන කයි-කතන්දරයක්!

අමුතුවෙන් කියලා දෙන්න ඕනෑ නෑනේ, අනියත බව කියවෙන අනිච්ඡාවත සංඛාරා ගාථාව අපිට මතක්වෙන්නේ මෙලොව පවතින දෙයක් නැත්තටම නැතිවෙලා ගියාමයි. විශේෂයෙන්ම මරණ.

ඇතිවීම නැතිවීම සහ අනිත්‍යය ගැන කියනවා නම් මිනිස් සත්ව ජීවිත වගේම තවත් මේ ලෝක ධර්මයට අනුකූලව පවතින දෙයක් තමයි ආදර සම්බන්ධතා ඒ කියන්නේ ලව් සීන්.

ඕවාත් ඇතිවෙනවා, නැතිවෙනවා. ඒ තමා සාමාන්‍ය තත්වය. නොනැසී පවතින ලව් නැත්තෙත් නෑ. නමුත් බොහොමයක් ලව් අන්තිමේදී වැටෙන්නේ මල-ඉ-ලව් වර්ගයටයි!

ඔය වගේ වෙලාවලට සමහරු මනෝ ගහනවා. සමහරු ඩිප ගහනවා. සමහරු සයිකෝ ගහනවා. තවත් සමහරු කවි ලියනවා.

මෙන්න මං පේරාදෙනියේ සෙකන්ඩ් ඉයර් එකේ ඉන්න කාලේ ලියපු කවියක්.

අනිවාර්ය අවසානය

පැතුවාද සිත එක් දිනක
එක් වී සැමදා සිටින්නට
වැට්කොල් මලක ඇමිණි
නිල් කට්රොල් මලක් සේ?

හැඬුවාද සිත එක් දිනක
නොහැකිව තවත් ඉවසන්නට
සෙනෙහසේ පුෂ්පයන් පරවී
ලොව රුදුරු කතරක් වූ පසු?

පැතුවාද සිත එක් දිනක
එකම එක පැතුමක්
අනිත්‍ය ලොව එකම සැනසුම
ආදරයේ සුව දැනුනු දින?

හැඬුවාද හද එක් දිනක
පැතුම් සුන් වී ගොසින්
සුසුම් හිමිවුණු පසුව
කඳුළු දායාද කොට?

මේ කවියත් මුලින් ඉංජිනේරු පීඨ කලා කවයේ බිත්ති පුවරුවේ පල කරලා (හරිම ලේසියි ඒ වැඩේ. මොකද, මං තමයි ඒ දවස්වල කලා කවයේ සංස්කාරක!) පස්සේ මගේ පස්වෙනි කාව්‍ය නිර්මාණ එකතුව වන "හන්තානේ කඳු පාමුල" පොතට ඇතුලත් කළා (ඒකත් හරිම ලේසි වැඩක්, මොකද ඔය පොත් සේරම පළ කළේ හස්තද්වාරයෙන් මිස මුද්‍රණද්වාරයෙන් නෙමෙයි!).

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අද බලන කොට තමයි තේරුනේ මේ කවියේ ප්‍රශ්ණාවලියක් මිස ඒ එකකටවත් විසඳුමක් නම් නැති බව! හරිම යතාර්ථවාදී නේද?

(image: http://psychcentral.com/blog/archives/2011/02/18/10-tips-to-mend-a-broken-heart/)