හාමුදුරුවෝ සරෙන්ඩර්!

අපේ සීය ගැන මං කතන්දර කීපයක්ම කියල තියෙනව මතකයි නේද?

සීය කොල්ල කාලෙ බූරුව ගැහැව්ව හැටි, කෝට් එක නැතිවෙලා හොයන්න ගිය කතන්දරේ, ඒ එක්කම සීය විදුහල්පති ජෝන් මහත්තයව නිහඬ කළ හැටි.

මේකත් අපේ සීයගේ තවත් වික්‍රමයක්.

කාල වකවානුව මීට අවුරුදු හතලිහකටත් ඉස්සර. සීය වැඩ කලේ මහා දුෂ්කර පලාතක. ඒ පැත්තට එක බස් එකයි ලු ගියේ. ඒකේ පැයක් විතර ගිහින් ගඟෙනුත් එහොඩ වුනාම තමයි සීය මේ දවස්වල මුල් ගුරුකම කරපු ඉස්කෝලෙ තිබිල තියෙන්නෙ. වැහැල වැහැල කුකුලේ ගඟ පිටාර ගලපු දවසට ඔරුකාරය වැඩ නැවැත්තුවාම, සීය මේ පැත්තෙ ඉඳල හුවක් කියල, ඉස්කෝලෙ කැන්සල් කරල ආපහු එනවලු.

ඔන්න ඉතිං එක දවසක්, ඉස්කෝලෙ ඇරිල සීය ආපහු ගෙදර එන බස් එකට නැගල තියෙනව බඩ දරු අම්ම කෙනෙක්. මේ මනුස්සය මේ යන්නේ බබා හම්බ වෙන වැඩේට ටවුමෙ ඉස්පිරිතාලෙට ඇඩ්මිට් වෙන්නයි. බස් එක ටිකක් දුර එනකොම මේ මනුස්සයට විළි රුදාව ඇවිල්ලා කෑ ගහන්න පටන්ගත්තලු.

මේ බව දැනගත්තු ඩ්‍රයිවර් කරලා තියෙන්නේ කිසිම තැනක මිනිස්සු ගන්නවත්, බස්සන්නවත් නවත්තන්නේ නැතුව කෙලින්ම ඉස්පිරිතාලෙටම බස් එක අරං යන එකයි.

බස් එකේ ඉස්සරහ සීට් එකේ හිටිය ගරුතර ගමේ පන්සලේ හාමුදුරුවන්ටත් මේ හින්ද ඉස්පිරිතාලෙට කලින් තියෙන ටවුමෙ පන්සල ලගින් බහින්න බැරිවුණා.

බඩ දරු අම්මව ඉස්පිරිතාලෙ ලඟින් බස්සල, ආපහු එන අතරතුරේ, තරමක් තද වෙලා හිටිය හාමුදුරුවෝ කියවන්න පටන් ගත්ත.

"මේ අම්මණ්ඩිල දන්නෙ නැත්ද දරුවො ලැබෙන්න තියෙන කාල වකවානු? බස් එකේ විළි රුදාව එනකං ඉන්නේ නැතුව කලට වෙලාවට ඉස්පිරිතාලෙට ආව නං මේ මිනිස්සුන්ට රස්තියාදු වෙන්න ඕනැ නෑනේ!"

දන්නවනෙ අපේ සීය තුමා?

බස් එකේ පස්සෙ සීට් එකක හිටපු සීය මහ හයියෙන් මෙහෙම කිව්වලු.

"අනේ හාමුදුරුවනේ, අර මහමායා දේවියටත් තිබුණ නේද කලට වෙලාවට කපිලවස්තු පුරේට යන්න. මේ අතරමග ලුම්බිණි වනයෙදි විලි රුදා හදාගන්නේ නැතුව?"

මේ කතාව ඇහිච්ච හාමුදුරුවො, පිටි පස්ස හැරිල බලල මෙන්න මෙච්චරයි කියල තියෙන්නෙ.

"ආ, මේ අපේ ඉස්කෝලෙ මහත්තයනේ!"

-කතන්දරකාරයා

ප/ලි:
අපේ සීය ගේ ඔය ස්ථානෝචිත ප්‍රඥාව මගේ ජාන වලින් සීයට උරුම වුණු එකක්.