නපුරු පෙම්වතෙකු ගේ චූල්ල කතා වස්තුව - Cruelty defined!

මේ නපුරු පෙම්වතා මට මේ කතන්දරේ කිව්වේ දැන් සෑහෙන කාලෙකට කලින්. දශක දෙකක් විතර වගේ ගෙවිලා ගිහින් තිබුණත්, කතන්දරේ සාරාංශය එදා වගේම අදත් ඒ විදියටම වැදගත් කියලයි මට හිතෙන්නේ.

ඒ හින්දා තමයි මට හිතුනේ මෙච්චර කාලයක් පොරොත්තු ලේඛනයටවත් දාන්නේ නැතුව හිටපු මේ ඉතා කෙටි කතන්දරේ අද ලියලා දාන්න.

කතා නායකයාට නමක් අවශ්‍යම නෑ, හැබැයි ඕන්නම් කියමුකෝ ආසිරි කියලා.

ආසිරි මේ කියන කාලේ ලව් කේස් එකක පැටලිලා හිටියා ප්‍රියානි කියලා කෙල්ලෙක් එක්ක. දෙන්නාම විසි ගණංවල මුල හරියේ හොඳ තරුණ වයසේ.

පොඩි ප්‍රශ්ණයකට තිබුණේ ආසිරි තාම ඉගෙන ගන්නවා. කැම්පස් නොගිය ප්‍රියානීත් ඉගෙන ගත්තත් ෆුල් ටයිම් (පුහුණු) ජොබ් එකක් කරනවා. හැබැයි ලංකාවෙන් බාගයක් විතර දුර නගර දෙකක -දෙන්න දෙපොලේ. අනික මේ කියන්නේ මොබයිල් ෆෝන්, ඇස්ඇම්ඇස් අරවා මේවා නැති අපි පොඩි කාලේ.

කැම්පස් නිවාඩු කාලවල තමයි ආසිරි ප්‍රියානි දෙන්නා බොහෝ විට හමුවුණේ. ඒ අතර විටින් විට කැම්පස්වලට අමතර නිවාඩුත් ආණ්ඩුවෙන් ලබා දුන්නු හින්දා දෙන්නාට හමුවෙන්න තියෙන අවස්ථා ගණනත් වැඩි වුණා.

අර දුර ඉඳලා, මුලිකවම ලියුම්වලින් සහ මාසෙකට විතර පාරක් පෙරුම් පුරලා හමුවෙලා ඔය පාක් එකක කතා කරමින් ඉඳලා හරි, චිත්තරපටියක් බලන්න කියලා හෝල් එකකට රිංඟාගෙන ඉඳලා හරි කරපු ආදරේ මේ නිතර හමුවෙන කාලේ තරමක හැල හැප්පීම්වලට භාජනය වුණා.

"මට ඇත්තටම මේ වැඩේ දැන් එපා වෙලා මිස්ට කතන්දර!" එක දවසක් ආසිරි මා එක්ක කීවා. "මට හිතෙනවා එයා මාව මග හරිනවාද කියලාත්!"

කොහොම හරි එක්තරා ෆේට්ෆුල් දවසක ආසිරි සහ ප්‍රියානි අවසාන වරට හමුවුණා.

"මං හිතන්නේ අපි දෙන්නා තව දුරටත් මේ සම්බන්ධය ගෙනියන එකේ තේරුමක් නෑ!" ආසිරි කිව්වාලු "ඔයාට වුණත් තේරෙන්න ඇතිනේ පසුගිය මාස හතර පහ ඇතුලත අපි දෙන්නා අතර ඇති වුණු නොහොඳ නෝක්කාඩු, අමනාපකම්, අර අපි අඳුණා ගත්තු මුල දවස්වලට වඩා දැන් අපි දෙන්නා කොච්චර වෙනස් වෙලාද කියලා".

ප්‍රියානි වැඩිපුර මොකවත් කිව්වේ නැතිලු.

දෙන්න එදා මුණ ගැහුණු කොළඹ මහ බස් නැවතුමේ ඉඳලා ප්‍රියානි නැවතිලා හිටිය නෑ ගෙදර තියෙන නගරට බස් එකක යන අතරේ තමයි ඔය සමුදීමේ කතාව කෙරිලා තියෙන්නේ.

දැන් බස් එක ගමනාන්තයටත් ලඟාවෙලා, ප්‍රියානි බහින්න නැවතුමත් අත ලඟට ආවාලු. තව සුළු මොහෙතකින් ප්‍රියානි බස් එකෙන් බැහැලා යනවා. දෙන්නා ගේ ආදර සම්බන්ධය නතර වෙනවා. බොහෝ විට දෙන්නාට දෙන්නා ආපහු කිසිම දවසක ඇස නොගැසෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා!

මේ අවස්ථාවේ තියෙන සංවේගජනක තත්වය හින්දාම මොනවා කළත් ප්‍රියානිට කඳුළු ඇවිත්, කඳුළු බින්දු දෙකක් ඇස්වල ඉඳලා ගලාගෙන ඇවිත් තොල් උඩට.

මේක දැක්ක ආසිරියා මොකද දන්නවාද කියලා තියෙන්නේ?

"ප්‍රියානි ඔයාට දාඩිය දාලා නේද? ඔන්න මූණේ දාඩිය බින්දු බේරෙනවා!"

ඔය කතාව මුලින් අහපු වෙලේ මට හිතුණේ මූ වගේ පර බල්ලෙක් කියලයි.

හැබැයි ආසිරි මට කිව්වේ මෙහෙමයි.

"මිස්ට කතන්දර, එවෙලේ මං එහෙම කිව්වේ අපේ වෙන්වී යාමේ දුක අඩු කරන්නයි. එහෙම නැතුව මං ප්‍රියානි ගේ කඳුළු දැකලා සැලිලා කඳුළු පිහදාන්න ගියා නම් අපේ ආදර කතාවේ අනිවාර්ය අවසානය තවත් කල් යන විතරයි වෙන්නේ!"

ඌ හරිද, වැරදිද කියලා මට තාමත් හිතා ගන්න බැරි වුණා!

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
මීලඟ කතන්දරය- චපල පෙම්වතියක ගේ කතා වස්තුව.

(image: http://wallpaper.pickywallpapers.com/samsung-galaxy-tab/demi-lovato-crying.jpg)